Werken bracht meer geld in het laadje en gaf ons een luxere levensstijl. Thuisblijven geeft me minder stress, meer voldoending en ik word echt gelukkiger hiervan merk ik. We proberen op veel fronten te besparen etc zodat het ook zal blijven kunnen. Ik zou noet graag meer de kinderen naar de opvang moeten brengen. Verschrikkelijk lijkt me dat. Was ik maar eerder gestopt met werken, toen we zo vast zagen met onze middelste.
Maar 2200 netto. Stel dat je dat hebt, dan wordt het toch alsnog wel heel erg krap om rond te komen? Wij hebben niet eens zulke hele hoge vaste lasten, maar alles bij elkaar? Dat red je zelfs als je alles simpel houdt toch bijna niet? Huur/hypotheek zeg Zorgverzekering Gas licht Water Gemeentelijke belastingen Auto verzekering Wegenbelasting Overige verzekeringen Boodschappen Benzine Boodschappen Telefoon/internet
Persoonlijk denk ik dat het allemaal wel te redden is, als het tijdelijk is. Maar voor jaren na elkaar ? @citroenrasp Mijn antwoord op uw vraag Wij worden alles behalve gelukkig van kort op andere mensen wonen. Wij vinden het alle 2 vreselijk om te ruiken wat de buren eten, te horen wat ze vertrellen en alle andere zaken die je tegenkomt ( in het verleden hebben we wel zo gewoond dus we weten wat we niet willen) Waar we nu wonen is het allemaal best oké maar de woning is te klein en eigenlijk willen we nog rustiger wonen als waar we nu wonen. Als ik zou thuis blijven , dan mogen we dat echt wel vergeten. Dus ik ga met plezier 20 uur gaan werken als ik daardoor het huis kan kopen dat voor ons perfect is. Ik heb trouwens wel niet echt stress door te gaan werken. Maar dat ligt aan mijn luxe werkuren.
Wij hielden gewoon geld over hoor. Ik heb zo geen exacte bedragen in mn hoofd. Maar ik hoefde zeker niet over elke cent na te denken en we spaarden ook nog.
Ja zo denk ik er ook over. Ook als we het dan krapper hadden gehad dan nu. Maar als we niks meer zouden kunnen doen of niet hadden kunnen sparen, dan weet ik het niet. Achteraf had het wel eerder gekund denk ik nu, maar achteraf is alfijd makkelijk praten.
Hier ook. Ik werk nu een paar uurtjes per week, maar dat is niet perse nodig. En we leven best luxe, kopen bijna alles wat we willen, letten niet echt op de centen. Ik koop en verkoop wel wat via mp, maar koop ook gewoon nieuw. Net wat ik leuk vind en tegenkom. Ik heb ooit een eigen bedrijfje gehad, heeft ons uiteindelijk alleen maar geld gekost, maar niet dat we dat gemerkt hebben. Man is nu naast zn baan voor zichzelf begonnen en ook daar een hoop eigen geld in gestopt. Het kan dus echt prima! En wij hebben echt nooit hoeven te besparen.
Maar ja, wat is leuk? Dat verschilt nogal per persoon. Wij houden erg van wandelen en dat is gratis. Naar restauranten gaan en winkelen e.d houden we totaal niet van. Eigenlijk leven we nu niet heel anders dan in onze zuinigere periode, waarschijnlijk door onze groene/consuminder levensstijl. Voor mij voelde het totaal ook niet als iedere cent omdraaien, maar kan me goed voorstellen dat anderen dat wel zo zien, vooral wanneer het geen vrijwillige keuze is.
Nou ja dat laatste is denk ik heel belangrijk. Wij ondernemen ook vooral gratis activiteiten. Wandelen of stukje fietsen, voor ons hoeft een dagje pretpark ook niet zo, maar als zoiets ook nooit meer zou kunnen of als een ijsje onderweg al te duur wordt, dan is voor mij de lol er wel af.
Maar dat is dan toch een heel andere situatie dan met €2200, €200 overhouden? Dan ligt het ook aan wat je vaste lasten zijn, wij zouden met €2200 echt niet “bijna alles kunnen kopen wat we willen”, helemaal niet zelfs. Tenzij we niks kopen
Wij willen werken (beiden 36 uur). Wij willen een huis vrijwel in het centrum van een (grote) stad dat aan de grote kant is. Wij willen 3x per jaar uitgebreid op vakantie. Wij willen 2 auto’s. Enz enz enz. En als je dat wil, dan red je het niet van 1 salaris. Toen ik aangaf moeder te willen worden zei mijn man: ‘alleen als je een werkende moeder wordt’ Ik kan geen tbm zijn. Ik wil het niet maar ik kan het ook niet. Maandag is mijn vaste vrije dag en dan ben ik meer moe dan de rest van de week. Daarbij vind ik dat ik niet voor niets een opleiding heb gedaan en daar wil ik iets mee. En binnen mijn werk wil ik steeds meer hogerop komen. Ik heb al een aparte functie erbij en mindering van mijn caseload. Daarnaast hebben wij áltijd van mijn ouders meegekregen; ‘zorg dat je jezelf financieel kan redden. Zonder alimentatie, zonder toeslagen.’ En daarmee zeg ik niet dat ik het van een ander afkeur oid, maar ík wil dat niet. Als mijn man nu zou overlijden zou ik het prima redden. Ik krijg elke maand een flink salaris (tegen de 3000 netto in m’n eentje). Man ook want verdienen hetzelfde. Ik zou het vreselijk vinden om te moeten denken; ‘nee ik kan niet meer roken want dat kost te veel. Nee ik kan geen sushi bestellen want dat is duur’ etc. En ik kan ook zuinig zijn. Ik vind het bijvoorbeeld een uitdaging om van zo goedkoop mogelijke producten een flinke maaltijd op tafel te zetten. Lang verhaal kort; het heeft met willen te maken dat ik deze levensstandaard heb. Niet arrogant, niet veroordelend, niet uit de hoogte naar anderen.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord. M.b.t je laatste zin: dat vat ik totaal niet zo op en zoals ik al aangaf was mijn vraag dus ook gewoon zo bedoeld (denk dat je dat wel begreep hoor... Maar bedoel dit meer algemeen). Was er gewoon echt benieuwd naar zeg maar, omdat ik echt vaak lees dat 1 salaris niet genoeg zou zijn en ik ken zoveel gezinnen in Nederland die van één minimumloon kunnen rondkomen. En dan vraag ik me af hoe dat kan maar ik denk idd dat het vaak niet 'niet kunnen' is, maar meer 'niet willen'. (Uitzonderingen daargelaten natuurlijk). Mijn man fietste bv 3 uur dagelijks om op zijn werk en weer thuis te komen. Daar verbaasden zoveel mensen zich over, want "dat kán toch niet?", het kan dus wel. Het is net iets wat je maar moet willen, maar voor hem was dat een geweldige vorm van beweging en ook nog eens milieuvriendelijk. Alleen: van mij mogen ze roken zelfs voor miljonairs onbetaalbaar maken...
Er zit ook een jongen bij mijn oudste in de klas en zijn moeder werkt niet. Helemaal prima, maar dat mens zit dus te pas en te onpas zielig te doen op Facebook over dat ze niks hebben en dan vraagt ze weer of mensen kunnen helpen, want het is zo zielig voor de jongens etc etc en dan denk ik echt wel, zeur niet of zoek een baan. Ga desnoods een krantenwijk lopen of niet, maar dat gebedel, vind het ook echt heel erg beschamend voor die jongens. Edit: en dit gaat dus niet over iemand die niet kan werken, maar over iemand die niet wil. Heb ik haar zelf horen zeggen, want als het niet zou kunnen was het weer een heel ander verhaal.
Ja dat snap ik ook totaal niet! Zelfde als mensen die zo klagen over weinig weekgeld ivm schulden, die ze hebben opgelopen door luxe artikelen op afbetaling kopen etc. Sorry maar daar heb ik weinig medelijden mee.