Wees blij dat ze het zorgteam erbij halen, zie het als iets positiefs. Er is zoveel mogelijk om je kinderen te ondersteunen en het hen gemakkelijker te maken. En hoe fijn is het als je kinderen niet op hun tenen hoeven te lopen maar fijn mee kunnen komen doordat ze ondersteund worden. Er is niets mis met vmbo maar als er meer in zit maar stagneert vanwege een op te lossen hiaat is het zonde en zit het kind bovendien niet op zijn plaats. Ik heb me kapot moeten vechten voor beide kinderen voor een beetje hulp en ondersteuning. De oudste zit nu in groep 8 en EINDELIJK gaat het dyslexie traject starten..... daar heeft dat kind wel jaren onnodig hard voor moeten werken. Met de inzet van het zorgteam kunnen er eventueel ook potjes extra geld vrij komen. Dat ze vragen hoe het verloop in de familie is is ook niet gek. Vaak kan de geschooldheid van ouders wel iets zeggen (hoewel wij beide hbo opgeleid zijn en mijn dochter nu vmbo gaat doen) en bovendien zijn sommige aandoeningen erfelijk. Nogmaals, pak hulp aan maar wel met de noot dat je hier zelf kritisch in blijft
Maar waarom vind je dat vervelend dan? Die stempel krijgen ze enkel wanneer er echt iets is, en als ze dat stempel krijgen dan is dat dus alleen om meer "deuren te kunnen openen". En het zorgteam erbij is juist superfijn! Dat zijn de mensen waarbij je wil dat ze op de hoogte zijn van je kind als het niet lekker loopt. Zij kunnen dingen in gang zetten.
Hmm dan heb ik het verkeerd begrepen. Ik vind het verhaal van TS niet zo duidelijk. Als er zo'n ingrepen nodig zijn, zou dat dan al niet sneller opgepikt en besproken moeten zijn? Vandaar dat ik dacht dat het om kleinere oplossingen ging.
Ik weet het ook niet precies he? Maar dit is wat ik er uit haal. Wellicht had dat idd eerder gemoeten, ik weet ook niet wat ze daar tot nu toe al als school over gezegd hebben?
Toen ik nog leerkracht op het VO wilde worden heb ik een schooljaar les gegeven op VMBO Basis. Ik ben toen behoorlijk geschrokken hoe het met het zelfvertrouwen van veel van deze kinderen gesteld was. Omdat ze op de basisschool altijd heel erg hun best moesten doen en het lang niet altijd lukte om hoge cijfers te halen hadden veel kinderen de hoop opgegeven dat iets zou lukken op school als ze wel hun best deden. Ik heb talloze gesprekken met deze kids gevoerd om te proberen ze in te laten zien dat iedereen wel ergens goed in is en iedereen ergens minder goed in is. Per kind was dat écht maatwerk. Het hielp heel erg om het proces te benoemen en hier complimenten over te geven ipv het eindresultaat. Super fijn dat ze op de school van je kinderen dus willen gaan kijken hoe ze kunnen helpen. Wat ook eerder is geschreven, jezelf ‘geen ster’ noemen hoeft echt niet. Iedereen heeft dingen waar hij of zij beter of minder goed in is. En dat is maar goed ook .
Jullie hebben gelijk, ik moet het niet zo negatief zien. Wel vind ik het jammer dat ze alles een naam of stempel moeten geven, vroeger kregen zoveel kinderen bijles die kregen geen stempel ADD ect Maar als je continu hoort dit lukt niet, dat lukt niet. Wij zelf zijn trots omdat we zien van waar ze gestart zijn. en voor school is het nog steeds laag snap je, omdat er verwacht word dat ze met de middellijn mee gaan. Dan heb je zelf ook een naar gevoel er bij.
Ik las je opmerking over 1 op 1 en toen moest ik denken aan de verwerkingssnelheid. Het kan namelijk zijn dat ze het wel kunnen begrijpen alleen dat de verwerking van de informatie die ze tot hun krijgen wat langzamer gaat. Soms helpt het dan om instructie beknopt te geven. Dus alleen de feiten (kort en bondig) en geen verhaal van maken. Bij een verhaal zijn de kinderen met een lage verwerkingssnelheid de draad snel kwijt. En zijn dus langer bezig met het hoe/waarom verhaal (ivm lange instructie) dan met de uitwerking daarvan.
Ik denk dat je heel blij mag zijn dat school hulp inschakelt. Zij zien dat het nodig is en het duurt nog even voordat ze op het vo op de juiste plek terecht komen. Hoe eerder er dus aan gewerkt wordt hoe beter. Ik heb ook heel wat zorgen gehad over beide. Bij de oudste zeiden we in groep 3 al dat er iets niet klopte. Vervolgens groep 5 gedoubleerd en pas aan het einde van de tweede keer groep 5 is dyslexie vastgesteld. Dus drie jaar nadat wij al aangaven dat er iets was. Bij de jongste ook, daar was altijd al een concentratie/motivatie - en rekenprobleem. Haar juf heeft in groep 3 en 4 al best wat moeite gedaan, maar het zette geen zoden aan de dijk. Nu in groep 5 ben ik er zelf maar achteraan gegaan. Volgende week wordt er een klein rekenonderzoekje gedaan om te kijken waar het probleem zit. Ik ben er blij mee, want met pappen en nathouden schiet je niets op.
Grappig dat het op het VWO net zo goed kan. Ik was gewend altijd 1 van de ‘besten’ te zijn qua leerprestaties op de basisschool. Nou, het was echt een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen toen ik op het VWO ineens heel middelmatig presteerde..
Vroeger waren die ‘stempels’ er ook hoor, en soms ook noodzakelijk voor extra ondersteuning. Wees echt niet bang, als ze iets een naam geven verandert het je kind niet, maar opent het wel deuren waarachter bv die begeleiding zit die zo fijn voor ze is. Bij mijn oudste zit een jongen in de klas met adhd, die kan nu bv bepaalde toetsen 1 op 1 doen. Eerder bij een dictee had hij geen schijn van kans, hij was zó afgeleid. Met ‘het stempel adhd’ is er voor hem gewoon meer mogelijk, ontzettend fijn.
Je zegt dat ze moeite hebben met leren. Mijn eerste gedachte is dan: weten ze hoe ze moeten leren? Mijn zoon kreeg op de lagere school een blaadje mee naar huis met een samenvatting van aardrijkskunde of geschiedenis en moest dan maar snappen hoe hij dat in zijn koppie moest krijgen. Hij is iemand die context nodig heeft. Een samenvatting gaat dan echt niets doen. Bij ons wilde school echt heel weinig doen aan het leren leren, uiteindelijk hebben wij toen zelf remedial teaching in gezet (1 op 1 begeleiding van een docent) die op bepaalde onderwerpen hielp om onze zoon te leren hoe hij die dingen nou moest aanpakken. Toen was wel uitgesloten dat er sprake was van dyslexie (ook zelf moeten doen overigens). Dat ze de kinderen willen bespreken om te bekijken hoe ze het beste geholpen kunnen worden lijkt me eigenlijk best prettig. Dat ze meteen naar oorzaken in de familie kijken vind ik dan wel wat minder. En natuurlijk is het vmbo ook een prima plek voor een kind, maar ook op het vmbo zal een kind moeten leren. En daarnaast is het natuurlijk jammer als het een kind pas op latere leeftijd beseft dat het eigenlijk van alles kan als de dingen maar op aan andere manier aangepakt worden.
Wat is slecht? Ieder kind leert anders, we kunnen niet allemaal naar het vwo of hoger. Onze jongste zit nu in de onderzoeken maar ik zie het niet als stempel, maar als antwoord op alles wat wij zien. En met dat antwoord weten wij hoe wij hem kunnen helpen.
Niet meegemaakt, maar ik moet direct denken aan de KOLB leerstijlentest. Is daar al eens naar gekeken naar welke leerstijl ze hebben? En komt dat overeen met wat school aanbiedt? Niet iedereen kan namelijk stof tot zich nemen uit een boekje. Bij sommigen blijft lesstof enkel hangen als ze het horen, bij anderen doordat iemand het voordoet, en zo zijn er nog meer leerstijlen. De moeite waard om uit te zoeken dus.
Ik begrijp dat het vervelend klinkt. Maar ieder mens is toch anders? Je hebt nu eenmaal slimme, gemiddelde en iets minder begaafde mensen (en dus ook kinderen). Daar is niets mis mee. De maatschappij heeft alle soorten nodig. En naast IQ hebben mensen ook nog andere talenten of positieve karaktereigenschappen waar ze ver mee kunnen komen. Probeer bij jouw kinderen te kijken waar ze wel goed in zijn. Wellicht zijn ze erg creatief, sportief of muzikaal? Zoek bijvoorbeeld een club of vereniging die daarbij aansluit. En tegenwoordig is er inderdaad veel meer aandacht voor. Met als doel kinderen te helpen. Die werden vroeger in een hoekje gezet. Bedenk dat je kinderen met motivatie en zelfvertrouwen veel verder gaan komen dan met alleen een hoog IQ. Probeer dat te stimuleren en zoek hulp die ze daarbij kan helpen. Een zorgteam kan dan prima van pas komen.
Hier een 10jarige die niet weet hóe hij moet leren. Als ik met hem samen ga zitten voor topo dan haalt hij 9s en 10en. Als ik hem zelf laat gaan dan heeft ie een 3 of een 4. Hij heeft moeite met automatiseren, leren is voor hem keihard werken. Maar met de juiste hulp kom je echt een heel eind. Hier heeft hij zijn eigen aangepaste leerlijn, zit in groep 6 maar doet met sommige vakken opdrachten van groep 5. Zijn toetsen worden afhankelijk van welk vak, ook 1 op 1 met hem afgenomen. Helaas om dit traject voor elkaar te krijgen, hebben ze dat 'hokje' nodig om in gestopt te worden. Dan staat er op papier wát er gaande is. Een heel team buigt zich dan over zijn dossier en gaan met je kind, leerkracht en jullie om tafel zitten wat er nodig is om het voor hem allemaal mogelijk te maken. Dit kan zijn dat hij net als mijn zoon bijvoorbeeld niet kan automatiseren, of een verlaagd IQ heeft, add, dyslexie of iets anders gaat uitkomen. Ja hij krijgt dan misschien dat stempeltje, maar dat stempeltje kan veel deuren voor hem openen om de hulp te krijgen die hij nodig heeft. De vraag of er iets in de familie zit klinkt voor mij niet vreemd, deze vraag hebben wij echt zo vaak gehad tijdens verschillende onderzoeken. sommige dingen zijn erfelijk. Misschien dat de vraag voor jullie te onverwachts kwam, is er verder nooit iets opgevallen in zijn vroegere jeugd? Bij ons viel vanaf peuterspeelzaal al veel dingen op, het zijn vaak de kleine dingen die je aan het begin mist. Vooral vanaf groep 2 begonnen wij het te merken. Handschrift, getallen letters leren, maar vooral bij het echt leren lezen in groep 3 zagen we het. Al met al zijn we ruim 2 jaar bezig geweest met onderzoeken en testen voor we de juiste aanpak hadden gevonden Succes
Als iemand niet goed kan leren, betekent dat niet automatisch dat er sprake is van een lager iq. Zo ken ik iemand die hoogbegaafd is, maar die elke dag uren moest leren om heel gemiddelde cijfers te halen. Dat kan liggen aan hoe de stof wordt aangeboden, aan je geheugen, aan leermethodes etc.
Maar wel in mindere mate en toch ook wanneer ze zagen dat een kind duidelijk "anders" was, moesten de ouders maar gewoon niet zo zeuren en het kind maar gewoon meedoen. Wij kregen dat zo vaak te horen... Ik ben zelf op mijn bijna 18e gediagnosticeerd (ASS) maar ik vermoed dat ze me tegenwoordig veel sneller hadden geholpen.