Compleet gevoel

Wij waren rationeel al compleet na 2 kinderen, maar emotioneel absoluut na de derde. Wij zijn de derde zwangerschap ingegaan met het idee dat echt de laatste zou zijn, het was ook keuze waar verstand weinig mee te maken had.

Na de derde overheerst het gevoel dat het echt goed is zo. Sterker nog, het is mijn ergste nachtmerrie om opnieuw zwanger te raken en inmiddels ben ik ook zover dat ik weet dat het ook nooit zou houden als het zover zou komen. Dat kan ons gezin (en ik) absoluut niet aan. Gelukkig ben ik al bijna 41 jaar en is de kans op een ongelukje nihil...

 

Hier wel duidelijk het voel van compleet zijn met 3 mooie kinderen.
We willen nu verder.

 

Ik ben blij met de drie kinderen die we hebben. Maar we houden wel rekening met een vierde. Of die er gaat komen weet ik niet. We bewaren de spullen en houden een plekje vrij. Als we nu niet in deze rare periode hadden gezeten dan had ik denk ik wel een yes gevoel gehad. Mijn vriend vind het vooral belangrijk dat ik er helemaal klaar voor ben omdat hij door de week nauwelijks thuis is. Na een vierde gaat de knoop erin. Als hij zou besluiten dat hij het toch niet wil dan zou ik mij er nu wel bij neer kunnen leggen. En zou er nog één komen dan zou ik daar net zoveel van houden en voor gaan.

 

Je ratio vind ik een hele goede op om te vertrouwen hoor. Als het zo goed is, is het toch goed?

Ik ken zelf het "complete" gevoel wel, maar was dan ook al tegen de 40 toen ik van mijn 4e beviel. Dan wijst de weg zichzelf natuurlijk een stuk duidelijker

 

Ik heb altijd respect voor mensen die veel kinderen willen. Ik wist namelijk al tijdens mijn tweede zwangerschap dat ik hierna compleet was. Een groot gezin lijkt me later als ze 20 jaar zijn heerlijk, maar niet als ze klein zijn. Ik sta er vaak alleen voor ivm het werk van mijn man, dus ik vind 2 kids al pittig genoeg. Hier zit 4 jaar verschil tussen de kinderen. Elke schooldag moest ik een baby 8 x in de auto zetten om dochter naar/van school te brengen/halen. Daarnaast mocht baby mee naar zwemles of telkens als ik dochter moest ophalen van speelafspraak.. etc. Ik krijg het nog warm als ik eraan denk. Dat zegt genoeg over mij hihi. Je moet er een heel relaxt type voor zijn denk ik, ik ben dat helaas niet. Ik wil alles snel doen. Conclusie: Ik denk dat als je blijft twijfelen dat je er dan beter voor kunt gaan.

 

Net na de geboorte van onze tweede dochter voelde ik mij echt compleet. Compleet gelukkig denk ik nu achteraf. Ik was zo intens gelukkig met mijn meiden, dat ik niet kon voorstellen dat ik nog een kindje erbij zou willen. En oke, bevallen hoefde van mij ook nooooooit meer.

Maar de kriebels voor een derde zijn toch gekomen. Ik ben nog steeds gelukkig met mijn 2 meiden, maar een derde lijkt mij echt de kers op de taart. Ik zou nooit voor een vierde gaan (gewoon niet praktisch in huis en auto ).

Mijn man heeft het complete gevoel wel en voor hem is een derde kindje geen toevoeging aan ons gezin. Het is nu al goed zo, maakt een derde het dan beter of juist niet. Maar we zijn wel in gesprek, wie weet wat de toekomst nog brengt. Mocht er echt geen derde meer komen, dan ga ik me absoluut weer compleet voelen met twee kinderen. Maar ik zal wel altijd een plekje in mn hart over hebben voor het derde kindje.

 

Hahahha een tweeling is nooit uitgesloten he...

 

Ik vind het een lastige, compleet voelen.
Na de geboorte van de oudste heb ik heel even gehad dat ik dacht, nou, dit gaan we echt nooit meer doen hoor. Ik heb toen 9 maanden overgegeven en ze was geen makkelijke baby. Maar al snel kwam de wens weer en nummer 2 en 3 kwamen tegelijk. Toen hadden we dus 3 kinderen in minder dan 2 jaar tijd en heb ik wel geroepen: we zijn compleet! Maar ik denk dat dat meer een uitspraak was omdat ik het gewoon op dat moment echt niet voor me zag, ooit nog weer zwanger raken en nog een kind er bij ed.
Anyway, een vierde en zelfs een vijfde, wie weet ooit, ik merk dat er ruimte ontstaat. En ik weet niet of ik daarna me compleet zal voelen en absoluut geen kinderwens meer zal hebben, maar anders moeten we op een gegeven moment maar stoppen met ons verstand.

 

Voor mij voelt het met twee kinderen wel compleet. Ergens zou ik nog best een keer zwanger willen zijn en bevallen. Gewoon omdat ik dat als zo bijzonder ervaar. Maar het idee dat we dan weer de baby tijd in moeten. Nou nee, geen haar op m'n hoofd die daar aan denkt. En dan heb ik twee kinderen die als baby heel makkelijk waren en snel doorsliepen. Het heeft me ook absoluut geen moeite gekost om alle spullen weg te doen.

 

Wij hebben nu 3 kinderen, maar ik zou graag nog een 4e kindje willen.
Heb wel een tijdje gehad dat ik het goed vond, maar het begint steeds meer te kriebelen.
Mijn man vond in eerste instantie 2 genoeg, maar nar 3 jaar wilde hij ook een 3e. Nu komt het gesprek steeds vaker op een 4e, dus voor ons gevoel zijn we nog niet compleet.
Wat ons tegenhoud is denk ik vooral de praktische kant. We moeten dan een andere auto ik werk in de zorg en ga weer een opleiding doen, het leeftijdsverschil tussen de 3 kinderen die we al hebben. (De oudste is nu 12, middelste bijna 10 en de jongste bijna 5)
Ook was/is de jongste geen makkelijk kind. Hij slaapt nog steeds vaak niet goed en komt dan bij ons. Mijn gezondheid heeft ook geleden onder de langdurig gebroken nachten. Allemaal dingen waardoor ik aan de ene kant zeg dat het goed is zo, maar dat gevoel staat hier zo lijnrecht tegenover.
Mijn man en ik hebben nog heel wat te bespreken voordat we deze knoop kunnen doorhakken.

 

Ik wilde er altijd graag 3, vond 2 zo standaard maar ik wist tijdens de zwangerschap van de tweede al dat we daarna compleet en klaar zouden zijn. Medische molen, pittige zwangerschappen, keizersnedes. De afgelopen jaren meerdere medische diagnoses gekregen die het allemaal niet makkelijker maken. Het is echt helemaal goed zo! Bij zwangere en baby’s denk ik alleen maar; jij liever dan ik
En het grappige vind ik dat wij in de omgeving nu juist een van de weinige zijn die 2 kinderen hebben, 3 lijkt juist steeds meer de norm te zijn ofzo...

 

Wij hebben altijd geroepen 2 kinderen te willen en hooguit 3 kinderen. Niet meer..
Toen we er dus achter kwamen dat we dus in één keer op 3 kwamen was dat wel even slikken.
Meer in de zin van oh dan is dit nu al de laatste zwangerschap, de laatste keer de baby tijd etc en hierna echt alle baby spullen weg.
Dus die optie open laten voor een eventuele 3e viel hiermee ook direct weg.

Gevoelsmatig zal ik mijzelf nooit compleet voelen, want weet niet wat het is maar babies blijven mij gewoon enorm aantrekken alleen ben ik wel heel rationeel daarin dat er meer bij komt kijken dan alleen dat baby'tje.
En dan doel ik niet eens op het financiële plaatje want daar is altijd wel een weg in te vinden.
Maar dat baby'tje blijft niet klein, en ook nummer 3 wilt net zoveel aandacht als nummer 1 etc.

Ook lichamelijk wil ik het mijzelf niet meer aan doen, het zwanger zijn op zich is echt een aanslag op mijn fysieke gesteldheid. En met eenmaal kinderen in huis kun je nu gewoon veel minder je rust pakken.
Daardoor kan ik het wel makkelijker loslaten dat het bij 3 blijft omdat ik weet dat het voor mijn eigen lichaam beter is.
Ik wil niet mijn lichaam in de vernieling helpen door nog meer kinderen op de wereld te zetten als ik straks mijzelf al gelukkig mag prijzen met 3 puur omdat mijn gevoel wel meer kinderen zou willen zeg maar. En daardoor de 3 Kids die er al zijn te kort moet schieten omdat ik dan minder met ze zou kunnen ondernemen.
Ik heb dan liever dat ik mijn 3 Kids alle aandacht kan geven en leuke dingen met ze kan doen dan nog een keer zwanger worden hierna en dat dan minder of misschien helemaal niet meer kunnen.
Want ik ben met 3 kinderen net zo gelukkig als wanneer ik er 5 zou hebben.