Ja dat laatste moet ik sowieso vaker doen. Bos grenst aan de achtertuin, dus ik hoef niet ver en lekker ongezien als ik dat wil.
Je moet niet vergeten dat je nog helemaal niet zo lang achter die schildklier problemen bent gekomen. Voor jou voelt het vast als een eeuwigheid maar daarin is vooral gedult ook een ding. En vertrouwen hebben dat het met de juiste medicatie en de juiste dosering stabiel zal worden. Heb je verder nog hobby's of dingen waarvan je echt kunt ontspannen. Want je werkt niet meer dus echt tijd voor jezelf heb je denk ik weinig. Probeer ook mentaal te ontspannen af en toe.
Ik denk dat je dat moeten los moet proberen te laten en het gaan doen omdat je het wilt. Want als iets van jezelf moet dan is het geen ontspanning meer en zet je weer druk op jezelf en ga je dingen van jezelf eisen en verwachten en dan kan het juist weer tegen vallen.
En sorry dat ik nu misschien overkom als iemand die alle wijsheid bezit rond dit onderwerp want dat is niet zo. Maar ik heb na 10 jaar ervaring zelf zoveel fouten gemaakt hiermee en daar wil ik jou voor behoeden.
Ik heb nog geen reacties gelezen, maar ik weet uit ervaring dat het tijd kost met die klote schildklier. Ben zelf al een jaar of drie ingesteld, maar pas sinds een maand of 6 weer lekker aan het afvallen (15 kilo inmiddels). Maar het blijft pittig..
Zoals ik het lees moet je je weg nog vinden. Een balans tussen wat lukt en waar je pas op de plaats moet maken. Waar liggen je grenzen welke gevolgen hebben bepaalde activiteiten. Wat kan je doen om toch die zelfde activiteit te doen en tegelijk de nadelige gevolgen te beperken. Heel lastig want hier kom je alleen maar achter door je lichaam heel goed te gaan leren kennen. Uitproberen en grenzen op zoeken. Je post is heel herkenbaar al gaat het inmiddels wel wat beter met me. Bij mij zijn mijn klachten ook hormonaal, maar dan niet veroorzaakt door schildklier. Pijn in de benen is heel herkenbaar.....vaak buik(darmen)pijn, bejaard voelen ook en flink aankomen(en vrijwel niet af kunnen vallen). Ik was(nu in mindere maten) ook enorm moe, heb veel hoofdpijn en flinke stemmingswisselingen. Voor mij was het accepteren een moeilijk proces, maar het gaf wel rust. Om alles te kunnen accepteren moest ik het eerst begrijpen(voor zover dat lukt). Wat gebeurt en nou precies in mijn lichaam. Daarnaast moest ik mijn lichaam met alle klachten echt leren kennen. Niet hoe het was of hoe ik het zou willen... Wat zijn mijn grenzen, wat voel ik, welke signalen geeft mijn lichaam af? Maar ook echt eerlijk en met een microscoop kijken. Je lichaam boekt vaak vrij snel vooruitgang, als je bewust met iets bezig bent. Onze eisen en ons geduld zijn alleen zo dat we deze kleine stapjes niet waar nemen. Probeer is te kijken naar die microscopische stapjes. Bijvoorbeeld als je elke 2 dagen gaat lopen. Gewoon het zelfde rondje, niet te groot. Je zult merken dat je weldegelijk vooruitgang boekt. Niet altijd en ja soms doe je een stap terug. Als je weet waar je grenzen liggen, dan kun je je leven beter indelen op een manier die voor je werkt. Waarin je je niet steeds een bejaarde voelt en een mislukkeling als vrouw en moeder(Die laatste 2 zijn mijn persoonlijke aanvulling). Dan ben je sneller tevreden en trots op jezelf als jonge vrouw, partner en moeder. Op wat je wel kan en hoe jij het maar mooi even doet, terwijl best wat klachten ervaart. Teleurgesteld zijn en balen van de situatie hoort er ook bij, geef jezelf ook de ruimte om dat op momenten ook te voelen.
Ik loop sinds een halfjaar met onverklaarbare neurologische klachten die me behoorlijk beperken en ik herken het heel erg. Geen tips, ik wou alleen even zeggen dat ik snap hoe klote het is dat je je een oud wijf voelt door alle klachten en dat je gewoon net zoals ieder ander gezond mens van je leeftijd wilt zijn.. Bij mij gaat het positief blijven op en neer, is naar mijn zin nog teveel afhankelijk van de hoeveelheid last die ik van mijn klachten heb op dat moment.. Ik lees even mee voor tips.
Lijkt me een lastige situatie waar je in zit. Wel de wil hebben, maar door lichamelijke klachten niet alles kunnen doen. Mijn tip: al je vrienden/familie/kennissen/kinderen etc. èn jezelf 3 dingen op laten schrijven op 3 verschillende vouwblaadjes: - 1 positieve lijfspreuk - 1 sterke krachtterm (bijv. 'je kan het!') - 1 positieve eigenschap van jou Als mensen nog meer inspiratie hebben dan zou ik nog een extra vouwblaadje geven. De blaadjes dichtvouwen en in een mooi versierde pot doen, en er één uitpakken zodra je wat positiviteit gebruiken kunt En evt. iedere avond voor het slapen gaan eentje pakken!
Ik weet nu een jaar dat ik een autoimmuunziekte aan de schildklier heb (Hashimoto) en ik ben nog steeds niet ingesteld. Een jaar geleden kwam er per toeval een TSH van 48 uit een algemeen bloedbeeld, na jarenlang gekwakkel met een lange lijst vage klachten. Afgelopen najaar hyperde ik met een THS <0,01 en een maand geleden was mijn TSH ineens weer 6, oftewel te hoog... Het is een hele nare, lange, achtbaan geweest. Ik heb heel veel haar verloren, ben heel veel kilo's aangekomen, heb neurologische schade, ontstekingen, een slechte afweer, mijn gemoed schommelt met de dag en ik ben vooral moe. Héél erg moe. En ik voel me ook niet meer mezelf. In de spiegel zie ik een oude vrouw, ik herken mezelf bijna niet meer. En toch is het niet altijd kommer en kwel. Ik weet niet wat dat is met mij, ik vertrouw er nog steeds op dat het wel weer beter wordt. Nu is het ellende, dat is nu eenmaal zo. Ik ben om de haverklap ziek en ik lijk wel met de week dikker te worden. Maar ik wéét dat het ook een lang traject is van goed ingesteld raken en de ziekte min of meer 'accepteren'. Ik moet mijn 'nieuwe' lijf en nieuwe systeem leren kennen. Een jaar op een mensenleven is niks. En ssstttt... ik ben stiekem een ontzettende optimist. Ik verwacht nog best wel wat van mijn herstel Ik zou het wel leuk vinden om een klaag- en oppepclubje te starten met andere schildklierkneuzen. Zou jou dat ook helpen? Ik merk dat ik het heel fijn vind om te praten met lotgenoten. Zolang we elkaar ook maar vooruit trekken af en toe Misschien loggen wat we voor elkaar hebben gekregen qua sport en andere beweging? Dieettips (Hashimoto-patiënten hebben baat bij hele typische dieet-dingen), bloeduitslagen bijhouden, dat soort dingen?
Lijkt mij een heel goed idee! Ik weet het pas een half jaar en weet ook dat het lang kan duren idd. Ik zat laatst ook op <0.01, maar volgens mij zit ik nu weer te hoog. Vooral de vermoeidheid vind ik een ramp. Maar net als jij denk ik wel ergens dat het nog goed gaat komen.
Ik vind het zelf een heel leuk idee, maar ik weet niet zo goed hoe mijn omgeving erin staat. Ik ben erg nuchter, maar de mensen om mij heen nog meer en denk niet dat zij dit zien zitten. Maar ik ga ze het eens voorleggen
Vervelend die klachten die je hebt. Wat kan helpen is: Lekker naar buiten gaan wandelen. Van de natuur en frisse lucht knap je op en je hebt meteen je beweging te pakken. Een stappenteller motiveert ook. Bezig zijn met gezond koken, goed voor jezelf zorgen. Leuke kleding kopen, naar de kapper gaan. Ieder dag aan het einde van de dag positieve dingen opschrijven die je die dag hebt meegemaakt.
Ik zou je van harte een cursus zelfcompassie kunnen aanraden (wat laagdrempeliger dan cognitieve gedragstherapie ook). Heeft mij erg geholpen bij lief zijn voor jezelf, accepteren van zaken (o.a. pijn). Je kunt zo wel wat tips krijgen hier maar tis toch fijn om een x aantal weken 1 avond pw een paar uur daaraan te werken in een klein groepje.. mindfulness ook fijn trouwens maar dit gaat net stapje verder en met jouw klachten denk ik nog beter.. Succes.
Oh nee, zo zie ik het helemaal niet hoor. Juist als iemand die het herkent en weet hoe het is. Ben erg blij met je reacties.
Bedankt voor je uitgebreide reactie! En dikgedrukte is idd een passende aanvulling. Net even staan janken bij man. Het gaat zondag stormen en hij gaat 30km hardlopen (wedstrijd) en zat te miepen dat zijn tijd niet zo goed zou gaan en ik was gewoon "jaloers". Ook al wil ik helemaal niet 30 km lopen, maar zat me gewoon dwars. Hij reageerde heel lief, dus dat scheelt. Het contrast is hier zo groot, daar voel ik me af en toe erg schuldig over. Ik ga in elk geval vandaag een stukje lopen. Is ook een drempel die ik over moet. Jouw klachten komen erg veel overeen trouwens.
Ja ik weet in mijn hoofd ook dat het tijd kost, maar wil gewoon soms echt te snel. Weet het nu pas een half jaar, maar waarschijnlijk loop ik er al langer mee rond. Wat fijn dat het afvallen bij jou nu zo goed gaat! Ik weet dat ik eerst goed ingesteld moet zijn, maar soms heb ik het geduld even niet.
Ik zou echt ervoor zorgen dat je schildklier goed is ingesteld. Dat kan heel lang duren en het is belangrijk om het te blijven controleren want je kan ineens weer andere waardes hebben. En wat voor de een fijne waardes zijn, daar voelt de ander zich niet fijn bij. Je wilt niet meer ophogen, maar blijf je dan na twee, drie weken ook nog dat gevoel houden? Ik heb altijd als ik verhoog met mijn medicatie minimaal twee weken het gevoel dat mijn schildklier echt te snel werkt. Opgejaagd gevoel, zweten, hartkloppingen, concentratieproblemen. Maar na een week of drie trekt dat wel weer bij, daar moet je even doorheen. (Ik slik al medicijnen vanaf dat ik 7 ben en ben nu 39 dus heb inmiddels wel wat ervaring). Succes er in ieder geval mee.