Hou je nog van hem? En stel hij raakt vanavond vermist maak je je dan zorgen en hoe? Hele stomme vragen maar het dwingt je tot nadenken.
Zeker wel, wij zijn door een hele zware tijd gegaan. Doordat wij gelovig zijn en een huwelijk niet willen verbreken zijn we bij elkaar gebleven. Het was ontzettend zwaar en heel hard werken, maar het is het helemaal waard geweest. eerst dachten we niets aan relatie therapie te hebben en nu zeggen we wel eens oh dat hebben we daar echt geleerd
Wat verdrietig dat het bij jullie niet gelukt is. Wat hebben jullie in die 2 jaar geprobeerd? Ik betwijfel of therapie zin heeft als er geen gevoelens meer zijn? Ik twijfel dus of ik er voor wil/kan knokken. Ik weet wel zeker dat we zonder kind al uit elkaar zouden zijn. Ik wil voor haar geen gebroken gezin. Maar die spanning elke keer lijkt me ook niet goed!
Ja soms is het gewoon niet anders, dan is uit elkaar gaan wel de beste optie. Je kan inderdaad proberen om er wat aan te doen, maar als dat niet werkt is je eigen geluk ook heel belangrijk. Ik wou ook nooit meer seks. Ik dacht eerst dat ik geen gevoel meer had. Na de geboorte van mijn dochter begon dat, als hij mij aanraakte was ik alweer bang voor dat hij seks wilde. Ik vond het niet prettig en fijn en voelde ook gewoon niks. Als ik ongesteld was dan was ik gewoon blij en deed ook dat ik langer ongesteld was dan dat het daadwerkelijk was. Ik dacht echt dat het aan mij lag en dat ik gewoon geen libido meer had. wij zijn nooit in therapie geweest oid. Hij had uiteindelijk een ander en koos voor haar. Ooh ik was er echt kapot van. Ik vond het zo erg. Ik kon het gewoon niet geloven. Van 1 op andere moment was alles pats boem voorbij. Hij trok bij haar in en wij waren en zijn einde verhaal. Maar, nu ben ik een jaar verder. En het klinkt raar, ben ik ben in m’n eentje gelukkiger dan ooit. Achteraf ben ik gewoon blij dat hij met haar was. En ik weet nu inmiddels ook dat er helemaal niks mis is met mijn libido. Alles werkt ook helemaal prima. Maar ik vond en vind hem gewoon niet meer aantrekkelijk. En ja dan kan je blijven vechten, maar hoe lang wil je dat gaan doen? En nee ik wil je niet aansporen om bij je man weg te gaan. Maar zoals ik eerder zei, denk ook aan je eigen geluk. Dat is echt een belangrijke les die ik geleerd heb het afgelopen jaar, ik doe alleen nog maar wat IK wil. Het is mijn leven, en ik moet gelukkig zijn. En niet mezelf dwingen tot dingen die ik niet wil of niet (meer) prettig vind.
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Ik denk ook wel eens.... zou hij maar een ander tegen het lijf lopen. Maar dat gaat echt niet gebeuren. Ik denk ook wel eens aan een huis voor mezelf. Alles zoals ik het wil, rust, weer vrolijk zijn. Ik kan bij dat idee ook best gelukkig worden. Het enige dat me heel verdrietig maakt is het feit dat ik mijn meisje niet meer elke dag om me heen zal hebben. Ze hangt enorm aan mij. Wat zal dit haar pijn doen.
Tja. Ik herken t een beetje. Met vlagen denk ik is dit 't nou. Ik wil meer spanning, opwinding, enthousiasme voelen. Gelukkig volgt er dan een periode waarin ik een weer net zo verliefd ben als eerder. Ik heb 't idee dat je al hebt opgegeven. Gevoel kan niemand terug toveren maar je kan wel opnieuw van iemand leren houden. Ik zou zeker in therapie gaan en jezelf dwingen om avondjes samen in te plannen. Leer elkaar opnieuw kennen, laat hem je lekker masseren. Drink een wijntje, hapje erbij, leuk spel samen spelen en degene die wint mag 't standje bepalen. Ik merk dat het veel moeite kost om een relatie te laten werken, maar ik vind mijn man alle moeite waard
gevoelens komen en gaan. Het is geen magisch iets wat er is en opeens weg kan zijn en nooit meer terug komt. Een relatie is hard werken en een resultaat van dat harde werken is dat gevoelens in stand blijven of terug komen.
Ik moet zeggen dat als je hoopt dat je man een ander tegenkomt, dit wel een serieus signaal is dat het niet goed zit. Zelf geloof ik niet in scheiden, maar in je problemen oplossen. Je koos ervoor om je leven met iemand te delen en samen een gezin te starten. Dan vind ik ook dat je het samen moet afmaken. Natuurlijk zijn er zeker uitzonderingen. Maar zou eerst therapie proberen, samen dingen ondernemen om het beter te maken. En vooral ook je eigen leven leuk maken en het huwelijk wat relativeren. Het is nou eenmaal hard werken. Veel sterkte!
Je zegt dat je geen gevoel meer voor hem hebt. Het kan zo zijn, dat de koek gewoon op is. Maar soms wordt je gevoel voor iemand overschaduwd door negatieve emoties, boosheid, irritatie, je niet gezien voelen ed. En voel je daarom niks meer. ik hoor bij jou ook irritatie. Soms kan het gevoel weer terug komen als het lukt om daar aan te werken samen. Relatietherapie kan wel helpen om erachter te komen wat er nu precies speelt, of de liefde echt helemaal weg is, of weer aangewakkerd kan worden.
Ik ben een aantal jaar geleden gescheiden van mijn 1e man. Ik had ook geen gevoelens meer, maar om er echt alles aan gedaan te hebben heb ik toch ingestemd met relatietherapie. Dit heeft uiteraard niet geholpen. Een relatietherapeut praat jouw gevoel voor iemand niet terug. Deze zoekt de oorzaak van het probleem en geeft je handvaten om het probleem op te lossen of om in de toekomst te voorkomen. Bij mij was het gevoel ook weg en dit is ook door de therapie niet teruggekomen. De koek was gewoon op tussen ons. Je moet voor jezelf dus echt eerst uitzoeken wat het nut van eventueel therapie heeft. Ik wens je heel veel sterkte, succes en wijsheid en hoop van harte dat jullie er samen uit zullen komen.
Begin anders met zoeken voor een ander huis. Er is geen derde persoon. Dus het kan allemaal vriendelijk geregeld worden. Ga gewoon latten. Een eigen huisje, zonder hem. Doet al vaak wonderen. Voor de kleine meid kan je gewoon samen dingen doen. Jullie wonen alleen apart. Minder irritatie En bedenk: mannen willen gewoon duidelijke taal. Als je wilt dat hij iets doet in het huishouden: moet je het zeggen. Een man ziet het gewoon niet. (Je kan ook een huishoudelijke hulp nemen) Duidelijke regels over bedtijd enz.
Ga er open in, dan zie je wel wat de uitkomst is, wat het brengt. Ook de knoop kunnen doorhakken, met het gevoel dat je er alles aan hebt gedaan, is een uitkomst.
Juist door relatietherapie samen te doen kan je ontdekken of de gevoelens werkelijk weg zijn of dat ze enkel begraven liggen onder een berg irritaties, aannames en "gezeur". Je leert ook zijn gedachten en gevoelens kennen, waarom hij iets doet. Ik ken mensen die eerst een stel waren (met kinderen van hun samen). Zij gingen ook in therapie. Uiteindelijk wilde zij niet verder samen maar door de therapie hebben ze elkaar beter leren begrijpen, en hele goede afspraken kunnen maken over hoe het ouderschap in te vullen en te verdelen. Ook heeft het de verwerking een stuk makkelijker gemaakt. Ze zijn goed uit elkaar gegaan dankzij de relatietherapie. Relatietherapie helpt je in elk geval om wat inzicht te krijgen in je eigen situatie en ook je eigen aandeel hierin. Mocht je uiteindelijk toch besluiten niet samen verder te willen dan kan je in elk geval tegen je dochter zeggen: we hebben er alles aan gedaan maar de koek was op. Misschien zie je ook weer in waarom je verliefd bent geworden op deze man en leer je zijn leuke kanten weer kennen. Je moet er alleen zelf voor open staan en er tijd en energie in willen steken. Sterkte ermee.
Heb niet alles gelezen maar dit was mijn situatie; 12 jaar samen, zoontje van een jaar en toch was ik al jaaaaren niet meer happy! Ik verafschuwde zijn aanraking... sex moest ik niet aan denken. Het was een broer zus relatie geworden. Dit heb ik toen uitgesproken en we hebben een half jaar echt geknokt ervoor maar de spreekwoordelijke koek was op.... Ik ben daarna vrij snel mijn huidige man tegengekomen en gelukkiger dan ooit en wij zijn ook al wat jaartjes samen maar ongelofelijk gek op elkaar
Is het ook niet zo dat hij niet goed in zijn vel zit en misschien daar ook aan gewerkt moet worden? Wil je hem proberen zo ver te krijgen?
dit vind ik opvallend. Is het zo dat je je huidige woning niet kan inrichten zoals jij het wilt? Is er geen rust? En waarom zou je nu niet vrolijk kunnen zijn? gewoon wat vragen om te achterhalen waar het vandaan komt. Alleen hierom vind ik dat je er nog keihard voor moet vechten. Ooit ben je met je partner samen gelukkig geweest. Wat is er dan zo veranderd dat je nu niet meer gelukkig bent? wat vond je leuk aan je partner dat hij de vader van je kind is geworden, waar was je voor gevallen?
Misschien gaat relatietherapie ook niet helpen uit te vinden waarom die gevoelens nu weg zijn, maar ik zou ook echt willen weten hoe het komt dat het nu is zoals het is en jullie allebei ongelukkig zijn. En als het niet is om jullie relatie te redden, dan op z’n minst om goed uit elkaar te kunnen gaan voor jullie kind.
deze post had ik voor 90% net zo goed kunnen schrijven! Alleen was ik er niet kapot van toen hij een ander bleek te hebben (wat ook al een teken aan de wand is natuurlijk). Ik was verschrikkelijk boos, omdat ik eerder al gezegd had dat ik wist wat er tussen hen gaande was, waarop ik uitgemaakt werd voor fantaste... Maar uiteindelijk ben ik blij dat ik "niets meer hoef" en zij dit heeft overgenomen... Ik had jaren geleden ook al eens tegen mijn ex gezegd dat ik eigenlijk geen sex hoefde . Maar ondertussen weet ik wel beter en besef ik gewoon eens te meer dat ik al jaren dood was binnenin... Het ging natuurlijk om veel meer dan enkel sex. Het ene is het gevolg van het andere... Als ik zag/zie hoe sommige vrouwen zo verliefd of trots naar hun man kunnen kijken, werd ik zo jaloers. Ik herkende dit helemaal niet. Enkel ergenis bij zijn opgeklopte verhalen of als hij weer maar eens te diep in het glas gekeken had... Er zijn in de loop der jaren een heleboel dingen gezegd en gebeurd die enorme krassen op mijn ziel veroorzaakt hebben en waar ik niet langer omheen kon. We zijn ook nooit getrouwd. Ik had het ook nooit gekund, om in bijzijn van anderen te zeggen en horen hoe we elkaar voor eeuwig en altijd graag zouden zien en respecteren... Dus ja, je moddert aan, omwille van de kinderen. Die dan ook maar voor de zoveelste keer getuigen zijn van kletterende ruzies en een huilende moeder. Nu de beslissing genomen is dat het over is, komen we beter dan ooit overeen. Het "moeten" is weg. nu nog de kinderen inlichten... Dus idd, soms heeft vechten geen zin meer en zijn de limieten bereikt. en dan moet je eerlijk zijn met in de eerste plaats jezelf, maar ook je omgeving en dan is het geen schande om de handdoek te werpen. Tenzij je het doet met geslepen messen; hou tenminste nog een laatste vorm van respect naar elkaar toe en ga voor een meest optimale oplossing - al kan die per situatie en per persoon anders zijn.
bam en dit is dus precies waarom ik geen contact meer heb met mijn moeder. Zij dacht er ook zo over als pa maar iemand vind, maar nooit erover nagedacht om elkaar terug te vinden. Alle hulp werd haar aangeboden en mijn vader ging er 100% voor....
@Anoniempje04 Ik heb jouw situatie meegemaakt. 3 jaar geleden werd ik wakker en dacht ik wil zo niet verder, ik voel niks, ben doodongelukkig en baalde gewoon dat mijn man elke avond thuiskomt. Uiteraard kwamen die gevoelens niet zomaar opzetten, maar er was wel ineens de realisatie zo wil ik gewoon niet verder. Die avond heb ik het hem verteld. Hij schrok hier heel erg van, maar begreep het wel. We hadden alleen nog maar ruzie en het was irritatie op irritatie op irritatie. Hij wilde wel vechten en stelde zelf therapie voor. Wij zijn naar een lichaamsgerichte therapie geweest, want praten helpt bij mij niet (genoeg therapie gehad om dat te weten). Daar kwamen een aantal shockende feiten uit naar boven. Zo bleek het probleem helemaal niet bij mijn man te liggen, maar bij mij. Ik ga hier verder niet op details in, maar mijn gevoel voor hem kwam weer terug en ook ons gezin is weer in balans. Dit heeft wel een half jaar tot een jaar geduurd. Alle adviezen (op de eft therapie na) die hier staan vermeld hadden ons niet geholpen. Samen eten, weekendje weg, spelletje spelen, ik gruwelde alleen al bij het idee. En tijdelijk uit elkaar, dan was ik nooit meer terug gekomen. Ik denk dat belangrijk is dat je hem even apart neemt, aangeeft hoe je je voelt en dat je ermee wilt stoppen of samen vechten. Uit zijn reactie kun je wel opmaken of het de moeite waard is voor jou. (Die reactie ga ik niet invullen voor je, want jij kent hem het beste). Ik wens je alle sterkte en hoop dat jullie er samen uitkomen (door samen te blijven of in goed overleg uit elkaar te gaan, want ook dat leren ze je bij therapie).