Het is nu alweer 4 jaar geleden .... maar ik ben nog zo boos op mijn nicht. Ik heb echt moeite om een normaal praatje met haar te houden. Het liefst ga ik haar uit de weg, zie ik haar liever niet. Ik kan haar (nog) niet vergeven over wat er is gebeurd... haar en haar moeder (mijn tante) niet. Mijn nicht heeft 4 jaar geleden een weekend bij mij gelogeerd. Ze zou op een maandagochtend vroeg worden opgehaald door mijn oom en tante. Die kwamen vrij laat en ik moest naar mijn werk. Ze verzekerde dat ze goed op mijn hond zou letten en de boel netjes zou afsluiten. Een paar uur later kwam ik terug van mijn werk en was mijn hond weg. Ze hadden met het inladen van de tassen, kennelijk toch de deuren opengezet en is hond aan de wandel gegaan. Ze hadden het niet eens opgemerkt. Ze hebben zonder naar de hond om te kijken de deur dichtgetrokken. Dagenlang tussen hoop en wanhoop geleefd en uiteindelijk is mijn hondje aan de kant van de weg dood gevonden ... aangereden. Ja mijn nichtje vond het lullig en heeft haar excuses aangeboden maar echt begrip voor mijn verdriet was er nauwelijks. Ze kon ook niet nalaten om toch ook de schuld bij mij en de hond te leggen. Ik had mijn hond moeten leren bij huis te blijven en de hond had niet weg moeten lopen. Mijn nichtje ging gewoon weer verder met haar leven en van mijn tante kreeg ik vooral de vervelende opmerkingen: ‘koop je toch een nieuwe hond’ en ‘het is geen kind he!’ Vooral dat laatste was nogal een dooddoener want nee mijn hond was niet mijn kind, maar in mijn geval wel het belangrijkste in mijn leven. Ja ik weet niet wat ik hier mee wil ... maar goed, er komt een belangrijk familiegelegenheid aan omdat mijn ouders een jubileum hebben. Maar het idee om mijn nicht weer te zien, die heb ik echt al vier jaar niet meer gezien, zit ik hier totaal niet naar uit te kijken. Vergeven, hoe doe je dat eigenlijk als je gewoon nog zo boos en verdrietig bent?
Ik begrijp je heel goed. Ik zou het haar niet kunnen vergeven zonder een goed gesprek waarbij ze begrip toont en excuses aanbiedt. Wat triest dat mensen zo harteloos kunnen zijn. Vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken
Ik ben absoluut niet vergevingsgezind, daar sta ik wel een beetje om bekend. Denk dat het meer komt, omdat je heel ver kunt gaan bij mij, maar als het klaar is, is het ook echt klaar. In jouw geval zou ik het ook niet kunnen vergeven, dus ik denk niet dat je heel veel aan mij hebt.
Ohh wat moeilijk! Zoiets zou ik denk ik ook niet kunnen vergeven... Onze hond is door onze eigen stomme schuld doodgereden en daarover ben ik ook nog steeds boos op mijzelf, laat staan als het iemand anders was die de deur had open laten staan
Jeetje wat heftig snap dat je het heel erg moeilijk vind. Je hond is idd niet je kind en kun je er niet mee vergelijken ook maar tis wel je beste maatje waar je ook echt van houd.
Ja en die vergelijking hoeft niet eens gemaakt te worden. Ik ben kinderloos gebleven. Dus voor mij was mijn hond het allerbelangrijkste.
Ja vergeven is iets heel lastigs en zeker met wat er bij jou gebeurd is. Ik zou kapot gaan van schuldgevoelens als ik haar was en niet kunnen slapen etc... Ik heb tijdje terug in een vriendschap een leugen boven water gekregen, daar heb we het uitgebreid over gehad etc maar toch komt het soms weer naar boven. Vergeven lukt nog wel maar vergeten nooit en dat maakt het klote!!! Praten kan helpen maar zo te lezen is het voor haar geen issue geweest en of het dan helpt....
Moeilijk hoor. Vooral omdat er zo makkelijk over gedaan wordt, koop je toch een nieuwe, had ie maar bij huis moeten blijven.. Vergeven doe je niet voor de ander hè, dat doe je voor jezelf. Vergeten doe je het toch nooit.
Hoe slecht hun reactie ook was toendertijd ,was het geen paniekreactie?Alsof ze zich geen houding wisten te geven met de situatie?Ik wil het absoluut niet goed praten ,als je belooft op de hond te letten dan doe je dat en zo lauw reageren erna slaat nergens op maar sommige mensen reageren zo uit paniek ofzo...Dat je ze niet kan vergeven begrijp ik maar zou het jou helpen als je een goed gesprek hebt met je nicht en je tante?Dat je ze eerst een brief schrijft met hoe het nu nog voelt voor jou en hoe hun reactie op je overkwam?Misschien helpt het jou om dat wat er gebeurd is een beter plekje te geven, het zit je nog zo hoog dat het lijkt alsof je nog aan de verwerking moet beginnen (niet rot of beledigend bedoeld natuurlijk!).
Ik moet er ook niet aan denken dat dit bij mij gebeurde!! Waarom zou jij haar moeten vergeven als hun zo tegen jou doen/ gedaan hebben? Met zulke mensen wisselde ik geen woord meer. Je kunt ze toch gewoon negeren op dat feest
Oh jeetje wat moet dat heftig geweest zijn en nu nog. Zeker bij een confrontatie met elkaar. Dat heb gebeurd is al erg genoeg maar de reactie daarna was allesbepalend geweest. Wat was de leeftijd van jouw nichtje van moment van gebeuren? Niet dat het uit zou mogen maken wat betreft de reactie van de ouders maar voor een kind kan het zo moeilijk te begrijpen zijn.
Ik ga even advocaat van de duivel spelen, omdat je vast lijkt te zitten in een gedachte patroon. Je tante heeft een onhandige opmerking gemaakt (maar ik denk dat wij allen wel een keer een opmerking hebben geplaatst waarvan wijzelf dachten dat t oke was maar bij de ander bleef na smeulen en harder binnen kwam dan wij voorzien hadden) maar is niet verantwoordelijk voor wat er gebeurt is. Wbt je nicht, je hond komt er niet mee terug. T kost je alleen maar negatieve energie als je zolang wrok blijft koesteren. T is een hele ongelukkige samenloop van omstandigheden geweest en ze voelde zich er rot onder. Haar reactie op jou kan ook zijn omdat misschien wel door je verdriet de aanval op haar inzette. Dat ze automatisch in de verdediging schoot omdat jij t misschien niet als een ongeluk zag en vond dat ze te weinig berouw toonde en dat t haar bewuste schuld was. Kat in t nauw maakt rare sprongen. Ik zou als ik jou was gewoon eens vooraf met haar afspreken, hoe jij het hebt ervaren en ook hoe zij het heeft ervaren. Dochter van vriendin van mijn moeder is op t baby eendje van mijn zus gaan staan. Ja ze had beter moeten opletten, want ze wist dat t eendje los liep bij ons in huis maar het was een vreselijk ongeluk. Ze stond niet op met t idee: goh ik ga eens even hun eendje pletten. Ze heeft er ook lang last van gehad kan ik je zeggen en ook zij schoot in de verdediging toen mijn zus heel boos en verdrietig werd (die stond ernaast) en uit pure paniek schoot die dochter ook in de verdediging. Wat een logische reactie kan zijn. Maar goed, t is vergeven: ongelukken gebeuren nu eenmaal helaas. Zoals je merkt is het niet vergeten Eendje zag mijn zus als de moeder en sjouwde de hele dag achter haar aan door huis. Dus kwam hard aan. Vind de optie hierboven van een brief schrijven ook een hele goede,voor je eigen verwerking ook. Schrijf vanuit je gevoel en de ik-vorm en zonder verwijten te maken. Je kan prima schrijven 'ik vond het heel pijnlijk om van je te horen dat mijn hond vervangbaar is' als voorbeeld. Dan ben je kwijt wat je echt wil vertellen. Want net niets doen en wrok blijven koesteren heb alleen jezelf mee
Dit inderdaad. Vooral het niet eens opmerken en dan later die opmerkingen dat het geen kind is en je een nieuwe kunt kopen..zo pijnlijk!
Maar waarom zou je moeten vergeven? Verwacht iemand dat van je? Kun je haar niet negeren op die gelegenheid of heeft iemand/ hebben anderen daar last van? Ben je bang dat je toch iets gaat zeggen waardoor het feest verpest is? Ik ben zelf vrij vergevingsgezind (behalve toen m’n ex vreemdging vlak voor de eerste pauze van de MMM, maar dan noem je ook wat).
Bedankt voor je reactie maar ik herken het niet zo wat je schrijft. Je vult veel in van wat nooit heeft voorgevallen. Ik ben nooit de aanval in geweest. Ik was kapot van verdriet en dat heb ik veel geuit. Mijn tante is niet echt een aardige vrouw. Ze was ook degene die vond dat ik tijdens de familieweekenden de foto’s moest maken. Ik heb geen kinderen ... dus was het ook niet zo erg als ik niet op de foto’s kwam. Ik laat namelijk geen herinneringen na voor kinderen. Ze moet ook vaak benadrukken dat ik de enige in de familie ben die niet hoog is opgeleid. Ik heb een HBO opleiding terwijl mijn broer, zus en al mijn neven en nichten universitair zijn opgeleid. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze een beetje op mij neerkijkt. Ik heb volgens haar een commerciele smaak. Zij luisteren naar klassieke muziek, gaan alleen naar arthouse films. Als je in hun gezelschap bent wordt vooral afgegeven op mensen die slechte smaak hebben, dat is dus commerciële bagger. Ik vind dat je iedereen in hun waarde moet laten. Zo heb je een beetje een beeld. Dit met de hond was de druppel en een hele kostbare en dierbare druppel ook gelijk. Met je tips kan ik wel wat, maar het zal niet een brief zijn die ik naar ze ga sturen. Ik heb ooit gevraagd of ik het er met ze over mocht hebben in een gesprek. Maar ze vonden dan geen goed idee.
Ik zou dit niet vergeven. Ook zo’n domme opmerking over dat het niet je kind is, Zelf heb ik kinderen en ik heb een hond en als er iets met mijn hond zou gebeuren zou ik zo verdrietig worden en hem zo missen omdat ik stapelgek op dat beest ben en hij gewoon onvervangbaar is, Je hoeft ook niet te vergeven en ik zou haar gewoon negeren op dat feest. Ik ben altijd snel klaar met harteloze mensen.
Ik zei niet voor niets dat ik de advocaat van de duivel ging spelen is namelijk een zeer handige manier om achter dieper liggende zaken te komen. In dit geval zou ik zeggen: als jij je er prima bij voelt om deze afstand tussen jullie te bewaren, zou ik je adviseren om de situatie zoals het nu is te accepteren en er ook geen enkele energie in te steken meer qua wrok jegens hen. En ze op t feest alleen even te begroeten (zodat je wel erboven staat) en... That's it. Fijn de afstand bewaren! Denk maar zo: haar leven zal een stuk vermoeiender zijn dat ze zoveel waarde hecht aan status etc. Jij bent gewoon lekker jezelf en dat is veel meer waard dan een drs titel
Bleegh wat vreselijk! En ik moet ook wel zeggen - als je een paniekreactie krijgt en in de verdediging gaat, dan kom je daar later op terug. Zo doen nette mensen dat. Die hebben daar last van en komen / bellen dan om te zeggen dat ze spijt hebben van wat gezegd is (en gedaan in dit geval). Als ze dat niet kunnen, zijn zij eerder de slecht opgeleide / opgevoede mensen niet jij! En in al die 4 jaar heeft je nicht ook geen contact opgenomen? Eerlijk gezegd zou ik dan verachten dat zij zich nog veel lulliger moet voelen dan jij bij deze onmoeting. Ik ben best wel van “ laat mij maar de minste zijn “ en vergevingsgezind. Maar in dit geval zou ik het niet actief opzoeken. Maar ik zou er voor jezelf wel vanuit gaan dat normaliter zij nog last zouden moeten hebben vd situatie, niet jij. En als ze daar geen last van hebben, zij de dommen zijm, niet jij.