Ik heb dat ook heel sterk. Altijd al gehad. Soms is het de tekst die me raakt. Maar het kan ook de melodie of klank van een liedje zijn. Aan de andere kant kan ik ook heel vrolijk worden van muziek. Of juist heel sterke verbondenheid voelen met iemand.
Dat extra vrolijk worden heeft dochter helaas niet. Ze is eigenlijk in alles wel een heel emotioneel kind. Op de peuterspeelzaal als er nieuwe kinderen waren die moeite hadden met afscheid nemen werd ze ook altijd verdrietig volgens de juf. Terwijl ze zelf nooit moeite heeft gehad met afscheid nemen van mij. Ook als haar broer verdriet of pijn heeft of als ik plat moet door de pijn of na een operatie word ze erg verdrietig / emotioneel. En dat heeft ze niet van mij of mijn man. Mijn zus zegt altijd dat ze een oude ziel heeft of zoiets. Heb me er nooit in verdiept verder, voor mij is het gewoon een kind dat heel gevoelig is voor emoties in haar omgeving. Hopelijk word dat nog minder want lijkt me best zwaar om altijd het verdriet van een ander aan te voelen en daar zelf ook verdrietig van te worden.
Klinkt als een hoog sensitief kind. Een boek wat mij de ogen heeft geopend over mijzelf en mijn kinderen is deze: https://hoogsensitief.nl/boek/ Dat van die oude ziel werd ook over mij gezegd. Een term waar ik eigenlijk niks mee kan. Maar die wel vaak in verband wordt gebracht met sensitiviteit. Persoonlijk ben ik meer van de wetenschappelijke benadering. En dan blijkt dat de werking van ons brein gewoon echt verschilt met dat van niet-sensitieve personen. (Niet beter of slechter. Gewoon anders)
Intressant ga ik eens over lezen. Wist niet dat er een (wetenschappelijke) benaming voor is. Heb jij dit voor jezelf als negatief ervaren of lopen jij en je kinderen hierdoor tegen dingen aan wat bepaalde situaties lastig voor jullie maakt?
Nav jouw post ging ik even zoeken op google en kwam deze site met kenmerken tegen https://www.lihsk.nl/kenmerken/ Het lijkt wel, op een paar puntjes na, of die lijst over mijn dochter is geschreven. Is dit iets waar ik iets mee moet doen? Schrik er een beetje van, echt al haar rare trekjes staan hierin.
Ik heb het zelf nooit geweten. Wel heb ik me vaak "anders" gevoeld. Had zelfs ooit een vriendin die zei dat ze hoog sensitief was. En toen ze het uitlegde dacht ik vooral, oeh dat lijkt me ook heel fijn om te hebben. Want buiten dat je sneller overprikkeld raakt kan je ook heel intens genieten van bijvoorbeeld muziek of natuur. Pas toen we in gesprek waren met de zindelijkheidcoach voor de jongste, kwam ze met een vragenlijst. Bij het invullen ervan viel me op dat ik zelf ook aan bijna alle kenmerken voldeed. Toen ben ik er meer over gaan lezen. En dat heeft me geholpen mijzelf en de kinderen beter te begrijpen. Lastige situaties zijn met name situaties die veel drukte en spanning meebrengen. Een dagje pretpark is natuurlijk heel leuk. Maar dan moeten we ook af en toe even pauze nemen op een rustig plekje. En zeker niet aan het eind van die dag in een drukke mac Donald gaan zitten. Dat is vragen om huilbuien en geïrriteerde reacties.
Haha. Niet schrikken. Wel inlezen. Als je je opvoeding erop aanpast (en volgens mij doe je dat intuïtief al) dan is het een eigenschap die haar veel moois kan brengen in haar leven.
Ik ben verbaasd dat ik echt onzettend heftig heb moeten huilen om een film Zelfs mijn man dacht huh wat is er aan de hand? (normaal huil ik weleens bij een film maar zo heftig als nu wow) Gaat om Miracle in cell No.7
Het belangrijkste wat is bij een HSP kindis er voor je kind zijn, laten zien dat je zijn/haar gevoelens begrijpt en ze zich niet eenzaam gaat voelen. Maar zover ik jouw reacties op zp lees doe je dit al Mocht je ergens toch nog tegenaan lopen mag je altijd een pb sturen. Ben kindercoach met specialisatie hierin en zelf + 3 kids met HSP.
Dank je wel voor je bericht en aanbod. Lief van je. Tot nu toe ben ik echt overdonderd na het lezen en lezen en lezen van alle dingen die ik altijd een beetje gek van haar vond. Zal nu zeker stoppen met plagen omdat ik het soms zo grappig vind dat ze zo snel emotioneel word (niet dat ik dat vaak deed maar af en toe teste ik met bijv. Muziek of het al over was) en bijvoorbeeld wat minder snel of niet meer zal zeggen dat ze zich niet aan moet stellen bij dingen als "dit kriebelt" bij heel veel kleding en labels enzo. Dat lijkt namelijk alleen maar erger te worden de laatste tijd. Voor de rest, ik heel veel lijstjes die ik tegenkom herken ik haar zo gigantisch dat ik er echt stomverbaast over ben dat ik hier nog nooit van had gehoord. Is (als ze echt hooggevoelig is) dit iets wat ze altijd zal blijven? Of groeien kinderen daarover heen naarmate ze ouder worden?
Mijn dochter is nu 18. Je blijft altijd hooggevoelig, maar ze leert er steeds beter mee omgaan. En ik zie het als een heel mooi talent waardoor ze nu op haar opleiding en stage op de kinderopvang op een heel intuïtief niveau contact kan maken met de kindjes. Je ziet ook dat die kindjes instinctief naar haar toetrekken. Zelfs op vakantie in Spanje, door de taalbarrière heen. Soms is het best lastig om net de juiste toon te treffen bij haar. Maar eigenlijk ben ik vooral trots als ik zie hoe ze uitgroeit tot een mooie volwassene die haar roeping heeft gevonden. Ze mist haar stage kindjes nu ook vreselijk
Ik denk dat mensen die dit hebben, hele mooie mensen in de zorg of het onderwijs kunnen zijn. Zulke mensen maken echt het verschil, die kunnen iets van zichzelf geven. Het is wel slopend aan het einde van de dag, dat moeten ze goed leren beschermen, maar het is bijna zonde om die alleen in een kantoor op te sluiten. Mooi om zo’n kind te hebben <3
Ja dit en je vooral ook niet laten beperken door HSP, zolang je jezelf goed weet af te sluiten is veel mogelijk. Werken met mensen, maar ook in creatieve beroepen bv. Hooggevoeligheid kan je ‘afleren’, hoogsensiviteit niet. Hoogsensiviteit is wat overblijft nadat je hebt geleerd er mee om te gaan. Dus prikkels kunnen verdragen, je op goede manieren kunnen afsluiten. Weten wat voor jou werkt ipv je laten meesleuren door een groep oid. Mooie maar tegelijk ook kwetsbare eigenschap, zeker in deze harde wereld afentoe.. belangrijkste is inderdaad wat al genoemd is het kind er laten zijn met al haar/zijn belevingen. Zodat het ruimte krijgt te ontdekken, floreren.. dat geldt voor ieder kind natuurlijk, maar hsp is snel geneigd zich aan te passen en daardoor zichzelf weg te stoppen uit bescherming tegen onbegrip uit de omgeving. Hierin zijn natuurlijk ook weer talloze nuances, de ene hsp is de ander niet..
Nee ze groeien er niet overheen. Wel leren ze er steeds beter mee om te gaan maar zullen ze vaak tegen andere dingen aan lopen als ze niet leren omgaan met tijdig zichzelf af te schermen. Dit komt omdat hoogsensitieve kinderen/mensen de energie van andere mensen kunnen aanvoelen en dit ook overnemen. Tegelijk zijn ze heel empathisch en inlevingsvermogend. Emoties kunnen heel heftig zijn op alle gebieden. Als je er in wilt verdiepen hoe ermee om te gaan en wat het allemaal precies inhoud: de grondlegger van hoogsensitief is Elaine Aron. Zij heeft een boek hierover geschreven
Van mijn ouders moesten we in t weekend naar villa achterwerk kijken, want die commerciëlen (telekids!) dat was maar niks, VPRO was verantwoord. Duidelijk dat zij nog sliepen purno de purno, mannetje en mannetje... heeeeeeel geschikt
Hoef je niks mee hoor. 10% van de mensen is hoogsensitief. Je zou er wat meer informatie over kunnen lezen. Het kan lastig zijn, maar zelf vind ik het ook veel voordelen hebben. Het is gewoon karakter. Hier zijn beide jongens hoogsensitief, vond ik wel grappig, dochter juist niet. Dochter lijkt wat dat betreft echt op mijn man en de jongens op mij.
Mijn mond viel ook open van het feit dat tijdens het zingen van het Wilhelmus op Koningsdag, wat dus uitgezonden werd, heel veel mensen het niet uit hun hoofd kennen en dus een briefje in de hand hadden. Dan ben je 50jaar ofzo en ken je het nog niet? Vind dat echt een gebrek aan opvoeding.
Sorry voor deze wel erg beknopte reactie. Kwam even iets tussen hier Ondertussen is het meeste wel gezegd denk ik. Kan nog toevoegen dat het soms lijkt alsof ze er overheen groeien. Bij mij was dat het geval. Maar dat is enkel aanpassen van gedrag op wat er verwacht wordt van de omgeving. Ik ging me in bijna alle situaties stoerder voordoen dan ik me voelde. Uiteindelijk heeft dat geleid tot burn out. In die zin is het dus heel belangrijk dat je kind leert dat het mag zijn wie ze is. Inclusief zo haar "rare" eigenschappen. En dat het leert om te gaan met prikkels. En ook handig om te weten. Ze lijkt misschien soms heel traag in het nemen van beslissingen. Mijn zoon bijvoorbeeld kan gerust 5 minuten nadenken over wat hij op zijn boterham wil (en nee, de keuze tussen pasta of jam werkt echt niet. Want hij weet dat er ook kaas en worst en hagelslag beschikbaar is). Bij het nadenken gaat hij alle belegsoorten langs. Bedenkt hoe het smaakt, en of hij er zin in heeft. Bedenkt wat ik er van vind als jij het neemt. Of het gezond is of niet. Of het teveel knoeit, of plakkerig is. En pas dan neemt hij een besluit (elke dag pasta). Dat is de manier waarop zijn brein werkt. Eerst alle opties afwegen. Dan pas kiezen. En dan achteraf ook gaan zitten bedenken of het de juiste keuze is geweest. Heel vermoeiend. Maar zo werkt het met eigenlijk alles.