Och lieverd, ik ken je helemaal niet maar wat zou ik je toch graag een dikke knuffel willen geven! Vreselijk om ouder te zijn maar geen kindje hebben waar je lijfelijk voor mag zorgen (bij de 1e zwangerschap meegemaakt) Ik weet ook nog steeds niet goed hoe je hier mee om kunt gaan. Vond het zelf altijd lastig als men vroeg hoeveel kinderen ik had. Of men vroeg of we niet eens aan kindjes zouden beginnen, dat soort dingen.. Misschien kun je een dagboekje of kattenbelletjes voor jezelf bij gaan houden als een vorm van therapie? Of eventueel iets creatiefs gaan doen om je zinnen een beetje te verzetten. Of sporten om je frustraties eruit te gooien. Ik weet het ook even niet anders.. Heel veel sterkte met dit wederom grote verlies X
Ik weet niet wat te zeggen vind dit verschikkelijk voor jullie. Ik wens je de kracht toe om dit te doorstaan
Wat verschrikkelijk heftig! Hier gelukkig ook geen ervaring mee, maar ik kan dit niet lezen zonder een reactie achter te laten. Wat een onbeschrijfelijk verdriet! Heel veel sterkte en kracht toegewenst!! Dikke knuffel
Ja lieve tweelingmamma, ook hier is ervaring. Ook ik heb mijn tweeling moeten verliezen en ben zonder kindjes achtergebleven. Met geen pen te beschrijven hoe dat voelt, en (gelukkig) niet te bevatten als je het niet mee hebt gemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit enorme verlies. Heb verdriet, rouw, huil, schreeuw en uit je verdriet op jouw manier. Het is voor iedereen anders, en hoe je verder gaat is iets dat je je nu nog niet af hoeft te vragen. Het verlies is nog zo vers. Voor mij is het inmiddels bijna vier maanden geleden dat ik bevallen ben van mijn tweeling, een prachtige jongen en meisje. En ik kan je zeggen dat mijn leven een hele tijd stil heeft gestaan. Pas nu begin ik weer een beetje vooruit te kijken en interesse te krijgen in de wereld om me heen. Het enige advies dat ik je kan geven is neem de tijd. Neem alsjeblieft de tijd om te rouwen. Dat je niets voelt is voor mij heel herkenbaar en is daar ook een onderdeel van. Het tweede waar je hopelijk wat steun aan hebt: je bent niet alleen. Ik heb op Facebook een groep gevonden met onzichtbare tweelingouders: ouders die een of beide kindjes verloren zijn. Tweelingengeltjes heet het. Ik ben niet de eigenaar van deze groep, maar het heeft mij wel veel herkenning en steun gebracht in de eerste, zwarte maanden. En natuurlijk mag je mij ook gerust een PB doen als je een keer wilt praten of spuien over je tweeling. Sterkte. ❤️
Ik heb geen energie om op iedereen te reageren maar ik wil wel zeggen dat ik jullie reacties erg waardeer. We hebben wel wat steun aan onze omgeving, maar ook weer niet echt. Voor hen gaat het leven weer door, wat ik ook wel begrijp. Ik merk dat mijn vriend en ik elkaar kwijtraken. Hij verliest zich in zijn werk en ik kan amper uit mijn bed komen. Ik weet dat iedereen het op een andere manier probeert te verwerken maar ik vind het zo moeilijk. Op dit moment zou ik het niet erg vinden als ik morgen niet meer wakker zou worden.
Het is ook moeilijk... en wreed.. en zoveel meer! En ookal sta je er niet alleen voor, je beleeft t op je eigen manier en dat maakt het soms ook eenzaam.. Ik las eens deze quote: missing you comes in waves... tonight i’m drowning. Soms kun je je zo overspoeld door verdriet voelen dat t ondraaglijk lijkt... ik hoop zo dat ‘de golven langzaam minder hoog zullen worden, elkaar minder snel zullen opvolgen, en dat je steeds beter leert surfen op de golven’... Heel veel liefs voor jou!
Wat verschrikkelijk, een ware nachtmerrie.. Ik zou willen dat ik de woorden had die jullie verdiet wat verzachten Heel, heel veel sterkte en kracht gewenst.
Wat een vreselijk gemis. En wat enorm oneerlijk.. Toen wij onze dochter verloren, was de oudste de reden om nog uit bed te komen. Anders denk ik dat ik er wekenlang in was blijven liggen.. dus ik snap je gevoel daarin heel goed. Ik heb geen antwoord op hoe je verder moet gaan. Het is gewoon vreselijk zwaar. Ik denk dat er geen goed of fout is, dat je verdriet er mag zijn en dat je er mee om mag gaan hoe jij dat wil. Probeer te praten met je partner. Het is niet erg dat jullie er beide anders mee om gaan, maar wel als je elkaar daardoor kwijt raakt. Je hebt elkaar juist zo hard nodig nu. Heel veel liefs en sterkte!
Lieve Kameleon, Ik lees je berichtje met tranen in mijn ogen. Wat een verdriet om 3 dochters te moeten verliezen. Ik snap enigzins door welke hel jullie heen gaan. Wij hebben afgelopen jaar ook 2 kindjes tijdens de zwangerschap verloren (met bijna 18 weken en met 14 weken) Het enige verschil is dat wij wel al een zoontje hebben, maar ik kan jouw verdriet mij heel goed voorstellen! Na de 2e keer dat de zwangerschap mis ging en ik weer moest bevallen van een dood kindje, wist ik niet meer hoe ik verder moest. Zo veel verdriet, woede, wanhoop.. Alles gaat er door je heen. En dat je je man even kwijt raakt, is ook heel logisch. Als vrouw ervaar jij deze tijd op een andere manier, dan een man dat doet. Mijn man verwerkte dit ook op een hele andere manier dan ik, en dat is ook niet erg. Zoals mijn vk zo mooi zei des tijds: Dat jullie even naast elkaar je pad bewandelen is niet erg, als jullie elkaar altijd maar weer tegen komen. Het enige wat ik je graag wil mee geven is dat blijven praten (vooral met je man) heel belangrijk is. Zorg er voor dat jullie elkaar weer tegenkomen op de paden die jullie bewandelen. Neem daarnaast alle tijd om dit verlies een plekje te gaven! Mocht je verder nog willen praten, dan mag je mij altijd een berichtje sturen! Hele dikke knuffel voor nu en hou vol! Het zal misschien een lange en zware weg worden, maar er komt een moment dat je verdriet wordt omgezet in heel veel liefde voor je kindjes! ❤️❤️❤️
Hier hield onze dochter me op de been na het verlies van ons zoontje. Ik kan me er iets bij voorstellen en toch is het verschil zo wezenlijk anders. Haar aanwezigheid en enthousiasme over de kleinste dingen in de wereld die voor haar bijzonder waren bracht een lach op mn gezicht waar mn hart nog huilde, zij sleepte me er echt doorheen. Hoe hard moet het voor jullie wel niet wezen. Mijn man verborg zich ook, deed het rouwen op zijn manier. Ik zocht mensen op die 100.000x het verhaal aan konden horen, mij lieten praten. Wat hebben zij mij enorm geholpen. Die hadden ook zoiets van, kom maar op: praten praten praten jij en t boeit me niet al hoor ik t 100.000 keer jij moet het kwijt. We zijn nu bijna een jaar verder en ik merk aan mezelf dat er een lastige tijd gaat komen. Het eerste jaar, vorig jaar deze dag waren we nog vol hoop 11 weken zwanger. Volgende week een jaar terug hoorde we dat er "wat was" en ga zo maar door tot aan de geboorte. Ik sprak vandaag iemand die ook een kleine verloren heeft, wat te voorkomen was geweest. Het eerste jaar is een verschrikking. Daarna neemt het een plek in, je blijft het altijd bij je dragen en het zullen altijd je kinderen zijn. Ook wij zijn ouders van 2, helaas maar 1 op deze wereld. Praten, schrijven, tattoeage (denk daar rustig over na), tekenen, haken of breien voor bijv. stichting still. Ik moest t kwijt, in mn handen en in mn hoofd. Er is een dame hier op t forum die askralen kan maken (glaskunstenares). Wij hebben zn navelstreng meegenomen, rest ging via t ziekenhuis. As tatoeage staat ook op de optielijst hier maar is sinds 2006 wat in de ban geraakt. Bulletjournal waarbij je dagelijks 1 mooi moment vastlegd kan wat helpen je mindset te verbeteren, psycholoog kan ontzettend goed zijn (vergeet dat op de bank liggen en "hoe was je jeugd" dat is t echt niet) die kan je handsvaten geven om je denkwijze iets om te zetten zodat je in elk geval weer overeind komt. Met mn burnout bij 1 gelopen, als strikt nonbeliever maar hey misschien kan ik nog wat leren, sindsdien wel overtuigd van de meerwaarde. Hoe je weer op de been te krijgen, ik zou willen dat ik t antwoord had voor je echter kan ik het niet. Mijn man en dochter waren de reden om door te gaan toen de kleine dingen even weinig waardering hadden. Ik heb al eens een hartstilstand gehad ik was toen nog heel jong (6). Met zoveel mogelijkheden dat t mis kon gaan, kan ik t navertellen zonder schade. Al mijn dagen zijn cadeautjes, zo zie ik het ook in de donkerste tijden en dagen hoe moeilijk het ook soms is geweest. Of t nou om een mooi herfstbos gaat of de sneeuwvlokjes, een luidkeels zingende dochter om 04:00 of koffie op bed, de kleine dingen zijn mij al ontzettend veel waard, elk moment is bonus. Enige wat ik wel kan zeggen, het is niet niks, het is veels te veel. Niemand behalve een lotgenoot kan zich dat realiseren en zelfs ik ben geen lotgenoot, ik kan me er iets bij indenken hopelijk je iets meegeven waar je wat mee kan allicht maar meer ook niet. Ik hoop van harte dat je de kracht weer vindt, met of zonder hulp dat boeit niet, het gaat me om jou. Je partner zal vermoedelijk wel weer bijdraaien, hier kostte t ook de nodige maanden en toen kwam de bak ineens los en begon hij er zelf over. Toen vonden we elkaar weer.
Ik kan niet weg gaan zonder wat te zeggen. Ik ken weinig verhalen zo tragisch als dr jouwe hier op zp. Heb je al aan therapie gedacht? Emdr, rouwverwerking, psycholoog etc??? Sommige mensen helpt het. Geen andere woorden voor jullie verdriet dan dat het idd ondraaglijk is. Dat het moet voelen als het einde van de wereld. Geen enkel woord van ons zal hierbij helpen, maar wil je graag zeggen dat ik respect voor je heb hoe krachtig je overkomt en hoe goed je het verwoord. En voor nu is het alleen maar elke dag weer op staan en de ene voet voor de andere, hopende dat het elke dag wat draaglijker wordt. Sterkte.
Boven alles: wat verschrikkelijk dat je je 3 meisjes moet missen. Dat is echt ongelooflijk verdrietig. Ik weet niet hoe het voelt, maar ik leef met je mee. Ik heb zelf geen ervaring met een kind verliezen, maar wat ik bij een vriendin zag is dat ze vrij snel hulp hebben gezocht. Want het was gewoon echt te veel en te groot om alleen te dragen. Die professionele hulp heeft hen goed geholpen. Bij hun eigen rouw, maar ook elkaar begrijpen want ze rouwden allebei op ene heel andere manier en dat zorgde voor onbegrip. En blijf de steun vragen van je omgeving. Dat voor een ander het leven verder gaat betekend niet dat jij daar ook in mee kunt. Je hebt echt iets ongelooflijk heftigs mee gemaakt en dat hoef je niet alleen te doen. Heel veel sterkte.
Wat een intens verdriet en gemis. Neem de tijd die je nodig hebt en doe alleen dat waar jij je goed bij voelt. Wij zijn onze meiden ook verloren. Dat jij en je partner elkaar kwijtraken is enorm vervelend, maar wel te verklaren in het feit dat mannen en vrouwen anders rouwen, daarnaast heb jij ook je hormonen waar je mee te dealen hebt. Wij waren hier toen ook bang voor en hebben daarom vrij snel hulp gezocht bij een psycholoog. Een pittig traject, maar het heeft wel geholpen. Ik heb destijds een notitieboekje gekocht en ben hierin aan mijn dochters gaan schrijven. En mij vooral open gesteld en erover blijven praten. Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen.
Wat verschrikkelijk... Ik heb twee gezonde dochters en twee bevallingen met rond 15weken ook meisjes. Wat mij hielp altijd is direct in toekomst kijke . Iedereen is anders en als ik zou bleven hangen in het verleden en nu zou ik nooit uitkomen... ik ging direct dus bij de eerste miskraam proberen zwanger worden en is snel gelukt en van tweede keer ging ik gelijk opeisen alle mogelijke onderzoeken en ik bezocht gyn elke week afgelopen maanden. Dat ze iets vinden, dat het nog wel mogelijk zwanger worden nog eens dat helpt mij enorm om snel voortuit gaan denken in toekomst en durven dromen. Een soort afleiding is het wel... ik wens je veel sterkte toe... knuf
Lieve kameleon, Jij beschrijft precies hoe ik mezelf het afgelopen jaar heb gevoeld. Het liefst werd ik ook niet meer wakker. Niet omdat ik dood wilde maar om geen pijn meer te hebben. Ze zeggen het word beter maar bij mij is het alleen maar slechter geworden. Het vergt ook heel veel van je relatie. Ik heb op een punt gestaan om er een punt achter te zetten wilde het allemaal gewoon niet meer meemaken. Uiteindelijk naar de psycholoog gegaan en ga per volgende week starten met Emdr. Het was voor mij al een hele opluchting om mijn verhaal kwijt te kunnen aan een onbekend iemand. Die staat er toch anders in en heeft mij echt goed gedaan. Langzaam klim je weer omhoog. Hoe cliché ook probeer hoop te houden. Want als die er niet meer is word het een verloren zaak. Ik wens jullie heel veel sterkte. Mocht je een x je verhaal kwijt willen mag je altijd een persoonlijk bericht sturen.
Lieve @Kameleonn Hoe gaat het nu met jou en je man? Wat maak jij veel ellende mee. Krijg je voldoende hulp? Ik denk regelmatig aan jullie.