Hoi! Ik zit eigenlijk even met een vraag waar ik nergens een antwoord op kan vinden op internet.. Mijn vorige vriend was moslim maar niet zo streng, hij deed daarom ook niet aan ramadan. We zijn bij elkaar geweest voor 15 jaar en heb 2 kinderen met hem. Inmiddels heb ik sinds oktober 2019 een nieuwe vriend, ook moslim, maar buiten het feit dat hij geen varkensvlees eet en geen alcohol drinkt merkte ik er niet veel van. Er zijn wel wat strubbelingen over onze gedachten gangen en dat zorgt ook voor dat het niet altijd goed gaat... In februari erachter gekomen dat ik zwanger ben, nu bijna 16 weken. Dit was zijn grootste wens, ik was meer in shock, ben altijd zo goed als onvruchtbaar geweest, een stuk ouder dan hem en heb dus dat gedeelte leven al gehad.. hij was helemaal gelukkig, maar daar bleef het ook bij.. geen hulp of wat dan ook, enkel dat het toch wel lastig was van luizen leventje naar een leven in relatie met vrouw en al 2 kinderen. Ik heb geen makkelijke zwangerschappen door mijn verleden en zit dus vaak in het ziekenhuis en aan medicatie, in het begin erg moe en hij kan hier totaal niet mee om gaan (Kan ik begrijpen als je er niet bekend mee bent, of nooit eerder een relatie hebt gehad) Maar goed, lang verhaal kort te maken.. Het ging dus niet heel goed en opeens was daar de start van de ramadan, ik ken de ramadan niet heel goed, maar zoals hij hem doet vind ik erg bizar. Hij doet deze maand als of ik en de zwangerschap niet bestaan, geen contact, geen bezoeken, geen telefoontjes niks. Zijn status is veranderd naar niks.. Hij reageerd niet op mijn appjes, of hij reageerd alsof ik een vage kennis ben.. ook wil hij niks horen over de zwangerschap, de controles etc, omdat hij zich volledig wil focussen op vergeving Om na de ramadan te doen als of er niks aan de hand is geweest... Ik kan over deze extreemheid niks vinden op internet, en vind het nog al wat hoe hij doet.. (of juist niet doet) Hij heeft ook niet verteld wat ramadan inhoudt voor hem kwa doen en laten dus het was ineens een klap.. Zijn er meer dames met een vriend die ramadan doet en zich hierin hetzelfde voelt? Of hoe gaan jullie hiermee om??
Interessant, ik heb geen antwoord maar ben nieuwsgierig dus lees even mee. Wel heel vervelend voor jou, dit. Ik zou dat hem ook zeker niet in dank afnemen. Neem aan dat er binnen de Ramadan wel plaats moet zijn voor zijn zwangere vriendin....toch?
Misschien loopt ie vast in zijn gevoel? Tijdens de ramadan zijn veel mensen toch met het geloof bezig en jullie zijn niet getrouwd, wel zwanger,wat dus eigelijk haram is. En loopt ie daar tegenaan. Maar goed, dat vind ik geen excuus om jouw nu zo te behandelen. Hopelijk kunnen jullie er een goed gesprek over voeren want dit is natuurlijk niet wat je wilt tijdens de zwangerschap.
Het vasten tijdens de Ramadan gaat over meer dan niet eten & drinken tijdens de daglichtperiode. Seks is niet toegestaan en zelfs het hebben van 'onreine gedachten' is niet de bedoeling. Ook besteden veel moslims meer tijd aan het lezen van de koran, luisteren naar lezingen etc. Het is ook een maand van bezinning, meer leren over je geloof, dichter bij God komen etc. Het doorbreken van het vasten, is echt een familiegebeuren. Samen met familie en vrienden eet je weer en breng je extra tijd samen door. In die zin ook een periode van 'quality time', volgens mij. Althans: ik ben geen moslim, maar zo heb ik jet altijd begrepen. Dat hij bijvoorbeeld overdag niet of minder langs komt, dat kan ik me nog voorstellen. Misschien zou dat onreine gedachten kunnen opwekken. Ook kan ik me voorstellen dat het niet altijd makkelijk is om anderen te zien eten en drinken, terwijl je zelf vast. (Al heb ik daar nooit een moslim in NL over horen klagen. Maar ik kan me er alleszins iets bij voorstellen.) Maar ik vind het niet passen binnen de Ramadan om contact te verbreken en niets te laten horen. Als het wel zo is dat hij het nu te druk heeft met lezingen en iftarbezoek, of als hij zich zorgen maakt om onreine gedachten, dan had hij dat vooraf met je moeten bespreken. Of, als hij er pas gaandeweg achter kwam, toch in ieder geval kort na de start van de Ramadan. Ik denk dat dit een goed gesprek waard is. Waarschijnlijk dus pas na dit weekend. Maar ij zou het echt niet zomaar slikken als hij zegt "ja, sorry hè... Ramadan" Want dat slaat volgens mij nergens op.
Zie dit nu pas... Volgens mij staat het niet echt in het juiste subforum. Ik denk zelf idd ook niet dat het om anderen zien eten gaat. Mijn man ziet me ook vaak genoeg eten tijdens ramadan (menstruatie en destijds zwangerschap). Dat zou geen probleem moeten zijn. Maar wanneer het om een buitenechtelijke relatie gaat (wat dit dus is), kan ik het me dus wel voorstellen dat hij afstand daarvan neemt. Binnen het geloof is dat natuurlijk een zeer grote zonde. Waarschijnlijk zit hij ermee dat hij enerzijds een vriendin heeft waar hij van houdt maar anderzijds niet wil zondigen en ook van zijn Schepper houdt (die dit soort onzedelijkheden nadrukkelijk heeft verboden). Vooral in ramadan word je dan nogal met neus op de feiten gedrukt... Maar een zonde is een zonde uiteindelijk, niet alleen tijdens deze maand maar altijd. Maar: dan nog vind ik het vreemd om zomaar contact te verbreken zonder opgaaf van reden. Want voor hemzelf kan dat dan duidelijk zijn, TS daarentegen staat duidelijk voor een raadsel. Verder moet berouw natuurlijk blijvend zijn en niet voor alleen een maandje ofzo. Vind het zelf nogal hypocriet om in ramadan ineens te gaan praktiseren om vervolgens het zondigen weer op te pakken. Dat zie ik helaas veel te vaak. Verder worden er zover ik weet geen lezingen gegeven nu, alle moskeeën zijn dicht. Er zijn wel online wat dingen te beluisteren maar dat is minimaal vergeleken met voorgaande jaren. Dus ik denk niet echt dat hij daarmee zo druk zal zijn.
Ik heb helemaal geen meldingen meer gekregen, kwam toevallig weer op de site Inmiddels al een poosje verder, de dag na ramadan kwam hij gelijk langs met de gedachte 'vrolijk verder te kunnen gaan' Maar dat ging niet gebeuren, we zijn op moment niet bij elkaar, maar hij wil er wel alles aan doen om het weer goed te krijgen.. Als reden geeft hij echter dat hij mij niet wilde zien, ivm gevoelens die verboden zijn.. Maar dan nog had hij gewoon kunnen appen, of voor de kinderen langs kunnen komen (die rekenen ook op hem, ondanks dat het niet zijn kinderen zijn), zoontje vroeg elke dag naar hem.. De maand ramadan heeft hij zich inderdaad gehouden aan alles wat hoort, dag 1 na ramadan heeft ie een aantal dingen alweer gedaan (roken, mij zien etc etc) dus dat vind ik dan weer een beetje schijnheilig... Hij vroeg nog of hij 6 dagen langer ramadan mocht doen, maar heb er verder niks meer over gehoord.. Hij heeft na deze maand wel ingezien dat hij volwassen moet worden, nu hij vader gaat worden, en zn gedachte dat ie 20 is moet laten varen.. daar is hij goed mee bezig moet ik zeggen... Maar mijn gevoel heeft een flinke knauw gehad
Waarom gaan jullie niet gewoon trouwen dan? Ik zie het probleem niet zo, als je een relatie aangaat dan is dit gewoon toegestaan middels een huwelijk. Maar wel een huwelijk en geen buitenechtelijke relatie. Dan hoeft hij zich ook niet schuldig te voelen over zijn gevoelens. Wat vinden zijn ouders hier eigenlijk van? Of word je daar van "weggehouden" ivm schaamte ofzo? Het wordt aanbevolen om in shawwal (Dat is dus de maand na ramadan) 6 dagen vrijwillig te vasten. Denk dat hij dat dan bedoelde. Ik vraag me trouwens af of hij bidt?
We kennen elkaar pas sinds oktober, en er zijn meerdere dingen waarin we botsen, waar je nu pas achter komt.. dus trouwen lijkt mij geen optie voor nu.. Zijn ouders zijn blij, wonen echter niet hier dus enkel contact via telefoon.. Zijn moeder en vooral zijn tante dringen er op aan dat ik moslima wordt, maar dat wil ik niet.. ik kan geen geloof aan gaan waarin ik niet geloof (even als christenen of een ander geloof) ... respect zijn geloof, maar dan wel hoe het hoort zeg maar.. Hij bid wel, maar niet elke dag, en soms meerdere keren op de dag...
Mijn man en ik kenden elkaar ook pas toen we waren getrouwd. Voor praktiserende moslims iets heel normaals, aangezien een relatie voor het huwelijk absoluut geen optie is (iig voor ons dan, en eigenlijk iedereen die ik ken). Ik snap eerlijk gezegd ook niet waarom de dingen waarin je botst een reden is om niet te trouwen. Ik bedoel, je botst daar sowieso in; of je nou getrouwd bent of niet. Waarom zou dat je dan weerhouden om te trouwen maar kan het wél met een buitenechtelijke relatie? Niet vervelend bedoeld, ik probeer het gewoon te begrijpen. Overigens kunnen jullie sowieso niet trouwen tot jij een geloof aanneemt, hetzij de islam hetzij het christendom (of jodendom maar dat gaat wat lastiger). Met een agnost/atheïst/polytheïst mag een moslim niet trouwen. Zo'n "huwelijk" wordt dan ook niet erkend, theologisch gezien. Dus of hij zal moeten blijven zondigen of jij zal een geloof moeten aannemen. Maar ik kan me voorstellen dat je dat lastig vindt wanneer je daar zelf niet achter staat.
Ik snap je punt De dingen waarin wij botsen zijn vooral familie dingen, ik ben een echt familie mens, heb graag mensen om mij heen...ga graag ergens naar toe.. Dit heb ik ook duidelijk gemaakt in 1 van onze eerste 'dates' en dat snapte hij volkomen.. Echter hoe meer ik hem leerde kennen, hoe meer ik erachter kwam dat hij een loner is, en dus alle (belangrijke voor mij) familie bezoeken afmelden maar ik het wel voor hem moest opnemen als ze weer eens naar hem vroegen. Want hij wil geen slechte naam krijgen... Ik kan mezelf niet meer zijn, want voel me schuldig bij elk ding wat ik doe of waar ik heen ga... Klopt dat deze dingen nu spelen, en ook tijdens een huwelijk.. en daarom wil ik absoluut niet trouwen (ben eerder getrouwd geweest) We moeten juist kijken of het zin heeft om bij elkaar te blijven of apart te gaan.. Ik wordt niet gelukkig met iemand die alleen thuis wil zitten terwijl ik ook nog 2 kinderen heb, en eentje onderweg..