Vandaag kort de leerkracht gesproken, en zij is de eerste professional die ook vindt dat er dingen niet "normaal" zijn. Wat fijn een bevestiging. We praten uitgebreider eind van de maand... Hij kan niet stilzitten, verstoord dingen als voorlezen met harde geluiden, zoekt aandacht als dat niet de bedoeling is (een ander kind wordt beloond voor iets en hij staat er meteen naast om te vragen of hij het ook goed doet) en ze vermoeden dat hij expres in zijn broek plast (dat laatste vermoeden deel ik niet). Mijn hart breekt want ze zetten hem apart, negeren hem als hij aandacht vraagt en nog iets (ben het even kwijt). Ik weet nog steeds niet wat hij wél heeft en kan dus ook niets zeggen over een juiste of onjuiste aanpak... Ik wil hem, mede hierdoor, heel graag laten testen op (ik denk) ADHD en ASS. Misschien is er wat anders, want ik lees steeds over taalachterstand en dat heeft hij juist niet. Ik heb contact met een instantie hierover (doen dingen met jonge kinderen met afwijkend gedrag) , maar zij zien het niet. Dus ik moet naar een andere instantie? Ben even radeloos ik herken mijn kind in de "klachten" van de juf, maar ik wil er graag wat mee. Want het is vanbinnen echt een grote lieverd
Ik zou even de huisarts bellen voor een verwijzing. Dan kun je je kind aanmelden bij een praktijk die kinderen testen en begeleiden. Misschien ken je mensen die al ervaring hebben bij een praktijk?
Even kort: ga op zoek naar een andere instantie. Ik heb 2 kinderen met ass en 1 met iets dat een groot raadsel is. Alle kinderen waren super vlot met praten, en zelfs heel knuffelig. Totaal niet het standaard ass dus. Volg je gevoel!
Tnx. Ik tel 4 kinderen in je handtekening... eentje dus zonder dingen? Heb jij ook de ervaring dat dat heel anders is? Ik bedoel, dit hele stuk gaat over mijn oudste, en zijn jongere broertje lijkt niets te hebben. Hij is wel pittig maar echt zo’n wereld van verschil...
Dit had ik ook als kind (heb zelf ASS, pas een paar jaar terug op eigen verzoek laten onderzoeken). Hele grote woordenschat en werd vroeger al over mij gezegd dat ik praatte als een volwassene. Dus net wat jij zegt: volg je gevoel @1981Mama, geen enkel kind is standaard. Ook geen enkel kind met ASS. Momma know's best! (en de jongste van Zwierezwaai zal nog te jong zijn voor een diagnose gok ik, gezien de leeftijd van de kleine )
Hoi @1981Mama ik sluit me aan bij de andere reacties; vraag een verwijzing van de huisarts naar de instantie met de kortste wachtlijst (tenminste, zo ging dat hier) en probeer zo snel mogelijk een intakegesprek te krijgen. Dan kun je je kind laten testen. Het is niet fijn om zo je kind te zien. Mijn oudste (ASS) heeft ook geen taalachterstand en dergelijke hoor; gewoon een normale jongen maar met een paar gebruiksaanwijzingen (wil veel prikkels - maar kan er tegelijkertijd niet tegen, hij luistert niet, geen gevoel voor autoriteit, overvalt mensen met hele verhalen ipv normale sociale interactie, super sociaal, hij was altijd al een peuter in een babylichaam.. heel raar om te zien). Maar de dame van de instelling die ons helpt, vertelde ook al dat het bij onze zoon super belangrijk is om zijn zelfvertrouwen hoog te houden. Ik kan me zo uit jouw verhalen voorstellen dat dit ook bij jouw zoon zo is. Dat hij juist super veel bevestiging nodig heeft om in de klas gewoon ''rustig'' te kunnen zitten. En dat hij misschien wel door de les te verstoren, de prikkels krijgt die hij graag wil. Misschien moet hij dan juist even buiten rondje rennen om even op stoom te komen, of juist een bijtketting enzovoorts. Nog als tip: wiebelen en friemelen thuis (boek) en geef me de 5 (boek). Als je dit leest, herken je vast al veel Oh en nog een tip (daar kun je vast snel terecht): maak een afspraak bij een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in sensorische integratietherapie (kinderfysio).
Hey allen, Waaruit vermoeden jullie bij jou kind dat hij anders was. Ik heb het gevoel dat hier mijn kind ook wat mankeert. Wat groot vraagteken. Elk kind heeft natuurlijk wel wat en tegenwoordig is een stempel geven vrij snel. Man vind dat ik dus soms zoek naar iets wat er niet is. Toch denk ik als hij wel moeite heeft dan is hoe eerder hoe beter. Dingen wat mij op vallen - perfectionisme, heeft snel gevoel van falen. Loopt met alles altijd wat achter en dan vaak ok. - motoriek niet sterk - sociaal emotioneel achter - gevoelig voor mee lopen - in grote groepen veel moeite om mee te komen. Enorm veel spanning voor verjaardag. --oorzaak gevolg is er niet. Kan echt dingen verbouwen wat niet handig is. - hand geven en dag zeggen lastig. - heeft ontlaad momenten nodig - moe word hij enorm druk. - wiebelt veel op stoel - vergeet opdrachten afspraken vaak. 2 dingen tegelijk is vaak lastig - dromerig - als hij in stilte werk vaak geluiden maken. Verder op vakanties bij dagjes weg heel makkelijk. Kan onwijs lief spelen. Is slim genoeg. Vrij vrolijk. En die bovenstaande dingen gaan prima als ik goed naar hem kijk. Maar we horen nu van andere juf dat ze soms niet weet hoe ze hem moet benaderen en in groep het lastig vind. Hij kan soms vriendjes laten huilen terwijl hij daar zelf niet bewust van lijkt. En als ze stop zeggen gaat hij door. Ik ben dus nieuwsgierig of jullie dingen herkennen of tips hebben.
De vierde is 3 maanden oud dus daar kan ik nog weinig over zeggen Maar ja er zit zeker verschil. Het stukje van geen opdrachten uitvoeren herken ik heel erg van de oudste. De jongste dochter doet dit dan weer wel. En de oudste dochter leek ok, tot gr 3.
Hoi @Nicolet86 jouw beschrijving lijkt wel meer op ADD. Heeft mijn broer (denk ik) ook en komt veel overeen. Misschien nog goed om te weten als je denkt waarom zou ik overal wat achter zoeken: je hoeft het ook niet te doen en er zelf mee om leren gaan. Maar jouw kind moet zichzelf na zijn 18e ook goed kennen. En ik zie bij mijn broer en man (loopt nu ertegenaan dat hij ADHD heeft) dat ze zichzelf niet kennen, daarmee in de knoop raken, studie niet afmaken enz. Puur omdat mijn (schoon)ouders de ‘problemen’ niet hebben onderkend, iedereen is toch anders enz. Maar je hebt je jeugd juist nodig ok de begeleiding te krijgen om straks mee te kunnen doen. Ken je kind, zorg dat je kind zichzelf kent en houd daar super veel rekening mee. Dan maakt je kind ook later de goede keuzes (sport, studie, levenspartner, levensstijl) die bij hem of haar past. Scheelt in mijn optiek hoop ellende.
Ik vind het nog wel erg jong om dit soort conclusies te trekken eerlijk gezegd. Je geeft een hoop voorbeelden wat betreft verschillen met zijn broertje, toch zie ik ook erg veel verschillen tussen mijn oudste twee. Dat wil echt niet per se zeggen dat er iets ’ mis’is met je zoontje. Ik heb al eens eerder bij je aangegeven, dat er op het gebied van lifestyle bij jullie volgens mij nog veel keuzes gemaakt kunnen worden, die dat soort gedrag positief zou kunnen beïnvloeden. Je hebt eerder wel eens opgeschreven dat je zoontje vier dagen in de week naar de voorschoolse en naschoolse opvang gaat. Dat is voor veel vierjarigenErg zwaar en kan dat soort klachten zeker verergeren. Los van of je kind echt iets heeft (ik hoop het natuurlijk niet voor je), zou het goed zijn om daar verandering in aan te brengen, nog meer als hij inderdaad een diagnose zou
Even FYI mijn zoontje gaat nu 1 a 2x per week max 3u naar de naschoolse opvang. Geen voorschoolse Verder denk ik dat je een flinke regenbui niet kan vergelijken met een orkaan
Dit is precies de reden waarom wij nu met 2 jaar al bij een psychiater lopen. Duidelijk is dat mijn zoon anders is maar we hebben geen problemen. Mijn kind ervaart ook geen moeilijkheden of frustratie. Maar de problemen gaan wel komen want de wereld werkt op een bepaalde manier en mijn zoon werkt anders. Dat gaat elkaar -vroeg of laat- tegenkomen. Hoe vroeger je kan inspelen op de (voorziene) moeilijkheden van je kind, hoe (hopelijk) beter hij/zij daarmee kan omgaan op school, later werk, in relaties, enz. Jezelf kennen is zo belangrijk voor je zelfverzekerdheid, imo hoort een diagnose daar ook bij. Het is namelijk een stukje uitleg over jezelf naar jezelf (en evt. omgeving als dat belangrijk is) 'Ik doe dit omdat..' 'Ik voel mij zo omdat..' 'Ik heb moeite omdat..'
Bedankt voor de reacties dames! De onderzoeken zijn iig officieel aangevraagd (maar school werkt niet mee grrr) en 6 december hebben we een zoveelste gesprek bij een kinderpsycholoog. Ben benieuwd. Ondertussen is de situatie thuis amper te houden, het wordt van kwaad tot erger. 1 op 1 gaat het vrij aardig, en is hij de lieverd die hij van binnen is. Maar zo gauw als ik tegen mijn man praat, of zijn broertje komt erbij dan is het meteen mis. Dan wil hij alles overstemmen. Hij wordt niet meer rustig. Ook als ik bel, dat gaat niet als hij erbij is. Maar het is voor mij ook niet meer te harden thuis met 2 kinderen. Opgeven is geen optie maar als je het aan mij vraagt dan mag hij voorlopig een week bij oma logeren ofzo. Zodat ik ook eens tijd heb voor mijn jongste. Dat ik niet van 7u sochtends tot 8u savonds niets anders kan doen dan met mijn oudste bezig te zijn. Zijn getetter en acties overstemmen zoveel dat ik iig niet meer kan nadenken, maar ik hoorde mijn man (toch wel echt een ander typ dan ik) dit zelfde vandaag ook tegen mij zeggen. We zijn helemaal uitgeblust van alle acties en het is zo irritant dat je niet eens 2 zinnen met elkaar kan verwisselen zonder dat er een kind doorheen schreeuwt om aandacht. Het gaat om bijten tot bloedens toe (mijn man, in een soort totale meltdown), om het met een petfles ontzettend hard aan de buitenkant van ons raam slaan (er werden boodschappen bezorgd vandaar dat het buiten stond), en toen ik niet reageerde pakte hij een kratje!!! Je hele leven wordt gewoon geleefd door dat ene kind. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van hem, maar je kan gewoon niets meer. Ik kan niet meer praten met andere mensen, ik kan geen huishouden doen als hij in de buurt is en ik kan zelfs niet meer aandacht aan mijn jongste geven zonder problemen. Wordt er momenteel zelf helemaal gek van! Ik zat vandeweek te huilen midden op de keukenvloer... Mensen die "normale" kinderen hebben daar ben ik zo jaloers op. Dat ze zelf wat kunnen doen of een vin kunnen verroeren zonder nagetetterd te worden... ze hebben geen idee Hoe houden anderen dit vol? Goed, mijn hart is weer gelucht, ik ga zo naar bed en morgen weer met frisse moed opnieuw beginnen, dingen positief benaderen en dingen plannen die iig niet tegen hem werken. We gaan iig niet naar de intocht van sinterklaas want het is genoeg spanning zo en hij kan toch niet lang genoeg wachten nog. Tips zijn welkom
wil je even een knuffel geven want soms is het gewoon zwaar! Zeker die dagen dat je niks kunt(en dat is hier echt niet elke dag) Hebben jullie een picto/planbord en een time timer ? Hier kan ik daarmee een ritme duidelijk maken en vertellen dat ik over 10 min weer tijd heb voor haar. Zodat ik in elk geval af en toe even adem en koffie pauze heb
Tnx! Heb die dingen nog niet (zou niet weten nog hoe ik die moet inzetten). We hadden wel een schema per week (iedere dag 1 icoontje, iedere dag een sticker plakken. Zodat hij weet wanneer de dingen gebeuren waar hij om vraagt). 10minuten koffiepauze waar kan ik tekenen? Heb je een foto van jouw planbord ? Gewoon ter inspiratie bijv? Qua tijd gebruiken we nu gewoon de grote wijzer van de klok (hij begint de cijfers te herkennen enzo) maar misschien is een timertje handiger? En wat voor een dan? Zijn die dingen jullie aangeraden? Hoe kom ik bij Mensen die dat soort tips geven?
Hier ook even een knuffel, wat zwaar zo! Hoop dat er toch snel verbetering is! Ook nog even over de picto’s en timer: dit is ons ook aangeraden door de instelling en helpt inderdaad. Ik had het op hoofdlijnen maar moest nog gedetailleerder. Hij vraagt idd ook vaak wat we gaan doen, kan niet spelen en is onzeker over de tijd/dagen. Ik heb nu een weekoverzicht en details per dag; kan je wel sturen? Dit is dan om uit te printen en bij te tekenen wat specifiek is voor een dag. Qua timer kun je een timetimer kopen (wel duur) of een kleine timer met rood aflopend vlak vd Hema of Fonq. Wij gebruiken de ovenwekker. Voorheen (nog steeds wel af en toe) kreeg ik hem niet mee ergens heen, naar bed of aangekleed. Maar als de wekker ‘afgaat’, accepteert hij de volgende activiteit en gaat hij als een mak lammetje mee. Je kunt het ook inzetten voor bijv 10 min zelf spelen. Verder is het mee bewegen met kinderen ook belangrijk. Bijv bij vriendje van mijn zoon hebben ze allerlei regels over “halfuurtje filmpje, geen tv, alleen Bumba, alleen ranja op woensdag”. Dat zijn regels die verder weinig toevoegen ad opvoeding (of mss alleen voor makkelijkere kinderen). Je kunt beter wat meer met je zoon meebewegen wat voor hem belangrijk is om met hem om te gaan. Onze zoon moet s middags verplicht 2 uur tv kijken, dan wordt hij rustig. Zijn er dingen die veel strijd opleveren? Kijk dan of je dat kunt veranderen of ombuigen. Eigenlijk ook in het klein zoals je doet met niet naar de intocht gaan. En geen ingewikkelde situatie thuis met vso, tso, bso, oppas enz. Maar dat zul je ook niet hebben. Heb je nog specifieke situaties waar we advies over kunnen geven?
Wij hebben een planbord met picto's met de volgorde van de dag dus aankleden eten spelen boodschappen eten tv kijken speeltuin tv kijken eten bad slapen bijvoorbeeld. Verder hebben we een time timer om de duur van een activiteit aan te geven. Dus ik zet dan het rode vlak op 10 minuten bijvoorbeeld en zeg dan als de rode weg is gaan we iets drinken bijvoorbeeld. Of als de rode weg is ga je naar bed. Wij krijgen deze tips via school en revalidatie maar onze dochter moest dochter zit dan ook Op speciaal onderwijs en om haar staat een team van juffen, logo, fysio, ergo, kinderarts revalidatiearts, orthopedagoog en school maatschappelijk werk. Met 2 x per jaar groot overleg dus ja dat is wel heel handig als je tips nodig om hebt.
Als moeder van een jongen met autisme lees ik dat er heel veel onduidelijk is voor jouw kind waardoor hij dus constant jouw aandacht vraagt omdat hij bij jou op zoek gaat naar duidelijkheid. Het boek geef me de 5 gaat over het bieden van deze duidelijkheid . Een kind kan beter functioneren wanneer het Wie,Wat,Waar,Wanneer en Hoe duidelijk is. Vaak zal dit tot in de treure herhaald moeten worden, soms wordt het gedrag in het begin wat sterker maar uiteindelijk zal het kind het oppikken en rustiger worden. Planborden helpen hierin ontzettend omdat je de planning visueel maakt. Ook kan het helpen om je kind van te voren te vertellen welk gedrag je van hem verwacht omdat ze dit zelf niet altijd aanvoelen. Ook vaste strakke regels geven duidelijkheid. B.v je mag met niets tegen het raam slaan. Zeg je b.v je mag niet met de fles tegen het raam slaan zal alsnog het kratje volgen omdat deze niet specifiek genoemd is. Het is hierin wel belangrijk om aan te geven wat hij dan wel mag b.v je mag wel lekker bij mij komen staan. Als je familie hebt waar hij een keer kan logeren of een dagje naar toe kan maak daar gebruik van, kun jezelf weer even opladen. En heb je straks een diagnose dan kun je ook gebruik maken van een zorgboerderij om jullie te ontlasten