Is ook zo natuurlijk, er kan altijd iets mis gaan. Maar bij ons maakt het het extra dubbel, omdat het van milde motorische klachten kan variëren tot (haast) echt niet kunnen lopen. In het DNA is het 'foute' gen wel zichtbaar, maar hoe erg het zich gaat uiten is niet te zien. Voor bevallen (en eventueel zuurstof gebrek) ben ik niet bang, want dat zou sowieso met een keizersnede moeten.
Ik ga voor je duimen. Laat je weten hoe de echo is gegaan? Als je gewoon even van je af wil praten mag je altijd een berichtje sturen!
Heftig en ingewikkeld.. Had je als jullie niet die kans op genetische afwijking hadden gehad ook 'klaar' geweest met 2 kinderen of denk je dat het juist die kans op afwijking is wat nu je twijfel maakt? Blijft natuurlijk nooit 100% volledig te kunnen zeggen, maar wij hebben 2 gezonde kinderen en ik zou eerlijk gezegd ook niet durven zeggen wat ik zou doen als ik nu zwanger zou raken.. Mijn vriend is overigens juist anti abortus.. Maar hoe lastig ook blijft het een keuze die jij moet maken en achter moet kunnen staan! Sterkte met wat je ook beslist!
De klinisch geneticus gesproken.. en de vlokkentest is de enige manier om er achter te komen. De kans is echt 50 procent, ik was bang nog groter omdat allebei de kinderen het hebben.
Fijn om te horen dat de kans 'maar' 50% is, maar 't maakt het allemaal niet makkelijker. Hoe is het verder met je? Ondertussen al een beetje bijgekomen van de schrik? En begint het idee al te wennen bij je man?
Het gaat goed! Ik voel me eigenlijk helemaal niet meer zo met vlagen misselijk.. wel gevoelige tepels. Of het goed zit weten we woensdag. Ik heb ook met mijn man afgesproken om dan pas verder te praten. Hij weet inmiddels wel dat ik er anders in sta als hem en ons druk maken om dingen heeft toch geen zin, voordat we weten of het goed zit.
Klinkt als een keus waar jullie allebei rust in kunnen vinden. Stap voor stap maar kijken en beslissen. Ik hoop dat woensdag de dingen voor jullie op z'n plek vallen!
Ik hoop het ook! Mijn man zal me ook nergens toe dwingen hoor, maar waar hij de dag dat we er achter kwamen nog zei dat het aan mij was is dat wel veranderd in 'we moeten samen de keuze maken'. En als je vervolgens alleen maar hoort dat hij het niet wilt is dat niet leuk. Maar daarom heb ik ook tegen hem gezegd dat we woensdag wel verder gaan praten, ik heb geen zin in om me er voor die tijd steeds druk over te maken. In mijn ogen mag hij wel wat meer interesse tonen in wat ik wil.
Wat een enorm rottige en ingewikkelde situatie zit je in Het enige wat ik je wil meegeven is doe geen dingen waar je niet achter staat en/of later spijt van krijgt. Ik hoop dat jullie er samen op een vredige manier uit gaan komen. Heel veel sterkte!
Ergens heb ik een soort vergelijkbaar verhaal. Halverwege november testte ik spontaan positief van ons 4e wondertje. Dit zat alles behalve in de planning, w ehebben immers altijd geroepen dat ons gezien met 3 kinderen compleet zou zijn. Mijn man zag een 4e kindje ooke niet per direct echt zitten, maar hij wist ergens ook wel dat dit kindje bij mij welkom was. We hebben erover gepraat, gehuild, gespeculeerd wat het met ons zou doen als gezin zijnde, wat het met onze relatie zou doen als we het wel/niet zouden laten komen, wat het alleen met mij zou doen als ik het weg zou laten halen (eerdere abortus gehad toen ik 17 was, wat een vreselijk klote jaar is geworden, en heb ik tegen mezelf gezegd: eens, maar nooit meer een abortus). Bij mij was de keuze dus al snel gemaakt, maar dat geeft niet aan dat mijn man daar dan maar het zelfde over zou moeten denken. Uiteindelijk was de keuze al snel gemaakt toen mijn man zei tegen me met zijn hand op mijn buik: wie had het ooit gedacht dat we dit nog eens samen mee zouden maken. Ja het zal druk zijn, en soms ook zwaar en moeilijk. Maar we hebben al zoveel samen meegemaakt, dat we dit ook wel kunnen. We besloten dus de natuur zijn gang te laten gaan. Zou alles goed gaan, dan is het welkom, besloot moedertje natuur anders, dan was het ook goed, en zouden we het bij 3 kinderen laten. Hier is onze oudste geboren met een hartafwijking, onze middelste heeft een afwijking aan haar hartkleppen. We zijn nooit bij een klinisch geneticus geweest, dus toen we de Guo hadden in het lumc werd die vraag ons gesteld of we daar wellicht interesse in hadden. We zijn nu nog niet verder dan alleen het benoemen van een de specialist, het zijn natuurlijk ook rare tijden. Met de 20 weken echo zag alles er prima uit, maar we weten ook dat dit geen garanties geeft voor de toekomst. Ik heb met 30 weken nogmaals een Guo staan waarbij ze nogmaals alles doormeten. Mijn advies naar jou toe is om wel met elkaar in gesprek te blijven, ook voor woensdag. Stel je krijgt te zien dat je al een goede 3 maanden op weg bent, wat dan? Dan heeft je man geen keuze meer, en Dst zou ook niet geheel eerlijk zijn naar hem toe. Hij maakt zich zorgen, en dat is natuurlijk terecht. Maak lijstjes met de voor en tegens. Leg dit naast elkaar neer. Bespreek je angsten, met elkaar, maar ook met de vk/gyn, en zie zo tot een beslissing te komen die voor jullie beide goed voelt
Zeker ook een lastige situatie, zeker als (zoals ik het lees tenminste) je nog niet weet of het genetisch is.. Fijn dat je man zo snel achter je stond! Wij hebben er wel bewust voor gekozen om woensdag even af te wachten. Ik ben nog geen 12 weken zwanger, want een eerdere test (rond 22 maart) was nog negatief. Dus even heel ruim genomen ben nu ik tussen de 5 en de 8 weken zwanger..
Het hartje klopt en ik ben ongeveer 6,5 week zwanger. Mijn man en ik zouden vanavond gaan praten, maar we hebben net als flink wat woorden gehad. Hij had de laptop gepakt en daar alleen maar een rijtje met negatieve punten op gezet. Echt punten als :'minder ruimte in huis', 'lastiger oppas te krijgen' en nog veel meer van dat soort dingen die helemaal niet belangrijk zijn. Ik zei dat als hij niet in oplossingen wilt gaan denken, hij maar beter kan gaan. Toen zei hij 'Er is maar 1 oplossing' (abortus bedoeld hij). Ik ben echt zo boos en verdrietig. Ik heb hem er op gewezen dat hij nooit eens vraagt hoe ik me voel en wat ik wil en dat ik me echt ontzettend kut voel door hoe hij doet.. Dat wordt wat vanavond!
Wat een naar gesprek. Vervelend ook dat er weinig ruimte is voor jou en jouw gevoel. Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen. Als abortus voor jou geen optie is moet je er niet aan beginnen. Dat is een keus die je niet samen maakt, maar alleen. Hopelijk krijg jij vanavond de ruimte om je gevoel op tafel te leggen. Misschien kan je dat alvast opschrijven zodat je het kan voorlezen of hem kan laten lezen. Dan weet je zeker dat jij het gezegd hebt, al blijft het dan natuurlijk de vraag of hij het echt in zich opneemt.
Heftig hoor en wat naar dat hij alleen lijkt te redeneren vanuit een 'niet willen'. Is dat vanwege de angst voor de afwijking of wil hij ook geen kind als het gezond zou zijn? Hoewel ik jou helemaal begrijp en lees dat je je niet gehoord voelt lees ik ook wel dat jij redeneert vanuit het wèl laten komen van het kind. Wat natuurlijk prachtig is. Maar als je het vanuit hem bekijkt ziet hij dat misschien ook wel zo: er valt niks te bepraten want zij wil alleen maar een 'ja' horen... Hopelijk komen jullie tot een goed gesprek waarin je allebei je gevoel kwijt kunt en ook allebei erkent wat de ander voelt. Achter zijn praktische bezwaren die jij als negatief ziet kan misschien die angst zitten? Misschien kun je zo het gesprek aangaan: wat zit er achter die praktische bezwaren...? Ik wens jullie heel veel sterkte en liefde toe.
Wat een lastige situatie. Hopelijk komen jullie er samen uit. Wil je wel vast een digitale knuffel geven
Nee hij wil het gewoon niet, ook niet als het gezond is. Hij komt met geen 1 goed argument en hij zegt letterlijk 'wij hebben toch voor twee kinderen gekozen. Hiervoor hebben ze abortus uit gevonden'. Hij is helemaal gek geworden. Ik ben morgen de hele dag werken en hij is thuis (kinderen bij mijn ouders). Ik heb hem gevraagd om morgen na te denken en te vertrekken als hij voor zichzelf kiest i.p.v. zijn gezin. Ik snap dat het voor hem ook lastig is hoor, dat ik een abortus gewoon niet wil, zeker niet als de vlokkentest gewoon een goede uitkomst heeft. Maar op alles waar hij tegen aan loopt kom ik met een oplossing en nog komt het er op neer dat hij alleen maar aan zichzelf kan denken, meneer heeft er gewoon geen zin in..
Ik denk dat juist samen praten en dingen afwegen heel belangrijk is. Je gedwongen voelen tot abortus zal alles moeilijker maken. Maar ik denk dat ook gedwongen zijn tot accepteren dat een ander niet naar jouw punten wil luisteren en daardoor deels een ongewenst kind krijgen ook niet ideaal is. Zoals hierboven geschreven zie ik jou ook niet naar de praktische punten kijken die jij nu vooral als negatief ziet. Jullie moeten beide ook de positieve en minder praktische en negatieve kanten op een rijtje zetten en samen goed hierover praten. Uit je eerste bericht las ik juist dat jij ook wel bezwaren zag en nu lijk je dat helemaal niet meer te willen zien, maar wat als die bezwaren wel degelijk relevant zijn of voor je partner zwaar wegen dan is het toch belangrijk hierover te spreken. Soms kan je ook uitkomen op het punt dat abortus door omstandigheden beter xou zijn voir je gezib. Bedenk dat je het dan net zo goed uit liefde doet, zowel voor je gezin als voor het ongeboren kindje. Dit klinkt misschien gek. Maar goed ik snap ook best dat je het niet wilt. Ik wil alleen beide kanten belichten, want het zou naar zijn als jullie hierom zo uit elkaar gaan. Ik vond het vreselijk niet goed te hebben gesproken over de voors en tegens en heb me er wel toe gedwongen gevoeld, maar heb ook mn kindje met alle liefde voorkomen met bepaalde dingen te moeten opgroeien. Maar mijn situatie was anders jullie kunnen het nog bepraten en als je samen al 2 kinderen hebt en een giede relatie zou je toch naar elkaar moeten en willen luisteren.
Ik begrijp je reactie heel goed hoor en ik vertel natuurlijk ook alleen mijn kant van het verhaal. Ik heb wel degelijk eerst naar hem geluisterd en alles waar hij tegen aan loopt is op te lossen. Het komt er gewoon op neer dat hij dan geen ander argument heeft dan zuchtend met zijn armen over elkaar te zeggen dat hij gewoon geen derde kind wil. Als de vlokkentest geen goede uitslag heeft veranderd alles, dan moeten we inderdaad goed overwegen of de zorg wel te dragen is. Maar tot die tijd wil ik gewoon geen abortus doen, omdat mijn man dat 'normaal' vindt. En ja, dan ben ik misschien daarin net zo stug als hem.
Besef je dat je man misschien wel net zoveel in pijn en onmacht zit als jij. Voor een man is het niet makkelijk hulpeloos en afhankelijk te zijn van de keuze van de vrouw bij een ongeplande zwangerschap. Natuurlijk was hij er bij toen je zwanger raakte, maar feit blijft dat hij je niet bewust bevrucht heeft en nu geconfronteerd wordt met iets waar hij blijkbaar veel angst en weerstand bij voelt. Ik kan me voorstellen dat het gegeven dat jij uiteindelijk de keuze maakt hem juist veel stugger maakt, omdat hij geen andere uitweg ziet. Ik heb hier ook in gezeten met een ex, en heb zelf uiteindelijk voor abortus gekozen omdat ik het niet zag zitten het door te zetten zonder een steunende partner. Enorm moeilijke situatie. Voor jullie allebei zo pijnlijk. Misschien is het goed hier met een relatietherapeute over te hebben? Die jullie helpt meer je daadwerkelijke gevoelens en zorgen te benoemen? Je komt hier alleen doorheen door veel te praten. Ook als je het houdt en hij uiteindelijk bijdraait zal er nog steeds veel geraakt zijn in het proces waarover gepraat dient te worden.