Altijd boos

Heftig zeg en herkenbaar.
Hier ook zo’n temperamentvol draakje waar ik erg veel mee de stellen heb.
Ook toen hij 3 was inderdaad, krijgt hij een cracker is het drama omdat het een boterham moest zijn en krijgt hij een boterham is het drama omdat het een cracker moest zijn, ga ik vooruit had ik achteruit moeten gaan en ga ik achteruit had ik vooruit moeten gaan. Hij wilde gewoon ruzie (of eigenlijk zijn frustratie en spanning kwijt) en kon dat het beste met de persoon die dicht bij hem stond.

In het boek van Eva Bronsveld, Temperamentvolle kinderen staan best een hoop tips. En naast de tips ook herkenning wat ook best fijn is om te lezen.
naast praktische tips staan ook de positieve kant van de eigenschappen van een temperamentvol kind beschreven zoals doelgericht, vastberaden, krachtig, scherpzinnig, kritisch etc.

 

Ik bedoelde ook met die leeftijd. Een half jaar voor ze naar school gaan is ook zwaar

 

Hier ook zo'n kleuter, al van peuter af aan. Begon denk ik rond de 2-2,5, toen hij naar de basisschool ging werd het inderdaad beter, maar nog steeds kan hij bij tijden helemaal uit z'n vel springen. Vorige week bijv. omdat ik aan de telefoon was en hij even moest wachten tot ik klaar was. Dan is hij eerst super boos en daarna compleet overstuur en kan dan ook maar door blijven ratelen. Inmiddels kan hij gelukkig een stuk beter onder woorden brengen wat er aan de hand is, dat was 2 jaar geleden gewoon nog erg lastig voor hem. Hier heeft hij ook altijd heel veel baat gehad bij structuur en mogen 'meebeslissen' maar het wisselt wel. Soms geven gewoon duidelijke concrete afspraken hem meer houvast. Als peuter zijnde dronk hij bijv. slecht. De gastouder liet gewoon de hele dag de beker op tafel staan en spoorde hem af en toe aan, dat werkt dus bij hem niet, het was voor hem niet duidelijk dat het de bedoeling was dat die beker ook leeg ging. Uitgelegd dat hij thuis aan tafel moet blijven zitten tot z'n beker leeg is. Klinkt streng en vond hij de 1e week ook echt niet leuk, maar hij had die duidelijkheid nodig anders dronk hij gerust de hele dag niet.
Verder heeft hij hier dus ook graag de touwtjes in handen, dat gaat en kan/mag lang niet altijd, maar waar het wel kan/mag krijgt hij de regie, vind hij fijn en maakt de strijd voor mij een stuk minder. Doen we al vanaf peuter leeftijd en eerlijk gezegd doe ik het nu ongemerkt bij z'n zusje ook.
Ik vind/vond echt dat als ze ouder worden het beter te hanteren wordt, omdat ze dan hun gevoel meer in woorden uit kunnen drukken. Zo zei de oudste dus pas na het voorval wat ik hierboven net beschrijf, doordat je zolang aan het bellen was ben ik vergeten wat ik wilde zeggen en dat vind ik heel erg. Dan nog moet hij leren dat als ik aan het praten/bellen ben, hij even moet wachten, maar nu begrijp ik wel beter met welke reden hij boos was. Vermoeidheid is hier altijd wel een grote trigger, na werkdagen, waarbij hij dan naar school en naar oma/gastouder is geweest is het voor hem vaak heel lastig om zijn geduld te bewaren. Gewoon praten kost dan ook veel moeite, hij gaat heel snel over op huilen of boos praten, soms schreeuwen, maar is hierin dus wel steeds beter te corrigeren, ook door juist zijn gevoel (maar ook die van mij) te benoemen.

 

Mijn zoontje (5) heeft er momenteel ook wat last van. Normaal gesproken is hij heel gemoedelijk maar nu in de vakantie weet hij niet zo goed wat hij moet en waar hij met zijn energie heen moet (en klaagt daardoor steeds dat hij moe is....).
Boos om alles, overal tegenaan schoppen, mopperen....tjonge.
Bij hem helpt het wel om dat te benoemen en daar echt grenzen aan te stellen. Je kunt vertellen wat je dwars zit en anders ga je maar ergens anders boos doen, dit vinden wij niet gezellig. En nu heb ik ze beide naar buiten gestuurd

 

Heel erg herkenbaar! Die van mij is 3,5 en altijd al wel pittig geweest, maar sinds een paar maanden is er vooral heel veel boosheid. Hij kan gelukkig nu goed praten, en redelijk.uitleggen wat hij wil.. maar alsnog begrijp ik.hem soms niet of moet hij leren dat als ik zeg dat iets nu niet kan, dat hij dan even pech heeft. Maar hij wil het liefst alles zelf doen, op zijn manier en tempo.. en als daar even geen ruimte voor is overheerst de emotie. Hij zegt soms in die boosheid ook hele lelijke dingen waar ik erg van schrik. Ook slapen is hier drama, maar om eerlijk te zijn heeft hij nooit goed geslapen. Hij had tot onlangs zijn slaapje in de middag nog wel echt nodig (anders viel hii voor t eten in slaap) maar was daardoor savonds tot laat wakker. Zelfs nu we hem niet meer laten slapen in de middag is het savonds een strijd. Hij zoekt ook allerlei excuses om niet te willen slapen, terwijl hij vaak wel echt moe is in de avond.

Ik moet zeggen dat het bij mijn zoontje qua gedrag wel scheelt als hij overdag lekker buiten gespeeld heeft een paar uur, dat heeft hij echt nodig om zijn energie kwijt te kunnen. Ook merk ik nu hij richting 4 jaar gaat dat hij meer uitdaging nodig heeft, cognitief.. Hopelijk is het een fase en wordt het beter als ze naar school gaan..

Hier heb ik een nog een 8 jarige en die liggen ook regelmatig met elkaar in de clinch. De jongste zoekt haar constant op een negatieve manier op. Zo vermoeiend..

 

Oh dit is zo vreselijk herkenbaar. Ik maak me soms best wel zorgen om de middelste.
Het zelf willen doen is heel belangrijk voor hem. Maar als hij het zelf mag doen is het nee en is hij boos. Hij loopt vast en resulteert in een ja (aantrekken en afstoten) spelletje.
Heel veel huilen, boos zijn en is er dan, als het zover komt, moeilijk eruit te krijgen.
Wat nu werkt hier is tellen: ik tel tot 3. Je mag het zelf doen, anders doe ik het.
En dat dan ook doen. Maar hij heeft wel een keuze.
Hoe sneller ik dit toe pas (want is hij eenmaal in een extreme driftbui dan werkt dit moeilijker, maar krijg ik hem er wel uit) hoe beter het gaat en werkt het de escalerend.
Oh en benoemen wat je ziet werkt heel goed. Dus hee ik zie dat je hartstikke boos bent. Je wilt graag daar mee spelen he? Dit verminderd al de helft zijn spanning.

 

Ik zou vooral even een duidelijk ritme gaan vasthouden nu. En de eerste keren ligt hij e rmisschien om half 10 pas in, als hij maar volgens ritme op bed gaat. Dan gaat hij zich dit na een week of wat snel eigen maken.

Wij doen echt elke avond hetzelfde.
Eten, wassen/douchen, pyjama aan, rustig spelen, boek lezen, tanden poetsen en naar bed, 1 liedje zingen en ik ga de kamer uit.

 

Onze zoon ook. Vanaf 1,5 jaar begon het. Driftbuien om de kleinste dingen, erin blijven hangen, zo verschrikkelijk frustrerend. Aan de andere kant, hij kan zich vreselijk goed concentreren op een werkje of met z’n Lego zit hij uren in zijn eentje rollenspellen te spelen. Nu hij vier is geworden en gaat het met stapjes beter. Hij merkt dat het ook op school niet geaccepteerd wordt dat hij zo lang in zijn woede blijft. Juf zegt dat het niet nodig is. En dat heb ik thuis overgenomen. Als hij echt luidkeels om iets schreeuwt wil ik hem ook niet meer in mijn buurt hebben. Dan moet hij even alleen zitten en rustig worden en daarna praten we er even over. Maar dit heeft heel wat voeten om de aarde gehad voor hij dat accepteerde daar te blijven. En ik ben ook wel eens veel te boos geworden uit onmacht. Maar ik kan dat schreeuwen zo verschrikkelijk hard en lang en aan mijn been echt niet aan. Juf zegt dat hij wat jong voor zijn leeftijd is. Dit denk ik ook, maar ook is hij erg gevoelig voor veranderingen. De kleinste dingen vallen hem op. Ook wil hij in de klas niet in de kring tegen iemand aanzitten. Hij slaat helemaal in error als hij zich er tussen moet wurmen op zo’n bankje. Gelukkig herkenbaar voor mij. Maar na twee keer deze situatie wilde hij al niet meer naar school. Nu krijgt hij zijn eigen stoel in de kring. Ik vind het soms echt een puzzel om met hem om te gaan. Maar het is zo’n lief knuffelig grappig kereltje dat ik me soms ook niet kan voorstellen dat hij zo schreeuwen kan. Overigens speelt mijn zoon wel heel goed met zijn grote zus. Zij is 3 jaar ouder en dat is echt een goede match. Gelukkig. Verder zo vroeg mogelijk beginnen voor te bereiden op dingen die komen gaan. Even melden, hey, we gaan eerst even naar de winkel en daarna naar huis, kan niet met hem zonder error. Maar ik leef gewoon door hoor. Alles aanpassen om hem niet door te laten slaan lijkt mij ook niet erg voorbereidend op het echte leven.
Hij krijgt op dit moment een druppel water op zijn nieuwe schoen. En schreeuwt gelijk alles bij elkaar.

 

Waarom wil je dat niet?
Je wilt toch juist dat hij rustig wordt en gaat slapen?
Ik begrijp dat je niet altijd boos wilt worden als ouder en het positief wilt houden maar dat lukt gewoon niet altijd. Dan is even boos worden soms effectiever dan de hele scène afwachten. In feite vind ik dat veel sneuer voor het kind. Als ze moe zijn moet je ze er soms even doorheen helpen. Soms help je ze het best door echt even door te pakken. Voor iedereen uiteindelijk fijner en ik ben ervan overtuigd dat dat op langere termijn ook meer resultaat heeft.