Nu. Loodzware zwangerschappen zonder echt goed herstel ervan, vreselijke bevallingen met ook veel schade bij mij en deze keer ook kind zelf in levensgevaar durf ik t niet meer aan. Ik tel mijn zegeningen nu.
Heftig zeg zo de zwangerschap ingaan. Toeval misschien. Er zijn in de families kindjes overleden vlak na de geboorte en latere leeftijd ,en miskramen. Maar het is een zeldzame ziekte 2 personen per jaar die deze diagnose krijgt. Wie weet heeft een de ziekte maar is het niet geopenbaard nog. Baby kind en volwassenen kunnen het krijgen, hoe jonger hoe minder kans op verder leven, genezen kan niet wel symptomen verlichten.
Ik dacht dat het met de komst van onze dochter compleet zou voelen, maar nee, nog niet haha. Dus nog wel een wens voor een 4e kindje in de toekomst, maar eerst even wat dingenkp een rijtje.
Ik ben nog in verwachting maar ik voel heel sterk dat we na de derde compleet zijn Ik heb een soort ‘rust’ gevoel in mijn kinderwens en die had ik bij de voorgaande zwangerschappen niet.
De jongste (3e) is 5 weken en ik weet nu al dat ik super graag een 4e wil. Valt me op dat hier op zp veel grotere gezinnen zitten van 4 of meer kinderen, leuk!
Valt mij ook op, ik vraag me ook al een tijdje af of mensen tegenwoordig gewoon weer (iets) meer kinderen krijgen. Ik ben geboren eind jaren '80 en ik had bijna alleen leeftijdsgenoten uit gezinnen van 2 kinderen. Nu is het volgens mij redelijk normaal om 4 kinderen te krijgen.
In mijn directe omgeving is het gemiddelde wel rond de 2, volgens mij. Ik ken daar maar weinig mensen met 4 kinderen (ze zijn er wel, maar er zijn er minstens zoveel met maar 1).
Ik herken het in mijn omgeving ook niet, ik ben een van de weinige met 4 kinderen op het schoolplein. Ik denk dat misschien 5-10 gezinnen op school meer dan 3 kinderen hebben
Daar zijn cijfers van: De Nederlandse moeder heeft: 50% 2 kinderen 20% 1 kind 20% 3 kinderen 6% 4 kinderen 4% 5 of meer
Per provincie en stedelijk/ niet stedelijk gebied. De grootste gezinnen vind je over de Biblebelt linie. De kleinste gezinnen is vooral stedelijk. Maar gelukkig kun je niet iedereen per postcode over 1 kam scheren.
Na de tweeling heb ik dat gevoel eigenlijk wel.... Alleen sinds kort kriebelt het af en toe weer heel gek. Maar het kan gewoon echt niet meer vanwege plaatsgebrek en financieel dus wij zijn helemaal compleet
Wij zijn gezegend met 6 kinderen en ja wij zijn compleet. Ik mis soms het bijzondere wel van het zwanger zijn en vond bevallen bijzonder. De tweede en laatste bevalling zou ik zo weer overdoen, het eerste moment magisch en de eerste weken kon ik ook van genieten, maar als ik nu bedenk dat ze daarna ook weer groter worden, wat natuurlijk ook heel leuk en bijzonder is om ze op te zien groeien, dan ben ik toch echt klaar en voel ik me compleet. Dus nee hier komen er geen kindjes meer bij het is goed zo.
Hier dacht ik klaar te zijn na 2 kinderen. De jongste was een huilbaby en daar was ik compleet op afgeknapt. Nu ik gestopt ben met de pil vanwege negatieve bijwerkingen begint het toch te kriebelen. Ook als ik zo'n kleine zie bij anderen. Toch ben ik ook bang voor een derde. Ik ben al wat ouder, gaat het dan wel goed. Weer zo'n rappe bevalling. Gaat het organisatorisch wel lukken? ......... Ik twijfel dus erg of ik het gezin wel compleet vind.
Na de geboorte van dochter. Een jongen, een meisje en beide kerngezond. Ik wist op dat moment dat het zo goed en klaar was. Was de 2e een gezonde jongen geweest waren we misschien nog doorgegaan voor nr.3 denk ik nu.
Bij baby's heb ik echt geen kriebels. Maar als ik kijk naar mijn kinderen, stuk voor stuk ongeacht hun leeftijd, dan denk ik ik zou mij geen leven voor kunnen stellen zonder jou. Dan denk ik aan hoeveel liefde en blijdschap zij aan mijn leven hebben toegevoegd. Watvoor bijzondere personen ze stuk voor stuk zijn. En dan zie ik een vierde net zo bijzonder en geweldig zijn. Dat zorgt bij mij denk ik voor de meeste kriebels.
Als ik de garantie had op een gezond, vierde kindje met daarbij de garantie dat ook ik er geestelijk prima doorheen kom, dan zou ik het gelijk doen. Maar ik durf een zwangerschap, bevalling en die eerste maanden eigenlijk niet meer aan. Ik vertrouw mijn lichaam niet (1 ma, 1mk) en voel me tijdens zwangerschappen 40 weken lichtelijk tot zwaar in paniek. Daarbij prenatale depressiedips en de eerste drie maanden na de bevallingen kortstondige maar zeer heftige postnatale depressies. Dus heel sterk het gevoel dat ik, met drie gezonde, prachtige kinderen en mijn eigen leven weer op de rit, het lot niet meer moet tarten. (Maar ja, dan zie ik die prachtige jongens en bedenk me wat 12 maanden "ellende" nu op een leven zijn en dan blijkt die kriebel toch nog niet helemaal weg... )
Nog niet! We willen graag een derde kindje... Helaas gaat dat niet zo makkelijk, dus we weten ook dat we deze wens uiteindelijk misschien los moeten laten.