Onze zoon vandaag "van zijn geloof gevallen" met dank aan grote kinderen op school. Hij was even boos, noemde het even een soort van liegen maar kan het na een goed gesprek goed begrijpen. Hem beloofd dat we nog steeds het feest vieren incl de cadeautjes en dat was prima. En om 18u zat hij gewoon heerlijk het sinterklaas journaal te kijken en hij wil ook gewoon de intocht zien. Geen moment spijt dat we meegedaan hebben aan het grote geheim van sinterklaas. Ik vond het als kind fantastisch en ben blij mijn zoon dit ook heb kunnen geven.
Als ik bij alle fantasieën van mijn zoon de waarheid moet gaan verkondigen heb ik dagelijks een teleurgesteld mannetje bij mij. Hij is al een week bezig over Sinterklaas. Zo blij, zo trots. Zijn ogen glunderen als hij s'ochtends naar 'dag sinterklaas' kijkt. Hij kijkt er zo naar uit. Tot enkele maanden geleden wou hij Ninjago worden. Daarvoor was het brandweerman Sam, astronaut, dinosaurus,... Moet ik dan bij alles vertellen dat dat niet mogelijk is? Neen ik ga lekker mee in zijn verhalen. Nu heeft hij door dat de Ninjas die in zijn hoofdje zaten niet bestaan. Door de leeftijd heeft hij het door uit zichzelf zonder teleurstellingen. Nu wil hij drankjesman worden. Drankjes maken voor iedereen die ziek is zodat iedereen geneest. Hij wil de wereld redden, alle dieren redden. Moet ik hem vertellen dat hij dat nooit zou kunnen. Dat dit nog nooit iemand is gelukt? Toch zeker niet zoals het in zijn fantasie is. Neen, ook nu ga ik lekker met hem mee in het verhaal. De fantasieën worden vanzelf wel een keer minder als hij er de leeftijd voor heeft. Tot die tijd laat ik hem genieten van zijn wereld en hopelijk neemt hij dat geweldige gevoel mee naar zijn volwassen leven. Fantasie is zoiets moois om te zien. Zeker met het sintfeest omdat er ook werkelijk feesten rondom zijn en je als volwassene gemakkelijk aan kan mee doen. Hij geloofd in de Sint, kerstman en paashaas. Kerstman en paashaas niet door ons maar hier gelooft hij in door filmpjes en ik laat hem lekker in die waan. Deze mooie magische tijd duurt zo kort en eenmaal het weg is komt het nooit meer terug.
Ik zeg nergens dat ze dit anders moet doen. Ik zeg dat IK het over the top vind. En ook ik mag dat zelf weten.
Wij hebben onze kinderen wel in Sinterklaas laten geloven. De jongste nog steeds. Op deze leeftijd is de fantasie nog zo sterk, ze leven in een magische wereld. Dit geloof past bij de leeftijd en de belevingswereld. Ik ervaar het daarom echt niet als liegen. Als een kind vadertje en moedertje speelt, liegt die dan ook? Als je een verhaal voorleest van Jip en Janneke, is dat dan een leugen? Toch vond ik het wel spannend om de oudste te vertellen hoe het zit. Ik heb daarom dit boek voorgelezen. Daarin wordt op een mooie manier onthuld hoe het zit. En het kind wordt uitgenodigd om, samen met andere grote kinderen en volwassenen, het feest en de magie in stand te houden voor de kleintjes. Onze zoon vindt het soms moeilijk om zijn mond te houden. Maar ik zie ook hoe hij nu weer op een andere manier geniet. Hij gunt het zijn broertje, geniet van zijn geloof. Doet af en toe een beetje mee om hem wat 'op te jutten' in het verhaal. Ik ben ook echt benieuwd hoe hij straks de intocht ervaart.
Ehm, je zegt vrij letterlijk dat ze er gewoon eens niks in moet doen om te kijken wat er dan gebeurt...
Mijn zoon gelooft sinds zijn 4e niet meer, hij heeft niet zo veel fantasie en voor hem klikte het allemaal niet. Dan ga ik hem niet vertellen dat het wel zo is. Hij vind het feest daarom niet minder leuk.
Ik vraag mij echt oprecht af of de gene die vinden dat sinterklaas een leugen is en nooit willen liegen tegen hun kinderen ook nooit een leugentje om best wil zeggen. Zoals bv van groente word je sterk. Of bv de tandenfee..... waar ga je heen als je overlijd enz enz. Ik kan mij nog heel goed het moment herinneren dat ik er achter kwam dat sinterklaas niet bestond. Ik was toen wel even teleur gesteld. Is dat erg.....nee. Ik had het nooit willen missen. En vond het toen juist ook heel leuk om er in mee te gaan voor kinderen die nog wel er in geloofden. Nu ik zelf kinderen heb vind ik het zo prachtig om te zien hoe zij mee gaan in het verhaal.... de verwondering en blijheid. De wereld is al zo serieus en hard.... het is iets magisch.
Ik geloof er geen zak van dat iemand nooit liegt tegen zn kinderen. Er zijn echt leugentjes voor het welzijn van de kinderen. Daarbij vind ik liegen in deze context verschrikkelijk overtrokken. Maar goed ik lieg dus met plezier tegen mijn kinderen en ik lieg ook nog eens als professional tegen mn klantjes
Maar je hoeft mij niet te overtuigen van de magische tijd van Sinterklaas, ik vind het zelf enig om er aan mee te doen. Het voorbeeld dat ik aanhaalde is van een ander kaliber dan teleurgesteld zijn. Ik wilde er enkel mee aantonen dat er wel degelijk kinderen zijn die moeite hebben met ‘de leugen’. Gewoon, dat het bestaat. Want het eigenlijke punt dat ik probeerde te maken, is dat ik de honende reacties niet begrijp. Ik vind het wel interessant om de verschillende zienswijzen en belevingen hierin te horen.
Deze lieg-discussie loopt hier elk jaar op het forum. En vroeger volgde ik ook die trend van «niet zeggen dat een tekening mooi is als ze niet mooi is» bij mijn oudste. Die bleef gewoon doorvragen na mijn ontwijking «maar vind je het nu moo-hooi?». Ik heb blijkbaar erg kritische kinderen die antwoorden eisen. Uiteindelijk antwoordde ik exact wat jij hierboven voorstelde. Nog nooit zo veel verdriet en teleurstelling in haar ogen gezien Dat doe ik dus niet meer, dat «ik lieg niet» principe.
Je moet als ouder niets, behalve doen wat jij denkt dat goed is. Ik houd het mbt Sinterklaas in het midden: we vieren het, ik vertel ze in principe niet actief dat hij niet bestaat, maar net zo min vertel ik ze actief dat hij wel bestaat. Bij vragen krijgen ze eerlijk antwoord, startend met 'wat denk je zelf?' Vragen ze door of bv. letterlijk of hij bestaat (en dan niet genoegen nemend met 'wat denk je zelf?'), dan krijgen ze een eerlijk antwoord. De oudste hebben we op een gegeven moment wel dmv vragen stellen 'verteld' dat Sinterklaas niet bestaat. Zij was zo enorm zenuwachtig, dat we vanaf twee maanden er voor amper meer een leven hadden. Sinds ze weet hoe het zit, is het weer een super leuk feest en geniet zij (en dus wij) er volop van. De jongste weet sinds vorig jaar ook dat wij de cadeautjes kopen en ze zegt al jaren bij iedere Sinterklaas en Piet dat het verkleedde mensen zijn, maar toch heb ik bij haar het idee dat ze nog gelooft. En ze weten dat ze niet aan anderen mogen vertellen 'hoe het zit'/'dat papa en mama de cadeautjes kopen'. Ik hoop dus heel erg dat zij het, net als wij, in het midden laten als ze het er met andere kinderen over hebben.
Verwend vast inderdaad. Maar dat vind ik op zich niet erg en/of slecht. Ze zijn maar zo jong klein, die magische periode duurt maar een paar jaar. Op deze manier genieten de kinderen en ik er optimaal van. Mijn vader zegt altijd beter verwend dan verwaarloosd.
Dat zeg je wel. Ik zou zegge, laat ze de schoen zetten en doe er een keer niets in. Dan zie je vanzelf wat het effect is van dagelijks iets krijgen
Ik ben zelf vroeger op een manier verwend waar ik nu nog wel eens last van heb qua gedrag/denkpatronen. Maar ik vind het dan een heel verschil of je bewust kiest om je kind in een bepaalde periode elke dag wat te geven óf dat je nooit ‘nee’ kunt zeggen als je met een zeurend kind in een speelgoedwinkel staat. Met dat laatste leer je m.i. wel fout gedrag aan. Met dat eerste niet per sé. En zeker als je kind op een dag dat er niks in zijn schoen zit niet boos of ontevreden is zoals je zegt, dan lijkt mij er weinig mis mee.