Meeste is al wel gezegd denk ik. Ik vraag me altijd af wanneer dit hier een keer gebeurt Mijn bijna kleuter is echt een draak momenteel en mijn peuter een mega dramaqueen en van mij is geduld niet echt het grootste talent zeg maar.. Zal ze nooit pijn doen of dreigen of beschadigen hoe dan ook. Maar stem verheffen is voor de oudste toch echt wel regelmatig nodig. En als je die twee ruzie hoort maken, denk je ook dat er op z’n minst iemand vermoord wordt. Met andere woorden, het hoort er een beetje bij denk ik.. Als je het echt prima redt, leg het dan over een paar dagen een keer rustig aan je buurvrouw uit en bedank haar voor haar bezorgdheid. Mocht je eigenlijk wel wat hulp kunnen gebruiken of gewoon een praatje ofzo, kan dat ook nog. Ik vind het niet klinken als iemand die jou bewust wil neerhalen. Al snap ik dat je je wel rot voelt.
Het is wel lief van je buurvrouw dat ze het komt vragen. Hoewel ik denk dat je echt geen uitzondering bent hoor die wel eens schreeuwt naar de kinderen. Dan heb je er ook nog eens vier dus dat is al het dubbele van een doorsnee gezin met twee kinderen Tja dan zal je jou misschien vaker horen. Ik denk dat er geen een gezin bestaat waar ze nog nooit tegen een kind geschreeuwd hebben. En als ze zeggen dat ze dat nog nooooooit hebben gedaan, dan liegen ze Ik zou het loslaten. Lief aangeboden, maar niet nodig, doei!
Bij mij thuis hebben buren wel vaak hun hoofd de andere kant opgedraaid. Mijn zusjes waren al bekend bij jeugdzorg en stonden onder toezicht. Uiteindelijk zijn we verhuisd en al snel hadden de buren wel een bepaald beeld van ons gezin. Ik woonde toen voornamelijk al bij mijn vriend in huis, ruzies tussen mijn zusjes de ene dag, de andere dag samenspannen tegen mijn moeder. Het was heftig, geen enkele deur had geen voetafdruk of vuistafdruk. 'Echte' fysieke mishandeling was er niet, maar die ruzies. Mijn hemel. Het is zelfs zo uit de hand gelopen dat ze mijn moeder het huis uit hebben gekregen. Maar het kon ook echt wel gezellig zijn, het was echt niet alleen maar ruzies hoor, maar dat is wel wat de buren horen. Dit was ook pas op het moment dat mijn zusjes 10 en 13 waren geloof ik. En de wijkagent kwam regelmatig langs, tot het moment dat ze ook allebei op begeleid wonen terecht zijn gekomen. Het is uiteindelijk goed gekomen hoor, maar juist doordat mijn buren wel aan de bel trokken, werd er door instanties sneller gehandeld. Aan de andere kant, denk ik ook wel dat je echt het verschil wel herkent tussen ruziënde spelende kinderen. Of als er echt iets aan de hand is.. Laat het een paar dagen even op je inwerken. Ga een gesprek aan, als je het zelf wilt natuurlijk.
Wees gerust, Hier word ook zo nu en dan een ferme brul gegeven hoor... en geloof me.. iedereen doet dat wel eens alleen word dat niet gezegd. En op heeeel slechte dagen dan bler ik echt van me af! Om daarna trouwens de jongens weer een dikke knuffel te geven en gezellig verder te gaan met waar we mee bezig waren. tegenwoordig “mag” bijna niets meer. maar.... anderzijds snap ik de buurvrouw ook wel goed... als ik kinderen veel hoor huilen en blèren, en veel boze geluiden hoor zou ik ook zo mijn bedenkingen hebben.. Het is gewoon een heeeel moeilijk iets denk ik. want échte mishandeling, gebeurt ook gewoon een huisje naast je bij wijze van... probeer er nog eens met de buurvrouw over te babbelen... geeft jezelf mis een beter gevoel
Dit is altijd precies waar ik bang voor ben. Ik heb er geen 4, maar 3. Op sommige dagen vind ik het zo zwaar dat ik écht het gejengel niet hebben kan. Lekker buiten in de tuin en de hele straat geniet mee Ik snap jouw schrik dus heel goed ook al bedoeld ze het denk ik heel goed. Je bent een topmama
Hier hebben de buren onlangs veilig thuis gebeld.. daar ben ik echt van geschrokken. Ze vonden ons geïsoleerd van de buitenwereld.. (dit herken ik nou niet echt bepaald..) Ik heb nooit contact gehad met deze buren.. (Ze wisten niet eens hoeveel kinderen we hadden..) afgezien van dat de wijkagent ooit aan de deur is geweest of wij last hadden van deze mensen. echt ik zou graag hebben gehad dat ze ons gewoon hadden aangesproken ipv veilig thuis bellen.. Ook naar om zo om verantwoording te worden gevraagd, maar liever dat dan gelijk officiële instanties
Ik kan me trouwens wel voorstellen dat het soms voor de buren moeilijk is om onderscheid te maken tussen bijvoorbeeld hard huilende kinderen en mishandeling. Mijn zoon had verschrikkelijke driftbuien, daarbij ging hij soms wel een uur tekeer, huilen, krijsen. Ik liet hem dan niet alleen, bleef bij hem, maar liet hem wel uitrazen. Mij hoorde je dan niet want ik praatte zachtjes tegen hem maar mijn zoon kon je heel goed horen. Ik ben toen naar de buren toegegaan en heb uitgelegd dat mijn zoon regelmatig zulke driftbuien had, dat ik bij hem was maar dat ik hem op zo'n moment niet stil kreeg. Het was geen probleem, maar gaf mij echt rust dat de buren het wisten en begrip toonden. Het was ergens niet raar geweest hoor om voor zo'n schreeuwend/ huilend kind veilig thuis te bellen. De buren konden echt niet meer horen dan zijn gekrijs, de rest konden ze alleen zelf invullen/ heb ik ingevuld door het gesprek aan te gaan.
Iedereen schreeuwt toch wel eens... Ik moet vaak even een brul geven voordat ze eindelijk is luisteren wat ik te zeggen heb. Ik zou verder niks tegen de buurvrouw doen. Je wordt tegenwoordig overal reclame over dit onderwerp.
Ik snap dat je gekwetst bent, dat zou ik ook zijn. Ik hoorde na de komst van de jongste twee dat ik bij het cb bekend stond als risico gezin, want ik was jong onverwacht zwanger geraakt van de oudste. Was ook zo verdrietig toen ik dat dus te horen kreeg. Maar uiteindelijk is het gewoon als bescherming voor mijn kinderen en mijzelf bedoeld natuurlijk. Anyway, ik zou het even laten bezinken en daarna misschien het gesprek aan gaan? Oh en wat ze zegt over dat ze het met anderen er over heeft gehad, zou dat niet gewoon bedoeld zijn zo van dat ze zelf ook niet zo goed wist wat ze met de situatie aan moest en het eerst met anderen heeft overlegd? Ik doe dat namelijk ook wel eens over mijn buren (al geloof ik niet als ik het zo lees, dat ik jou daarmee kan vergelijken hoor ). Maar dan twijfel ik gewoon aan mezelf, ben ik nou zo'n *vul maar in* of is dit inderdaad iets om voor in actie te komen?
Vorig jaar zat mijn zoon absoluut niet goed in zijn vel, nog nachtmerries van de vorige woning, de schoolkeuze was de foute ,hij werd door andere kindjes mishandeld op school....Hij had driftbuien ,niet normaal meer!Op een gegeven moment vroeg mijn buurman of het wel goed ging bij ons omdat hij mijn zoon zo vaak hoorde...ik brak op dat moment, ik heb echt een goed gesprek gehad met hem erover.Hij heeft zelf een broer die zwaar autistisch is dus hij weet hoe moeilijk dat kan zijn ,zeker als op slechte momenten. Ik vond het heel fijn dat hij me er op aansprak,sinds die tijd heeft hij aan een half woord genoeg en houd hij een klein oogje in het zeil.Mijn naaste buren heb ik ook uitgelegd hoe mijn zoon "werkt"om misverstanden te voorkomen. Ik snap dat je je nu even verdrietig/aangevallen voelt maar bekijk het positief, er is nog iemand die zich om jullie en de kinderen bekommert (buiten jullie eigen kringetje om).Laat het even rusten ,misschien fijn om nog een keer een gesprek aan te gaan met haar?
Beter een goede buur dan een verre vriend zeggen ze toch? Ik snap dat je schrikt en direct in de verdediging schiet. Want waar bemoeit zo iemand zich mee... Maar wat lief en moedig van haar om aan te bellen. En als je zo verdrietig wordt van hulp die wordt aangeboden zit je er met 4 kleine kindjes misschien wel mee doorheen dan jezelf toe zou willen geven. Hoe lief en hoe fijn dat iemand je hulp aanbiedt. Je hoeft er geen gebruik van te maken. Maar het is toch fijn om te weten dat je ergens dicht in de buurt terecht zou kunnen mocht er eens iets zijn. Wie weet wil ze wel een keer op de kindjes passen. Doen jullie ook wel eens wat als partners samen zonder de kindjes? Gewoon om even stoom af te blazen?
Ja zeker wel! We plannen eens in de zoveel tijd eens een etentje en bios. Dan past mijn schoonmoeder op. Of Schoonmoeder past op en doen we apart wat met de kinderen de ene keer de jongens andere keer de meiden.
Ik vind het fijn van je buren. Het is ons ook overkomen. Onze zoon heeft PTSS en roept vanaf 6 al dat hij dood wil. Klinkt ook niet normaal als je net nieuwe buren hebt. Wij zijn het gesprek aangegaan en nu weten ze het. Ze weten nu ook waar het mis gaat. En als ze hem continu horen en hij is bijvoorbeeld naar school, dan komen ze even langs vor een praatje. Geven ze aan dat ze het weer hebben gehoord en bieden hulp aan. Ik snap dat je je schuldig voelt en rot voelt, iedereen wil het goed doen, maar ieder huisje heeft zijn kruisje. Maar openheid erover helpt echt!
Ik vind het ook goed van je buurvrouw is vast niet makkelijk geweest om bij je aan te bellen maar als het bij mij was had ik het fijner gevonden als ze dan het tegen mij zou zeggen ipv m'n man Persoonlijk zou ik niet boos worden op M'n buurvrouw maar me kapotschamen als de buurvrouw van huizen verderop kwam omdat ze me regelmatig hoort schreeuwen ook al is er niks aan de hand maar gewoon dat ze denkt dat we hulp nodig hebben en wellicht heeft ze het er met meerdere buren over gehad voor deze stap te zetten En ja ook ik verhef mijn stem zeker ik denk dat we dat allemaal wel eens doen vooral met meerdere kleine kinderen Ik zou later deze week even aanbellen om te verzekeren dat het allemaal goedis
Ik snap je heel goed dat t heel erg rauw op je dak gevallen is. Zeker als er door een buurvrouw gezegd wordt dat je een burn-out hebt. Dan zou ik t in de eerste instantie ook niet knap en bewonderingswaardig vinden van de buurvrouw. Dan vraag ik me af of t haar intentie is om te helpen of dat ze al een oordeel over je klaar heeft. Ik zou t even laten bezinken en dan goed nadenken wat je er mee wilt. Wil je t zo laten en denk je k weet zelf wel beter. Of wil je op die burn-out uitspraak terugkomen? Ik zou zelf t laatste doen, want ik zou daar echt last van hebben. Dan kan je in t gesprek altijd nog wat extra info geven over hoe t nu thuis is en dat t verder gewoon goed gaat met jullie. Sterkte ermee!♡
Wat betreft die burn-out: dat vind ik ook niet netjes. Maar kennelijk heeft zij dat ook weer gehoord van derden (zo te lezen tenminste). Ik zou dus vragen van wie ze dat heeft, om met de "bron" daarvan een gesprek aan te gaan. Ik weet niet in wat voor omgeving TS woont maar vooral in dorpen krijg je dit soort praatjes helaas erg snel.
Ze praat haar geen burn-out aan, ze zegt alleen dat ze het gehoord heeft. Dat kan gewoon een misverstand zijn. Als het je over een paar dagen nog dwars zit zou ik langs gaan en zeggen 'Ik hoorde dat je langs bent gekomen, alles gaat goed bij ons en we redden het prima, ik voel me alleen een beetje opgelaten dat je de indruk hebt dat het niet goed gaat bij ons thuis. Ja er word gehuild door de kinderen,maar nogmaals, alles gaat goed. En bedankt voor je aanbod'
Dat ja, Hoeft helemaal geen kwade bedoeling te zijn. Ik kom zelf uit een dorp en daar ging het zo vaak van 'Goh ik hoorde van X dat je...' gevolgd door een of ander ding dat niet klopte. Reden dat ik daar weg ben gegaan
Herkenbaar! Ik woonde een tijdje in een gehucht en daar ging het dus precies zo, echt vreselijk. Daarom dat ik denk dat haar buurvrouw niet echt kwade bedoelingen heeft met die opmerking over de burn-out. Al is het natuurlijk absoluut niet leuk om zoiets te horen.
Denk dat er al genoeg is gezegd en ik hoop dat je emotie al wat gezakt is. Ervan uitgaande dat de intenties van je buurvrouw goed zijn, gun ik iedereen zo'n buurvrouw.