En dit hebben we meerdere malen overlegd, het is niet iets waar ik hem patsboem voorgezet heb. Ik heb al vaak aangegeven dat ik de laatste maanden met allerlei klachten rondloop die alleen maar het gevolg van stress kunnen zijn door het al anderhalf jaar op de rand van een arbeidsconflict balanceren. Eczeem, migraine en luchtwegklachten hebben in dit geval geen lichamelijke oorzaak, want ze zijn aan het verdwijnen nu ik de knoop heb doorgehakt. Maar net als ik hem niet iets verbied zoals een andere baan zoeken of zich omscholen, kon ik ook niet gewoon accepteren dat hij me verbood om iets aan de situatie te doen door minder te werken. Ik heb hem ook heel vaak en heel duidelijk gezegd dat ik die keuze niet wilde maken omdat ik meer wilde netflixen ofzo. en dat ik ook niet minder wil werken dan 3 dagen omdat ik dan de vaste lasten ook niet meer kan betalen. Hij is idd opgegroeid in een gezin waar het hard te halen was met 3 kinderen kort na elkaar en ongeschoolde banen, zijn ouders allebei hard moesten werken voor weinig geld. Ze waren ook nog erg jong, mijn schoonmoeder was 19 en mijn schoonvader 21 toen mijn vriend geboren werd. Mijn moeder deed wat hand en spandiensten voor een zus met een eigen zaak, maar dat was heel flexibel en omdat mijn vader best goed verdiende deed ze dat ook meer om wat om handen te hebben toen ik op school zat en mijn zus (11 jaar jonger) nog niet geboren was. Misschien dat het daardoor komt dat hij de lat hoog legt. Mijn schoonvader (inmiddels gescheiden) werkt nog steeds 12-14 uur op een dag terwijl hij lichamelijk al redelijk versleten is.
Goed dat jullie bezig zijn om de huishoudelijke taken naast elkaar te leggen en opnieuw te beoordelen. Dat kan goed helpen, zeker voor hem om door te krijgen wat jij zoal doet in huis. Wat jammer voor hem dat hij op de een of andere manier de knoop niet kan doorhakken om iets anders te gaan doen. Het lijkt me niet gezond als je zo jong al vastzit in werk waar je niet gelukkig in bent. Heel erg verstandig dat jij er voor gekozen hebt om dit niet te doen, maar iets te kiezen waar je wel gelukkig van wordt. En zeker kan hij jou dit niet verbieden. Hopelijk krijgt hij ook begrip hiervoor en stimuleert dit hem om ook na te gaan denken over zijn leven.
Ik ben het absoluut met je eens dat het van hem een keuze is om de stap niet te zetten naar werk waar hij gelukkiger van zou worden. Maar ik snap ook dat hij dat een heel groot risico vind voor het gezinsinkomen, dat is het namelijk mogelijk ook. Dat het dan een slecht idee is om beiden ongelukkig en gestresst te zijn ben ik ook helemaal met je eens, maar ik denk wel dat het voor jullie beiden, jullie relatie en jullie kind goed zou zijn om toch samen stappen te zetten om hem meer rust te kunnen geven, zijn druk te verminderen. Het is van hem uit gezien, zeker gezien zijn jeugd, een reële angst en dat kan ervoor zorgen dat hij heel veel gast missen, zowel van jullie kind als van jullie relatie. Ik heb het tussen mijn ouders zien gebeuren en dat is echt niet goed.
Het is jammer dat je vriend het zo zwart-wit ziet. Zeker gezien jullie gescheiden bankrekeningen en het feit dat jullie 50-50 betalen. Goed dat jullie nu alles tegen elkaar gaan houden qua werkverdeling. Misschien toch ook goed om ook de financiele verdeling eens tegen het licht te houden. Wij hebben een omgekeerde regeling: ik werkte tot eind vorige maand 36 uur en mijn partner is volledig thuis voor de kinderen. Hij ontvangt overigens wel een WAO-uitkering. Dit is ook een bewuste keuze geweest van ons. Ik betaal in principe alles, hij doet de hele huishouding. Toen ik een paar maanden geleden echt tegen grote problemen opliep in mijn werk, was hij degene die zei "Joh stop er ajb mee, dit kost je je gezondheid", heeft nog wel twee maanden geduurd voordat ik zelf zover was om die knoop door te hakken. Inmiddels wel al einde contract, maar nog geen nieuwe baan... en de Duitse WW is ook nog niet geregeld... dat betekent dat wij echt even moeten gaan rekenen hoe we financieel gaan uitkomen. Vooralsnog wil ik nog steeds 32-36 gaan werken, mijn vriend oriënteert zich momenteel op een studie icm werken. UIteraard afhankelijk van zijn evt rooster/werkdagen, zullen wij moeten kijken hoe het loopt. Onze kinderen zijn al wel iets ouder en zelfstandiger, maar nog niet zó oud dat ik zeg, oh jullie redden je wel vijf dagen per week.
Financiën hebben we gescheiden omdat ik een studieschuld heb, en hij heeft bewust niet gestudeerd omdat hij geen lening wilde. Zou het niet fair vinden als hij nu wel mee moet betalen aan de mijne. Andersom kocht hij in de beginjaren, toen we nog niet samenwoonden, best veel alcohol per week voor een groot bedrag en blowde hij ook wel eens. En daar wilde ik niet aan meebetalen. Ik moet zeggen dat ik het wel prettig vind om nooit te moeten verantwoorden als ik een boek of kleren heb gekocht. En hij rijdt eens in de zoveel maanden met mijn vader een dag naar Belgie om allerlei soorten Belgisch bier te kopen, dan koopt hij in voor zo'n 200 euro en doet daar dan een paar maanden mee, want hij drinkt nog maar 2 biertjes per weekend en roken doet hij ook niet meer. Dat zijn ook echt uitjes waar hij van geniet, het rondsnuffelen in zo'n plaatselijke drankhandel en flesjes selecteren om nieuwe smaken te ontdekken. Ik zou zelf niet voor 200 euro aan alcohol kopen, een flesje bier van 4 euro waarvan ik niet weet hoe het smaakt hoef ik niet.
Ik vind het een lastige situatie. Natuurlijk is het jou goed recht dat je minder bent gaan werken, vooral nav de werksituatie waar je uit bent gekomen. En ik vind het super goed van je dat je de stap genomen hebt en dat je een andere baan hebt gevonden. Het is duidelijk dat je partner zijn werksituatie niet nog 30 jaar gaat trekken, en dat is denk ik waar zijn reactie vandaan komt. Dit praat niets goed, want ik vind zijn reactie naar jou respectloos. ik zag dat jullie de taakverdeling aan het opschrijven zijn, maar passen jullie wel op dat jullie niet tot in micro niveau deze verdeling maken? Het komt allemaal wat individualistisch over. Het moet wel werkbaar blijven en je moet niet in een situatie komen: jij werkt 3 dagen, dus jij moet alles thuis doen. Een gezin run je samen. Net als dat ik lees over je studieschuld en jij vindt dat je die last zelf moet dragen, ik snap wat je zegt maar jullie hebben samen een huishouden. Mijn ouders hebben 20 jaar geleden mijn studie betaald. 5 jaar geleden was mijn man gestart met een studie van 4 jaar en die hebben we samen betaald, omdat ik hem een beter toekomstperspectief gun (hij was ook ongelukkig in zijn werk). uiteraard is de wijze waarop je je financiën verdeeld een hele andere discussie, het belangrijkste is dat het werkt voor jullie.
Vandaag opnieuw over geprobeerd te praten, maar hij blijft vol verwijt en onbegrip. Blijft me voor de voeten gooien dat ik fouten met grote gevolgen maak die hij vervolgens moet oplossen en dat ik naar hem had moeten luisteren dat werknemers overal aan het kortste eind trekken en de sjaak zijn als werkgever wil treiteren. Mn ook over de praktische kant, zoals de geboekte zomervakantie. Moet hij nu alleen op vakantie met onze zoon? Terwijl ik met mijn nieuwe werkgever deze details allang heb doorbesproken en dit voor hem geen consequenties heeft. Vakantiedagen kan ik gewoon opnemen op 1 na en die heb ik zelf mbv mijn vader dichtgetimmerd. Nogmaals aangegeven dat ik hem ook een nieuwe kans/baan/opleiding gun, maar het is aan dovemansoren gericht. Ik laat het er even bij, hopelijk draait het bij als het eenmaal allemaal loopt. Ik merk dat ik hem beter even kan laten. Hij kan heel moeilijk verandering overzien, dat ben ik van hem ook wel gewend. Ik denk dat ik er goed aan doe om hem tijd te geven om eraan te wennen dat ik een andere baan heb. Ik zelf geloof nog steeds dat het een goed besluit is geweest en ik heb vertrouwen in de toekomst. Bedankt voor jullie adviezen!
Het is prima dat je hem de tijd geeft om te wennen aan een nieuwe situatie maar dat betekent niet dat hij jou als voetveeg moet behandelen. Hij kan nog steeds respectvol naar je zijn en zeggen dat je alles zo goed geregeld hebt en overal over nagedacht hebt, terwijl hij daar nu pas aan denkt. Je bent zijn partner en niet de deurmat. Ontzettend goed dat je deze stap voor jezelf gezet hebt!
Weet je zeker dat jij de enige bent met Autisme. Hij kan de verandering duidelijk niet overzien, heeft minder dan 4 dagen werken = lui vast staan in zijn hoofd en is hierin niet te corrigeren en ziet alleen de negatieve gevolgen die er niet eens zijn. Dat het werken in ploegen hem zwaar valt kan ik helemaal inkomen, mijn man werkt ook op dit schema en na 30 jaar begint het er toch wel in te hakken. Op dit moment lossen we dit op door zijn atv dagen zo in te delen dat hij nog maar 1 x per maand een late vrijdagdienst heeft.
Ik vroeg me ook af of hij een ASS diagnose heeft. Hij lijkt erg van het zwart-wit denken en heeft moeite met veranderingen. Ik vraag me af of hij op dit moment wel op een andere manier kan reageren.
Is er nog wel liefde in jullie relatie? Want zoals hij tegen je praat vind ik vrij liefdeloos over komen Als er nog wel liefde is, is het zinvol om te gaan leren communiceren en om te ontdekken hoe je kan discussiëren op en respectvolle manier. Mijn ex kon ook verwijtend naar mij toe zijn, maar nog niet eens zo erg als op de manier waarop jouw man dat doet. En ik moet zeggen zelfs na jaren uit elkaar te zijn heb ik nog moeite met me schuldig voelen over van alles. Veel mensen hebben in een relatie hun prioriteiten op de verkeerde plek. We zijn allemaal zo bezig met hoe iets hoort, hoe alles om ons heen zo perfect mogelijk is, waardoor we voortdurend voorbij lopen aan wat in mijn beleving pas belangrijk is: jouw welzijn en dat van je partner. Op het moment dat je daar over met elkaar in gesprek kan, ipv de welles nietes spelletjes over wie er gelijk heeft. Dan zal je waarschijnlijk samen veel gelukkiger worden. Want dan ligt de focus niet op alles goed moeten doen en discussiëren over wie er gelijk heeft. maar dan ligt de focus op: wat heb jij nodig om je goed te voelen? En wat heb ik nodig? Waarin kan ik jou helpen zodat jij je goed voelt, zonder dat ik aan mijzelf voorbij hoef te lopen. En waarin kan jij mij helpen zonder aan jezelf voorbij te hoeven lopen. Daarnaast is het belangrijk om vertrouwen te hebben in elkaar: brengt een nieuwe baan onzekerheden mee? Jazeker. Zijn deze onzekerheden onoverkomelijk? Of heb ik vertrouwen dat mijn partner prima in staat is om een oplossing te vinden voor eventueel toekomstige problemen? Mensen zijn vaak bang om stappen te zetten omdat ze denken aan “the worse case scenario”. Maar hoe vaak loopt iets nou echt daadwerkelijk zo slecht als da vooraf bedachte horror scenario? Je vriend kan misschien zichzelf af gaan vragen: Waar ben ik bang voor als mijn vrouw van baan veranderd? Hoe groot is de kans dat het zo slecht zal lopen? Is het oplosbaar door mijn vrouw als het fout loopt? En klopt het wel echt dat ik straks alles alleen op moet lossen? Een deel van zijn frustratie en irritatie zit in jaloezie. Over het algemeen, als je je irriteert aan een ander, komt dat doordat de ander iets doet wat jij diep van binnen ook wel zou willen(kunnen), alleen waar jij te veel bezwaren voor voelt. Een ander die doet het dus wel gewoon, terwijl jij rekening houdt met ...... want jouw man geeft in dit geval af op jouw baan, verwijt jou lui te zijn, etc. Terwijl hij zelf moe is van zijn werk (behoefte heeft om meer te kunnen luieren) en jij maakt die stap gewoon ondanks de onzekerheid die het mee brengt en hij mag die onzekerheid voor zijn gevoel compenseren.... het is dus goed om erover te praten. Misschien ook handig om te weten dat je elkaars problemen niet op hoeft te lossen, maar er wel voor elkaar kan zijn om te vragen: wat heb je nodig om te doen waar je gelukkig van wordt en waar kan ik bij helpen?
Ik weet het niet hoor. In een relatie wil je het beste voor je partner. Dat lees ik bij jullie niet. de manier waarop hij tegen jou praat en dat blijkbaar ook nog echt meent kan niet. Maar hoe "makkelijk" jij over zijn werksituatie heen stapt is ook niet echt liefdevol. Hij heeft liever dat jij ongelukkig op je werk bent. Liever niet switchen want je raakt je vaste baan kwijt. Hij is zelf ook ongelukkig met zijn werk maar wil niet op zoek naar iets anders vanwege datzelfde vaste contract. Ik hoop dat hij straks niet ziek gaat uitvallen. Of dat de werkgever ooit failliet oid gaat. Jullie financien zijn scheef. Je legt beide evenveel in maar eigenlijk is dat niet echt eerlijk. Want jij doet veel in het huishouden en jullie hebben minder kinderopvang nodig omdat jij minder werkt.
Die had aan mij een goede gehad! Ik was echt ontploft denk ik! Ga eens voor de grap klokken hoeveel tijd je kwijt bent aan de kinderen, het huishouden, boodschappen, dingen regelen voor het gezin en hou dat na een maand naast zijn werkuren + wat hij thuis doet. Waarschijnlijk durft hij je nooit meer lui te noemen daarna.
Mijn man heeft zich ooit afgevraagd wat ik toch allemaal wel niet deed de hele dag thuis, kon in zijn beleving niet veel zijn. Dus heb ik alle dingen die ik deed maar even ( met alarmpje) in onze gekoppelde agenda gezet. S' avonds vroeg hij of ik aub dat allemaal weer uit de agenda wilde halen want hij werd gek van het alarm daarna heeft hij het er nooit meer over gehad
Top reactie Die van mij DENKT dat hij weet wat het inhoud. Die vind het al zwaar als hij een dag thuis is en de kinderen moet aankleden, zorgen dat ze gegeten hebben en op tijd op school zijn met gevulde tassen en trommels, daarna weer uit school halen, wat leuks doen met ze, weer eten en zorgen dat de gedoucht en gepoetst in bed liggen. Dan zegt hij eind van de dag ben zoooo moe blij dat ik morgen weer kan werken. En dan heeft hij geen huishouden, boodschappen, koken of iets regelen gedaan op zo een dag.
Ik sta echt wel te kijken van sommige reacties en visies van partners. Zelf heb ik geen flauw benul hoe druk man het precies heeft op zn werk , maar omdat IK dat werk niet doe, zal het niet in mn hoofd opkomen om er een (negatief) oordeel over te vellen. Omgekeerd dito. In ons geval heeft man een redelijk beeld van mn bezigheden (het voordeel van 4 HG-achtige zwangerschappen en een keer zeer ernstig ziekzijn) maar ook toen deed hij niet dát wat ik per dag allemaal doe en kreeg hij hulp. Dat beseft hij best en hij spreekt juist regelmatig uit, ook naar de kinderen, hoe druk het is voor mij (vind ik zelf wel meevallen hoor) en dringt er juist regelmatig op aan, dat ik meer hulp vraag en meer tijd voor mezelf claim. Dat waardeer ik niet altijd precies genoeg, besef ik nav dit draadje
Ik ben (bewust ) alleenstaand mama, nu nog van 1 kindje. Ik werk ook 3 dagen in de week. Bij meer werken ga ik er niet financieel op vooruit door minder toeslagen. En daarnaast heb ik dan op mijn vrije dagen geen puf om nog iets doen qua sociale contacten of iets leuks met mijn dochter. Dan zou ik ook echt hulp in de huishouding moeten hebben. Ik kom nu soms al amper toe aan mezelf. Ik sport niet, ik doe wel mij. hobby 1x per maand. En veel vriendinnen van mij werken 24 uur met of zonder kinderen. Je kinderen worden maar 1x groot zeg ik. Dus van genieten. Als ze allemaal op de basisschool of middelbare school zitten kan je altijd nog meer werken. En ja dan heb je het misschien wat minder financieel breed maar dat is maar zo.
@TS Ik heb door de jaren heen al vaker topics van je gelezen en ik moet je bekennen dat deze gedachte ook wel door mijn hoofd is gegaan.
@Lumiere hoe gaat het nu? Niet vergeten dat hij totaal niet reeel is, ga hier niet over aan jezelf twijfelen. Wanneer begin je bij je nieuwe werkgever?