Heb last van alle maatregelen. Heb last van ernstige steeds terugkomende depressies en de laatste maanden ging het net best goed door voldoende activiteiten thuis en buiten de deur. Vooral m'n ochtendje Tuin, dagbesteding was echt een oplaadpunt. En opeens valt alles weg. Daar raakte ik wel van in paniek. Eerste week waren we om de beurt ziek, tweede week kreeg ik wat grip en toen dagen lekkage, kapotte CV. Relatief stelt het natuurlijk weinig voor maar ook heb ik mijn behandelaar alleen nog aan de telefoon,. m'n moeder die soms helpt poetsen kan niet komen nu . Ik ben vooral bang dat wanneer ik een terugval krijg er back up is.
Ik ben het helemaal met je eens @Amberxx Zo bekijk ik het ook. (Wel heel grappig, want meestal zijn we het niet eens )
Afgezien wanneer er wat in de familie is (zoals nu mn vader die ff niet lekker gaat) heb ik er weinig problemen mee. Maar ik ben van mezelf al iemand die niet de drukte op zoekt.
De eerste week heb ik me ontzettend veel zorgen gemaakt. Over het virus zelf, of dat ooit nog wel weg zou gaan en ook de maatregelen maakte me angstig. Ik was heel bang voor een totale lockdown, het lijkt me vreselijk alleen nog met toestemming over straat te mogen. Inmiddels ben ik er gelukkig veel rustiger onder. Ik volg de cijfers op de voet en de daling stelt me gerust en maakt mijn angst voor een totale lockdown ook kleiner. Ik ben niet bang dat ik zelf corona krijg, ondanks dat ik in de zorg werk en er op het terrein toch al enkele besmettingen zijn. Ik denk dat ik mezelf helemaal gek maak als ik daar te diep over ga nadenken.
Bij mij gaat het met golven. Sommige momenten heb ik gewoon plezier, ben ik te druk om hierover na te denken of plannen aan het maken voor de toekomst. De meeste momenten voel ik me neerslachtig, overvalt de hele situatie me en ben ik angstig voor geliefden en de toekomst. Op die momenten ervaar ik vele emoties door elkaar heen. Ik moet wel bekennen dat ik een erg emotioneel persoon ben die ook snel dramatisch is (ik beschik over enige zelfkennis ). Ook de angst om naar buiten te gaan ervaar ik. Wandelen doe ik niet meer omdat mensen geen afstand houden. Boodschappen laat ik thuis bezorgen en pakketjes etc laat ik een dag in de garage staan voordat ik ze open. Ik ben opzich niet bang om griepverschijnselen te krijgen, maar wel om op de ic te komen of dat mij partner of kinderen ernstig ziek worden met alle gevolgen van dien. Ik pieker, heb last van eetbuien en erger me aan de buren die al weken doen alsof het vakantie is en totaal geen afstand houden. Aan de andere kant probeer ik juist ook het beste ervan te maken. We doen leuke activiteiten zoals hutten bouwen, spelletjes spelen, apenkooien in de tuin en leuke dingen die we normaalgesproken nooit doen. Maar daardoor hebben we ook veel minder tijd voor onszelf wat weer vermoeiend maakt... En lesgeven vind ik ook een uitdaging. We hebben inmiddels een pittig rooster van de juf gekregen wat dagelijks best pittig is en alle tijd (en energie) in beslag neemt. Al met al hoop ik dat de medische wereld ons doet verbazen door heel snel een medicijn en vaccin te vinden!
Ik vind het lastig. Het maakt me verdrietig dat veel dingen die Nederland, Nederland maken er straks misschien niet meer zijn. De HEMA, KLM, mooie horeca bedrijven. Aan de andere kant gaat mijn leven gewoon door. Ik werk nog, mijn kind gaat ‘gewoon’ naar school. Mijn tuin is als enige in de straat nog niet gedaan, iedereen lijkt nu zn voortuintjes in te richten... Dat voelt dan wel weer een beetje gek Maar ik ben ook blij. Want de koppige Nederlander heeft zich toch maar mooi binnen een razend tempo aangepast en geconformeerd aan alle regels en wensen van de regering. De enige reden waarom we hier nog geen volledige lockdown hebben is omdat we toch met zn alle wel de schouders er onder willen steken. Wat ik soms gek vind om me te realiseren. Over een paar honderd jaar zullen nieuwe generaties de coronauitbraak van 2020 in hun geschiedenisboeken hebben staan zoals wij het leerde over de spaanse griep en de hongerwinter.
Op zich gaat het best wel goed. Vandaag een kilometer of vijf met de hond gelopen en het was best druk her en der, veel mensen op de fiets,wandelen, skeeleren maar echt iedereen hield afstand. Ik vind dat mooi om te zien. Mijn man is met de jongste een stuk wezen fietsen en hebben samen een ijsje gegeten, Vanmiddag met de buurvrouw buiten gezeten ( met afstand De tuin een beetje opgeknapt, buiten koffie gedronken en van het zonnetje genoten. We proberen er maar het beste van te maken maar op een mooie dag als deze ga ik natuurlijk 10x liever ergens lekker op een terras zitten. Morgen wordt het weer een mooie dag en we gaan het weer meemaken, Eerst het huiswerk maken en dan toch maar met maatregelen genieten van het mooie weer. Gelukkig heb ik geen last van smetvrees of angsten en dat scheelt denk ik wel enorm, Ik was mijn handen wel extra maar desinfecteer niet mijn boodschappen of zet pakketten 24 uur in isolatie. Ik hoop dat we het met zijn allen nog een tijdje vol kunnen houden.
Hier nog steeds op en af emotioneel. Al lukt het steeds beter er postief in te staan nu de steiging van nieuwe ziekenhuis / ic opnames en doden minder hard gaat dan voorheen. Helaas veel negatieve mensen om me heen wat het lastig maakt dat positieve vast te houden. Zo las ik vandaag nog geen 40 nieuwe ic opnames. Volgens mijn man is dit een teken dat we vast zitten aan alle maatregelen tot er een vaccin is? Denken jullie dat ook? Ik vermoed namelijk dat als de aantal ic opnames weer redelijk werkbaar is voor het ic personeel dat de maatregelen (tijdelijk) wat versoepelt zullen worden. Ik hoop nog steeds dat ze uiteindelijk landelijk gaan testen wie immuum is en wie niet zodat die groep wat losser kan gaan leven. Op het moment dat ook bekend is hoe lang die immunieteit duurt (paar weken, maanden, jaren, levenslang). Op dat moment kunnen verkouden mensen die het gehad hebben misschien ook weer naar buiten en mogen langzaam de sociale contacten weer wat opgepakt worden.
Ik heb fibromyalgie en heb sommige nachten veel pijn. Waardoor ik dan slecht of helemaal niet slaap. En dan hebben we onze kinderen nu 24!/7 thuis. Dit is pittig en psychisch best zwaar. Maar we maken er het beste van. Waar ik moeite mee heb dat kinderen van ouders met een vitaal beroep opgevangen kunnen worden op school en BSO. Maar mensen met psychische problemen of lichamelijke klachten. Blijven in de kou staan. Ik heb gelukkig mijn partner die veel doet hoor. We werken goed samen en switchen soms. Ik doe het huishouden en hij dan het huiswerk. En op een ander moment weer andersom. Dit bedoel ik vooral voor mensen die alleenstaand zijn. Of beiden beperkt zijn.
Sinds ik gisteren hele zieke mensen op de HAP zag, een schoonvader heb met een longontsteking , die 80+ is, ben ik wel bang. De angststoornis en PTSS van mijn zoon is weer helemaal aan het opkomen door het gebeuren. Ze zijn net zo'n leeftijd dat ze alles mee krijgen, maar toch ook weer net te jong zijn om alles mee te delen. Nu werk ik zelf eigenlijk veel te veel (onderwijs). Maar ondertussen ook de kinderen helpen bij hun schoolwerk. Ik heb voor alle leerlingen en mijn kinderen schema's maar mis zelf toch structuur. Dus het is nu de 4e week en ben het eigenlijk helemaal zat. Zit er echt even finaal doorheen. Maar goed, schouders eronder en weer gaan!
Dit klopt niet altijd. Als er redenen zijn dat jij niet (volledig) voor je kind kunt zorgen kan je dit aangeven op school en/of opvang. Of bijvoorbeeld kinderen die extra zorg nodig hebben. Ik ken diverse mensen die werken in de opvang of het onderwijs en allen hebben op dit moment kinderen in de klas waarvoor dat om uiteenlopende redenen beter is. Dit zijn dus geen ouders met vitale beroepen. In overleg met school of opvang kan er heel veel. En ze zijn echt wel bereid mee te denken. Het is dan natuurlijk niet zoveel uren als normaal. Ook ken ik ouders die beiden zzp-er zijn wat niet volledig vanuit huis kan. Ook die hebben een aantal uren bso/school (omdat ze anders failliet zouden gaan en echt geen andere opvang hebben). In de brief van onze school worden ouders die problemen ervaren zelfs opgeroepen hierover in gesprek te gaan met de juf.
Nou psychisch doet het toch meer met me dan ik dacht blijkbaar. Sinds maandag barstende koppijn en verhoging/koorts. Flinke spierpijn, maar verder geen hoesten of benauwdheid en ben ook al weken thuis. Bedenk ik me net pas dat ik gestopt was met de neusspray voor allergieën, omdat de apotheek me niet kon vertellen of dat nu extra gevaarlijk was of niet en ik geen risico wilde lopen. Nou alle symptomen van een holteontsteking besef ik mij nu pas... Pff. Snel weer begonnen met de medicijnen.
Ik ben nu al 2 dagen heel emotioneel. Ik mis mijn ouders gigantisch en wil ze zo graag knuffelen. Weet meteen weer waarom we nooit langer dan 3 weken op vakantie kunnen want dit gevoel is exact hetzelfds als op het moment dat ik heimwee naar mijn moeder krijg de laatste week van de vakantie. Dan bel ik om elk wissenwasje en ben ik daarna een minuut of 10 een emotioneel hoopje ellende. Als ik niet beter wist had ik nu mijn man en kinderen een week achter gelaten om bij mijn ouders in huis te gaan.
Voor kwetsbare kinderen (die thuis in onveiligheid zitten, waar de ouders psychische klachten hebben en echt overvraagd worden, of kinderen die zelf psychische klachten/gedragsproblemen hebben) is er de mogelijkheid voor noodopvang. Je kunt hiervoor bij je gemeente terecht. Soms vangen scholen die kinderen zelf op, dat is het uitgangspunt. Of soms de kinderopvang. In geval van kinderen die niet naar school gaan altijd kinderopvang. Of de gemeente moet helemaal apart opvang hebben geregeld. Maar meestal zijn het de eerste opties.
Ik had gisteren en vannacht een migraine aanval waar je U tegen zegt. Was in staat mijn kop door de muur heen te rammen zo erg.
Ik heb het even zwaar. De beelden van de IC en cohort (waar ik normaal nooit kom en nu een paar keer geweest ben) blijven me achtervolgen. Ik kom nooit bij patiënten en nu bij deze patiënten vond ik het meer dan heftig. Ik heb nachtmerries, ik mis mijn ouders en schoonouders. Maar goed.. ik hoop dat de daling blijft komen! Vast houden aan voorzichtig positieve ontwikkelingen.
Helemaal nergens last van eigenlijk. Kan niks aan de situatie veranderen dus het is wat het is en ik vind het prima. Ben iemand die het heerlijk vind om thuis te zijn en ook niet iemand die zo aan haar ouders hangt dus overleef het wel. Vind het alleen voor mijn kinderen lastig maar die zijn ook flexibel dus passen zich wel aan. Ja ik mis wel de spontane uitjes met de kinderen en ergens een hapje eten maar dat komt straks wel weer.
Ik heb er ook weinig last van. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat ik mijn familie niet kan zien maar daar kom ik wel overheen. Ik baal veel meer van de scholen en vind het niet leuk voor mijn kinderen dat er van alles niet meer door kan gaan. Naar buiten gaan doen we toch wel en we gaan ook weleens een stuk fietsen en een ijsje eten. 1 van de artsen op mijn werk heeft er goede moed op dat na de meivakantie de basisscholen weer open zullen gaan. Al dat wegstoppen is volgens haar niet goed en dan krijg je een afdalende lijn en over een half jaar een nieuwe explosie. Kan me er helemaal in vinden. Ik denk als die scholen weer eens open zullen gaan dat het voor veel mensen een stuk draaglijker zal worden.