Oke.. Ik zit nu dus te wachten op de uitslag van morgen (bloedtest) mijn verstand weet dat ik niet zwanger ben (ongesteld, 2 negatieve testen) maar mijn lichaam brengt mijn hoofd op hol (zere borsten, niet altijd vast op de maag, mood swings, puistjes etc.) Nou ga ik er vanuit dat mijn test dus negatief is maar daardoor begint mijn enorm sterke kinderwens te beuken dat hij "los gelaten" wil worden om het maar zo te zeggen. Ik heb altijd gedacht dat ik met max 21 al moeder zou zijn.. Toen dacht ik dat het wel kon om het uit te stellen tot mijn 25e.. Ivm geen relatie en stabiele situatie.. Toen stelde ik het uit tot 27 en toen naar 30.. Met mijn beste vriend afgesproken dat hij mijn donor zou worden wanneer ik met 30 nog geen relatie had.. Nu na een iets te gezellige avond met mijn beste vriend zit ik dus nu met bovenstaande situatie. Nou was het echter niet meer de bedoeling om zwanger te worden omdat ik sinds februari een erg leuke fulltime baan heb.. Ik wil dus nog niet parttime werken omdat ik mijn situatie wil verbeteren.. Ga binnenkort verhuizen naar een boerderij en dan heb ik mijn paarden bij de deur.. Maar sinds bovenstaande steekt mijn kinderwens heeeeeeel erg de kop op.. Ook sinds ik in juli tante ben geworden! Ik heb soms het idee dat ik niet compleet ben zonder kind... Kennen jullie dat gevoel? Alsof je iets mist om voor te leven, dat een kindje jouw doel is in het leven? (ik bedoel het niet op de depressieve manier hoor haha) het idee dat een kindje mij compleet en beter zou maken? Ik hoor graag jullie visie hierop... En ook vooral van dames die de keuze hebben gemaakt om het wel te doen en hoe ze twijfel hebben weg genomen.. Of waarom mensen het niet hebben gedaan..
Ik heb er wel voor gekozen. Maar heb wel 5 jaar over alle voor en tegens en manieren nagedacht. Even zomaar met een vriend doen, leuk, maar wat daarna? Ik heb bewust ook dat pas gedaan bij een stabiel leven en met het idee dat ik het wel kon redden. Maar ook nu ik een kindje heb ervaar ik soms dat er zoveel niet meer kan. Daar had ik heus wel bij nagedacht van tevoren hoor, maar pas als het er is besef je ook dat er nog meer is dan je bedenken kon. Niet dat ik spijt heb. Maar je moet zeker niet denken dat een kind je completer of beter kan maken. Het maakt het leven iig anders, soms s uperleuk, soms even ontzettend wanhopig, ook mooi en fijn en met vlagen, zeker in het begin, ontiegelijk uitputtend.
Even een praktische vraag: je wilt graag op een boerderijtje wonen, zodat je de paarden bij huis hebt. Superleuk, maar hoe ga je dat doen als je een kindje hebt? Wie past er elke dag op als jij met de paarden bezig bent?
Kind neem je gewoon mee hoor Wij hebben ook paarden en dat is makkelijk te doen haha Als ze slapen in Maxi-Cosi/kinderwagen en anders zo in een draagzak/draagdoek. Met ouder worden hebben we speelgoed in een lege stal zoon is nu oud genoeg, maar ook hij moet soms even in een stal voor veiligheid als paarden worden binnengehaald bv Voeren en paarden verzorgen wil prima dus laat dat je wens iig niet in de weg staan @Tsarola. Zou wel goed met die vriend afspreken hoe je het wil regelen mbt ouderschap. Erkenning wel of niet, meebetalen aan opvoeding, rol van hem etc
Zelf ook jaren gereden, maar ik zou het super lastig combineren vinden als je alleenstaand bent. Maar goed, ik denk dat 't type kind ook uit maakt. Ik heb 'n pittig mannetje dat alleen wilde slapen op z'n eigen kamertje en zich zelf vermaken ho maar. Ik heb 'n hond en dat was, met name in de winter, de eerste jaren een crime om 't beestje voldoende beweging te geven.
Daarom hebben wij de paarden 24/7 buiten ze geven zichzelf beweging. Moet wel zeggen vanaf mijn 16e al paarden gehad zonder luxe pension stalling dus altijd al voor school aan gevoerd bv. Dus was bij ons niet zo'n grote aanpassing dat er een baby bij kwam. In de paarden zat al die routine. We hielden wel rekening met etenstijd baby, dus wel na een voeding pas naar de paarden. En draagzak was ideaal en ja soms moest hij maar even wachten als hij ivm veiligheid even apart moest. Niet de luxe overigens van bij huis dus we moeten er eerst nog heen ook
Ach, en uiteindelijk lost alles zich wel op.. Waar 'n wil is... Leek mij alleen wel iets om over na te denken
Je zegt wij hebben paarden. Dat is wel andere koek als je alleenstaande bent. En wat als er zoals bij mij sprake is van een vroeggeboorte en allerlei complicaties, hoe had je het dan willen doen? Het is leuk zoals jij het schetst, maar dan moet het wel allemaal volgens het boekje verlopen.
Hier is niets volgens het boekje verlopen, ik kon niets, was volledig bedlegerig voor maanden en afhankelijk van mantelzorger (ik heb geen 1 nachtvoeding mogen doen maandenlang) Kind was ook een heel erg zorgenkindje. Ik heb de paarden een paar maand niet gezien daardoor. Ik kon niet over het land lopen. Net als voor de mantelzorg hebben wij het een netwerk ingeschakeld. Mijn vader hielp mee, vriendin (zelfs de vader van een vriendin bij nood heeft even bijgesprongen) verzorgsters gezocht. Je moet vooraf wel wat backup hebben staan. Man ging uiteraard ook en nam baby dan mee.
Maar dat je een man hebt scheelt dan al een hoop. En ook niet iedereen heeft een netwerk. Het gaat hier om een alleenstaande, dus geen man in beeld, maar wel paarden.
Ik snap wat een alleenstaande is maar het scheelt echt niet voor een man als alles op jouw schouders terecht komt incl ook nog de extra zorg van een volledig gehandicapte vrouw en baby en paarden en werk en huishouden. Aan mij had hij niets, vooral veel werk extra zonder mensen achter de hand moet je niet aan paarden/kinderen beginnen. Als je morgen een blindedarmontsteking krijgt heb je ook backup nodig immers. Daar ging mij het om
Ervan uitgaande dat je nu niet zwanger bent.... Noem je een aantal goede redenen om nog even te wachten. Nieuwe fulltime baan, nog niet parttime willen werken, je situatie eerst willen verbeteren, nog duidelijk plan van aanpak hebben. Terwijl je fulltime werkt om je situatie te verbeter kun je je goed gaan verdiepen in de mogelijkheden om BAM(bewust alleenstaandemoeder)te worden en alles wat daar bij komt kijken.
Oef... Ik zie, zoals @MyMiracle ook aangeeft, meerdere redenen waarom je wellicht beter zou kunnen wachten. Maar aan de andere kant; ik ben ook voorstander van je hart volgen - als je je verstand daarbij maar gebruikt Vanuit mijn eigen ervaring kan ik in ieder geval zeggen: Mijn kinderwens was zo groot dat ik al op 18 jarige leeftijd de beslissing had genomen om bewust alleenstaande moeder te worden wanneer ik op een bepaalde leeftijd nog geen geschikte partner zou hebben gevonden. Nu leerde ik mijn man kennen toen ik net 20 was en ben ik uiteindelijk op mijn 22e moeder geworden, dus die eerdere beslissing was niet meer van toepassing. Maar ik kan wel zeggen.... Wat ben ik achteraf toch ontzettend dankbaar en blij dat ik het niet alleen heb hoeven doen! Mijn eerste kennismaking met het moederschap was mega zwaar i.v.m. "een huilbaby" (met medische oorzaak) en ik had dit in mijn eentje nooit overleefd... Hier en daar hadden we wel hulp van familie, maar het overgrote deel moet je toch echt zelf doen. Ik was zó blij dat ik gedurende die wanhopige en stressvolle tijd de garantie had dat mijn man het in de weekenden en aan het einde van de dag kon overnemen; op een gegeven moment telde ik de minuten af tot hij thuis zou komen. Nou ja, en nu, 10 jaar later, zijn we met nog twee baby's dezelfde ervaring rijker... (Bij de oudste duurde het uiteindelijk 3+ maanden, bij de middelste 4+ maanden en bij de jongste is het nog niet helemaal voorbij - hij rolt van het een in het ander helaas) Nee, in mijn eentje was ik hier compleet aan onderdoor gegaan en hadden ze me in een dwangbuis kunnen afvoeren.... Nu wil ik je uiteraard niet afschrikken met mijn verhaal - gelukkig zijn de meeste kindjes gewoon heerlijk tevreden - maar het is zeker wel iets om rekening mee te houden. Als alles lekker loopt is het al een goed idee om back up te hebben, maar wanneer het dus niet zo goed verloopt dan is goede back up een múst.
Om ook nog te reageren: ik denk dat het heel mooi is om een kindje te krijgen zo. Maar ik zie zelf de situatie van parttime ouders (jij, je beste vriend) niet altijd per se zitten. Ik ben wel voorstander van goede afspraken en ook een vader in beeld. En los daarvan ook nog wat zaken om goed te regelen: ik heb gemerkt dat je ook zelf (lichamelijk) best wel een klap kunt krijgen van de zwangerschap en daarna. Ik heb sinds ik kinderen heb al meerder weken in het ziekenhuis gelegen, vaak ziek, eens niet meer kunnen lopen ivm complicaties met mijn baarmoeder enz. Realiseer je dat je ook een meer de medische molen in gaat. En dat dan nog los van je kind. Wij zijn samen echt uitgeput van 1 ASS’er en 1 huilbaby met medische problemen erbij. Het is echt pittig, maar je kunt ook geluk hebben. Als je jezelf goed kent, en weet hoe je met stress omgaat, hoe praktisch je bent, je netwerk enz dat is super belangrijk. “We zien wel” is een minder goede raadgever vind ik. Succes!