Hallo meiden. Ik ben moeder van een jong kindje en momenteel zwanger van de tweede. De wens voor een tweede kindje was enorm groot, dus ik was ook ontzettend blij dat het was gelukt. Tussen mijn man en mij ging het vanaf dat moment wel enorm bergafwaarts. Eerst kwam er vanaf zijn kant gezeur over geld, direct na de positieve test al. Dat is sowieso iets waar vaak discussies over ontstaan bij ons. Ik werk niet en dat was voor ons een bewuste keuze. Ik zou thuisblijven de eerste paar jaar en financieel was dat gewoon mogelijk, ook met twee kinderen. Nu heb ik daar wel enorm spijt van, want ik zie nu de problemen die het oplevert. De ruzies komen nu steeds vaker. Voorheen hadden we ook wel regelmatig discussies, maar het is wel echt veel erger geworden. Mijn man is zo ontzettend anders als dat ik ben. We zijn echt compleet verschillend en dat wordt steeds meer een probleem. Waar ik gelukkig ben met weinig, is het bij hem gewoon nooit genoeg. Het lijkt wel alsof hij -nu hij zich realiseert dat we straks met vier zijn in plaats van drie- ineens pas echt inziet wat het met onze (financiële) toekomst gaat doen. Hij is enigskind en verwend met veel (dure) vakanties en spullen, maar wij zullen het wat zuiniger aan moeten doen. Dat hij niet meer kan wat hij vroeger kon, vindt hij enorm lastig. Ik doe heel hard mijn best om er nog iets van te maken, maar van zijn kant komt er weinig initiatief. Het voelt alsof ik overal alleen in sta. Momenteel heb ik bedrust vanwege problemen met de zwangerschap en dat maakt de situatie nog erger. Het is gewoon al heel frustrerend om niks te mogen en als je eigen man dan ook nog het minst zijn best doet om je te helpen, wordt dat ook alleen maar erger. Het voelt ook niet alsof het hem iets kan schelen dat het momenteel niet goed gaat. Het lijkt wel alsof hij helemaal niet blij is met de zwangerschap. Ik voel me nu gewoon opgesloten in deze relatie. Ik ben zwanger, heb een jong kindje, geen baan en ook geen huis. Naar mijn kindje(s) toe voel ik me enorm schuldig. Ik wil niet dat ze opgroeien met gescheiden ouders, maar ik wil ook niet ongelukkig zijn. Ik vraag me ook af in hoeverre een kind gelukkig wordt van ruziënde ouders. Soms vraag ik me ook wel af of dit niet gewoon de hormonen zijn... Ik weet ook niet of weggaan echt de oplossing is, maar ik heb gewoon weinig vertrouwen meer in een leuke toekomst samen. Misschien moet ik het nog even de tijd geven, maar op deze manier nog erg lang samen blijven, vind ik ook niet echt een goed plan. Hebben meer vrouwen in zo’n situatie gezeten? En wat hebben jullie gedaan? Hebben jullie nog tips?
Heel erg rot dat je nu in deze situatie zit. Dit is niet hoe je een zwangerschap en eerste periode met een nieuw kindje voorstelt. Het is een moeilijk moment om een beslissing te nemen, want ja, hormonen doen inderdaad heel erg veel. Wat zouden je overwegingen zijn om het toch nog te proberen? De relatie zelf, of vooral de omstandigheden (consequenties). En om uit elkaar te gaan? Natuurlijk moet je de keuze zelf maken, maar ik zou me voornamelijk laten leiden door de relatie zelf. Je kunt om 101 redenen bij elkaar blijven, maar als het niet gaat om liefde voor je man, wordt het heel lastig denk ik. Beide opties worden hard werken, voor jullie beiden. En ook communiceren, je aanpassen aan elkaar, wellicht ondersteuning door therapie, en veel geduld. Want je hebt toch kinderen samen.
Ik heb alleen een reactie op je opmerking dat je jezelf afvraagt in hoeverre kinderen gelukkig worden van ruziënde ouders. Niet natuurlijk. Als kind hadden mijn ouders áltijd ruzie. Ze bleven voor mij en mijn zusje bij elkaar. Als ze vroegen wat ik voor mijn verjaardag wilde heb ik echt jaren gezegd dat ik wilde dat ze gingen scheiden. Dat hebben ze uiteindelijk pas gedaan toen mijn zusje klaar was met de middelbare school en ik op kamers zat.
Je zegt dat de problemen voortkomen uit jij die niet werkt, en de bijhorende financiële beperkingen. Hoe sta je erin om na je bevalling weer te gaan werken? Is dat een optie? Praten jullie daarover? Kan dat zijn stress verminderen? Of wil jij dat niet, of zit daar het probleem niet? Natuurlijk erg moeilijk om zo vanop afstand advies te geven.
Ik denk dat voor de kinderen me tegenhouden en de praktische overwegingen. Misschien is therapie inderdaad nog wel een optie, daar zal ik het nog wel met hem over hebben. Er zal hoe dan ook iets moeten veranderen...
Ik wilde zeker ook wel werken na mijn bevalling. Het liefst niet direct, maar wel na een half jaar tot een jaar. Maar eigenlijk niet eens vanwege het geld, maar omdat ik weer wat voor mezelf wilde gaan doen. Ook al ga ik straks werken, dan zullen bepaalde dingen nog niet aan zijn eisen voldoen. Een duurdere auto, van alles veranderen aan ons huis en drie vakanties per jaar gaan hem nog steeds niet worden dan. Ik ben bang dat dat dan ook uiteindelijk niet ‘de oplossing’ zou zijn...
Maar wat is 'werken' voor jou? Is dat vijf uur per week zodat je iets voor jezelf doet, maar zonder dat het echt bijdraagt aan het gezinsinkomen? Of is het een volwaardig extra (deeltijds) loon verdienen, en is hij daar nog stééds niet tevreden mee?
De bedoeling was dat ik 24 uur zou gaan werken. Daar is hij zeker wel tevreden en meer zou ook (voorlopig) niet hoeven van hem, maar dat verandert het beeld helaas niet wat hij heeft.
Tja ok. Maar dan ligt het probleem bij hem, met onrealistische verwachtingen. Beseft hij dat? Kan hij daarover praten?
Ik heb dat hem duidelijk geprobeerd te maken, maar dat lukt gewoon niet. Het is gewoon nooit genoeg. Als ik dan zeg ‘we kunnen dan misschien één keer per twee jaar op wintersport’ geeft hij als reactie ‘ja, maar ik wil ieder jaar’. Als ik daar dan op in ga, wordt er weinig op gereageerd. Hij is daar niet tevreden mee en ziet het gewoon graag anders. Maarja... dat zit er gewoon niet in.
Dus eigenlijk is de relatie zelf niet erg motiverend om het alsnog te proberen, als ik je goed begrijp. Het lijkt me een hele moeilijke keuze, maar ik denk wel dat je verschillende aspecten hebt binnen een relatie. Je bent huisgenoten met een taakverdeling, ouders die samen moeten opvoeden, geliefden die elkaar liefhebben, etc. Ik denk dat je de kern niet kunt veranderen, je normen en waarden en of je de ander een "goed mens" vind. Afspraken en de manier waarop je dingen aanpakt wel, daar kun je nog iets in veranderen. Dus ik zou me afvragen of jullie in de kern op elkaar aansluiten of juist niet. En kun je er mee leven als dit altijd anders zal zijn? Voor de kinderen zou ik niet bij elkaar blijven. Beter op een goede manier uit elkaar dan op een slechte manier bij elkaar. Houdt angst je ook tegen, of valt dat mee?
Ik hoor vooral dat hij van alles financieel wilt. In hoeverre is dat veranderd met deze zwangerschap? En wou hij bewust voor een tweede kindje gaan? Iedereen krijgt een ander jeugd dan jezelf hebt gehad. Er kan een bewuste keuze worden gemaakt om van de luxe van je eigen jeugd af te stappen en te kijken wat de mogelijkheden voor nu zijn. Zou relatie therapie een optie zijn? Daar kunnen jullie met een neutraal persoon gesprekken hebben en uiteindelijk besluiten of je samen een toekomst ziet en hoe je het dan in wilt delen.
Angst speelt inderdaad ook wel mee. Qua opvoeden liggen we gelukkig wel op één lijn, alleen op andere vlakken verschillen we wel erg. Ik denk dat in ieder geval relatietherapie wel een goede keuze zal zijn en ik wil het nog wel ‘aankijken’ tot na de bevalling. Ik hoop toch wel dat we er op een of andere manier samen uit komen... En anders inderdaad in ieder geval op een goede manier uit elkaar en niet met een hoop ruzie.
We waren daar al heel verschillend in, maar de zwangerschap lijkt wel echt een soort omslagpunt te zijn. Hij wilde ook graag nog een kindje, maar het lijkt wel alsof hij zich nu pas realiseert wat dat financieel met ons doet. Relatietherapie is wel een goede inderdaad, dat wil ik nog wel gaan doen. Geen idee wat de mogelijkheden zijn daarvoor op dit moment, maar daar ga ik nog wel even achteraan deze week.
Dat lijkt me een verstandige keuze. Ongeacht de relatie zullen jullie altijd nog "samen" verder moeten. Staat hij hier ook voor open denk je?
Wat vervelend, die situatie waar je inzit! Om op je eerste vraag terug te komen: nee natuurlijk moeten jullie niet uit elkaa gaan nu! Jullie hebben een half jaar geleden nog besloten om voor een tweede kindje te gaan hoe dan ook, zou ik nooit tijdens een zwangerschap of tijdens het eerste jaar van een kindje uit elkaar gaan. Er spelen zoveel dingen dan mee, de zwangerschap en met een kleintje. Dat is gewoon niet het moment om zo’n grote keuze te maken. Ik vind persoonlijk dat je het aan je kinderen verplicht bent om het nog een hele tijd te proberen samen. Ik heb zelf ook na de komst van de derde ontslag genomen, werk alleen nu een beetje vanuit huis. Voor ons werkt het, maar het zet je wel in een kwetsbare positie als thuisblijven. Mochten jullie uit elkaar gaan, dan zal je te zijner tijd sowieso wel weer een baan moeten zoeken. En misschien dat het ook wel meer afleiding zou brengen voor jou, als jullie onenigheid hebben gehad dan zit jij hele dag thuis en ga je er meer over malen dan dat je een dag op pad zou zijn geweest. Ik denk dus dat het sowieso goed zou zijn als je werk zou zoeken. Je man wil graag wat meer te besteden hebben en ik kan me daar best iets bij voorstellen. Ik denk dat het jullie relatie gelijkwaardiger zou maken, meer afleiding te brengen en jouw positie uiteindelijk ook sterker. Voor nu is het een beetje de tijd doorkomen misschien, maar misschien kun je wel een plan met hem opstellen dat je weer naar werk gaat zoeken. Dat zou je overigens best op korte termijn al kunnen doen Veel sterkte!!