Zijn er meer mensen die het spannend vonden om aan de tweede te beginnen? Onze zoon word bijna 3 en ik ben gestopt met de pil sinds gisteren omdat we het willen proberen voor een tweede. Sinds de knoop is doorgehakt merk ik dat ik het doodeng vind allemaal en zo spannend.. of het zal lukken, hoe snel, hoe de zwangerschap zal zijn, de bevalling, allemaal angst scenario’s om met 25 weken op de grond te bevallen etcetera. Ik merk dat ik, toen we er voor de eerste voor gingen, ik veel minder zenuwachtig was als nu. Ik heb ook om mij heen bij anderen miskramen meegemaakt en moeizame zwangerschappen waardoor ik mij er nog meer van bewust ben dat je blij mag zijn als alles goed gaat. Steeds als mijn man en ik het erover hebben wordt ik overladen met een soort zenuwachtig bang gevoel, terwijl ik het aan de andere kant wel graag wil. Het komt denk ik ook omdat we het nu zo goed hebben met zijn drieën en je bang bent dat het straks tegenvalt of wat dan ook.. Geen idee of dit logische/gezonde gedachten zijn of niet. Maar hoor graag wat verhalen met herkenning.
Logisch toch? Beetje koudwatervrees Herken het wel. Zowel als toen we voor de eerste, tweede als nu de derde gaan.
Wij gaan sinds vorig jaar ook voor de tweede, en ik heb het ook met vlagen hoor! Heel normaal en ik ben me er na een mk ook heel erg van bewust geworden dat je geluk hebt dat je een goede zwangerschap mag hebben, terwijl dat bij de eerste vanzelfsprekend leek omdat alles perfect ging. Succes en ik hoop dat je gauw mag genieten van een tweede zwangerschap
Dit had ik ook heel erg, maar toen ik eenmaal (onverwacht) zwanger raakte had ik me er snel bij neergelegd dat ik me moest overgeven aan de situatie. Vooral ook gedachtes tov mijn eerste kindje, kan ik het wel aan met twee, doe ik mijn eerste niets te kort? Etc Is volkomen normaal denk ik om wat onrust te ervaren, het blijft erg spannend natuurlijk... Het komt uiteindelijk allemaal goed.
Herkenbaar verhaam voor mij! Mijn eerste dochter was te vroeg geboren en daarvoor had ik nog een zwangerschap due eindigde met MA bij 13 wk echo- dus ik zat er al gestresst in. Door deze medische voorgeschiedenis werd ik bij de volgende zwangerschap heel goed gemonitoord door gyn. Echter doordat ik iedere wk bij gyn was werd ik steeds herinnerd aan alles dat fout zou kunnen gaan dus het was een erg stressvolle zwangerschap. Dat is jammer en ik maak(te) me ook zorgen om effect stress op baby, maar ik had het niet anders kunnen doen en nu heb ik wel twee gezonde lieve meiden! Dus laat je niet weerhouden door angst. Probeer te bedenken waar je later spijt van zou kunnen hebben; dat je wel een 2e kindje hebt gekregen of niet?
Heel herkenbaar! Wij willen graag voor een 3e gaan. Onze zoons zijn nu 7 en 9. Het is dus al wel even geleden. Inmiddels sta ik anders in het leven dan 8 jaar geleden, maar toch ben vind ik het weer doodeng. We weten nog niet wanneer ik mijn Spiraal laat verwijderen. Aan de ene kant wil ik dat meteen wel laten doen en aan de andere kant wil ik graag nog even dromen voordat het realiteit wordt. En dan heb je nog de vraag hoe lang het zal duren voordat je zwanger raakt. Ik heb een koperspiraal en dus geen hormonen. Bij de oudste duurde het ongeveer een jaar met een miskraam tussendoor en na zijn geboorte heb ik geen hormonale anticonceptie gebruikt. Toen we besloten voor een tweede te gaan was het in 1 keer raak! Bizar.. Ik had mezelf ingesteld op ongeveer een half jaar proberen. Al deze dingen maken dat ik ook koud watervrees heb. Je weet gewoon niet precies hoe het zal lopen.
Herkenbaar! Ik was super bang bij mijn eerste zwangerschap, bang voor wat er allemaal ging komen, hoe het allemaal zou zijn etc. Was echt heel erg! Bij mijn tweede zwangerschap werd ik weer een beetje overvallen door dat gevoel, maar kon ik alle angstige gedachten ombuigen omdat ik natuurlijk al de ervaring had van de eerste. Dus ebde de angst langzaam weg. Helaas werd dat een miskraam. Die miskraam heeft er wel voor gezorgd dat ik de derde zwangerschap niet meer bang was maar vooral dankbaar. Maar ik ben ook erg van rampscenario’s, en als je zwanger bent voelt het voor mij heel erg alsof ik de controle verlies en ik weet van mezelf dat dat die angst veroorzaakt.
Ook hier herkenbaar. Even mijn verhaal. Bij mij heeft het 5 jaar geduurd voordat ik zwanger werd van mijn dochtertje.(inmiddels is ze 4,5) Er was geen oorzaak te vinden. Begin februari 2019 heb ik mijn spiraal laten verwijderen en vanwege mijn voorgeschiedenis mochten we in augustus naar het ziekenhuis voor wat onderzoekjes. Toen bleek het zaad van mijn vriend ineens heel slecht. Geschikt voor icsi was het resultaat. Na 3 maanden moesten we weer opnieuw voor een zaadonderzoek. Op de dag van de uitslag had ik een positieve zwangerschapstest. (De uitslag was dan ook dat het zaad perfect was) Helaas is dit met 6 weken en 4 dagen uitgelopen op een miskraam. Hierna heb ik 1 menstruatie gehad en mochten we 3x iui in eigen cyclus doen zonder hormonen. Wel moest ik ovulatietesten gebruiken. 30 december was deze positief en 31 december ben ik geïnsemineerd. En nu weer zwanger. Natuurlijk zijn we super blij. Zo snel hadden we niet verwacht, maar het is aan de andere kant ook zo eng.