Omdat dit nogal een taboe onderwerp is heb ik toch even een nieuw account aangemaakt. Wat ik er via google over lees zijn er veel oordelen en is het echt niet bespreekbaar..toch hoop ik dat het hier "mag".. Vooropgesteld ben ik blij dat we een 2e kindje mogen krijgen, was geen makkelijke weg maar misschien juist daardoor en doordat ik erg misselijk en moe ben heb ik nu veel negatieve gedachten. Hebben we er wel goed aan gedaan om voor 2e te gaan, mijn dochter heeft niet veel aan me zo? Dadelijk krijgen we een gehandicapt kindje en het leven liep eigenlijk op rolletjes... maar ook, en dat is het grote taboe, ben ik niet erg blij omdat de 2e een jongen wordt. En ik weet dat de meeste zullen denken, jeetje wees blij, maar we hebben nu zo'n lief, rustig en makkelijk meisje en ik kom zelf uit meidengezin, had haar een zusje gegund en denk dat die gezinnen vaak veel harmonieuzer zijn. Wat ik om me heen zie hoe jongens zijn, ben ik soms echt bang dat ik dat niet trek. Weet gewoon niet wat ik met een jongen aan moet eigenlijk...ben zelf ook echt meisje meisje zeg maar, heerlijk rustig knutselen met dochter, puzzelen, koken, tutten etc. Op de psz en bij neefjes zie ik hoe ze druk, wiebelig, ruzie makend, stoeiend etc kunnen zijn..zie eigenlijk nooit types die bij mijn dochter zouden passen (ben dus ook bang voor haar dat het erg druk etc zal worden en dan vraag ik me weer af of we niet beter niet voor 2e hadden kunnen gaan). Op schoolplein ook, staat er ineens zo'n kleuter brutaal mijn weg te blokkeren, of op de fiets jongens van 10 die "vieze" dingen naar je roepen, vuurwerk knallen, stokken slaan etc..ik zie dat bij meisjes nooit. Ik hoop allemaal dat ik sowieso wat positiever kan worden als ik me weer wat beter ga voelem (slaapgebrek werkt altijd deprimerend bij me) en je weet natuurlijk nooit wat eruit komt maar nu kan ik gewoon niet heel blij zijn..
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik krijg mijn 3e meisje en heb 1 zoontje.. Kan je vertellen mijn zoontje is het "liefste" echt een mamaskindje en ja natuurlijk ook druk maar me meisjes ook hoor. Echt waar zo'n mannetje erbij in huis ik ben er zo gelukkig mee. Het is heus waar enorm leuk!!
Mijn zoontje is ook echt een mama's kindje, dus dat kunnen jongens net zo goed. Zelf was ik juist vroeger helemaal geen meisje-meisje, droeg tuinbroeken en was hele tijd in de bomen aan het klimmen. Terwijl mijn broer echt een heel lief en zacht jongetje was en graag bij mama hing. En helaas zijn er genoeg meiden die hartstikke gemeen zijn en gelukkig genoeg hele lieve jongens. Dus het is niet zo zwart-wit natuurlijk. Wel vervelend dat je je zo negatief voelt, dan helpt moe en misselijk zijn zeker niet mee! Hopelijk kun ga je je snel wat beter voelen en kun je alles straks weer positief inzien.
Wat vervelend voor je dat je je zo sip voelt. Mijn ervaring hier op zwangerschaps pagina is dat de meeste reacties heel lief, begripvol en helpend zijn, in tegenstelling tot andere (vrouwen)fora. Het taboe onderwerp waar je het over hebt heeft een naam: gender dissapointment. Misschien helpt het om daar even op te googlen. Hopelijk haal je daar dan uit dat je niet de enige bent met deze gevoelens, dat het gevoel er mag zijn. Wellicht wordt het dan zelfs iets minder nadrukkelijk, dat gevoel.
Er zijn ontzettend veel vrouwen die hier tegenaan lopen en die er echt oprecht mee zitten. En ja, er zijn ook veel vrouwen die er een ordeel over klaar hebben omdat zij een hele andere visie hebben. Ik heb een zoontje die echr een rouwdouwer is. Ik ben zelf ook wel echt een jongensmama. Maar heel vriendelijk en sociaal, nu al (of nog ). Maar zowel meiden als jongens kunnen zo worden hoor. Jongens zijn vaak fysiek gemeen, meiden mentaal. Áls ze dan gemeen zijn, natuurlijk. Maar spreek vooral je gevoelens uit. Hier op dit forum maar misschien ook met je vk overleggen dat je deze negatieve gevoelens hebt. Wellicht is er iets of iemand die je hiermee kan helpen. Neemt niet weg dat, zodra je dat mannetje in je armen hebt, je wordt overladen door de liefde die je ook voor je dochter hebt. Probeer dat idee vast te houden!
Wat naar dat je je zo voelt. Geef jezelf de tijd om aan het idee van een jongen te wennen. Je komt zelf uit een meiden gezin, dus het is niet gek dat je je beeld bij moet stellen. Mijn vriend komt uit een jongens gezin en moet er ook aan wennen dat hij een dochter krijgt. Zijn eigen jeugd beeld heeft hij altijd geprojecteerd op zijn eigen toekomst, onbewust. Dus dat is echt even schakelen en went denk ik pas echt als ze er is. En dat is terwijl hij weet door mijn kinderen hoe weinig het geslacht zegt over het karakter van het kind (mijn dochters zijn bomenklimmers, stoere dames en ze katten nogal op elkaar...en mijn zoon is een zachtaardige lieverd die als je het mij vraagt nodig minder braaf moet worden, inmiddels 10 jaar). Dat weet hij allemaal rationeel, maar dat verandert het gevoel gewoon niet zo 1, 2, 3... Dat is voor jou misschien net zo. Wel denk ik dat als je zoontje er eenmaal is je écht instant van hem houdt en het helemaal goed komt.
Wat naar dat jij je zo voelt. Voel jij je verder ook depressief, of is het alleen de "teleurstelling" dat het een zoontje wordt? Zelf heb ik een meid en een jongen. Ik verheugde me bij mijn dochter echt op dat het een meisje werd... lekker tutten en zo. Uiteindelijk is ze echt een papa-kind en er is niet de "klik" waar ik op gehoopt had. Mijn zoon daarentegen ligt precies op mijn golflengte, een echt mama-kindje. Je kunt niet in de toekomst kijken helaas. Misschien zie je beren op de weg, misschien niet. Vast staat wel dat als het gezond op de wereld komt, alles er even niet toe doet. En de rest los je al doende wel op. Opvoeding en fatsoensnormen aanleren heb je zelf voor het grootste gedeelte in de hand, en meer kun je niet doen.
Maar je dochters hebben wel een zus en zeker als je ouder bent, kun je daar ziveel plezier van hebben. Maar natuurlijk geen garantie..bij broer noch zus. Je weet gewoon niet wat je krijgt, jongen of meisje. Had bij mijn dochter ook wel angsten (voor het onbekende) maar zij heeft mijn verwachtingen zo overtroffen dat ik me niet kan voorstellen dat we nog een keer zoveel geluk hebben. Ben nu ook zo moe dat ik me niet kan voorstellen dat het nog beter wordt
Ja klopt thanx die had ik idd gevonden maar is geen interactie verder. Kan het er met partner niet over hebben (en dus mag het er niet zijn) die heeft zoiets van ja dat had je eerder moeten bedenken. Maar ja die hoeft fysiek niet zo af te zien met de zwangerschap en stiekem ging ik er soort vanuit dat het weer een meisje zou worden...
Traantje hierbij en het zal idd ook gewoon wennen zijn. En begrijp me niet verkeerd, als het nu fout zou gaan zou ik ook intens verdrietig zijn dus dat klop ik snel af.
Dat je het er met je partner niet over kunt hebben maakt het extra zwaar voor jou, denk ik. Bij mij zou dat inderdaad ook niet kunnen. Mijn vriend zou me niet begrijpen en inderdaad ook zoiets hebben van, te laat bedacht. Daarom heb ik het er met anderen over. Heb je wellicht een moeder nog? Of vriendinnen die hiervoor open staan? Eventueel een lieve fijne huisarts?
Haha je beschrijving van een jongen past bijna helemaal bij mijn dochterje. Energiek, druk, pittig, wiebelig, stoeien, rond rennen zonder einde, altijd bezig, als we in de supermarkt zijn weet iedereen wie ze is door har constante geklets... Ze gaat nog niet naar school en als t aan mij ligt gaat ze dat soort asociale streken niet uithalen. Wij hopen nu stiekem op een rustiger jochie.
Ja bij een meisje kan dit idd ook , maar de meeste die ik om me heen zie, zijn toch wel wat rustiger. Kan toeval zijn. Bij jou kan t dan alleen maar rustiger uitpakken
Mijn partner wil geslacht geheim houden . HA begrijpt dit denk ik ook niet. Maar tis al fijn om het er hier zo op dit forum erover te hebben. Als ik me weer wat beter voel zal t vast wel wat bijtrekken en ik ken mezelf ook, graag vantevoren voorbereid zijn enzo haha dat kan dus niet bij kind krijgen.
Dank je. Ja somber, niet depressief, maar komt echt door voortraject en zware zwangerschap vooral denk ik. Klopt ook hoor wat betreft opvoeding. Het lijkt bijna alsof je je kinderen mega bijdehand/assertief etc moet opvoeden willen ze meekunnen met de rest. Wat dat betreft is mn dochter misschien wel te lief/introvert. Ze is echt een mama én papa kindje trouwens
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik zou het eens voorleggen aan de verloskundige, misschien willen zij je doorverwijzen naar de POP-poli. Ik heb ook een hele zware zwangerschap al achter de rug, en kreeg door het slaaptekort en de pijn ook allemaal nare gedachten. Via de POP-poli heb ik slaapmedicatie gekregen, fysio en haptonomie (helpt ontspannen, en helpt mij contact maken met het kindje). Het heeft mij zó goed geholpen. Ook dat je dan met iemand kan praten.
Wat vervelend voor je dat je je Zo voelt. Ik Kan je alleen mijn ervaring vertellen. Mijn dochter is een extravert, vrolijk, aanwezig meisje en een echte drama queen die goed van zich last horen. Mijn zoon is een introvert, grappig en rustig mannetje. Vrolijk aanwezig Maar niet druk, nog liever , zorgzamer Dan zn zus. Ik heb mijn Handen meer vol aan zijn zus Dan hem. Denk dat het echt aan het karakter ligt en dat is afwachten Misschien heb je hier wat aan..
Vervelend dat je je zo voelt. Ik heb tot nu toe ook m'n ups en downs gehad tijdens deze zwangerschap. Toen ik wat meer rust nam kwamen ook m'n emoties in wat rustiger vaarwater. Wij hebben een zoontje en verwachten nu een dochtertje. Het is al vaak gezegd maar jongens zijn echt niet drukker dan meisjes. Ik denk dat alles afhankelijk is van de ouders. Je kindje krijgt tenslotte de genen mee van jou en je partner. Ons zoontje is een schatje, super rustig en iedereen is helemaal weg van hem. Hij is ook een beetje verlegen maar dat zijn z'n ouders dus ook. Hij houdt veel van slapen en slaapt dus ook 's ochtends heerlijk uit. Wat dat betreft zeggen wij ook tegen elkaar: de tweede kan alleen maar tegenvallen maar dat is natuurlijk onzin. Zodra je je kindje in je armen houdt hou je van hem/haar en zou je absoluut niet meer willen dat hij/zij van het andere geslacht is. Je kindje is goed zoals hij/zij is. Laat het over je heenkomen, het komt echt goed.
hahaha geweldige post Ik voel veel herkenning. Ik wilde ook net een verhaal afsteken over mijn mega drukke, altijd aanwezige, eigenwijze, overal op klimmende, slecht luisterende en met als toppunt niet slapende dochter (nu 17 maanden; elke nacht meerdere keren wakker). Ben nu zwanger van mijn tweede meisje en qua hoe ze nu al minder beweegt in de buik wordt dat (hopelijk voor de balans) een iets rustiger exemplaar. Neemt niet weg dat ik je gevoelens absoluut niet wil bagatelliseren TO, ik vind het heel rot voor je dat je je zo voelt en dat je je zoveel zorgen maakt over de toekomst. En in de regel zijn de jongetjes druk en de meisjes rustig, maar om mij heen zie ik zoveel verschillen. Ik heb vrienden met drukke jongetjes, maar ook vrienden met jongetjes die heel teruggetrokken en rustig zijn. Andersom heb ik rustige meisjes die geen vlieg kwaad doen in mijn omgeving, maar ook meiden, waar ik mijn huis eerst 'aanpas' als die langskomen omdat er anders van alles kapot gaat, dat zijn net twee wervelwinden (twee zusjes). Jij kan met je normen en waarden ook heel veel sturen in het gedrag van je kind, naast natuurlijk zijn of haar persoonlijkheid. En het zijn uiteindelijk ook fases, de ene fase zal lastiger zijn dan de andere. Je krijgt wat je krijgt, dat kan je niet beïnvloeden, maar wel hoe je ermee omgaat. Als jij een harmonieuze, rustige omgeving belangrijk vindt, kan je het gezinsleven zo inrichten door structuur en regelmaat, dat je daarin zelf ook al wat stapjes kan zetten en dan hopen dat je beide kids erin meegaan. Wat ik eigenlijk wil zeggen: je hebt zelf ook een groot aandeel in de uiting van gedrag bij je kind, naast zijn of haar persoonlijkheid. En helaas kan je het niet voorspellen en het is misschien ook zonde van je energie om je daar nu heel druk over te maken, terwijl het misschien ontzettend meevalt of je later juist heel dankbaar en blij bent dat het toch een jongetje is geworden (ook al kan je je dat nu vast niet voorstellen). Bijvoorbeeld als hij met zijn grote zus meefietst door het donker als 'bescherming'. Ik vind het in ieder geval heel goed dat je je gevoelens van je afschrijft en ik hoop dat je het hierdoor een plekje kan geven. Mogelijk is er ook iemand in je omgeving die dit begrijpt en waar je het erover kan hebben? Heel veel liefs en een dikke knuffel, ik hoop dat je je snel beter voelt!