Hoi allemaal, Lang verhaal kort: mijn schoonmoeder kan ontzettend negatief, manipulatief en neerbuigend zijn en mijn maat is vol. Ze hoeft mij niet meer te verwachten op feestjes, in het weekend of aan de telefoon. Ik ben er klaar mee (nouja, blijkbaar nog niet want ik lig er nu wakker van). Nu lees ik vaker dit soort situaties hier op ZP, wat mij nu ook de kracht geeft mijn grens te stellen. Maar ik ben vooral benieuwd naar ervaringsverhalen over hoe jullie dat aanpakken. Ik wil mijn man niet laten kiezen tussen mij of zijn moeder (of nouja, moreel gezien vind ik dat ik hem daar niet toe mag zetten), maar ik wil gewoon niks meer met haar van doen hebben. Dat zal ik dus ook duidelijk moeten gaan communiceren, of is het verstandiger als mijn man dat doet? Kortom, dames met ervaring op dit/vergelijkbaar gebied: hoe zorg je er voor dat je je man niet dwingt een keus te maken? Laat je je kinderen wel mee gaan naar haar toe? Komt ze nog bij jou thuis (in mijn geval liever niet maar er komt echt een kraamweek aan en dat maakt het nu nog complexer)? Zit je nog in een familie app groep? Hoe doe je dat met feestjes waarbij zij ook aanwezig is? Andere praktische tips waar ik aan kan denken?
Ik volg. Ik ontwijk ze zo veel mogelijk en dat lukt aardig, zonder moeite, op enkele verplichte verjaardagen na.
Lastig hè? Ik heb ook aardig wat problemen met mijn schoonouders gehad. Maar in mijn optiek waren er een paar dingen waar ik naar moest conformeren. 1) mijn man hoeft niet te kiezen of hij het contact verbreekt ja of nee. ( het verwaterde wel een beetje) 2) Als ze tijd in hun kleinkinderen willen investeren zijn ze altijd welkom. Grootouders zijn belangrijk voor kinderen en zolang ze liefdevol met hun omgaan is er voor mij niks aan de hand. 3) Word ik ergens uitgenodigd waar hun ook bij uitgenodigd zijn, zet ik mij er of overheen of ik ga niet. Ga ik wel? Dan doe ik normaal tegen ze. ( deed ik altijd al) Ik ga niet tegen tegen de gene die uitnodigt zeggen dat ik niet kom vanwege persoon X of zeggen dat ze persoon X niet mogen uitnodigen omdat ik anders niet langs kom. Nu heb ik oppervlakkig contact met ze en dat is oké. Zo vroegen ze laatst of ze een keer met mijn zoon naar de speeltuin mogen gaan. Zodat mijn zoon ze wat beter leert kennen. Want ze denkt dat als hij nu een dagje met hen mee gaat hij dat niet fijn gaat vinden. ( en dat klopt ook) Ik was echt ontzettend verbaast, ze gaf mij vertrouwen dat ze begreep waarom hij nooit alleen bij hun is. Dus ik gun haar straks als dat covid voorbij is, dat uurtje alleen met mijn zoon in de speeltuin. Omdat ik het zo belangrijk vind dat hun een band met elkaar krijgen. En daarna komt het dagje weg wel als ze dit wat vaker gedaan heeft. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat je niet je eigen woede moet projecteren op je gezin en daarmee je schoonouders. Jullie ruzie, jullie probleem. Niet dat van de kinderen.
Ik zie schoonouders bijna niet meer. Man ook niet, maar wel iets vaker dan ik, hij heeft ook nog wel app contact met ze. Hij ging eerder nog wel eens met de kinderen naar ze toe, zolang ze leuk zijn tegen de kinderen vind ik dat geen probleem. Ze komen hier ongeveer 2x per jaar. Op de verjaardag van man en jongste (schelen 1 dag) en op verjaardag van de oudste 2 (samen) en 2x per jaar gaan we uit eten. Dan ga ik wel mee, maar dat is meer voor de opa van mijn man, die is zo lief en die zien we ook vaker. Hij is 88 en dan zet ik mij er wel overheen. Ik heb dat niet expliciet gecommuniceerd hoor, het is min of meer zo gegroeid en communicatie had toch van haar kant geleid tot verdraaiing van de hele situatie.
@Ysabella wat fijn dat ze die interesse toont! Kan me voorstellen dat het vertrouwen eerst opgebouwd moet worden. Ik wil mijn kindje straks ook zeker geen grootouders ontnemen, dat maakt het extra lastig. Ze wonen op anderhalf uur rijden, dus een half uurtje koffie zit er ook niet echt in. Ik kan haar wel uit mijn leven gooien, maar via mijn man en straks via ons kindje zal ze toch binnen blijven sijpelen. @suus1983 ja ik ben ook bang dat als ik nu de boel laat "escaleren" (zeg wat ik denk), mijn schoonvader (87) daarin meegezogen wordt. Voor hem is het het eerste kleinkind en zou het rot vinden als hij haar straks niet te zien krijgt wegens gedraai en gedoe van mijn schoonmoeder. Merk wel dat mijn schoonmoeder nu doet alsof haar neus bloed, maar dan volgt er toch weer een of andere steek onder water. Het feit dat ik haar niet op haar gedrag kan aanspreken vind ik heel lastig. Doordat het niet uitgesproken wordt (mijn vriend wil dat na het kraambezoek doen, zodat er nu niet nog meer stress ontstaat voor de bevalling) blijft het zo in de lucht hangen.
Hier kan ik helaas ook over meeschrijven. Het is hier zo dat ik aan die kant van de familie de boeman ben, het zwarte schaap. Inmiddels door wat therapie sessies heb ik veel inzichten gekregen en ook met mijn man duidelijkheid hoe we dingen wel/ niet aanpakken. Mijn man gaat geregeld alleen (of met de kinderen, maar die komen op leeftijd dat zij zelf ook liever niet mee willen omdat ze met name oma niet leuk vinden) en gezien het contact elke keer vanuit hem moet komen loopt dat ook aardig terug op het moment. Over verjaardagen zet ik mij heen; 2x per jaar laat ik mijn neus dus zien, doe ik eigenlijk wat Ysabella ook zegt; zo normaal mogelijk zoals ik altijd doe, 2 uurtjes max erheen en erna is het weer klaar voor een poosje . Op verjaardagen hier is het lastiger. Elke keer is het hommeles alsnog en hoe ik ook mijn best doe of op mijn tandvlees loop; ik kom er helaas nog elke keer als de pineut uit. Dit gaan we veranderen door zijn ouders los uit te nodigen van de rest zodat we wel gewoon een gezellige verjaardag kunnen vieren. Het is jammer dat het zo moet maar ja 14 jaar ben ik er aardig klaar mee
Mijn vriend neemt ze sporadisch mee naar zijn ouders, en ik gedoog ze met de verjaardagen van de kinderen. Verder hoef ik ze niet te spreken.
Hier ook een moeizame relatie met schoonouders. Eigenlijk al sinds het begin. Ik heb er vanaf dat de kinderen geboren zijn voor gezorgd dat zij in het begin iedere week en daarna om de twee weken de kinderen zien. Door ze bij ons uit te nodigen of anders gaat mijn man naar zijn ouders met de kinderen. Ik ga sporadisch mee, en doe dan gewoon normaal en probeer me niet te ergeren. Ook als ze bij ons zijn. Het kost veel moeite, en soms zorg ik dat ik er niet ben als ze komen, bijvoorbeeld als ik moe ben, om te voorkomen dat het ruzie wordt. Ik vind het belangrijk dat ze een band hebben met de kinderen. Gelukkig is mijn man heel goed in ene-oor-in-andere-oor uit, anders werd het echt heel ingewikkeld
Het contact met schoonmoeder is een beetje doodgebloed. Mijn man twijfelt of hij een definitieve afscheidsbrief stuurt of niet. Verder doen we al jaren aan social distancing. Op feestjes ofzo ontwijken we haar. Vindt ze ons toch dan loopt man weg, omwille van mijn kinderen blijf ik wel vriendelijk doen. Maar ik denk dat de bom ook eens bij mij barst en dan zal ik zelf het gesprek aan gaan. Met stiefschoonmoeder zijn we samen in gesprek gegaan. Nu is het nog niet echt geweldig, maar gaat het al stukken beter! Beetje water bij de wijn doen van beide kanten.
Toch best verdrietig, al die niet-leuke schoonmoeders. Ik vind het confronterend omdat de moeder van mijn ex echt een schat van een mens was en nu het contrast dus dubbel zo groot is. Misschien helemaal omdat mijn man liever meegaat naar mijn ouders en het daar meer naar zijn zin heeft dan bij de zijne. Ik denk dat ik het hier ook maar dood laat bloeden. Haar aanspreken op gedrag werkt averechts zijn we al achter gekomen. Man belt nog af en toe omdat ik dan zeg "joh moet je je moeder niet eens bellen", daar ben ik nu maar mee gestopt. Mijn man heeft besloten dat als ze in de kraamweek iets negatiefs of lelijks zegt ze het huis mag verlaten en gaat dat ook met de kraamzorg bespreken.
Mijn man heeft vreselijke schoonouders. Ik dus vreselijke ouders. Hij heeft altijd achter mij gestaan. Voor mij was het ook een proces. Het zijn toch je ouders. Je wil niet weten wat hij heeft geslikt, en mee van doen heeft gehad. Allemaal voor mij... Wel bleven wij altijd praten. En zag hij ook hoe erg ik ermee strubbelde. Maar verjaardagen etc, zelfs mijn kraambed (na 2 jaar geen contact te hebben gehad), heeft hij allemaal achter mij gestaan. Heel erg knap.. Zelfs nu zegt hij, als jij contact wil volg ik jou. Gelukkig heb ik inmiddels voor mezelf kunnen kiezen en hoeft hij er niet over na te denken. Nou ja.. op mijn off days na dan. Nog nooit heb ik me door hem gedwongen gevoeld, geen enkel moment. Zelfs niet op de ergste momenten... hij was er gewoon <3
Ik ben trouwens een week verder in mijn zwangerschap op dit moment als dat jij bent zie ik. Kan je het niet op Corona en raambezoek gooien die kraamweek ?
En zo hoort het ook! Wat fijn dat hij jouw de ruimte heeft gegeven om te kunnen beslissen wat je wilde. Het is toch een lang proces waar je in zit met veel wikken en wegen.
Hier ook geen contact meer met pleegschoonmoeder... Veel gebeurd, te veel.. Ik heb mijn vriend niet direct verboden naar haar toe te gaan , echter wel aangegeven dat ik serieus twijfels had of onze relatie haar manipulatieve gedrag zou overleven.. (ergens indirect dus misschien wel, hoewel dat echt een serieuze angst was!) Uiteindelijk is dat hele contact verbroken en heeft mijn vriend zelf ook ingezien dat die vrouw oprecht niet spoort/ psychisch niet in orde is (overigens geen mening maar een bewezen iets)