Precies dit! Ik heb een buurvrouw gehad die echt serieus elke 3/3,5 jaar een kind kreeg omdat ze dan weer een aantal jaar geen sollicitatieplicht had. Zij had uiteindelijk 7 kinderen van 6 verschillende vaders. En dus een uitkering. Geen vrijwilligerswerk, nooit op school helpen want ja, te lastig met kleine kinderen, niets bijdragen, maar wel jarenlang een uitkering terwijl ze jong en gezond was en prima kon werken, maar er gewoon geen zin in had. Daar vind ik wel wat van en dat is niet positief. Als je thuis wil blijven en je leeft van het salaris van je partner, dan moet je dat helemaal zelf weten. Ik vraag met wel altijd af bij thuisblijfmoeders wat ze zouden doen en zeggen als hun partner op een dag thuis zou komen en zou zeggen "Weet je wat, ik heb nu genoeg fulltime gewerkt, ik blijf nu een paar jaar thuis omdat ik niets van de kinderen wil missen, nu is het jouw beurt om fulltime te werken!"
Oh daar zou ik zeker voor open staan. Ik denk dat het financieel niet zou kunnen, aangezien man 5x zoveel verdient als ik verdiende, maar weet ook wel zeker dat man er geen behoefte aan heeft. Eerst 4 om 4 geprobeerd en dat vond ie al niks
Wanneer Pasen en Pinksteren op 1 dag vallen bedoel je? Ik zou eerst van mijn stoel vallen, dan keihard lachen en daarna werk gaan zoeken. Maar als mijn man uit zijn werk/carrière niet zo veel voldoening zou halen hadden we allebei parttime (3/4 dagen) gewerkt.
[QUOTE="suus1983, post: 23039911, member: 4697"]Ik denk dat die man volwassen is en zijn eigen beslissing kan nemen en ook over dat laatste, waarom zou je daar iets van moeten vinden? Je kunt pas oordelen als je in iemand zijn schoenen staat denk ik.[/QUOTE] Ken jij hem ook?........... Grapje hè Ik hoop 't ook voor hem, maar er zijn ook mensen die bij hun partner onder de plak zitten dus het kan ook anders zijn. Ik zou het iig niet zo stellig kunnen zeggen en ik ken hem wel.
Dat laatste zou hier niet gebeuren in die setting, maar stel dat mijn man bv ineens arbeidsongeschikt zou raken, dan zou ik inderdaad een baan moeten vinden - maar ik ga natuurlijk nooit verdienen wat hij verdient, want mijn cv is zo goed als niet bestaand. Maar eerlijk? Dat zien we dan wel. Er kan altijd iets gebeuren, en je kan niet op alles anticiperen- we hebben spaargeld voor als het nodig zou zijn.
Ken jij hem ook?........... Grapje hè Ik hoop 't ook voor hem, maar er zijn ook mensen die bij hun partner onder de plak zitten dus het kan ook anders zijn. Ik zou het iig niet zo stellig kunnen zeggen en ik ken hem wel.[/QUOTE] Ik hoop het dan maar. Al weet ik idd ook dat dat niet altijd zo is.
Ik ken trouwens best veel vrouwen die ervoor hebben gekozen om tbm te zijn. Als je daar bewust voor hebt gekozen moet je je niet onzeker of minderwaardig laten voelen door anderen. Hou in je achterhoofd dat er ook best vrouwen zouden willen dat ze daar voor konden kiezen. Hoe 'interessant' je leven verder is heb je gewoon zelf in de hand. Ik ken inderdaad vrouwen wiens wereldje echt heel klein is geworden en waar dus echt geen interessant gesprek meer mee te voeren is, maar ik ken ook zat vrouwen waar dat helemaal niet bij speelt. Dat heb je denk ik zelf in de hand, staat volgens mij los van tbm zijn.
Ja bijzonder he? Ik moet wel zeggen dat ik een grote persoonlijke ontwikkeling heb doorgemaakt mede dankzij studie en werk. Zoveel bijbanen gehad naast mijn studie en stageplekken, daarna zoeken naar werk, verschillende werkgevers gehad. dat had ik niet moeten missen in mijn ontwikkeling. Dan was ik sociaal veel minder sterk, maar dit geldt voor mij persoonlijk. Ik denk dat het daarom zo snel wordt gekoppeld aan identiteit, het is ook iets wat je heel veel uren in een week doet.. Maar wel interessant om jezelf eens de vraag te stellen: Wat blijft er van mij over zonder werk? Nu ik al een aantal maanden in de ziektewet zit heeft mij dat ook wel eens wakker gehouden. En dat zegt meer over mij dan over mensen die nooit (kunnen) werken, ongeacht de reden.
Ik werk met mensen die in de WIA terecht komen en dus arbeidsongeschikt zijn bevonden. Ik merk bij deze mensen dat het verlies van hun baan, de stempel arbeidsongeschikt en dan ook nog eens een volledig ander leven moeten gaan leven echt een enorme impact heeft. Hoe het is weet ik niet. Ik heb er in ieder geval geen oordeel over want ik weet zo op het eerste oog niet wat er aan de hand is of waarom iemand niet werkt. Thuisblijfmoeders ben ik soms jaloers op, want het lijkt mij aan de ene kant heerlijk om gewoon alle tijd te hebben voor de kinderen en voor jezelf. Maar aan de andere kant ben ik anders gewend en zou er nu niet meer aan kunnen wennen.
Raar genoeg heb ik op feestjes juist het tegenovergestelde. Niemand vraagt ooit naar mijn werk. Ik heb ander werk dan de meeste vrouwen in onze kennissen kring. Meer 'mannelijk' zeg maar, meer uren, leidinggevend. Dus de mannen spreken niet met mij over mijn werk want ik zit nooit bij het 'mannengroepje' en de vrouwen hebben geen aansluiting met mij qua werk. Dus meestal gaat het ergens anders over. Dus eigenlijk gaat het er meer om dat je afwijkt van de norm van niet meer dan 50% werken, en dan graag in een verzorgend beroep. Ook hier op ZP zie je toch dat dat het meest voorkomt.
Vast ook discriminerend....maar ik vind het altijd vet badass als vrouwen zoiets in een mannenwereld doen. Ooit had er zelfs 1 een zakmes, moest ik ook direct hebben....sneed mezelf er regelrecht een vinger mee af. Ik kan maar tot 9,5 tellen Ik zit veiliger in de zorg met mijn 20 uur
Ik werk nu 2,5 jaar niet. Ik zou toen worden overgeplaatst naar een andere stad en dat zou niet haalbaar zijn met mijn baby van toen zes maanden. Mijn man en ik hebben samen besloten dat ik helemaal zou stoppen en thuis zou blijven voor onze dochter. En dat ben ik nu nog steeds en ik heb er geen moment spijt van gehad! Ik merk wel dat ik het een moeilijk gespreksonderwerp vind, want ik heb van sommigen geen leuke reacties gehad. Vriendinnen snappen het allemaal en mijn ouders ook, hoewel dat bij mijn vader even duurde. Maar van mijn zus krijg ik nog regelmatig de vraag wanneer ik nou weer eens ga werken. Best irritant als ik daar al meerdere keren duidelijk over geweest ben. En van onbekenden op een verjaardag of vrienden van mijn man krijg ik wel vaak de opmerking van ‘verveel je je dan niet’ of ‘ik zou dat echt niet kunnen, lijkt me zo saai.’ Of dat ze dan zeggen dat het niet goed is om zo afhankelijk van je man te zijn. Dan voel ik me wel even klote na zo’n opmerking en twijfel ik of ik wel het goede doe. Maar na een gesprek met mijn man maak ik me dan geen zorgen meer
Ik zie er inderdaad wel wat veroordelende opmerkingen bij maar ik zou het bijvoorbeeld in een gesprek interessant vinden hoe jij je dagen doorbrengt, omdat het zo anders is dan bij mij. Dus misschien vraagt iemand het ook uit interesse? Ik merk dat ik soms bang ben om iets te vragen aan iemand anders omdat ze meteen enorm defensief worden.
Ja dat ligt ook een beetje aan de toon natuurlijk. Ik heb ook eens iemand gehad waarmee ik altijd omging, die zei ineens dat ik nu maar bij het groepje tbm moest gaan staan, want ik had nu niks interessants meer te melden. En ook iemand die erover twijfelde en vroeg of ik me niet verveelde. Tegen de 1e praat ik niet meer, de 2e geef ik gewoon normaal antwoord.
Ik snap wel wat ze bedoelt, het is echt maar net hoe het wordt gevraagd denk ik. Als iemand uit interesse vraagt wat ik zoal doe zou ik dat heel anders opvatten dan "Wat doe je dan de hele dag" (met toevoeging van een opmerking van dat de muren op haar af zouden komen), het verschil tussen een oprechte vraag uit interesse en een minder aardige opmerking kan je dan wel makkelijk zien.
Dat is bij ons ook maar dan eerder omdat ik een vrij simpele job heb ik vergelijk met de mensen rondom mij en ik halftijds werk. En in België ligt het aantal werkuren ook wel wat anders, hier val je net wat op als je maar halftijds werkt of thuis blijft.
Hier is dat ook, vrouwen werken of fulltime buitenshuis of zijn tbm. Iets daartussen bestaat volgens mij niet echt. Volgens mij is parttime werken typisch Nederlands.
Bij ons is tbm echt maar een klein percentage . Als ik zeg dat ik halftijds werk dan vinden ze dat al heel weinig. Bij ons zijn de schooldagen ook wel langer, waardoor het handiger is om meer te werken, eens de kinderen school lopen en kinderen starten hier ook al op 2.5 met school.