Ik heb ook astma en begin het nu toch behoorlijk eng te vinden. Ik ben niet echt ziek, maar gewoon niet fit. Af en toe niezen, een kuchje, licht zeurende keelpijn en lichtelijk benauwd. Maar de benauwdheid heb ik vaker. Geen idee wat ik hiervan moet vinden. Ik heb m'n temperatuur niet gemeten, maar heb niet het gevoel dat ik koorts heb. Hoe gaan jullie om met astma? Extra maatregelen?
Ik vermoed dat ik 2 wkn geleden al covid heb opgelopen op mijn werk. Ik dacht een longontsteking en de huisarts hoorde ook wat, testen mocht toen nog niet op mijn werk, dus een ab kuur gekregen. Ik ben sinds gisteren aan het opknappen, die ab deed niets eig. Wat pcm en xylo, extra salbutamol erbij, dat hielp het beste. Doe verder rustig aan, het was prima te doen.
Ik loop wel risico op mijn werk, en ik maak me best zorgen. Voor mijn dochter, mijn ouders maar ook voor mezelf, vroeger veel last van astma en benauwdheid/kortademigheid is zo eng en vergt zoveel van je lijf.
Ja, ik ben heel erg bang. Ook omdat ik zwanger ben, en misschien door de hormonen nog banger ben dan dat ik anders geweest zou zijn. Want ik ben normaal een best nuchter persoon. Maar toch ben ik bang om mijn kindje te verliezen of dat ze straks wel problemen heeft aan haar longen als ik het virus krijg. Ook ben ik bang voor mijn ouders, mijn moeder heeft er net een stootkuur prednison opzitten vanwege een plek op haar longen, ze is zwaar astma patiënt. En mijn vader is hart patiënt die heeft in zijn leven al drie hartinfarcten gehad. Ze zijn 64 en 71. En hun horen dus bij die grote risico groep waarbij de meeste mensen overlijden. Ik zelf heb een verhoogde bloeddruk overgehouden van de eerste zwangerschap en die is nooit meer weggegaan, ik weet dus niet zeker of ik nu, dat ik zwanger ben dus ook tot een risico groep behoor. We blijven zoveel mogelijk binnen, ik ga niet naar mijn ouders toe (en ooh wat mis ik ze!!) maar mijn man werkt nog wel gewoon, om hem maak ik me ook zorgen. Ik hoop zo dat dit snel voorbij is.
We hebben gebeld, maar het is echt thuis uitzitten en dat is ontzettend beangstigend. Ook eng te weten dat het nog erger kan. Als ik zelf even geslapen heb en ik word wakker als het stil is, maak ik gelijk mijn rondje (man en ik slapen nu niet samen) om te luisteren naar hun ademhaling. Ben bang ze blauw aan te treffen. Zoontje hoest ook weer meer.
Ik ben niet persé bang dat ik ziek word, dat is bijna onvermijdelijk met mijn beroep... ben wel bang dat mijn gezin, familie en vrienden erg ziek worden bijvoorbeeld. maar ik ben het bangst voor de maatschappelijke en financiële gevolgen en de massa hysterie! 29 mei gaan wij trouwen.... tot nu toe proberen we positief te zijn dat het door gaat.... maar we zijn ook aan het denken dat het eventueel verzet moet worden.... en we zijn al 2 jaar aan t plannen
Ik ben wel wat bang. Als je de hele dag het nieuws leest, word je dat ook wel pfff.. Ik ben bang dat ik het krijg met astma en ms, ik ben bang dat mijn vader of oma het krijg die zo al heel weinig lucht hebben.. En ik ben ook bang dat de communie van onze dochter niet doorgaat, oke dat is wel het minst erge, maar ik kijk er zo naar uit!
Ik ben er voor mezelf niet bang voor, want volgens de HA heb ik het vorige week gehad en ben ik er bijna vanaf. (had alle klachten, maar hij stuurde me weg met antibiotica/puffer blabla. vervolgens kreeg mijn pa het wel officieel deze week, dus zodoende legt hij die connectie. Mijn broertje inmiddels ook trouwens wss, woont bij mijn ouders) Ik weet niet of ik hem moet geloven, maar als ik eerlijk naar mezelf ben zou het nog best eens kunnen dat het zo is. (man ook zelfde klachten gehad, dochter niet) Ik werk bij een bekende oranje etenbestelsite, dus voor mijn werk maak ik me ook niet druk want erggg veel te doen nu! ik maak me wel druk om de kwetsbare mensen om me heen, om de economie, om de mensen die in geldproblemen komen, om de eenzaamheid..
Ik moet wel zeggen dat ik nu ook het goede vd mens zie! (op die hamsteraars daargelaten) maar de saamhorigheid, de mensen helpen, het applaus gister, het gevoel van samen hiervoor vechten.. Ik wist eerlijk gezegd niet dat deze huidige maatschappij van veelal egoisme (sorry, dat is gewoon zo) dit nog mogelijk was
Ik maak me zorgen. Vooral om mijn naasten, zoals ouders. Maar ook wat dit doet met onze maatschappij, zoals de economische gevolgen, de egocentrische houding van mensen (het gehamster e.d.), de scholen die lang dichtblijven en mijn kinderen die straks tegen de muren op gaan vliegen (met name de twee jongsten) En sinds vannacht heb ik last van benauwdheid en lichte pijn op de borst. Iets wat ik normaal nooit heb. Daar word ik wel wat bezorgder van. Maar ook dan weer vooral voor mijn naasten, mocht het corona zijn. Bezorgd dat ik mijn man/kinderen besmet, dat ik nu ook geen boodschappen meer kan doen, dat ik straks ziek in bed lig en mijn man het huishouden over moet nemen. Wat hij eigenlijk prima kan, maar toch vind ik het idee om alles los te moeten laten lastig. Als ik beroerd op bed kom te liggen dan lukt me dat wel weer prima
ja Ik ben wel bang. Was al een paar dagen aan het hoesten met hoofdpijn en viel me op dat ik het ‘s nachts zo koud had en zo’n spierpijn had. Nu dacht ik vanmorgen zou ik dan toch koorts hebben en had ruim 39 graden. Het kan natuurlijk een gewone griep zijn maar omdat ik vroeger altijd astma heb gehad ( gelukkig al een tijd klachtenvrij) maak ik me wel meer zorgen ook om mijn gezin nu
Zijn terug gebeld door de assistente van de huisarts. Ze willen mijn man toch zien op speciaal spreekuur. Pff wat een stress.
Dat is natuurlijk heel jammer dat dat niet doorgaat maar ergens geeft het ook een soort berusting omdat je niet de enige bent waarbij een bijzondere gebeurtenis niet doorgaat. Hier gaan 2 bijzondere gebeurtenissen niet door, eindexameneis van mijn zoon en een groot handbal toernooi van mijn dochter in Denemarken . Ontzettend jammer en een mooi gemiste kans maar we kunnen niet zeggen potverdorrie waarom overkomt ons dit nu weer omdat we met zijn miljoenen tegelijk allemaal hetzelfde meemaken. Dit geeft bij mij een stukje berusting en minder frustratie.
Ik vind het een heel gedoe en spannend wat er allemaal gebeurt, maar ik wil niet bang zijn voor een ziekte. Ik merk dat de afgelopen week dat ik veel meer dan ik zou willen bezig ben met het virus. Natuurlijk pas ik mijn leven er op aan en houden we er rekening mee. Maar hoe het nu gaat, ik word er niet blij van. Ik vind het dus ook wel jammer dat het op dit forum er continu er over gaat. Ik begrijp de impact, dat heeft het bij mij ook, maar ik merk dat door het over niets anders te hebben.. het me ook niet los laat. Ik denk dat we zo op het forum elkaar ook voeden door het constant over het virus (en de impact hiervan) te hebben. T.a.v. de mensen die bekend zijn (geweest) met een angststoornis, tijdens de behandeling is er vast ook aandacht geweest voor terugvalpreventie of een signaleringsplan. Dit is het moment om dat te gaan gebruiken. Ook kun je zelf gaan toepassen wat je toen in de behandeling hebt geleerd; gedachten uitdagen, helpende gedachten, wat is wel en wat is niet helpend.
Dochter lag afgelopen kerst 3 dagen in t ziekenhuis met neus mond masker (neusbrug breekt ze de tent af) dat was gewoon een wat stevigere verkoudheid die doorsloeg. IC werd ook vast rondgebeld want te weinig plekken en ze bleef maar op 89 wat ze ook deden, werkelijk NIKS hielp. Corona geeft een flinke trap op hart en longen...dat kan best wel eens heel lelijk verlopen ookal zijn er nauwelijks kleine kinderen met issues. Mja normale 3 jarige gaat ook niet voor verkoudheid bijna richting IC...nu wel medicatie tegen peuterastma overigens. Schoonvader moet 3 bypasses en wacht nog op plek door corona. Hartpatient en op leeftijd, daar gaat t risico omhoog. Mijn vader 0 weerstand, dat wordt zeker weten 6 plankjes daar twijfel ik al niet eens meer aan. Ik pril zwanger en geen idee wat de lange termijn effecten zijn. Bekende gevallen zijn allemaal in latere fase blootgesteld geweest aan, wij beginnen vrees ik al heel vroeg. Italie 2 van 23 overleden zonder bekende kwalen. Tis net een loterij, geen idee hoe je er voor staat totdat je er uit bent. Niemand die zeker weet of ie t al wel of niet gehad heeft tenzij je getest bent en weer voorbij huppelt. Dus tis zo'n groot grijs gebied dat mijn controlfreak modus daar wat last van heeft. In Italie sterven mensen verstoken van naasten omdat niemand erbij mag, het schijnt al geen prettig einde te wezen en dan ook nog alleen. T zal je partner maar zijn die daar ligt of jijzelf....brrrr. Voor mij is t type einde plus de dan geldende isolatie (of nog erger 0 bezoek) wel echt een gruwel ding. Mijn dagen zijn ook niet eeuwig, ik ben al 29 jaar bijna in bonustijd door puur toeval. Maar dr zijn heel wat betere alternatieve uitwegen te bedenken als magere hein voorbij komt met mn nummertje. Liever niet vechtend om adem ten onder, ik weet iets te goed hoe dat voelt. (hartstilstand met koortsstuip, kreeg ook geen lucht meer)
Ik ben een beetje bang maar niet echt voor mezelf, meer voor mijn baby van 2 maanden oud. Ik heb nu nog verlof maar ik ben echt verdrietig dat ik er niet meer van kan genieten en niet lekker op pad kan gaan met vriendinnen en familie ik probeer wel elke dag naar buiten te gaan Even een kleine wandeling te maken maar in je eentje is dat echt super saai. Verder stelde die speech van Rutte mij eigenlijk wel gerust maandagavond. Iedereen kan het krijgen bij de meeste verloopt het mild. Daar probeer ik dan maar aan te denken