Waar kan jij jaloers van worden?

Ik heb qua mensen om me heen echt niets te klagen en mag van geluk spreken.
Wel hebben wij financieel zware tijden gekend, echt zware tijden.. toen kon ik weleens “jaloers” worden op mensen die niet hoefde na te denken als ze bijv boodschappen gingen doen.. dus niet perse jaloers op spullen maar vooral het niet na hoeven denken bij de simpele dingen.
Gelukkig is dit inmiddels niet meer het geval maar merk dat ik altijd bewust blijf met uitgaves.

 

Materiële dingen doen me niet zo veel.
Maar ik kan wel jaloers worden op grote gezinnen (had ik ook graag gewild, man wilde er echt maar 2). En op mensen die "normale" ouders hebben.

 

Ik kan jaloers worden op mensen die alles wat ze willen op één dag kunnen doen... Ik moet mijn "taken" verdelen zodat ik niet te veel pijn erbij krijg, maar dat is iets wat maar weinig mensen weten. Ik gun wel iedereen een goede gezondheid, dus afgunstig ben ik gelukkig niet...

 

Nee, ik ook niet! Meer dat je ziet hoe het ook zou kunnen zijn en dat je dat zelf ook graag zou willen.
Lijkt me ook echt lastig als je je taken zo moet verdelen. Ik vind dit ook wel een fijn topic om even stil te zijn bij wat je wél hebt. Normaal is dat maar vanzelfsprekend.

 

Ik snap je wel, mijn vader is 4.5 jaar geleden overleden, en ik mis hem en mijn zoon van 9 ook, hij was gek op opa. Als ik iemand zie met zijn of haar vader steekt dat wel.

 

Dat andere mensen wel meisjes krijgen en ik niet.

 

Op mensen met een goed geheugen en een helder hoofd. Ik vergeet alles en heb altijd chaos in mijn hoofd. Met allerlei trucjes lukt het me wel daarmee om te gaan, maar het lijkt me heerlijk als dat allemaal vanzelf zou gaan.

 

Oh dat heb ik juist andersom! Zou het soms zo fijn vinden om "gewoon" iets te kunnen vergeten, niet steeds overal aan denken... (zorgt bij mij voor veel prikkels, wat icm ASS/tinnitus soms overweldigend kan zijn) Maar echt jaloezie zou ik het niet noemen trouwens.

 

Soms op mensen met een stabiele gezonde partner, die echt ook voor het gezin gaat.
Ik mis af en toe gewoon steun en wil niet altijd maar ‘opvangen’.
Het structurele samendoen, dat mis ik soms wel ja.

 

Ik vind jaloezie echt de meest vervelende eigenschap die er bestaat... de meest energieverspillende in ieder geval.

Heb amper familie, geen ouders. Heb wel gelukkig een goede surogaat familie, toch is dat niet hetzelfde als eigen.
Gisteren zaten we met zijn allen aan tafel... heerlijk! Maar niemand weet dat ik die zelfde middag even een paar dikke vette tranen laat in mijn eentje. Niet uit jaloezie maar uit verdriet.

Denk dat ik echt nog nooit echt jaloerse gevoelens heb gehad. En als ik het al heb gehad, heb ik er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik hetzelfde heb bereikt oid, of mezelf een schop onder mijn hol gegeven.

 

Oh dat snap ik wel. Maar dat ik veel vergeet betekent juist niet dat mijn hoofd helemaal leeg is en ik niet overal aan denk. Ik ben juist de hele dag bezig met orde in de chaos te scheppen en te zorgen dat ik niet van alles vergeet, zodat mijn huishouden in de soep loopt (e.d.)

 

Ik ben weleens jaloers op de energie die een ander meer lijkt te hebben dan mij. 's avonds ben ik afgedraaid, terwijl er mensen zijn die dan nog aan de hobby gaan, gaan naar zangles, fotograverings cursussen of sporten enz. Ik wou echt dat ik meer energie in de avond had , dan had ik meer tijd om dingen te doen.

Daarnaast kan ik wel eens jaloers zijn op grote gezinnen met goede contacten onderling, die echt regelmatig dingen samen doen of die gewoon simpelweg op elkaar kunnen bouwen. Onze dochter heeft 2 ooms en tantes waar ze wat aan heeft 1 oma waar ze iets aan heeft en de neefjes zijn allemaal veel ouder dus daar heeft ze ook niet veel aan. De neefjes en nichten die wel haar leeftijd zijn of in de buur tkomen, zijn van stieffamilie en dat ligt allemaal wat gecompliceert door een scheiding in de familie. Ooit was dat ook anders. Zo jammer dat het zo gelopen is.

 

Hoeveel jongens heb je?

 

Ik denk ook dat er een verschil zit tussen echt jaloers zijn en hoe ik het ervaar. Ik vind het wel heerlijk voor de ander als die dat wel heeft, en ik wil ook wel zeggen: ‘oh ik ben jaloers’ als een vriendin lekker een week weg gaat en ik zit met 4 zieke kinderen thuis. Maar dat is meer een uitspraak van: meid geniet er lekker van, ik wou dat ik met je mee kon .

Echt jaloezie van iemand iets misgunnen heb ik ook nog nooit gehad.

 

2, en iedereen om ons heen heeft een jongen en een meisje.

Begrijp me niet verkeerd hoor, mochten we ooit een derde krijgen en het zou weer een jongetje zijn dan zou ik er net zo gelukkig mee zijn als dat het een meisje zou worden! Maar soms steekt het een beetje en dan denk ik ja natuurlijk zíj́ wel, haha!

 

Jaloers niet, maar het lijkt me heerlijk om ook een partner te hebben om dingen mee te delen. En om nog een broertje of zusje voor mijn zoontje te mogen krijgen. Ik wou altijd een groot gezin maar ben inmiddels midden dertig dus ik mag blij zijn als het me gegund is ooit een tweede te krijgen. Dat ik chronisch ziek ben en heel vaak erg moe neem ik dan op de koop toe (je kan niet alles hebben tenslotte).

 

Oh ik kan echt wel jaloers zijn. Dat betekent niet dat ik het de ander niet gun, maar wel dat ik het ook graag zou willen. Is dat zo'n ramp?

Op ouders met kinderen die goed slapen. Op mensen die hun gedachten 'uit' kunnen zetten. Op wie een fantastisch uitzicht heeft vanuit zijn of haar slaapkamer. Op wie zijn of haar kinderen altíjd ervaart als een plezier. Op mensen die goed kunnen zingen. Op wie een boerderij heeft met een gigantische lap grond errond.

 

Ik begrijp uit jou tekst dat het bij jou door ziekte komt, maar ik ben dan juist weer een beetje jaloers op de goede planners. Ik ben zo iemand die alles op 1 dag doet, de laatste dag voor de deadline. Met behoorlijk wat stress. Elke keer neem ik me weer voor om het beter te plannen. Maar het is echt mijn eeuwige struikelblok.

 

Voor mij precies hetzelfde.

Verder niet echt jaloers ofzo.