Ik snap ook werkelijkwaar niet waarom ze überhaupt nog verdoven. Het helpt echt geen ene klap haha. Beiden keren hebben ze het “verdoofd” maar niks van de hele verdoving gemerkt. Ze zouden er volgens mij net zo goed mee kunnen stoppen.
Ik had een kwaadaardige tumor (melanoom) in mijn oog en daarom moest ik bestraald worden met een rutheniumschildje. Dat ding maken ze dan aan je oog vast en moet een week blijven zitten. Bij mij moesten mijn oogspieren losgemaakt worden ofzo, ik weet het niet meer precies, maar toen ik wakker werd leek het alsof mijn hoofd elk moment kon exploderen. Dat gevoel heeft de hele week geduurd. Op 2 staat mijn laatste miskraam. Dat deed echt véél meer pijn dan de bevallingen bij elkaar.
Ik twijfel tussen de pijn van mijn keelamandelen. Of het plaatsen van een nefrostomiekathether zonder verdoving.
Op 1: ik ben ooit geopereerd aan een ingegroeide teennagel en heb daar een kalknagel aan overgehouden. Die zat wat los en toen mijn man en ik aan het zwemmen waren, trapte hij per ongeluk tegen die nagel. Hij zat toen nog met een klein stukje vast. Wij naar de HAP. Die arts van de HAP trok de nagel er meteen af. Hij deed er een gewone pleister om. Met als resultaat dat die pleister muurvast zat. Losweken lukte niet. Uiteindelijk na 1 dag veel weken met olie, heb ik hem los gekregen. Maar wat deed dat vreselijk zeer. 2: de buikpijn na de bevalling van de 2e. Na 2 weken en veel onderzoeken, kwamen ze er via een CT scan achter dat ik een abces bij mijn rechter eierstok had. 3: het infuus prikken om de bevalling van de 4e op te wekken. Eerst de verpleegkundige, linkerhand. Maar die aders liepen in een v-splitsing en het infuus bleek haken bij die splitsing. Toen de verloskundige, zijkant rechter pols. Hij leek erin te zitten, maar liep niet. Dus paar keer terug gehaald, zonder resultaat. Daarna hebben ze een anesthesie medewerker opgeroepen en die drukt dat infuus zo een ader in. Deed ook vreselijk veel pijn, maar hij zat wel. Ik kan nog steeds zien waar dat infuus geprikt is.
Toen oonze eerste geboren was, twijfelden de artsen of ik een totaal ruptuur had. Stonden ze met drie man naar mn gescheurde doos te kijken. Anyway een arts ging het toch proberen te hechten, maar t kietelde zo erg dat ze het verdoofd hadden. Ik kon me echt niet ontspannen . Daar na ging t wel. Al deed die verdoving het meest pijn van alles.
Met stip op nummer 1 de hsg (Met potdichte eileiders) heb letterlijk gegild van de pijn. Nog liever 10 puncties, bevallingen en keizersnedes dan dat ik nog 1 keer dat onderzoek moet doen.
De vacuümpomp die mijn dochter eruit moest trekken. Ze zat flink klem, dus er moest heel hard getrokken worden.
Oeh J werd ook terug geduwd en ondertussen gedraaid van sterrenkijker naar goed. Was echt vreselijk (maar wel ks kunnen voorkomen, toen floepte hij er zo uit)
Ik heb twee keer een spiraal laten plaatsen. De eerste keer was flink pijnlijk. Dit was 2 mnd na mijn eerste bevalling. Nog 2 kinderen verder opnieuw een spiraal laten plaatsen. Dat heb ik ook echt niets van gevoeld. Waar het precies aan ligt, geen idee.
Ik ook niet bij plaatsen. Wel bij het verwijderen. Heb beide door een gyn laten doen ookal was er geen medische noodzaak.
Oh nee, het plaatsen deed ook zo'n pijn. Ik wil de spiraal graag laten verwijderen, maar ik durf dus niet te gaan. Bang weer zo'n pijn te hebben. Ik ging zowat van mijn graatje toen.
Spatader dicht schroeien met een laser, en het infuus om bloeden tegen te gaan naar de bevalling vind ik erg naar.
Dat was het ook zeker, en dan de zuster die keihard zegt dat ze niet zo moet zeuren en doorpakte. Al was dat op dat moment vast nodig hoor. Maar jeetje wat moeilijk.
Mijn verstandskies die er niet uit wilde. Kaakchirurg leek mijn hoofd wel v mijn romp te willen rukken.. En, Wondverzorging na t weglaseren van voetwratten, van mijn kleine teen was nauwelijks wat over.... gelukkig goed gekomen... maar wat een tranen heb ik toen gelaten bij ieder verzorgingsmoment. Man zijn grootste pijnmoment bij infectie vd oogkas gevolgd door bloedvergiftiging. Na operatie verdween de druk op t oog en zakte de pijn weer weg.
Bevallen niet meegerekend.. operatie aan tandabces. Verdoving hielp niet echt, heb liggen schreeuwen alsof ik in een scène van hostel lag. Was toen nog maar 15.
Nou blijkbaar hebben heel veel vrouwen er weinig tot geen pijn aan, maar bij mij moest ze echt na 19 seconde stoppen omdat het te veel pijn deed.