Dames, Ik zit met het volgende: sinds de geboorte van onze kleine meid (waar ik dolgelukkig mee ben) zit ik totaal niet lekker in mijn vel. Dit lijkt momenteel echt met de dag erger te worden. Ik weet gewoon niet wat ik heb en het niet weten, is nog het ergste. Het begon na een week of twee na mijn bevalling. Ik leefde eerst op een heerlijk wolk, maar na die twee weken begon ik me totaal nutteloos te voelen en nergens goed genoeg voor te voelen. Mijn gevoelens waren totaal in de war; ik voelde me ellendig, nutteloos en futloos. Heel normaal, hoorde ik van vriendinnen. Dit zou regelmatig voorkomen na een bevalling en vanzelf weer overgaan.. Niet dus. De klachten die er bij kwam zijn: - geprikkeld; - haaruitval; - extreme vermoeidheid; - vergeetachtigheid; - mezelf extreem dik en lelijk vinden; - gevoel in een diep dal te zitten en het idee er op geen enkele mogelijke manier uit te kunnen komen.. etc. ... Daarnaast, misschien wel het allerbelangrijkste, is dat mijn partner er niets van snapt. We hebben ruzie en deze zijn op het punt geweest dat ik gewoon geen andere weg meer zag dan onze relatie te verbreken (verbreken?! Een aantal maanden geleden had geen haar op mijn hoofd hier ooit aangedacht..). We zijn, gelukkig, nog steeds bij elkaar maar hebben totaal geen seks. Dit is ook een super groot struikelpunt. Mijn vriend heeft ontzettend veel zin in seks, maar ik kan me er niet toe zetten. Dit frustreerd hem enorm; hij denkt dat ik hem niet meer aantrekkelijk vindt en gaat zijn heil elders zoeken (vieze boekjes e.d. waardoor ik me enorm gekwetst voel, want eerder had hij dit niet nodig, zei hij). We hebben continu ruzie over het feit dat ik niet weet wat er met me aan de hand is en hij geen begrip toont voor het feit dat ik geen seks kan/wil hebben. Ik heb het gevoel dat elke dag weer een worsteling met mezelf (heb een drukke baan en de dag start hier om 5:15 en eindigd om 21:30 uitgeput in bed).. Ook mijn vriend eist veel energie omdat hij continu ruzie maakt om de seks.. Ik weet het gewoon niet meer en ben op zoek gegaan naar antwoorden, want dit kan zo niet langer. Weet iemand wat dit is? Zou dit eventueel een postnatale depressie kunnen zijn?
Bel morgen meteen de huisarts! Die kan nagaan wat er aan de hand is. PPD zou kunnen, maar hoeft niet. De klachten die je noemt heb je vaker na een bevalling, en kunnen ook samenhangen met een schildklier die het een beetje anders doet als voorheen, met een fikse bloedarmoede, of met te vaak lage bloedsuiker (zie je vaak als vrouwen in de zwangerschap diabetes hadden). Is allemaal op te sporen met een simpel prikje bloed, dag later weet je doorgaans meer, en de dingen die ik noem zijn allemaal goed met medicijnen aan te pakken (die ook nog samenkunnen met borstvoeding). Moeder zijn is de overtreffende trap van moezijn, maar als het zo erg is als je je nu voelt: niet wachten, naar de dokter! Overigens ook een hartig woordje voor je vriend: hij zou zich moeten doodschamen! Zeiken om sex, terwijl jij net een megaprestatie hebt neergezet! Het is heel normaal dat vrouwen de eerste 9 maanden weinig trek hebben in sex, omdat hun hele leven op z'n kop staat, hun hele lichaam overhoop ligt en hun hormonen de salsa dansen. Ik vind het eerlijk gezegd onder de maat dat hij van die onzin aan je probeert te verkopen over die vieze boekjes van hem. Notabene, hij is net vader geworden, hij zou een beetje volwassen moeten worden.
dat klinkt allemaal niet zo prettig! wat dirksmama al zegt gelijk morgen de huisarts bellen! die kan kijken wat er aan de hand is, zolang je dat niet doet blijf je gissen naar wat er is. jammer dat je vriend zo reageert, ik snap dat het voor hem allemaal nu ook niet makkelijk is maar om dan zo moeilijk te doen over de sex vind ik wel neerbuigend naar je. als hij dan zo graag wil dan laat hij zijn handjes maar even wapperen , maar een beetje begrip voor jou is toch wel op zijn plaats denk ik! in ieder geval veel sterkte en probeer toch met zijn tweeen te blijven praten! joyce
Ja, je beschrijft al behoorlijk wat symptomen, en eigenlijk maakt het niet uit 'hoe je het noemt'. Feit is dat jij je absoluut niet goed voelt en dat je steun mist. Je hebt inderdaad een megaprestatie neergezet en ook jouw wereld staat op z'n kop. Het is ZO belangrijk dat jij lekker in je vel zit en goed voor jezelf kunt zorgen. Bel de huisarts, trek aan de bel en laat voor je zorgen. Je zult zien dat het er ook heel anders uit kan zien. En ik ga je nog even een pb' tje sturen. Sterkte! Amber
Inderdaad, zoals bovenstaand advies, ik denk dat je het beste naar de huisarts kan gaan. Loop je jezelf misschien ook niet een beetje voorbij als je al een drukke baan hebt en lange dagen maakt? Geen idee hoor, dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar dat lijkt me ook wel wat van je eisen nu je al een zware taak aan het moederschap hebt. Het werkt natuurlijk niet echt mee dat je vriend zo reageert. Weet hij ook dat jij je zo voelt of gaat dat er gewoon niet in? Hij zou zeker wat meer respect en begrip voor je moeten tonen. Heb je het er al met anderen over gehad, familie of vrienden?
Ik zat eerst te denken aan de hormonenhuishouding wat ook de meest vreemde bijwerkingen had op mij. Ik voelde me totaal mezelf niet meer...Vooral ook met een druke baan en inderdaad een partner welk ook nog eens aan je hoofd loopt te zeuren, dat schiet niet op. Zoek idd snel hulp bij de huisarts en wat triest van je vriend dat hij geen begrip heeft voor de situatie...ik zou hem lekker laten gaan met die boekjes en eerst maar eens even goed aan jezelf denken! Groetjes, vonneg
Pff.. hier ook een Ik ben heel erg vergeetachtig, moe en heel licht prikkelbaar ! Daarbij zijn er wat dingen waarbij ik me niet goed voel hoor.. Dus dat speelt ook mee! Maar ik heb ook het idee dat mijn vriend mij niet begrijpt ! En het erge is, is dat als ik niet lekker in mijn vel zit is die kleine hartstikke huilerig ! Hij krijst de boel bij elkaar... En ik ben helemaal gek op hem en houd heel veel van hem, maar op dat soort momenten moet ik me echt beheersen, maar dan kan ik de haren uit mijn kop trekken :S En dan denk ik echt, K*TJONG, HOUD NU GDV JE KOP EENS! En daarna onwijze spijt van die gedachten Ik baal er zo van.............. -xxx-
Heel herkenbaar, ik denk dat veel moeders dat hebben. Die ukkies hebben een soort antenne en voelen precies aan of mama niet lekker in haar vel zit. Gaan mama daardoor extra missen, worden huilerig, jengelig. Eigenlijk moet je dan alle stekkers er uit trekken en met een grote thermoskan thee met baby en een luchtig boekje in bed gaan liggen en de wereld de wereld laten. Maar ja, dat kan niet altijd...
Wouw Dirksmama! Dat is een goed plan! Misschien moeten we daar gewoon tijd voor vrij maken. Nix shoppen of sporten of vriendinnen, maar gewoon een keer in bed met je baby, thee en boek. Ik ga gelijk plannen! Groetjes, Mirelle.
Wat jij beschrijft overkomt bijna elke nieuwbakken moeder. Vergeet niet dat je hele leven en lijf overhoop gehaalt is geworden! Het is nu een grote chaotische puzzel die weer perfect in elkaar gepast moet worden. Zal ik het even opnoemen? Kindje werkneemster/ drukke baan waar je je draai in moet zien te vinden (je had toch een nieuwe managementsfunctie?) vrouw/ vriendin van (wat ook nog niet vlekkeloos verloopt) sociale leven lijf wat nog moet herstellen inclusief die rottige hormonen Als je dit allemaal hierboven ziet, kun je je misschien je gemoedstoestand voorstellen? Neemt natuurlijk niet weg dat je naar de huisarts moet om over je klachten en thuissituatie moet gaan praten. Wellicht dat er iets lichamelijks aan de hand is, maar ik betwijfel het eerlijk gezegd. Weet je trouwens dat de meeste huwelijken/ relaties stuklopen in het eerste jaar? Omdat dit het meest moeilijke jaar is! Omdat je elkaar ook weer opnieuw moet leren kennen in het ouderschap. Wil je wel nog even zeggen dat ik het ronduit belachelijk vindt dat hij bij jouw loopt te drammen om sex. Nou, dan zul jij zin krijgen zeg? Vind het echt kinderachtig en onvolwassen. Weet hij hoe jij je voelt? Dat je die boekjes bijvoorbeeld kwetsend en respectloos vind? En weet hij ook hoe je je lichamelijk voelt? Zou echt eens heel goed met hem praten! Succes meid!
Ben het helemaal met de reactie eens, gewoon langs de huisarts gaan, al kan ik me je gevoelens helemaal voorstellen hoor. Ik heb dat ook lang zo gevoeld en heb het idee dat het nu pas een beetje gaat wennen. Over je vriend: ja, sorry, daar heb ik dus totaal geen respect voor. Drammen om sex, hallo zeg! Je kunt iemand niet dwingen om zin in sex te hebben en zo relatief snel na de bevalling? Als ik het bij elkaar optel hebben we misschien een keer of 5 sex gehad na de bevalling. Ja, dat is weinig, maar ik ben gewoon kapot! Mijn vriend vind dat wel jammer uiteraard, maar hij begrijpt het gelukkig wel. O en over die boekjes moet je je niet te druk maken joh, ik denk dat er genoeg mannen zijn die af en toe eens een filmpje kijken of een boekje bekijken. Wil echt niet zeggen dat hij jou niet meer leuk of aantrekkelijk genoeg vind.
Bedankt voor alle antwoorden. Ik ga zeker vandaag of morgen de huisarts bellen. Het gaat gewoon niet meer zo, op deze manier. Ik heb mijn vriend al meerdere keren kenbaar gemaakt hoe ik me voel maar hij weet het gewoon niet meer. Hij kan niet mijn gevoelens om gaan omdat ik niet weet wat ik mankeer. Hij ziet dat soort dingen nogal zwart wit.. Heel jammer natuurlijk. @ Zonnestraal: het is natuurlijk ook zeer hectisch en ik ben idd net begonnen in een managementfunctie. Het zou goed kunnen liggen aan de drukte en hectiek hier in huis, maar ook in het weekend voel ik me zeer slecht. Ik wil het liefst op elk moment van de dag huilen.. Of tenminste, die drang heb ik dan.
Als je naar de huisarts gaat, neem dan je vriend ook mee. Dit gaat hem net zo hard aan als jou, ookal is het jou lijf. Misschien gaan zijn ogen wat meer open als hij hoort wat jullie ha te vertellen heeft. Dit komt meestal beter over, dan dat jij het zelf 's avonds aan hem verteld..
Lieve Bo, Ik herken heel veel in jouw verhaal, zoals je weet lijken we wel qua levenstijl op elkaar, ook net een kindje en ook fulltime werkende mama's die alles moeten inplannen en indelen en ook ik word er af en toe gillend gek van. Even relatieveren wat er in een jaar tijd met je gebeurd is: je raakte zwanger, hebt een huisje gekocht, je heb je huisje staan opknappen, bent 38 weken zwanger geweest en ben je bevallen. Nu ben je weer aan het werk, je staat om 5:15 op verzorgt je dochter, zit om half 7 op de fiets breng je Chloé naar het kdv en ga jij naar je werk waar je je voor de volle 100% geeft want je bent net begonnen, werk je je te pletter tot 5?6? uur en vervolgens ga je weer naar het kdv haal je je dochter kom je om 7 uur thuis? als je geluk heb maak je het eten doe je Chloé in bad verzorg je der...... Daarbij komt nog eens dat je vriend vaak weg is ivm ze werk en misschien komt Chloé soms nog in de nacht? Daarbij komt nog eens dat je vriend je dus "lastig valt" met de vraag of je nog even zin heb om sex te hebben na je heerlijk vermoeiende dag terwijl jij eindelijk even op de bank neer wil ploffen of naar bed wilt. Hmm en je vind het echt gek dat je je zo voelt? Niet vervelend bedoelt, en ik snap het maar al te goed hoor! Want ook ik sta om half 6 op en verzorg Vangelis en ik zie hem ook pas om een uur of 6 weer na een drukke dag. Ja ik denk dat je keuzes moet maken, of je vriend meer laten doen en het beter verdelen, of misschien toch 1 dag minder werken of een halve dag? Ik zou proberen Chloé een dagje uit te besteden en er even over na te denken en gewoon even een hele dag in bed besteden. Kijken of het helpt Denk ook aan jezelf. En wat je vriend doet qua doordrammen over sex en dreigen met boekjes, jammer. Het is nogal wat hoor wat je meemaakt en hij moet nu jouw delen met Chloé. Meer mannen hebben daar moeite mee heb ik begrepen.....dat ze niet hadden verwacht dat Bo niet meer Bo zou zijn, maar Bo nu mama Bo is, snap je wat ik bedoel.. Iig sterkte meis!
Oh en nog iets over sex, wat jouw vriend weinig vind vinden andere mannen heeel veel hé! Misschien moet je eens een topic laten lezen over vrouwen na de bevalling en sex, want volgens mij heeft bijna niet meer elke dag sex en komt het op 1 a 2 x per week/maand.
Erg herkenbaar allemaal. Ik heb/had precies dezelfde klachten als jou, en ben hiermee naar de HA gegaan. Bij mij is het wel een postnatale depressie. Ik heb maar 1 tip voor je: ga naar je HA. Zorg éérst goed voor jezelf, en blijf dat ook doen! Je kan pas goed voor anderen zorgen als je óók goed voor jezelf zorgt! Je zult zien dat alles straks in weer wat rustiger vaarwater komt, en dan kunnen de andere problemen ook opgelost worden! Maar geloof me: dat kan pas als jij jezelf ook beter voelt! De tip om je vriend mee te nemen naar je HA is een hele goede! Doe dit vooral! Ik heb dat ook gedaan toendertijd, en mijn vriend begreep me toen ook veel beter! Ook de HA kan (in)praten op je vriend! Ik wens je heel veel sterkte!
Hoi Bo, ik zou denken aan overspannenheid, je hebt dezelfde klachten als mij. Gelukkig heb ik wat medicijnen gekregen en gaat t al n stuk beter sinds een dikke week. Bel meteen je HA, die kan jou goed helpen.
Pfff moeilijk hoor! Ik worstelde ook behoorlijk met emoties, maar niet in de mate zoals jij omschrijft. Ik zou zeker naar de huisarts gaan! Je verhaal kwijt kunnen bij iemand die wel luistert en begrip toont kan al een wereld van verschil maken! Wat dirksmama zei, de wereld de wereld laten en lekker in bed gaan liggen met je baby heb ik ook wel eens gedaan, als het me echt even teveel werd. Moet zeggen dat baby-vitamientjes (oftewel veel aandacht, ook baby aandacht voor mama) mij heel goed doet!
Bo, wat een nare situatie. En vooral dat je vriend je niet begrijpt.. Zorg ervoor dat je je verhaal kwijt kan bij iemand. Of dat een vriendin, je moeder of de huisarts is maakt niet zoveel uit. Even je verhaal luchten helpt vaak al.. En een huisarts kan je eventueel doorverwijzen naar een behulpzame instantie. PS. Haaruitval is normaal na de bevalling, tijdens je zwangerschap valt het minder uit, en dat extra haar valt na de zwangerschap uit. Heb hier ook een maand lang flinke haaruitval gehad.
@ Melina: Ja, het is natuurlijk ook een vrij stressvol geweest afgelopen jaar. Een nieuw huis, lopen klussen tot m'n 36e week en met 37 weken bevallen.. Ik weet gewoon niet goed wat het is, maar duidelijk is dat ik er maar even de ha op moet raadplegen. Mijn vriend zegt dat ik niets aanneem en m'n trots niet naast me neer wil leggen en toe wil geven dat ik misschien te veel hooi op m'n vork neem.. Ik voel me zo claustrofobisch (is dat wel het juiste woord?) .. Als m'n vriend ook in de buurt komt krijg ik zo'n hysterisch gevoel, net alsof alles het uitschreeuwt in m'n lichaam.. Het is gewoon zo'n bizarre situatie, ik krijg gewoon geen controle over deze situatie. Verder maak ik 's avonds echt lekker tijd met m'n dochtertje.. We spelen, badderen en liggen (laat) 's avonds nog wel samen in bed.. Zij is ook een beetje m'n ontspanning.. en dan voel ik me ook weer wat beter. Maar zodra we in bed liggen en m'n vriend aanstalten maakt om te seksen en ik draai me of ofzo, dan hoor ik een zucht en dan zegt ie: "Dan niet, dan doe ik ook echt geen moeite meer" .. en voel ik me al weer zo schuldig en weer compleet down.