Hallo lieve meiden, allemaal niet mis wat we meemaken. sterkte voor jullie allen. Ik wil graag mijn verhaal kwijt sorry is lang, kan als heftig ervaren worden en wil jullie niet bang maken. Maar ik wil het graag even kwijt. En vraag me af of er meerdere dames zijn die dit ervaren hebben, miss. Kunnen zij mij tips of adviezen geven over verloop? Zelf heb ik 6 miskramen gehad. Allemaal zeer pril en voor de 8e week. tot nu, we waren zo blij met een geweldig mooie knaltest. Maar niks bleek minder waar. Ik kreeg met 6 wk helse pijnen, maar weinig bloedverlies. Wel vk gebeld. Volgende dag echo, maar mocht niks kunnen zien. Enkel een holte zonder inhoud. Het was toch weer misgegaan. Dachten we... Afgelopen weekend weer een test, had veel buikpijn en al mn symptomen waren nog aanwezig en ja hoppa knaltest. een kleine hoop had ik weer terug. Di. Naar de vk, echo... baarmoeder was gehuld met vocht en dikker slijmvlies maar zou eigenlijk 8 wk zijn. Niets geen inhoud niks. Ze wilde toch verder kijken en ja hoor elders uiterst recht zat mn frummeltje. In een zakje met jawel een kloppend hartje. Mijn hart maakte een sprongetje maar wist gelijk dat het niet goed was. En dat bleek, frummie zat verkeerd. In mn eileider en daar mag het niet zitten. Alles ging door mij heen, ik mocht hier niet eens van genieten. Werdt met spoed ingestuurd naar de gyn. Helaas bevestigde hij het verhaal en moest ik op de spoedlijst voor de ok. Ik werdt direct opgenomen en daar lag ik dan. In mn bedje, vol emotie. Mijn hand op mijn buik. De laatste momenten dat mn frummie nog bij me is. Er was geen andere keus, als het niet weg wordt gehaald wordt het gevaarlijk voor mij. Door Corona kon er niemand bij me zijn en gelukkig had ik een lieve dame naarst mij liggen, die mijn verhaald aanhoorde en er op dat moment even voor mij kon zijn. personeel in het ziekenhuis was ook erg lief en werd goed verzorgd. Operatie verliep goed zonder complicaties. Ze hebben mijn hele eileider weg moeten halen, en dat vind ik best een dingetje. Nu ben ik thuis. Ik werd geleefd en nu heb ik rust. Maar dat ben ik niet. Mn frummie is weg, mijn eileider ook. gelukkig is de andere nog aanwezig en kan ik daarmee nog zeker kinderen krijgen. Toch voel ik veel verdriet maar kan er even niks mee. Toch de vraag, meer dames met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? En hebben deze ingreep gehad? Hoe was het voor jou en hoe gingen jullie met deze emotie om? liefs hartje
Helaas ervaring hier. Ik heb twee keer een bbz gehad, 1 keer na m'n eerste ivf behandeling en afgelopen september na een spontane zwangerschap. De eerste bbz is vanzelf afgestoten en bij de tweede keer is mijn eileider weggehaald. Dat ging om mijn rechter eileider. Het lichamelijke herstel is heel goed verlopen. Na 2 weken kon ik alles weer en had m'n energie terug. De littekentjes zijn heel klein. Ik was vooral ook erg dankbaar dat we er op tijd bij waren, mijn eileider was namelijk al gescheurd. Omdat ik niet had verwacht spontaan zwanger te worden, had ik totaal niet op een zwangerschap gerekend. Mijn zoontje was ook nog erg jong toen. Afgelopen februari had ik weer een licht positieve zwangerschapstest maar begon ik al vrij snel erna te bloeden. Helaas tot op heden nog niet opnieuw zwanger. We wilden eigenlijk weer naar de kliniek om verder te gaan met ivf maar dat kan momenteel niet ivm corona. Als je weer zwanger bent dan mag je al extra vroeg (ik bij 5 weken) een echo laten maken om te kijken of het op de juiste plaats is ingenesteld. Veel sterkte! ❤️
Heftig meid, ja ik heb ook geluk gehad het was een wonder eigenlijk dat het nog zo lang goed gegaan was. Mn vk zei dat het normaal niet zo lang (intact) blijft zitten. De gyn vertelde mijn man dat ik al een barst had dus voor mij ook echt op het nippertje. Goed om te horen dat je lichamelijk zo snel hersteld bent. Ik ervaar toch nog aardig wat pijn, maar zal vast komende dagen af gaan nemen. Ik hoop voor jou dat snel de maatregelen versoepelen en je weer aan de slag kan met ivf. Sterkte daarmee. En bedankt voor je reactie, kan ik wat mee
Hi Hartje82, Sorry dat je dit hebt moeten meemaken. Ik weet helaas ook uit ervaring hoe dit is en hoe moeilijk het is. Één van de dingen die ik zelf heel lastig vond is het sterke gevoel van verdriet en verlies maar er op dat moment even niets mee kunnen omdat je je probeert te richten op lichamelijk herstel. Mocht dit je bekend voorkomen dan zou mijn tip in elk geval zijn om later de tijd nemen alles wat je overkomen is te verwerken. Ook vond ik het zelf handig om alle vragen die in me opkwamen op te schrijven zodat ik ze kon vragen aan de gynacoloog bij de controle. Bij een volgende zwangerschap mag je inderdaad eerder langskomen (bij mij zes weken) om te laten controleren of alles goed zit. Heel veel sterkte voor nu ❤️
Ja, een heftige ervaring. Heel herkenbaar wat je schrijft. inderdaad wil snel en goed herstellen, maar de emotie komt en gaat wanneer het zich aandient. Dank je wel voor je tips. Zeker handig om alles op te schrijven. Liefs
Allereerst heel veel sterkte! Het is zeker een rollercoaster, je emoties vliegen alle kanten op. Ik heb er ook ervaring mee. 2 bbz’en gehad, waarvan de 1e in mijn rechter eileider zat en die is weggehaald. De 2e zat op mijn rechter eierstok, toen is alleen het vruchtje verwijderd. ik heb er toen vooral heeeeel veel met mensen over gesproken, dat luchtte echt op! Ook heb ik best wat tranen gelaten. Wat ik je wel kan zeggen is dat het zeker goed kan komen! Ik heb 2 prachtige dochters en ben nu 12 weken zwanger van de 3e. Je hebt er nu misschien even niks aan en voelt het niet zo, maar houd moed, het kan zeker helemaal goed komen.
Oh wat naar om dit mee te maken! Ik herken me helaas ook in je verhaal. Heb 3 jaar geleden een bbz gehad (was spontaan zwanger en we hadden al een dochter van toen 2 jaar). Ook met 6 weken bloedverlies, echo niks te zien, weekje afwachten. Toen met 7 weken plotseling heftige buikpijn en met spoed geopereerd, mijn eileider was aan flarden en mijn buik zat vol met bloed. Ik herken zo wat je schrijft over die laatste momenten voor de operatie dat je je ervan bewust bent dat straks als je wakker wordt je kindje (ja heel klein maar toch) weg is. Ik heb daar ook enorm om gehuild en het heeft echt een halfjaar en wat hulp van een psycholoog gekost voor ik dat goed verwerkt had. Ik had ook last van flash-backs, ook doordat het allemaal zo snel ging en ik het bijna niet kon navertellen. Heb er EMDR therapie voor gehad en daarna ging het stukken beter. Ik vond het ook moeilijk als ik er met mensen over praatte en ze het vergeleken met een miskraam. Ik heb voor de zwangerschap van mijn dochter ook een miskraam gehad met 7 weken. Ook heel verdrietig maar ik vond het niet te vergelijken met de heftigheid van een bbz: naast het verlies van je zwangerschap een spoedoperatie, je eigen leven dat gevaar loopt, een eileider kwijtraken, het was voor mij echt van een andere orde. We zijn nu 3 jaar verder en inmiddels heb ik een prachtige zoon erbij. Via IVF, want achteraf bleek dat die ene eileider die verwijderd is, de enige was die ik had. Domme pech, een zeldzaam foutje in aanleg (ook mijn baarmoeder is afwijkend van vorm), dat kon niemand van tevoren weten. Voor mij ligt het dus anders, maar in principe kan je na een bbz met 1 eileider nog prima zwanger worden. Gelukkig ook daarvan genoeg voorbeelden hier. Heel veel sterkte. Ik kan alleen maar zeggen: neem de tijd om dit te verwerken en zoek hulp als je die nodig hebt. En houdt moed, ook dit verdriet zal slijten en er komt vast een dag dat je een gezond kindje in je armen mag houden. Dat neemt deze verdrietige herinneringen nooit helemaal weg maar het verzacht wel.
Dank jullie wel voor jullie reacties. Ja het is nog vers en mijn verdriet is vol aanwezig. Maar zal er zeker mijn weg in vinden. Ik heb al een zoontje van 7. En die wil ik ook niet de hele dag belasten met mijn emotie. Dus het is even zoeken naar balans. Mijn linkereileider is nagekeken en is momenteel gezond. Ik ervaar echter wel dat daar nog steeds de meeste pijn zit en is nog aardig gezwollen en beurs. Ten opzichte van mij. Verwijderde kant zag maar. Herkenbaar? alsnog bedankt voor alle lieve reacties en heel fijn om te lezen dat jullie je weg horen hebben kunnen vinden
@hartje82 hoe is het nu? Ik had inderdaad ook pijn aan de kant waar het juist niet zat. De arts vertelde me dat het door de prikkeling van bloed kwam.
Lief dat je ernaar vraagt. pijn is weg gelukkig, het beperkt dan toch wel. Had wel nog de arts gebeld hierover en die gaf als verklaring dat alles via de linkerkant verwijderd was en dus beurser is. Dus verklaard zeker. Ik heb nog weinig energie. Maar dat zal vast weer terugkomen. mentaal gaat het niet zo goed. Maar onze weg hier naar toe heeft ook een lange adem gehad met vele miskramen ervoor. Dit als uitkomst voor nu hakt er behoorlijk in. Ik merk dat we de balans nog moeten vinden. Ik zit er emotioneel veel meer doorheen dan mijn man. De Corona helpt ook niet mee, want ik ben liever alleen en dat gaat nu even niet. Wel blij dat de scholen maandag weer beginnen, dat bied op dat gebied wat meer opties. Inmiddels hulp ingeschakeld, ik hoop dat ze me verder op weg kan helpen dit een plekje te geven. groetjes ☺️
Ach lieve @hartje82 wat verdrietig om dit te lezen. Ik wil je een dikke digitale knuffel geven. Heel goed dat je hulp hebt gezocht! Fijn dat de scholen maandag weer open gaan. Morgen zal ook wel een gekke dag worden. Ik denk aan je!
Lief, dank je. Een beetje lucht en tijd voor jezelf is echt een verademing. Ik zie dat jouw weg ook niet geweldig is Jij ook een knuf van mij! liefs
Dankjewel @hartje82 ❤️ Hier helaas ook al veel meegemaakt inderdaad. Na jouw operatie ben ik dus toch weer spontaan zwanger geraakt maar ook dit is ook weer niet goed afgelopen. Hoe is het met je? Is de hulp al opgestart?
Herkenbaar, bedankt voor je verhaal. Het helpt om dit van andere te lezen en ik ben blij te zien dat jouw wens voor een kindje uiteindelijk in vervulling is gegaan
zo verdrietig en oneerlijk. Dikke knuf voor jou! Ja heb inmiddels mijn intake gehad. Gelukkig op tijd, het lijkt hoe verder weg/hoe zwaarder. Terwijl het voelt als gisteren. Jij heb jij hulp? Helpt het jou?
Fijn dat de intake is geweest, ik hoop dat je je gauw wat beter gaat voelen!! ❤️ Hier geen hulp, het gaat gelukkig wel goed met me. Veel afleiding van m'n zoontje dus dat helpt zeker.