Heel herkenbaar dit. M'n man vroeg nog laatst of ik weer geen vriendin zou willen hebben ofzo maar zei ook misschien dat het wel nooit goed blijft gaan aangezien ik voor m'n gevoel echt veelste weinig tijd heb of dat het weer van 1 kant komt ofzo.. vind dat ook wel echt lastig. Blij dat ik niet de enige ben.
Soms is het ook gewoon klaar en loopt het niet meer. Je moet geen vriendschap proberen te behouden omdat er niemand in de buurt is. Ik ben aan de andere kant van het land gaan wonen en nu eigenlijk nauwelijks contact. Zelf geen rijbewijs en dat maakt het niet makkelijker. Misschien trouwens iets waar je hoofd niet meteen aan moet denken maar heb je niet de mogelijkheid om in je dorp of stad met je kind wat te doen. Veel bibliotheken lezen ze voor aan jonge kindjes, ouder kind zwemmen etc. Zo kwam ik ook in contact en bij 1 is het blijven hangen en kletsen we nog regelmatig. Ondanks dat ze gelijk zijn in leeftijd hebben de kinderen verder niks gemeen met elkaar. Wij doen dus meestal wat samen, koffie drinken, wandelen (zonder kinderen)
Ik snap je gevoel TS. Een vriendschap met 3 personen onderhouden is vaak ook moeilijker dan met 2. Het vraagt veel meer vertrouwen èn inzet. Vertrouwen dat als twee van de drie samen iets doen, dat nummer 3 zich niet buiten gesloten voelt en vertrouwt dat die een andere keer wel weer aan de beurt komt. En inzet om ervoor te zorgen dat het qua afspreken in balans blijft. Dat hoeft echt niet geturfd te worden, maar als A en B een paar keer iets samen hebben gedaan, moeten ze zelf ook initiatief nemen om C er weer bij te betrekken. Het kan heus zo zijn dat er twee, door toeval of doorda het leven even zo loopt, meer met elkaar afspreken. Als de intentie er maar is om daarnaast ook een drietal te blijven. Het vertrouwen is er nu bij jou niet. Maar ik merk wel een stukje inzet, in die zin dat er weer een afspraak ligt met zijn drieën. Je wilt die nu afzeggen. Ik snap je gevoel wel, maar vraag me af of dat verstandig is. Waarom niet gewoon door laten gaan en kijken hoe het loopt? Wie weet is het heel gezellig. En doordat je elkaar dan weer ziet en bijkletst, is de volgende afspraak ook makkelijker gemaakt. Dat is in ieder geval wel mijn ervaring: juist met degenen die je veel ziet, spreek je makkelijker af. Vaak ontstaat zoiets dan inderdaad spontaan kletsend. Terwijl je met degene die je minder vaak ziet echt moet gaan plannen. Als de afspraak niet leuk is, kun je er altijd nog voor kiezen om het dood te laten bloeden. Maar ik vraag me af of je die stap nu niet te snel neemt. Ik heb nu een vriendschap met drie vrouwen die al jaren redelijk goed loopt. Maar ook bij ons zie ik dat soms A en B wat meer afspreken. En dan is het weer een tijdje meer A en C of juist B en C. Tussendoor ook dingen met zijn drieën. Maar er zijn echt wel fases dat twee van de drie wat meer met elkaar optrekken en de ander wat minder. Dat heeft soms ook wel met de kinderen te maken, als het gaat om uitjes waarbij de kinderen meegaan. Wij zijn dan wel vriendinnen, maar tussen onze kinderen botert het niet altijd even goed. Soms komt het doordat één tijdelijk wat drukker is met werk of gezin. Het scheelt dat wij ook samen werken, zodat we elkaar in ieder geval wekelijks wel met zijn drieën zien. Maar echt een afspraak met zijn alles is nu lastiger, de volgende datum van echt samen iets doen is pas ver een aantal weken weer door niet matchende agenda’s. Maar omdat ik bijvoorbeeld wist dat 1 van die meiden wel met haar gezin naar de carnavalsoptocht ging, heb ik daar even bij aangesloten. En dat kan tot die volgende afspraak gerust nog een paar keer voorkomen, dat wij iets samen doen met de kinderen erin omdat haar kinderen en de mijne goed overweg kunnen.
Herkenbaar, ik heb dat ook niet meer. Genoeg kennissen voor een praatje maar niet iemand met wie een ik echt alles kan delen. Vind het wel een gemis en wil me er ook voor gaan inzetten om weer aan vriendschappen te bouwen. TS: bespreek het. Liever de harde waarheid dan je steeds dat derde wiel voelen, want dat blijft je kwetsen. Vriendschappen kunnen ook veranderen.
Een aantal jaar geleden had in ook zoiets. Ik bleef er energie in steken, maar voelde al een tijdje dat ik er niet meer bijhoorde. Ook moet ik toegeven dat het op ten duur zo was, dat ik niet perse overal bij wilde zijn. Hun uitjes trokken mij niet meer, gesprekken vond ik steeds oppervlakkiger. Maarja.. de geschiedenis die je hebt hè, die wil je niet opgeven. Jaren lang lief en leed en zoveel geheimen gedeeld. Tot ik op een gegeven moment achter een leugen kwam waarbij ze mij bewust buiten sloten. Ik heb toen gebeld om te vragen of we konden praten, niks geks ik had uiteindelijk heus wel begrepen als ze niet alles met mij erbij wilde doen (bruiloft). Toen werd daar zo boos en onredelijk op gereageerd, het was meteen duidelijk dat dat het einde was. In het begin was ik vooral bang om eenzaam te zijn. Maar juist doordat ik tijd over had voor nieuwe mensen zijn er zoveel deuren open gegaan! Ik heb nu 3 nieuwe lieve meiden ontmoet (1 was altijd al een vriendin, maar dat is nog veel hechter geworden). Het is zo'n opluchting achteraf van dat achterbaks, roddelclubje verlost te zijn. Natuurlijk kom ik nog vaak foto's van ze tegen, maar dat is prima. Toen was het zo, nu niet meer. Ik kan nu helemaal mezelf zijn, achter af was dat bij de oude groep langzaam zo gegroeid dat ik niet meer mezelf was. Dus zie het als kans, soms zijn vriendschappen gewoon op. Je bent het waard om een groepje te hebben waarbij het meer vanzelf loopt.
Wat vervelend zeg, ik snap dat je je buitengesloten voelt. Ik zou dit echter wel bespreken en de bal bij hun leggen.
Alleen de OP gelezen, maar ik herken je verhaal heel erg. Hier twee goede vriendinnen kwijtgeraakt waarvan 1 mijn beste vriendin eigenlijk. Ging eigenlijk een beetje zoals jou verhaal alleen ik was zwanger ging trouwen in dit jaar enz. Ik heb me een tijd lang afgevraagd waarom en of dit mijn schuld was. Nu 5 jaar later vind ik het wel prima, soms kom je op zo'n punt waar je levens teveel uit elkaar liggen. In mijn geval ik was zwanger van mijn eerste kindje en mijn beste vriendin wilde nooit thuis zijn omdat de relatie tussen haar en haar man bagger was. Die andere vriendin speelde daar mooi op in en 1 en 1 is 2. Heb ik daar moeite mee gehad? Ja zeker heel erg maar dat slijt na een poos. Dit is natuurlijk mijn ervaring en dat is bij iedereen anders. Wbt nieuwe vriendschappen sluiten vind ik ook lastig, inmiddels nu 4 jaar een goede vriendin hier op het forum ontmoet. Helaas woont ze aan de andere kant van het land, maar we praten wel bijna dagelijks op de app. Verder wat kennissen maar niet meer zoals vroeger helaas.. Je kan me altijd pben als je zin hebt om te praten