Vandaag ging het goed, tenminste dat zegt hij en ik heb geen klagende juf gehad. Hij vond het knutselen leuk en smiddags zijn we samen naar het centrum geweest en nog een lekkere appelbol gehaald bij de oliebollenkraam. Nu samen met de Lego aan het spelen.
Ik zie het in hele subtiele dingen. Zoon staat bijvoorbeeld aan het begin van de zwemles letterlijk te stuiteren, zij praat tegen de groep en legt ondertussen even nochalant een hand bij zoon op zijn hoofd en zoon wordt direct rustiger. Hij is ook super gevoelig voor de stemming die ergens heerst, dat herken ik ook wel bij mezelf. Maar omdat ik zelf ook mijn eigen troubles heb waar ik aan werk op dit moment, ben ik zelf dus helaas voor hem ook regelmatig een trigger om weer op te reageren.
Lastig om het uit te leggen zonder mijn anonimiteit online op te geven... Het is wat specifieker dan 'zomaar' niet lekker in mijn vel zitten.
Na de kerstvakantie gaan ze door toetsen. Hopelijk gaat dat goed en werkt hij mee. Nog meer mensen die zien dat hun kind echt toe is aan vakantie?
Mijn kinderen zijn allebei aan vakantie toe, gewoon moe en veel zieke kinderen in hun klas en zelf zijn ze ook niet heel fit momenteel. Deze week zit volgepropt met vieringen, vooral bij de oudste.
Ze gaan nu ook veel meer knutselen en alles is hier anders. Inclusief een juf die deze week haar laatste week heeft. Gelukkig vandaag, morgen en overmorgen halve dagen. Proberen om nog even op te laden voor de laatste dagen.
Mijn oudste vind het juist heel jammer dat hij straks vakantie heeft. Ik ben daar heel blij mee want er waren net een paar weken waarin hij bijna niet naar school te krijgen was.
Hier idd ook gewoon heel blij met school. Vrijdag tijdens het avondeten zei ze: ik wou dat het morgen weer maandag was!
Zijn niet alle kinderen toe aan vakantie? Ik ben zelf ook toe aan vakantie. Mijn kinderen genieten van alle knutseldingen en vieringen ed, hoewel de jongste misschien eigenlijk liever gewoon werkt ed, maar de oudste vindt het heerlijk, hoe meer, hoe beter, zeg maar. Maar ondanks dat is ook zij erg toe aan vakantie, de drukte die de meer vrije activiteiten veroorzaken kost haar veel energie. En rond deze tijd slaan de virussen vaak ook toe, dat helpt ook niet.
Nou inderdaad!!! Rust in de tent is wel fijn na alle drukte van de afgelopen dagen. In de vakantie gaan wij zwemmen en naar Frozen 2, ben benieuwd.
Ja zeker! We hebben nu alleen meer verveel op school en dan komen er klachten van juf terwijl ik denk dat kun je zelf toch oplossen. Dingen die bij andere ook gebeuren maar waar andere ouders geen gesprekken over hebben maar wij wel.
Ik heb een peuter van 3,5 die zeer intens kan zijn. Hij kon heel vroeg heel goed praten, en heeft een behoorlijk woordenschat. Hij sliep overdag als baby nauwelijks, was alert en altijd nieuwsgierig. Vanaf dag 1 ook behoorlijk pittig en gefrustreerd wanneer iets niet lukt. Hij wil altijd meer dan hij op dat moment kan. Ook is hij heel emotioneel, gevoelig voor sfeer, reuk en geluid. Hij wordt heel snel en vaak boos, maar is ook snel weer goed. Hij voelt emoties van anderen goed aan benoemt dit ook. Hij stelt heel veel vragen over allerlei zaken; de maan/aarde, superhelden, betekenis va woorden tijdens het voorlezen. Hij onthoudt ontzettend veel, zelfs dingen van meer dan een jaar geleden. Bij de kdv vinden ze hem erg sociaal en maakt hij, net als thuis, veel grapjes. Daar laat hij niet de frustraties zien die hij thuis wel laat zien. Gelukkig maar denk ik. Hij is voor iedereen heel sociaal, voelt zich echt de grote broer, bemoeit zich ook overal mee, en heel zorgzaam. Hij helpt wanneer iemand pijn of verdriet heeft en wil overal de oorzaak van weten. Helaas is hij ook faalaangstig. Ik moet voor hem een tekening maken, kleien en voorlezen, omdat hij vindt dat hij dat niet goed kan. Hij wil het vaak ook niet meer proberen. Als hij ondervindt dat hij het toch wel kan, is hij apetrots, maar de onzekerheid blijft. Als hij wordt aangesproken op zijn gedrag, betrekt hij het op zichzelf. Door zijn “drukke” en intensieve verschijning wordt er in onze omgeving al snel ADHD genoemd. Echter, ik herken hem niet zozeer in ADHD op dit moment en het irriteert me ook. Natuurlijk is het mogelijk, maar puur om zijn intensieve aanwezige gedrag af en toe geven mensen al graag een negatieve mening. Laatst las ik een artikel over hb en heb me er wat meer in verdiept. Veel dingen klinken als zeer bekend. Ik weet dat dit een lang verhaal is geworden. Herkennen jullie hier iets in? Wij zouden hem zo graag helpen met zijn onzekerheden en frustraties. We hebben hem aangemeld bij ggz zijn ontwikkeling te laten onderzoeken.
Dit had ik kunnen schrijven. Mijn zoon is iets minder faalangstig en staat niet aangemeld bij ggz (wij wachten op school), maar verder lees ik veel overeenkomsten. Wij zitten in hetzelfde schuitje. Ik ben benieuwd hoe het onderzoek zal verlopen en hoop vooral dat hij snel zijn frustraties de baas kan zijn!
@Summerbelle Jullie verhaal is beide herkenbaar, onze zoon is inmiddels 5.5 maar het is nog steeds frustrerend als je iets niet kan. Ook niet gek want de meeste tijd gaat het in 1 of 2 keer ook gelijk goed (zoals fietsen) Om te leren leren moeten we juist nu af en toe de frustratie niveau op zoeken. Begeleiding van school geeft aan dat hij daar doorheen moet Dus een bepaalde schaakpuzzel lukt hem niet meteen, herhaal je de regels en negeer je de smoezen tot hij het weet. Hij moet leren dat het niet erg is als je het niet weet en zich zelf de tijd geven om het op te lossen en niet meteen op te geven. Daarna is hij natuurlijk super blij. (Zoek een school die er ook mee om kan gaan)
@Summerbelle is het niet een ‘gewone’ jongen van 3,5 jaar? Ik herken veel van wat je schrijft in 2 jongens van 3,5 jaar waar M veel mee om gaat (ook in M trouwens maar zij is nog wat jonger). Lekkere stuiterballen die soms heel boos kunnen worden, veel (woord)grappen maken, toch wel goed emoties herkennen en benoemen en met knutseldingen het zelf niet willen doen omdat ze zeggen het niet goed te kunnen. Wat ik erg in M herken (maar dus een meisje en een half jaar jonger) is het niet willen doen van dingen omdat ... het beter kan. Als het dan toch lukt dan trots zijn. Wat wij hiervoor doen is laten zien dat iedereen dingen moet oefenen. Zo gingen we afgelopen week schaatsen en papa had het al heel lang niet gedaan. Hij moest eerst even oefenen voordat het weer lukte. Als iemand verdrietig is zal ze altijd vragen wat er is, als iemand erg blij is ook waarom. Bij onzekere mensen of een ongemakkelijke situatie trekt M zich terug. M kan héél boos worden, maar na een boze bui ook met een grapje terug komen. Ze praatte redelijk laat, maar begon meteen met zinnen. Ze heeft een geheugen van een paard, kan situaties van toen ze net 1 was nog navertellen (zonder geholpen herinnering als een foto ofzo). of M voor loopt weet ik niet hoor, in bepaalde dingen denk ik wel. Een van die 2 andere jongens misschien ook wel, zijn oudere zus loopt ook erg voor. Om je beter te begrijpen, waar merk je dan in dat hij zo voor loopt en wat wil je precies weten? En wat is de hulpvraag aan het ggz? Geen idee of je iets aan mijn verhaal hebt hoor.
Dat zou mijn zoon, van inmiddels 5, kunnen zijn. Toch herken ik in hem niet de dingen die ik bij mijn dochters (wel hb) wel herken. Hij is slim hoor, maar niet op die manier (denk ik). Maar het is idd wel een pittige opgave om er mee om te gaan als zowel het kind zelf als zijn emoties zo heen en weer stuiteren.
Ik vind het wel herkenbaar bij mijn oudste dochter @Summerbelle Als je hem wil helpen met zijn onzekerheden en frustraties is het nuttig om informatie te zoeken over Fixed en Growth mindset (vaste- en groeimindset). En inderdaad, voor jezelf duidelijk hebben wat je precies van het ggz verwacht. De kans is groot dat zij het juist wel in de hoek van adhd gaan zoeken.
@debq @merah @Jaimio Dat zou zeker kunnen dat het gewoon peutergedrag ja. Het is niet zo dat ik meteen denk dat ik een superslim kind heb, maar veel in de omschrijvingen die ik heb gelezen herken ik in hem. Met name zijn diepgaande interesses in leven en dood, ruimte, waarheden, regels en volwassen gesprekken vallen ons op. En wilde er nu toch iets mee doen. Ook wel twijfels over ADHD omdat dit in de familie zit, maar zie daar toch minder herkenbaars in, ook al is het natuurlijk wat vroeg om echt iets concreets te zeggen hierover. We waren al bekend bij de ggz om andere redenen, vandaar dat we deze stap maken. Anders hadden we het ook afgewacht. Straks gaat hij naar school en daarom ggz afspraak gemaakt om te kijken hoe we hem kunnen helpen, zonder daar perse een diagnose bij t stellen. Eigenlijk is het meer voor ons als ouders om hem zo goed mogelijk te kunnen ondersteunen. Ik vind het heel belangrijk dat een kind (iedereen eigenlijk) gelukkig is met wie hij is. Bedankt voor jullie reacties.