Hoi dames, mijn zoontje van bijna 2,5 heeft ontzettend moeite met afscheid nemen op de opvang. Het is elke dag krijsen al bijna een jaar lang (hij gaat 3 keer per week). Het breekt mijn hart. Ik wil hem helpen, maar ik weet niet hoe. De juffen zeggen dat het alleen bij het wegbrengen is en dat hij de rest van de dag lief speelt. Ook mag hij sinds kort sporten met de oudere kindjes wat hij leuk vindt. Eind vorig jaar heeft hij een periode van 3 weken gehad waarin hij leek te accepteren dat het nu eenmaal zo is en stopte het huilen en zei hij zelfs dat ik moest gaan werken. Helaas na de decembermaand zijn we weer terug bij af. Ik leg hem elke keer kort uit dat en wanneer ik hem weer kom ophalen, hij herhaalt dit ook en snapt dit. Het wegbrengen houden we zo kort mogelijk (mijn man en ik) want hij weet ook hoe hij tijd moet rekken. We houden elke dag hetzelfde ritme aan, lezen er boekjes over.. Hebben jullie tips?
Ach wat sneu! Voor hem en ook voor jullie. Dat geeft geen fijn gevoel he. Hoe is hij als je hem ophaalt? Merk je dan dat hij een fijne en leuke dag heeft gehad? Of heb je het gevoel dat hij daar meer aan het overleven is zeg maar? Als hij het er verder wel goed heeft dan blijft het lastig maar is het dus puur het afscheid nemen. Hier houden we het ook kort. Korte overdracht, dan een kus en een knuffel en dan geef ik onze kids altijd aan de leidster. Of in de armen als ze klein zijn, of op de uitzwaaistoel bij een leidster. Dan zwaai ik nog bij het raam en klaar. Dus geen boekje lezen of puzzel maken oid want daardoor duurt het gewoon te lang voor je weggaat. Hoe ziet jullie korte afscheid eruit?
Wat rot is dat he? Mijn zoon is bijna 3 en ik kan hem zelden zonder huilen achterlaten. Soms ook periodes dat het bij opa en oma achterlaten ook drama is. Ik haal hem wel altijd blij op en volgens de leidsters is het ook alleen maar even bij het wegbrengen, maar het voelt wel echt heel naar om hem zo achter te laten. En dan gaan het even beter,. en dan is het na een vakantie inderdaad weer mis. Maar.. het gaat de laatste 2 weken ineens best goed. Hij zegt ook als we de opvang binnenlopen dat hij niet gaat huilen. Wat de laatste keren goed hielp was om hem bij de juf aan tafel te zetten met een leuk spelletje, kort de overdracht te doen en dan een kus en knuffel en weg gaan. Als ik hem aan de juf geef was het toch meer huilen. Hij mag zijn knuffelkonijn ook altijd meenemen op de groep van mij. Hopelijk gaat het beter als hij ouder word!
Aan je onderschrift te zien ben je nu met verlof. Wellicht voelt hij ook dat je nu niet gaat werken maar gewoon weer naar huis gaat? Misschien vind hij het te druk? Is een gastouder geen optie? 3x per week gillen bij afscheid en dat al zolang, zou ik echt niet mee door gaan eerlijk gezegd... zeker als er geen verbetering in zit ook.
Heeft hij een vaste knuffel die mee gaat? Is er een vaste leidster die hem op kan vangen? Mijn jongste dochter heeft er ook veel moeite mee gehad. Dit schooljaar (toen was ze 7) ging ze na de zomervakantie voor het eerst zonder gedoe de klas in.
Ik heb niet het idee dat het overleven is. Hij zegt soms uit zichzelf ook dat het leuk was op school. Als ik hem naar zijn dag vraag vertelt hij ook wat hij allemaal gedaan heeft. Het sporten is ook iets wat hij zelf besloten heeft aan mee te doen, want eigenlijk is hij (volgens zijn leeftijd) nog iets te jong om mee te doen. Hij zei uit zichzelf "ik ga mee sporten", sindsdien laten ze hem ook elke keer meegaan. De juffen zeggen dat het inderdaad alleen het afscheid is, maar soms weet ik even niet meer wat ik moet geloven. Vind het zo sneu voor hem. Het afscheid, dat hij zelf bedacht heeft, is 'high five - box - kus'. Als we binnen komen komt er altijd een juf aan voor overdracht en om hem over te nemen.
Dat klinkt vergelijkbaar. De paar weken dat het goed ging wilde hij ook aan tafel zitten om met bepaald speelgoed te spelen. Dan zei hij uit zichzelf "mama kus, mama werken" en kon ik zo weglopen. Maar nu wil hij dat helaas niet meer.
Ja dat klopt, hij voelt zeker aan dat er iets aan de hand is, dat ik een baby in mijn buik heb. Sinds ik een paar weken op bed heb moeten liggen door misselijkheid is hij heel aanhankelijk naar mij geworden. Maar bij zijn vader doet hij het ook (vorige week een eenzame keer niet, dus ik had weer hoop op verbetering!). Als we met zijn drieën thuis zijn en ik moet heel even weg voor een boodschap oid dan wordt hij ook helemaal hysterisch. Maar dit is pas sinds kort.. misschien is hij inderdaad heel gevoelig voor de veranderingen thuis. Te druk vond hij het in het begin zeker. Hij moest erg wennen aan de andere kindjes. Ook als we weleens naar zo'n speeltoko gingen dan vond hij het leuk totdat er andere kindjes bij kwamen. Sinds een half jaar is dat over en vindt hij dat geen probleem meer! Wel vindt hij het moeilijk om voor zichzelf op te komen, bijvoorbeeld als een kindje speelgoed afpakt. Maar juist daarom lijkt me de opvang fijn voor hem zodat hij dit soort dingen kan leren/wat zekerder kan worden voordat hij naar de basisschool moet.
Hij heeft nooit een voorkeur gehad voor één bepaalde knuffel, maar sinds een paar maanden wel. Deze gaat nu inderdaad elke keer mee. Jeetje.. fijn dat het nu zonder gedoe gaat! Maar heeft dan ook wel lang geduurd.
Soms helpt het iets om iets ‘van thuis’ te hebben. Het lost het niet op, maar het is toch vaak fijn. Mijn dochter heeft het nog steeds wel eens over haar ‘kinderdagverblijfknuffel’. Ik heb er bij haar altijd in geloofd dat het goed zou komen. Ze speelt nog steeds niet graag bij kinderen thuis waar ze de ouders niet goed van kent of waar ze nog niet eerder is geweest ed. Dat is gewoon zoals ze is. Doordat er groei in zit, hoe klein dan ook voor anderen misschien, geloof ik dat ook dat goed gaat komen.
Mijn zoontje gaat overigens 9 van de 10 keer prima mee de auto in en loopt ook rustig het schoolgebouw in. Maar ik merk dat hij zenuwachtig wordt op het moment dat we zijn spullen gaan ophangen. Het huilen en krijsen begint op het moment dat ik hem echt gedag zeg en overgeef aan een juf. Zolang hij mij kan vasthouden huilt hij nog niet.
Hier hetzelfde. Mijn dochter is nu 2 jaar (dec) en nog nooit heb ik haar zonder huilen afgeleverd. Mijn oudste keek nooit meer om naar mij. Ik heb er veel moeite mee gehad en eigenlijk nogsteeds. Vandaag ging ze een dag extra en dat is anders dan anders dus vanaf huis was het al heel erg gillen geblazen. Ik merk wel dat goed voorbereiden iets helpt, dus juist benoemen veel dat ze naar schooltje gaat. Ik heb de hoop opgegeven dat ze totdat ze de kleuterleeftijd voorbij is stopt met huilen. Ik heb heel vaak huilend in de auto gezeten scheldend op mijn werk maar het is nu eenmaal niet anders. Het eerste jaar ging ze naar een gastouder, heel fijn voor haar. Maar ook daar was het elke dag toch huilen. het sporten zal wel helpen denk ik! Hier gaat ze met de opvang elke week naar balletles en peutergym en dat vind ze super leuk, dus als ik dat benoem dan zie ik wel wat glinstering in de ogen tussen de tranen door.
Ik heb met mijn dochter (ruim 2,5jr) precies hetzelfde gehad. We zijn stickers gaan plakken op een stickervel. Elke ochtend als ik haar bracht en ze niet ging huilen, dan zochten we samen een sticker uit en dan deden we afscheid nemen en plakte ze met de juf de sticker op haar stickervel. Hierdoor was ze afgeleid en ging het stukken beter. Vorige week was haar stickerkaart vol en heeft ze een cadeautje uit mogen kiezen. Gister was het dus weer even afwachten hoe het zou gaan, maar gelukkig ging het goed! Misschien zou je ook zoiets kunnen proberen?
Geen tips maar het gaat over kan ik je vertellen. N huilde ook constant bij het weg brengen. Het begon thuis al zodra die wist dat ie naar de opvang moest. sinds een maand of 2 zwaait ie naar me zodra ik weg loop. Hij is nog steeds niet blij en valt een beetje stil zodra die binnen komt maar hij huilt niet meer.
@NiekeKris Wat mooi dat je er zo over denkt. Misschien moet ik er ook meer op vertrouwen dat het wel goed komt. Als ik terug kijk op de afgelopen maanden is hij al enorm gegroeid, waar ik heel trots op ben. Misschien heeft dit nog even de tijd nodig. Maar waar ik na het wegbrengen normaal gesproken druk aan het werk ga, beland ik nu met met het rotgevoel en hormonen op de bank @Miepiemoos wat sneu he! Ik twijfelde nog of een gastouder een beter idee zou zijn, maar als ik dat van jou zo lees hoeft dat ook niet perse verschil uit te maken. Dan laat ik het voorlopig even zo. @Mississippi wat een goed idee! Dat ga ik even bespreken op de opvang of ze daaraan mee willen werken. @Lotion Fijn dat het huilen uiteindelijk gestopt is, geeft hoop Vanochtend heeft mijn man hem weggebracht en hij gaf aan dat ons zoontje eerst enthousiast aan het rondrennen was en pas bij het echte afscheid weer begon. Misschien is het dan toch echt het afscheidsmoment en niet zozeer de opvang zelf..
Mijn zoontje was precies hetzelfde verhaal alleen dan bij de peuterspeelzaal.. zijn eerste jaar naar school was nog steeds drama. Elke dag huilen. Vanaf 5 jaar was hij het eindelijk gewend. Ik heb ook hulp ingeschakeld toen, was bang dat ik de verkeerde dingen zou zeggen tegen hem waardoor het erger zou worden. Van haar leerde ik dan om dan juist te zeggen: “ik snap dat je bij mama wilt blijven, maar je gaat toch gezellig naar school”. (Dat stukje van ‘moeten’ liet ik dan weg) succes!
Via het consultatiebureau, zij hebben mij geholpen en iemand van hun intern langsgestuurd 2x .. geen idee eigenlijk volgens mij was het een soort van kindcoach?
Mijn jongste heeft ook ruim een jaar gehuild bij afscheid nemen op het kdv. Oudste heeft ook een fase hiermee gehad. Ze plakte dan echt aan mijn been vast en ging hard huilen. Met een brok in mijn keel naar werk. Vervolgens besloot ik naar buiten te lopen en om het hoekje te blijven staan. Vaak was ze al binnen 2 minuten stil. En nu is het nog 8 weken en dan mag ze naar school. Nu is het een kus en een knuffel en zwaait ze me uit. In ieder geval niet stiekem weglopen en kort en duidelijk afscheid nemen.