De samenvatting: Er is een ongeluk gebeurd met mijn oudste zoon tijdens een feest waar mijn andere zoon en twee neefjes bij aanwezig waren. Nu is er een conflict ontstaan tussen mij en mijn zus over dit ongeluk. Ik wil weten wat er precies is gebeurd. Dit is wel duidelijk: Mijn zoon van 14 jaar gleed uit na een achtervolging van mijn neefje van 11 jaar en lag op de grond. Direct daarna viel een bankschroef (woordkeuze van dat neefje: "zomaar uit het niets") van 8 kilo staal van de tafel op zijn hand. Zijn vinger was verbrijzeld. Mijn man en schoonzus (niet mijn zus) zijn tijdens het feest naar het ziekenhuis gegaan. De volgende dag is mijn zoon onder narcose geopereerd. Hopelijk zijn er geen blijvende gevolgen. Een skivakantie met dezelfde familieleden hebben we geannuleerd vanwege de vinger. Daarna kwamen de vragen, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Na analyse van de plek komen we tot de conclusie dat een van de twee neefjes de bankschroef op de hoek van de tafel heeft gezet o.a. omdat alle boutjes waren losgedraaid. Maar je weet het pas echt zeker als iemand het toegeeft. Mijn zus zou het in haar woorden "zonder al te veel druk" aan haar kinderen hebben gevraagd, maar zij weten van niets. Ik kan er rationeel niet omheen, één van de twee liegt. Er zijn ook meerdere spullen in de opslag verplaatst, gevallen en beschadigd door één van de twee neefjes en dat is wel gezien door mijn zoons. Ik heb aan mijn zus gevraagd of we met mijn en haar kinderen op de plek van het ongeluk nog eens kunnen bekijken hoe het heeft kunnen gebeuren. Dat vond ze niet nodig en het was voldoende als zij het zelf met de kinderen besprak. Het was een ongeluk, meer niet. Zij gaf aan dat als ik haar kinderen niet geloofde, dat onze relatie dan zou eindigen. Het probleem is; ik kan vertrouwen niet veinzen en heb geen zin in toneelstukjes op te voeren tijdens verjaardagen en feestjes waar die neefjes bij zijn. Mijn vertrouwen in mijn neefjes is weg (er zijn wat meer voorvallen geweest, waar elke keer dezelfde zoon verwondingen oploopt, zelf al een keer eerder naar het ziekenhuis moeten gaan), het bespreken van het ongeluk met de kinderen zou voor mij een deel van het vertrouwen kunnen herstellen. Het is niet onze intentie een schuldige aan te wijzen, wel te bespreken dat (1) kinderen zich moeten houden aan regels van het huis en (2) over veiligheid moeten nadenken. Mijn man heeft namelijk meerdere keren de kinderen gewaarschuwd niet aan spullen te komen. En dan gebeurt het toch, dat geeft wel een deuk in je vertrouwen. Mijn oudste zoon geeft aan boos te zijn op degene die de bankschroef daar neergezet heeft, maar minder boos zou zijn als degene die dat heeft gedaan zich niet “schuilhoudt”. Het is inderdaad ook een deel rechtvaardigheidsgevoel, het is wel een ongeluk (het uitglijden) maar het dramatische gevolg, is toch echt direct het gevolg van het verplaatsen van die bankschroef. Het had op zijn hoofd terecht kunnen komen. Ik heb na dat ene telefoongesprek al maanden mijn zus niet meer gesproken en mijn broers houden zich al die tijd ook stil. Onderling doen ze net alsof er niets gebeurd is (weet ik via de familie-app). Binnenkort willen mijn broers en zus bijenkaar komen -met kinderen- voor de verjaardag van onze moeder (die bijna een jaar geleden is overleden). Net doen alsof er niets gebeurd is, daar heb ik totaal geen behoefte aan. Mijn kinderen meenemen ook niet. Aan de andere kant wil ik het conflict ook niet over de hele familie verspreiden door niet te komen. Mijn broers kunnen er niets aan doen. Wat kan ik doen?
Ik vind dit lastig hoor.. Ze waren aan het stoeien en het heeft hele nare gevolgen maar om de boel te reconstrueren... Nou het zou mijn manier niet zijn. Wat wil je ermee bereiken? Misschien je zoon waarschuwen niet meer met hun te stoeien als hij steeds gewond raakt?
Lastig inderdaad... Ik zou de kinderen sowieso niet meer zonder toezicht ergens laten, dan kan kennelijk gewoon niet (zeker omdat er vaker dingen zijn voorgevallen). En verder alleen het hoognodige contact, denk ik.
Ik wil weten wat er gebeurd is om het achter me te kunnen laten. Het gebeuren is toch echt heel erg vreemd? Ik heb tig neven en nichten die met elkaar speelden vroeger, maar zoiets heb ik nog nooit gehoord of meegemaakt. Inderdaad waarschuw ik mijn zoon niet meer met hen te spelen, als de neefjes elkaar überhaupt nog gaan zien.
Maar ga je er ooit achterkomen? Je was er zelf niet bij... Hoe wil je de waarheid dan achterhalen? En als je contact houdt, dan zou ik je kinderen niet waarschuwen niet meer met ze te spelen; ik zou ze niet meer zonder toezicht laten. En met toezicht kunnen ze dan best iets samen doen, lijkt me. Beetje lastige situatie anders, samen in een ruimte, maar niets mogen doen... En wie zegt er dat als je er niet bij bent ze echt niets doen? Als meerdere waarschuwingen en al een eerdere keer een noodzaak tot ziekenhuisbezoek al geen effect hebben, dan zou ik ze dus niet meer alleen laten.
Het zijn kinderen. Dat ga je toch nooit meer kunnen achterhalen? Het is een zwaar ongeluk, en inderdaad gelukkig dat het «maar» zijn hand was. Maar ongelukken gebeuren nu eenmaal, zeker bij het spelen. Ik denk dat je jouw onvermogen om het te verwerken niet mag projecteren op die kinderen.
De grootste kans op het achterhalen van de waarheid is als mijn zus mee werkt, maar ze gaf al aan dat ze niet wilde meewerken dat haar kinderen "op het matje' worden geroepen. Voor mij is het pijnlijk dat het gebeuren wordt gelabeld als een gewoon ongeluk en onder het tapijt wordt geschoven. Mijn zoon wil het ook weten. Overigens bestaat er nog steeds een (kleine) kans dat ik het fout heb, maar daar kan ik dus niet achterkomen. Waarom is dit zo gevoelig? Maar over gevoelig gesproken: Het gaat om een verbrijzelde vinger. NiekeKris, wat is alleen bij hoognodig contact? Bij begrafenissen?
Maar het wás toch ook een ongeluk? Door onzorgvuldigheden bij het spelen, ja. Dom gedrag. En daar mag een kind op aangesproken worden. Maar jij lijkt te insinueren dat het kwaad opzet was? Hier toch in je posts. En als je zo ook communiceert naar je zus, snap ik eigenlijk wel dat zij de boot afhoudt om haar kinderen te beschermen tegen een al té heftig welles/nietes-spelletje.
Het is niet zo dat iemand dat ding daar speciaal heeft neergezet om het op je zoon te laten vallen? Ik vind dat je veel te ver gaat het is geen politieserie. Denk dat als dit geval opzich stond en neefjes en zus wat meelevender zouden zijn er geen probleem was, lijkt me dat dit al langer speelt en voor jou de druppel is?
Natuurlijk kon zo’n neefje ook niet voorzien dat die bankschroef op jouw zoon zou vallen als hij hem heeft losgedraaid. Ik denk niet dat je ooit achter de waarheid komt en ook niet dat ze het toe gaan geven als ze het wel hebben gedaan. Ik zou inderdaad het contact gewoon beperken. Neefjes niet zonder toezicht en in het vervolg alleen buiten de deur afspreken.
Ik snap je zus wel dat ze het niet nodig vind om terug naar de plek te gaan en een soort van reconstructie te maken Wel vind ik dat je zus wat laconiek reageert tegen haar kinderen want het had veel erger kunnen aflopen en daar zou ik me wel aan kunnen irriteren helemaal als er vaker zulke dingen gebeuren
Erg naar allemaal maar gebeurd is gebeurd. Ik vraag me ook af waarom kinderen toegang hebben tot een ruimte waar je aan een bankschroef kan komen. Ik ga uit van een garage, hadden mijn schoonouders in het vorige huis ook en stond vol met gevaarlijke klusmaterialen en daar mochten de kinderen echt niet komen. Hoe is het nu met de vinger van je zoon?
Heel rot wat er met je zoon is gebeurt maar in t verleden blijven hangen en een reconstructie willen maken gaat wel erg ver. Het is voor je zoon ook naar als jij hier niet verder gaat. Ga naar het samenzijn voor het herdenken van jullie moeder en zet je iig daar je beste beentje voor.
Erg nare situatie maar je weet niet hoe ze het gesprek heeft gehad met de kinderen. Waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden, ik denk dat de bankschroef losdraaien los staat van het ongeluk hoe dom het ook is. Dus in zo verre zeggen de kinderen waarschijnlijk ook het is niet onze schuld, het was niet de gedachten we schroeven hem los en laten hem vallen. Daarnaast is rennen in een omgeving waar dat soort materialen staan ook gek en onbenullig van alle kinderen. Deze situatie verder loslaten en kijken naar de cirkel van invloed. Je kan zelf bepalen of je iedereen nog wil zien en wat je zoon wel en niet mag. Je kan niet bepalen wat je zus moet doen. Zorg er voor dat ze niet in dat soort ruimtes kunnen zijn en bespreek dingen als ze iets doen wat niet kan. Ondanks de hele nare situatie zou ik toch verder normale dingen doen met familie. Je hoeft het niet meteen gewoon op de koffie maar wel de momenten wat je anders ook zou doen.
Dat zal per persoon verschillen. Maar inderdaad begrafenissen en belangrijke dagen voor bv. ouders of andere familie ofzo.
Heel fijn dat jullie meedenken! Het werkt relativerend en brengt weer een ander perspectief. Nee, aan opzet heb ik geen moment gedacht. Die reconstructie wilde ik 2-3 dagen erna doen, nu is het te laat. Misschien was dat idee heftig/ confronterend, maar het idee van elkaar echt zien en spreken voelde voor mij beter. Ik was niet van plan een kind/ kinderen af te fakkelen, maar wel te bespreken wat veilig is en wat niet. En dat er regels gelden, dat die niet voor niets zijn. Misschien loopt er een neefje rond met schuldgevoelens, die nu niet opgelost zijn. Ik ben nooit boos geweest, maar wel meteen verdrietig. Het is gewoon een gemiste kans, heel jammer. Wat ik al eerder aangaf, het zou de afstand verminderd hebben in de relatie met mijn zus en neefjes, die ik nu wel voel. Het is niet een kwestie van op het spel willen zetten, het is een gevoel die er is of je nu wilt of niet. Het is gebeurd in de kelder (nogal groot) waar ook een Lego-basis staat en een Playstation, maar ook een werkbank met in bakken gereedschap (waar ze niet mochten komen, maar waar ook geen deur tussen zit...). Ik snap dat kinderen geïntrigeerd zijn door een bakschroef, ik neem het dat kind ook niet kwalijk. Wel vind ik niet communiceren kwalijk. Naar mijn zus toe communiceer ik veel voorzichtiger, maar ik snap dat het heftig over komt. En de relatie met mijn zus, het is mijn tweelingzus. Ik stoor me er al heel lang aan dat haar kinderen alles mogen, voorgetrokken worden ten opzichte van andere neefjes en nichtjes, mijn zwager wel andere kinderen boos corrigeert maar andersom kan dat niet. Haar jongste zoon gesprekken tussen volwassenen, familiediners, speeches van (wijlen) mijn vader krijsend onderbreekt omdat hij alle aandacht opeist (en thuis ook krijgt), andere kinderen slaat. Al die jaren dacht ik, ach het is maar voor een paar uur, je zet je er overheen. Als de kinderen wat ouder zijn loopt het allemaal wel los. Maar als de veiligheid overduidelijk in het geding is, dan is mijn grens wel bereikt. Er zit niets anders op dan het contact maar zoveel mogelijk te beperken. Dat vind ik wel heel erg jammer. Ik geniet juist van heel veel kinderen in mijn huis.
Maar wat jouw zoon deed was ook niet veilig, rondrennen om een werkbank Uit ervaring, haar kinderen worden ouder en gedrag zal dan vaak ook veranderen en die ergenis zal overgaan. Mijn terrorneefjes zijn nu hele rustige bankhangende oudere pubers en 1 is volwassen. Die gillen niet meer om aandacht, weten zich prima te gedragen in restaurant etc. Zou zonde zijn om dat te missen omdat jij en je zus zo verschillen van elkaar in hoe jullie de kids opvoeden. En nee jullie hoeven niet de deur plat te lopen, maar t is fijn als je in 1 ruimte kan zijn samen zonder teveel irritatie
Nu, 10 weken later is het bot geheeld, pinnen eruit. De weken delen (kraakbeen) zijn nog gezwollen en dat kan nog enkele maanden aanhouden. Dat schijnt normaal te zijn. Dus gelukkig komt het wel helemaal goed!
Nou gelukkig maar. Het wordt echt weleens onderschat wat het missen van een vinger voor impact heeft. Beterschap!