Hoi Allemaal, Vanavond heeft mijn dochter een leuk uitje met d'r oma. Normaal heb ik daar helemaal geen probleem mee. Maar deze week gaan er in mij allemaal alarm bellen af. Ik snap gewoon niet waar het vandaan komt. Maar ik heb een enorme knoop in mijn maag en zelfs af en toe een huilbui. Bij heel veel dingen krijg ik gedachtes als: maar dan is m'n meisje er misschien niet meer. Het slaat natuurlijk helemaal nergens op en is nergens op gebaseerd. Sinds gisteren begint m'n dochter nu ook dat ze niet wil omdat ze zo bang is. Ik weet heel zeker dat ik naar haar toe niets heb laten merken. Ik praat de hele tijd op mezelf in dat het gewoon goed komt en ze vanavond weer vrolijk binnen komt lopen. Ondertussen weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet en wordt de angst met de minuut groter. Iemand die dit herkend?
Ik heb zoiets 1 keer na het stappen gehad, ik durfde echt niet via de normale weg terug te fietsen want ik had zo'n slecht voorgevoel. Echt heel bizar, nooit eerder gehad, het was doodeng. Mijn vriendinnen verklaarde mij voor gek (gaven de alcohol de schuld), maar reden gelukkig wel met mij mee. De ochtend erna hoorde ik dat op de plek waar we normaal gesproken om die tijd gefietst zouden hebben, er een grote massale vechtpartij en zelfs een steekpartij was geweest. Geen idee of ik nuchter ook naar dat voorgevoel had geluisterd, ik ben een vrij nuchter (haha leuke woordspeling) persoon namelijk. Dus als je het niet vertrouwd, gewoon afzeggen of verplaatsen? Anders zit jij de hele avond in de stress.
Dank je wel voor je reactie. Het probleem is een beetje dat oma hiervoor vrij duurde kaartjes heeft gekocht en zich er al maanden op verheugd. Dus eigenlijk kan ik met goed fatsoen niet afzeggen. Maar ja, als ik d'r wel laat gaan en er gebeurd echt iets, vergeef ik mezelf dat nooit meer natuurlijk.
Ik zelf ben een persoon die dat soort sterke signalen in mijn lichaam niet negeert. Ook al is de kans klein dat er iets gebeurt, maar als je normaal nooit last hebt van zo een gevoel en het is nu zo sterk zal ik het niet negeren. Soms zouden wij mensen juist meer moeten luisteren naar signalen die ons lichaam aan geeft ipv het negeren en gewoon door denderen.
Ik herken het wel, maar ik laat mijn angst niet leiden. En het is altijd goedgekomen. Ik denk dat het meer mijn angst voor het eerste is wat spreekt. En het is ook spannend soms, je kind uit handen geven
Als je het normaal nooit heb dan zou ik het gevoel gaan verkennen ipv weg duwen. Miss dat je er meer detail uit kan krijgen.
Mee eens. Bij mij is het puur angst en als ik daar naar zou luisteren zou niemand meer de deur uit kunnen.
Ja en ik zou haar ook zeker laten gaan, je kunt je niet door angst laten leiden, dan heb je geen leven meer.
Ik zou het met oma bespreken. Ik denk dat angst je ook heel gek kan maken. Maar als je het anders nooit hebt, je erom moet huilen oid dan zou ik het ook niet negeren. Of sluipt de angst er misschien in juist omdat het eigenlijk niet af te zeggen is. Dat je dat niet kan maken. Dat het je daarom angstig maakt. Omdat het soort van vast is en je er geen controle meer over hebt, wat je in andere gevallen misschien wel hebt. Als het dan niet uit zou komen bijvoorbeeld. Ons brein kan ook gekke dingen doen he? Kortom ik zou het bespreken met oma. Misschien komt ze zelf wel met een voorstel
Het overvalt mij ook soms (en andere keren weer helemaal niet). Dan sta ik op het punt het maar af te blazen voor ze, maar dat is ook zo sneu. Dus ik laat ze dan met een krop in m'n keel gaan en ben ongelooflijk blij en opgelucht als ze dan weer veilig terug zijn (en een beetje beschaamd dat ik me er zo druk over maakte...). Komt goed hoor, maar ik begrijp het zeker!
Ik ga vanavond ook. Stuur me maar een pb als ik iets voor je kan doen om je gerust te stellen, of als hulplijn ofzo
Ik herken het wel; heel moeilijk zulke situaties. Gewoonweg omdat je meestal niet (goed) weet waar het nu vandaan komt. Wat voor mij goed helpt om het onderscheid te kunnen maken tussen "pure angst" en "mijn gevoel wil me iets vertellen" is: Wanneer het weg te relativeren valt met verstand/logica, dan is het "pure angst" en iets waar ik dus niet naar luisteren moet. Lukt dit niet, ondanks alle logica van de wereld, en blijft het gevoel dus aanwezig of wordt het zelfs erger? Dan is het iets waar ik wel naar luisteren moet en dan doe ik dat ook; hoe onlogisch het mogelijk ook is... In het verleden heb ik dit niet altijd gedaan wanneer het "nodig" was en dan kon ik mezelf achteraf alleen nog maar voor mijn hoofd slaan: "Had ik er maar naar geluisterd...." Maar ja, dit is zó verschillend voor iedereen. Iedereen voelt het anders en dus is het voor een ander onmogelijk te zeggen of het iets is waar je wel of niet iets mee moet of kan doen. Ik denk alleen: Als het gevoel zó ontzettend sterk is én aanwezig blijft - op deze manier - dan is het voor mij, persoonlijk, een duidelijke "boodschap" dat mijn intuïtie me iets vertellen wil en daar luister ik dan naar.
Jullie hebben ook gelijk het gaat vast helemaal goed komen. Zal wel een lange avond worden duimend dat het allemaal goed komt. Mijn dochter gaat zich vast een stuk meer vermaken .
Wat een lief aanbod van je! Weet nog niet of ik er ook gebruik van zal maken, maar ik vind het heel lief.
Ergens krijg het het wel weg geredeneerd. Voor een uurtje ofzo. Als ik logisch nadenk snap ik ook niet waar ik me druk om maakt. Dus dan zal het wel onder het kopje "pure angst" vallen.
Als het maar heel kortdurend weg te redeneren is en het dus de kop op blijft steken (dat valt voor mij onder "langdurig aanwezig") dan valt dat voor mij persoonlijk onder "intuïtie". Maar ja, dat is voor/bij mij. Het kan dus heel goed zijn dat het bij jou wel een uitwerking van "angst" is. Dit is zó lastig... De enige die het juiste antwoord kan geven ben je namelijk zelf... Het zou zó fijn zijn als je ergens een garantie of bevestiging o.i.d. zou kunnen krijgen voor dit soort dingen, maar uiteindelijk is het enige wat je doen kan: Op jezelf vertrouwen en "afwachten" of het de juiste keuze is. En dat is zó moeilijk als je zulke (heftige) gevoelens hebt... Vertrouw in ieder geval op jezelf; Dan komt het helemaal goed, welke keuze je ook maakt