Ik heb tijdens mijn 1e zwangerschap 2 jaar geleden een prenatale depressie gehad. Ik was kortgezegd constant gespannen en ik wilde niet meer zwanger zijn. Na de de geboorte was er niets meer aan de hand en ging ik onverwachts toch op een roze wolk gelukkig! Nu willen wij ontzettend graag een 2e.. Alleen ben ik zo bang dat het nog een keer gebeurt. Ik vermoed dat de kans wel groter is, al weet ik dat niet zeker. Het lijkt me echt vreselijk om daar nog een keer door heen te moeten. Ik heb woensdag een afspraak met de HA om deze angsten te bespreken. Nu ben ik benieuwd wat ik eventueel zelf kan doen om dit nogmaals proberen te voorkomen. Ik las iets over vitamines en lichttherapie? Iemand hier ervaring mee? Of nog andere tips? Verder ben ik benieuwd of meer vrouwen tijdens een 2e zwangerschap weer op een donkere wolk gingen? Het lijkt me zo fijn om te kunnen genieten van een zwangerschap..
Bij mij de ervaring andersom: een hele fijne eerste zwangerschap maar (mentaal gezien) een hele pittige tweede zwangerschap met het label “prenatale depressie”. Wij willen graag een derde kindje en zijn hier ook actief voor bezig, maar op de achtergrond blijf ik wel de angst houden dat een nieuwe zwangerschap een herhaling van de tweede zwangerschap zal zijn.... Ik lees dus graag mee voor adviezen en andere ervaringsverhalen
Ik heb geen ervaring maar ken het fenomeen wel (Ik ben verloskundige). Wat heftig voor je! Ik zou inderdaad naar de huisarts gaan en vragen om een verwijzing naar de POP-poli. Dat is een afkorting voor Psychiatrie Obstetrie (=verloskunde) en Pediatrie en hier werken gynaecologen nauw samen met psychiaters, psychologen en kinderartsen om vrouwen te begeleiden die psychische klachten hebben tijdens of na de zwangerschap. Zij kunnen met jou een plan opstellen om de kans op herhaling zo klein mogelijk te maken. Misschien kan je preventief een lage dosering antidepressiva slikken bijvoorbeeld. En ook is het handig dat je tijdens een volgende zwangerschap vanaf het begin goed begeleid wordt zodat er meteen hulp beschikbaar is als je er weer last van krijgt. Sterkte want het lijkt me spannend om weer zwanger te worden met deze ervaring.
Dankjewel voor je antwoord! Ik heb er tijdens mijn vorige zwangerschap heel lang mee doorgelopen zonder het iemand te vertellen. Er viel meteen een last van mijn schouders af toen ik het verteld had. Ik hoop daarom door dat nu al voor te zijn de kans iets wat te verkleinen. Ik heb overigens niet tot het einde last gehad, ik denk tot 28 weken. Daarna ging het langzaam beter. Ik hoop dat ik geen antidepressiva nodig heb en dat een preventieve aanpak zonder voldoende is.
Dat moet dan onverwachts zijn geweest voor je! Heb je vorige keer hulp gehad of is het vanzelf over gegaan?
Dat was het zeker! De eerste weken voelde ik mij ook prima, een echte startdatum kan ik niet aanwijzen, maar een eerste, duidelijke herinnering van erg verdrietige gevoelens was met 15 weken zwangerschap.... Ik ben er een aantal weken zelf mee doorgelopen en uiteindelijk door mijn gynaecoloog (medische indicatie ivm reeds-bekende hypertensie) doorverwezen naar een maatschappelijk werker. Dit was met een week of 22. Ik heb de rest van de zwangerschap regelmatige sessies bij deze maatschappelijk werker gehad, wat ik als erg prettig heb ervaren. Ik heb me nooit meer “top” gevoeld in de zwangerschap maar de échte zwarte wolk ging na verloop van tijd wel weg. Wat daarbij ook hielp is dat ik, op advies van de gynaecoloog - stopte met werken met 24 weken. Zouden de sessies met de maatschappelijk werker niet voldoende zijn geweest, zou ik een doorverwijzing krijgen en medicatie voorgeschreven krijgen. Dit is - gelukkig! - niet nodig geweest.
Misschien scheelt het al enorm als je er deze keer op voorbereid bent dat het kan gebeuren. Dat je er niet mee rond blijft lopen en weet dat er meteen hulp is indien nodig. Ik zie vrouwen die dit hebben vaak enorm worstelen: waarom voel ik me zo, ik hoor blij te zijn, er is vast iets mis met mij, ik ben nu al een slechte moeder... En dat je hele omgeving verwacht dat je juist blij en gelukkig bent maakt het alleen maar erger. De drempel om erover te praten en hulp te zoeken is vaak enorm en dat maakt het zo'n eenzame en verdrietige periode. Ik vind het daarom echt knap dat je het de vorige keer toch verteld hebt én ik vind het supergoed dat je er nu al preventief iets mee wil. Dat scheelt denk ik al heel veel. Het kan zijn dat dit echt een reactie van jouw hersenen is op de zwangerschapshormonen, dan zal je er waarschijnlijk weer last van krijgen. In dat geval kan antidepressiva wel helpen. Het kan ook zijn dat je vorige keer gewoon pech had en misschien waren er omstandigheden die niet bevorderlijk waren. Dan is de wetenschap dat het niet gek is om je zo te voelen en dat er hulp is waarschijnlijk al voldoende om je deze keer beter te voelen. Er is helaas geen test om te weten hoe het bij jou werkt en daarom is van tevoren een plan maken met de gynaecoloog een goed idee. Ik duim dat je deze keer meer van je zwangerschap kan genieten.
Oh wat fijn, dat je op deze manier geholpen bent zeg! Ik herken het stoppen met werken ook wel. Zordra ik er over sprak en stopte met werken, ging het veel beter. Dat had ook te maken met het feit dat ik op werk constant bezig was met niet te laten zien hoe slecht ik me voelde. Ik stond dan echt op overlevingsstand en mijn werk kon ik gewoon niet meer goed uitvoeren. Dat werkte ontzettend overprikkeld. Toen ik daarvan rust kreeg gingen deze prikkels ook weg. En kreeg ik weer wat meer lucht.