Oh jeetje dat maakt het verhaal voor mij wel anders.. wat bizar zeg. Bij een nichtje tot 18 jaar kun je het nog enigszins naar de leeftijd gooien.. onverantwoordelijk met de deur.. in dit geval zou het voor mij ook einde contact zijn.
Ik zou helemaal klaar zijn met deze vrouw, en er echt totaal geen woord meer aan vuil maken. Verschrikkelijk wat er is gebeurd zeg.
Verschrikkelijk. Ik vind het al te erg om het te lezen. Wat ontzettend naar. Ik zou dat ook niet kunnen vergeven denk ik.
Ik zou het proberen te laten rusten. Blijkbaar ervaart jouw nicht/tante het minder heftig dan jij. Grote kans dat ze het gewoon niet kunnen begrijpen (niet iedereen houdt op die manier van dieren). Er weer over beginnen maakt alleen dat jijzelf er weer over gaat lopen malen. Probeer het los te laten. Laat het voor wat het is. Dat wil niet zeggen dat je moet vergeten, maar waarschijnlijk krijg je toch niet uit het gesprek wat je graag wilt hebben. Wat zou je eigenlijk willen?
Vergeven is iets wat je voor jezelf doet. Vergeven betekend niet dat je het moet vergeten of het contact zou moeten herstellen. Het is het los laten van een wrok. Het in sommige gevallen juist het onbelangrijk maken van iemand. Ik zou in dit geval hard mijn best doen om die persoon onbelangrijk voor mij te maken. Minimale en beleefde reactie en zo snel mogelijk weer door naar de leuke mensen.
Als ik dit zo lees....waarom zou jij ze moeten vergeven? Zo te horen zijn het mensen zonder enige vorm van inlevingsvermogen. En ik geloof er overigens niet in dat je iemand vergeeft voor jezelf. In mijn ogen is iemand vergeven bedoeld om bij die ander een rotgevoel of schuldgevoel weg te nemen. Nou, daar lijkt mij als ik dit zo lees geen reden toe. Ik zou ze voortaan negeren. En maakt je tante nog eens zo'n opmerking over dat jij de foto's kunt nemen omdat jij toch geen kinderen hebt en dus niets na hoeft te laten dan zou ik zeggen, maakt u die foto's maar want wie wil u nou herinneren! Wel zou ik proberen om het verlies van je hond, wat op zo'n vreselijke manier is gegaan, te gaan verwerken. Door er veel over te praten met bijvoorbeeld een goede vriendin, moeder etc, of er anders hulp bij te zoeken. Ik snap namelijk heel goed dat je er kapot van bent,ookal is het even geleden.
Ik ben vrij vergevingsgezind maar deze mensen zouden bij mij ook hebben afgedaan! Zeker gezien de rest van het plaatje over hoe ze zijn. Ik zou ze als lucht behandelen en links laten liggen en mezelf een leuke dag laten hebben op dat feest. Sterkte ermee.
dit soort mensen zou ik absoluut niet in mijn leven willen. Ik snap echt niet dat mensen zo laks om kunnen gaan met een fout met deze gevolgen. Als mij dat zou overkomen zou ik elke dag met je mee zijn gaan zoeken en me kapot schamen.
Met deze informatie er nu bij zou ik zeggen ,lekker laten waaien ,die mensen leven op een compleet andere planeet waar geen plaats is voor empathie....hun gebrek en gemis...Zeker als ze niet open staan voor een gesprek, dat zou bij mij idd echt nooit meer goed komen.Ik zou dan de eer aan mezelf houden (geen brief oid sturen,was maar een idee van me niet wetend hoe je tante en nicht zijn) en straks op het jubileum ze links laten liggen.Hoe denken je ouders,broer en zus hier eigenlijk over?Staan ze achter jou?
Wat ik me ook afvraag, heb je dit al eens met bijv. je ouders besproken? Hoeje de opmerkingen van je tante ervaart en wag er destijds gebeurd is? Hoe kijken zij er naar?
Ik ben heel vergevingsgezind, volgens mij, maar dit zou ik ze, zeker na dergelijke reacties, niet kunnen en ook niet willen vergeven.
Oh wauw, ik moet bekennen dat ik begon met lezen met het idee ‘oh nee, weer iemand met onnodig dramatisch gezeur in de familie’, maar jouw verhaal vind ik (door de reactie) wel echt onvergeeflijk. Zeker in combinatie met wat je verder over je nicht en tante vertelt zou ik me vooral niet druk om hen maken en ze bij familiegelegenheden links laten liggen. Wie zegt dat je perse moet vergeven? Het klinkt sowieso al niet alsof het mensen zijn die heel veel toevoegen aan je leven en als ze in een situatie als deze zo weinig empathie voelen, dan mis je denk ik niets. Wat er gebeurd is is op zich al vreselijk, maar mensen maken fouten en als zij het ook verschrikkelijk zouden vinden en met je mee zouden leven of oprechte berouw tonen, dan vind ik vergeving op zijn plaats. Als ze eigenlijk vooral vinden dat jij niet moet zeuren, dan zou ik vooral geen energie meer in hen stoppen.
Oh wat een vreselijke situatie is dat geweest zeg! Ik zou ook kapot van verdriet zijn geweest. Heb je ooit aan hen benoemd wat je hond voor jou betekende? Zij kunnen dat wel voor jou invullen , maar dat is natuurlijk niet correct. Ik zou hier ook erg veel moeite mee hebben en snap je erg goed.
Die relatie zou bij mij over zijn.. nalatig zijn over zoiets dierbaars en dan zo reageren. En ongeluk zit in een klein hoekje maar dat ze haar schouders ophaald en zo reageert...
Als ik jou was zou ik naar het feest gaan. Uit fatsoen gedag zeggen (of geen gedag zeggen) en verder hoeven ze geen aandacht. Ze zijn al 4 jaar niet meer in je leven en ze weten waarom. Laten ze maar naar jou toe komen. Succes op het feest maar geniet vooral het feest.
Het punt met niet vergeven is dat je zelf zoveel wrok / boosheid / verdriet met je mee blijft dragen en dat jij zelf degene bent die daar dan "last" van hebt. Het is gebeurd en je kunt het niet terugdraaien, je hoeft ze niet "in hun gezicht" te vergeven maar misschien kan je hart leren om het los te laten zodat je vrede kunt voelen. Los daarvan vind ik dat een huisdier eigenlijk altijd een soort kind of beste vriend is en dat het op z'n minst onoplettend is, maar met jouw achtergrond en hun kwetsende opmerkingen vind ik het ontzettend droevig en zou vergeving wat mij betreft dus alleen zijn om mezelf mee te helen en zeker niet bedoeld om hen vrolijk terug in m'n leven te laten.
Ik denk dat ik in dit geval ook niet zou kunnen vergeven. Zeker niet omdat er vanuit haar nooit echt welgemeende excuses/spijt zijn gekomen. Ze zou bij mij hèèl erg haar best moeten doen zodat ik nog enigzins normaal tegen haar zou doen...