Ik denk dat het staan van het hoofdje het pijnlijkste was. Hoewel ik het niet zeker meer weet. Ik weet alleen dat vlak nadat onze zoon geboren was mijn man stond te huilen en ik alleen maar kon denken dat ik zo (&@$&*%! in brand stond daar beneden
Het staan van het hoofdje bij de eerste 2 kinderen. Het hechten bij de 1e pleuris wat een pijn die verdoving brrr.
Bij de eerste de complete weeenstorm, hoofdje staan niet gevoeld ivm verdoving En bij de tweede van 7 naar 10cm (in 5min) én het hoofdje wat stond. Toen het hoofdje stond sloeg er uiteraard een perswee over dus lang van "genoten "
De weeën. Zeker de laatste 4 cm. De weeën voor die laatste 4 cm werden ook nog eens opgewekt omdat het allemaal te lang duurde. Hoofdje heb ik ook niet gevoeld hierdoor.
Hier een bevalling gehad van 36 uur met alleen maar been- en rugweeën en vooraf maar 2,5 uur slaap gehad toen mijn vliezen braken met 37 weken. Na 24 uur een een pethidine injectie gehad. Nadat dat was uitgewerkt heb ik de laatste centimeters zelf goed op kunnen vangen. Maar toen waren en kwamen er geen persweeën, weeënopwekkers mochten niet baten. De persweeën waren er niet. Mijn zoon bleek een sterrenkijker te zijn. Toen werd er zonder aankondiging van wat er ging gebeuren een vacuümpomp geplaatst. Het enige wat er werd gezegd was: je krijgt een vol gevoel daar beneden. Dat was álles behalve een vol gevoel. Ik ging door de grond. Heb nog nooit zo hard gegierd..... Achteraf hebben ze tijdens het plaatsen van de vacuümpomp geknipt, zonder verdoving, zonder aankondiging, zonder weeën. Maar zeker ben ik er niet van, want dat is me niet verteld en is niet terug te vinden in mijn medisch dossier. Het enige bewijs van de knip waren de hechtingen en de kraamverzorgster vertelde dat het een knip was geweest. Kortom: mijn bevalling was pure horror.
Bij de eerste het hoofdje die stond. Maar ook het hechten na de tijd.. Bij de tweede ging het allemaal zo snel daardoor eigenlijk geen pijn gehad. Met hechten extra verdoving erin gehad dus ook dat viel me erg mee dit keer
Bij de eerste de weeën rondom 7 cm. De weeën waren hels, sterrenkijker waardoor het aanvoelde als een soort persweeën, en ik bleef eindeloos op die 7 cm. hangen. Het staan van het hoofdje heb ik toen niet zo pijnlijk ervaren en begreep ook niet waar iedereen het over had. Tot de 2e bevalling...die weeën waren prima te doen, de laatste 10 minuten waren heftig met een weeën storm maar opzich goed te doen. Maar het staan van het hoofdje menn wat deed dat zeer. Ik voelde het zo duidelijk ook al heb ik maar 6 minuutjes geperst.
Bij beide de ontsluitingsweeen van 7-10 cm , mennn wist niet waar ik het moest zoeken. 1grote wee brrr. Zo blij dat ik mocht persen!
Nee, toen stopte de pijn juist! Pijnlijkste was de laatste paar cm ontsluiting. Vreemd genoeg vond ik de weeënstorm bij de 2e fijner dan "gewone" weeën bij de laatste bevalling. Voor zover je bevallen fijn kan noemen tenminste hè .
Bij beiden absoluut het laatste stukje ontsluiting. Het was gewoon niet leuk meer. Wat een beetje hielp bij de eerste was rondjes lopen om de tafel. En toen op het hoogtepunt van een heel gemene wee braken de vliezen... de pijn viel ineens weg, wat een zaligheid! Er zat dus wel een plens vruchtwater in het vloerkleed Bij de tweede zat de verloskundige al bijtijds klaar, en had ik me teruggetrokken in de slaapkamer. Daar heb ik bij de laatste cms vooral mijn man veel op zn rug getimmerd als uitlaatklep.
Bij de 3e de uitdrijving. Dat ging ook zo vreselijk snel (3min), zelfs de vk en vpk hadden niet gedacht dat het zo snel zou gaan.
Ik vond het bij de jongste nu echt een hel toen de vk met een hand naar binnen moest, langs zijn hoofdje af, vanwege het feit dat ie op dat moment vast zat met zijn schouders. Geloof dat dat voor mij meteen ook het pijnlijkste van alle drie samen is. :'D
Bij de eerste de weeenstorm, de ene wee was nog niet weg of de volgende kwam eraan. Kreeg toen een epiduraal, de persweeën kwamen er wel dwars door heen, maar van de uitdrijving niks gevoeld. Ondanks vacuüm, maar geen knip. Bij de tweede ook een epiduraal, toen in 10 minuten van een krappe 6 cm naar volledige ontsluiting. Het voelde of ik opengescheurd werd. Onze zoon werd na 2 persweeën geboren, het staan van het hoofdje heb ik zeker gevoeld. Ondanks dat hij gelanceerd werd, niet ingescheurd.
Ik vond de weeën het ergst. Het voelt als erge menstruatiekrampen die steeds erger worden en waar niets tegen gedaan kan worden. Bij de eerste kreeg ik weeenopwekkers en vacuümpomp (wat ook pijn deed aan mn bekken toen hij eruit werd getrokken). De tweede keer kreeg ik ineens een rugweeenstorm wat zo snel ging dat de verloskundige er niet eens bij kon zijn. Was echt enorm vervelend! Ik weet bij die keer nog dat het persen helemaal geen pijn deed, terwijl ik wel was uitgescheurd. Toen deed het hechten vooral pijn, omdat ze geen verdoving kon zetten... Denk je het ergste gehad te hebben...
Met stip op 1. Het hechten. Ik weet niet of de situatie nog uitmaakt, maar ik ben slecht te verdoven en moest ruim 4 uur wachten tussen bevalling en hechten, echt serieus, ik beval liever 5 keer dan dst hechten, wat een hel. Verder heb ik de bevalling niet als erg pijnlijk ervaren. Het 'staan' van het hoofdje vond ik inderdaad het pijnlijkst, maar was ook zo weer over eigenlijk.
Bij mijn eerste kind heb ik het niet als pijnlijk ervaren. Toen was het de weeenstorm die ik kreeg bij het inleiden t ergst. Bij mijn tweede kindje ben ik in bad poliklinisch bevallen en toen vond ik het hoofdje t pijnlijkste deel van de bevalling. Oh wat was dat vreselijk!!!
Voor mij was het persen het aller makkelijkste van de bevalling. Wat ik het pijnlijkst vond was 5 uur persweeen hebben en opvangen zonder te persen. De baby lag verkeerd en kon er niet uit, dus ik mocht niet persen van de gynaecoloog. Toen ik eindelijk mocht persen was meneer er in 3 weeen uit, dat moment dat het hoofdje erdoor kwam was een verademing!
By far die laatste centimeters voor volledige ontsluiting. Die gingen veel te snel en te hard. Dat was echt niet te doen. Persen was daarna echt een verademing (al moest ik dat wel 1u en 45min volhouden).