Is je kindje ook van een donor? Hoe ging het toen? Had je toen wel mensen waarmee je er over kon praten?
Huh mijn kindje is helemaal niet van ern donor hoe kom je erbij? Ik wil juist geen donorkind ik wil juist kinderen met een lieve man van ons samen. Ons eigen DNA en anders moet ik mijn kinderwens laten varen. Ik vraag me überhaupt af of je mjjn topics wel goed leest.
Niet zo aanvallend. Je geeft erg weinig info. Wij kennen jou niet dus worden er dingen gevraagd om een betet beeld te krijgen
Ok ik reageer mss wat fel omdat ik in n ander topic nogal vijandig behandeld word. Ik had nl aangegeven dat ik alleenstaand ben en hoop nog moeder te worden. Maar momenteel geen man en een donor vind ik niks. Daarmee zou ik mensen kwetsen.
Maar is het voor de mensen in je omgeving wel duidelijk wat jouw behoefte is wat betreft het praten over het onderwerp? Mensen willen namelijk het liefst zaken voor vrienden oplossen, dat is in deze lastig. Tenzij vriendinnen van je stiekem een leuke kerel in hun trapkast verstopt hebben zitten.. Het kan misschien helpen als je aangeeft dat je er bijvoorbeeld behoefte aan heb om het er alleen over te hebben, dat je vrienden/collega’s/buren jouw probleem niet op hoeven te lossen en op kunnen lossen, maar dat je behoefte heb dat je gevoel hierover er wel gewoon mag zijn. Ik kan het zelf soms ook lastig vinden om de behoefte van een ander te ontdekken in een gesprek en ja een kinderwens hebben, geen donor willen, maar ook geen partner hebben, ja dan zou ik me ook achter mijn oren kunnen krabben en denken: wat wil je dat ik voor je doe? Ik kan het niet oplossen. Terwijl als ik voordat je vanalles over het gemis enzo vertelt, zou aangeven: ik wil alleen even spuien hoor, je hoeft het niet op te lossen...... dan zou ik het er veel makkelijker over kunnen hebben, omdat ik dan niet zonder resultaat hoef te zoeken naar oplossingen of manieren om jou minder verdrietig te maken.
Meid als jij je eigen topics eens goed zou lezen, zou je inzien dat je helemaal niet vijandig behandeld wordt.
Ik ga toch even reageren. Ik begrijp je. Het leven loopt niet zoals je hoopt. Je wens voor een 2e of 3e is groot. Dat mag. Net zo goed als dat je mag kiezen voor geen donor, omdat dat niet bij jouw idee van het leven past. Helemaal prima. Ik heb de reacties gelezen en begrijp niet zo goed waarom mensen gekwetst zijn omdat iemand een ander idee heeft betreft donorschap en daarbij voorbij gaan aan jouw gevoel. Heel bijzonder. Dus ik begrijp je. Niet omdat ik hetzelfde mee heb gemaakt. Maar omdat het leven anders loopt/uitpakt dan jij zou willen en wensen. Je wilt gewoon een fijne vent om kinderen mee te mogen krijgen. Heb je je jezelf een leeftijdsgrens gegeven? Ik denk wel, als je te hard op zoek bent naar liefde, met in je achterhoofd je kinderwens, dat dat heel moeilijk kan worden. Is het niet zo dat je de liefde tegenkomt wanneer je deze het minst verwacht? Ik hoop dat je rust en acceptatie kan vinden in hoe jou pad nu loopt met een frisse hoop voor wat de toekomst je nog gaat brengen. Hopen mag altijd en kan best samen gaan met acceptatie. Zolang de acceptatie maar het zwaarst weegt, voor je eigen gemoedstoestand, je eigen ik en als moeder zijnde van al (een) kindje(s).
Misschien niet vijandig, maar mensen reageren gekwetst. Echt, hoe dan?! Om een mening? Van een vrouw die ergens heel anders over denkt dan hoe jij over het leven denkt?
Ik heb in het verleden ook heel erg in de situatie gezeten dat ik het gevoel had dat ik niemand mijn verhaal kwijt kon. Ik had we andere dingen waar ik verdrietig om was, maar in de kern gaat het er natuurlijk om dat je je gehoord en gesteund wil voelen. Ik kwam achter een paar dingen: - ik moet niet invullen voor een ander of die ruimte heeft voor mijn verhaal, dus wel open zijn over mijn verdriet - ik heb enkele mensen in mijn omgeving die het echt goed bedoelen, maar echt niks aanvoelen. - sommige mensen zijn geen echte vrienden - door me open te stellen kan ik en oog hebben voor de situatie van een ander en mijn ei kwijt en zijn sommige vriendschappen echt heel sterk geworden. Ik hoop voor jou dat je toch ontdekt dat er ergens iemand is die je graag wilt steunen.
Er werd zelfs nu gezegd dat ik weg moet gaan. Kom op we zijn allemaal volwasen toch en maken zelf onze eigen keuzes. Dat is toch ook juist het mooie. Dat de 1 zegt ik wil graag een kind met een donor en dat een ander kan zeggen nee dat wil ik niet dan maar geen kind. Wat denk je van die duizenden stellen die willen adopteren. Die hadden mss ook nog wel een donor kunnen zoeken als het aan de man ligt of een eiceldonor maar die willen dat niet. Eigen keus. En wat ik vervelend vind is datcer masr geroepen wordt dat ik kwets of weg moet gaan maar dat niemand me dan uitlegt wat ik kwetsend doe. Ik heb mn posts aan twee anderen laten lezen en die vonden me juist eerlijk oprn en dapper om mn verhaal te delen
Hoi, jouw verhaal doet me heel erg denken aan een ander forumlid hier. Zij heeft ook nog een kinderwens en voelt zich ook altijd heel alleen en onbegrepen en heeft ook geen contact meer met haar familie. Jullie zouden heel veel steun aan elkaar kunnen hebben. Ze heet Cat2, ik weet niet of ze hier nog actief is of meeleest maar misschien wil zij reageren. Sterkte
Ik heb inmiddels wel een plan van aanpak. Ben wat aangekomen en wil gezonder gaan eten en gezonder gaan leven. Daarnaast naar de gynecoloog voor een inwendig onderzoek zodra dat kan ivm corona. En verder evt acupunctuur om mn cyclus zo goed mogelijk te krijgen. Dit heeft mij een aantal jaar geleden ook goed geholpen.
Ik begrijp het niet zo goed. Je geeft aan dat je geen relatie hebt, je wel een kind wilt, maar niet van een donor. Dan lijkt mij de grootste uitdaging een relatie te vinden? Waarom ben je dan bezig met een afspraak bij de gyneacoloog en met acupunctuur om je cyclus goed te krijgen. Het helpt enorm als je goed je verhaal in je openingspost toelicht, zodat er geen aannames kunnen worden gedaan en mensen meer begrip hebben voor je situatie. Ik ben lost.