Hi dames. Op zoek haar herkenning en tips. Ik heb een meisje van 2,5 jaar. Ze is sterk, motorisch vaardig, lief, aanhankelijk en zorgzaam. Ze was een makkelijke baby qua slapen en eten en ontwikkeling. Echter heeft ze ontzettende verlatingsangst. Ik kan haar bijna niet naar bed brengen zonder te huilen inmiddels gaat het redelijk maar ze slaapt eigenlijk nog het beste/makkelijkst als ze me hoort of ziet dus in de auto/buggy/tent/bank/draagdoek/gewoon op een stoel in een hoek maakt allemaal niet uit (ze is in principe een hele makkelijke slaper). Opvang is 1 drama, al 2,5 jaar huilen bij brengen en ook bij ophalen omdat ze zo opgelucht is weer mij of papa te zien. Ook vind ze drukte moeilijk en hangt dan heel erg aan mij en zegt dat ze naar huis wil. Spelen in de speeltuin wil ze dan ook niet. Gilt alles bij elkaar. En dan bedoel echt heel hard gillen dat je het 4 straten verderop hoort en dat je denkt dat ze enorme pijn heeft. Op bezoek gaan ergens is dan ook echt niet leuk voor mij, haar en de andere kindjes die wel graag willen spelen. Ik probeer haar altijd te stimuleren te spelen, doe even mee en loop dan weg en benoem dat ze lekker kan gaan spelen zelf of met andere kindjes als we ergens zijn en mama even gaat afwassen, was doen etc etc en dat ik zo weer met haar ga spelen. Geen effect, gilt meteen om mij. Heel soms lukt het ineens wel en dan kan ze ook heerlijk spelen, lief met andere kindjes, geeft kusjes en knuffeltjes en handjes aan andere kindjes dus ze kan het wel maar het moet echt op haar voorwaarde en als ze zich goed voelt. Opvang gaat ze ook al 2,5 jaar naartoe, geen verandering. Dit terwijl ze maar 1 vaste leidster heeft op haar dagen (kleinschalige opvang) en ze die dus heel goed kent en ook heel lief is. Het is echt ontzettend vermoeiend met haar en ik wil gewoon dat ze lekker speelt en ontdekt en gelukkig is. Iemand herkenning of tips?
Ze heeft meer behoefte aan jou Ik zou daar zelf aan toegeven misschien samen slapen een optie? Samen spelen? Komt vanzelf wel weer goed
Is ze altijd al bang geweest zonder jou, ook als kleine baby? Hoe was de bevalling/ haar start? Daarnaast past het wel een beetje dat een peuter aan de moeder plakt. Hun wereld word zo veel groter en spannender. Mama is veilig. persoonlijk zou ik er in mee gaan waar dat lukt. Als je op visite gaat, neem haar bij je. Laat haar eerst maar kijken en wennen. Op het kdv kort en vast ritueel. Het gaat vast anders dan weken geleden. ik snap wel dat het voor sommige kindjes heel moeilijk kan zijn. De basis leg je nu. Ze weet dan dat je er voor haar bent, of je nou dichtbij bent of twee stappen verder. Ze zal vast vanzelf in haar tempo een stapje verder durven zonder jou.
Wow, wat heftig! Ik heb hier geen ervaring mee. Wel had onze dochter veel tijd nodig om aan de opvang te wennen en was het brengen lange tijd heel lastig, maar dit is gelukkig goed gekomen. Ik was benieuwd of je hier al wel eens hulp bij hebt gehad van iets van een opvoeddeskundige. Misschien dat zij hier in kunnen begeleiden? Ik vind het wel heftig klinken namelijk, als je bijvoorbeeld ook schrijft dat spelen in de speeltuin lastig is.
Start was perfect. Prima bevalling. Meteen bij mij en bv gegeven tot 1,5 jaar. Als baby in de kraamweek ging ze al huilen als iemand met donkere wenkbrauwen en donker haar boven haar stond haha. Ze was doodsbang voor oma bijvoorbeeld toen ze echt heel jong was (nu dikke maatjes). Ze heeft het dus al vanaf piepjong. Inderdaad ook in de duidelijke verlatingsangst fase. Samen slapen hebben we idd lang gedaan en nu als ze wakker wordt mag ze ook tussen ons in. Ik wil wel dat ze start in haar eigen bed. ik vind het gewoon zo ontzettend vermoeiend en ook zo jammer voor haar. Ze is echt verder best een stoere tante. Ze heeft een grote zus en is totaal niet onder de indruk van een duw of zoiets. Ze heeft er zo een terug en is ook beresterk (sterker dan haar zus haha). Ik heb nu het idee dat mijn aanwezigheid haar dus belemmerd. Dat maakt me verdrietig. Gaat opa met haar naar de speeltuin kan ze wel lekker spelen al blijft ze ook bij grootouders wel plakkerig, maar veel minder.
Ik heb nog geen opvoedkundige geraadpleegd omdat ik altijd heb gedacht dat het wel minder zou worden. Ook heb ik vanuit mijn eigen achtergrond (psychologie) best wel veel kennis over zaken en ontwikkeling en ik verder ook denk dat dit heel goed verloopt. Alleen nu ben ik dus bang dat ik haar belemmer.
Ik zou eens praten met een orthopedagoog. Die heeft veel kennis op gebied van ontwikkeling en opvoeding en hoe dat in verband staat tot elkaar. Vaak is een gesprek al zo helpend.