Waarom alleen de moeders? Vaders niet? En bij een lesbisch of homostel dan? Ben benieuwd hoe dit in de praktijk haalbaar zou moeten zijn?
Er staat of van de staat of van het geld van de man. Ook vrouwen die geen man hebben willen soms graag als de kinderen klein zijn er graag een paar jaar voor ze zijn.
En over dat ontwikkelen alleen buitenshuis kan... Dan ga je ervan uit dat iedereen een interessante baan heeft waar diegene zich verder kan ontwikkelen. Hoe zit dat dan met ongeschoolde banen. Hoe ontwikkelt de schoonmaker zich verder tijdens het werk. Wat voor belangrijke ontwikkeling maakt een kassamedewerker door die ik nu misloop?
Ik reageer op iemand die zegt dat je als werkende moeder afhankelijk bent van opvang. Ik leg uit dat dat niet per definitie zo is en geef daarbij mijn eigen situatie als voorbeeld. Ik zou nog meer situaties kunnen bedenken, bijvoorbeeld wanneer de vader thuisblijft, of wanneer je onder schooltijd werkt.
Ik ben ook met mijn man getrouwd met het idee dat dat voor altijd is, maar je weet het gewoon nooit. Ik vind het een heel prettig idee dat wat er ook gebeurt, ik altijd voor mezelf en de kinderen zorgen. Aan de andere kant zou mijn man het ook niet accepteren als ik alleen voor de kinderen zou willen zorgen en hem daardoor geen kans zou geven om ook evenveel voor ze te zorgen. Wij hebben al 12 jaar de taken en de verantwoordelijkheden verdeeld. We werken allebei ongeveer evenveel en we zorgen ook evenveel voor de kinderen.
Herstel. Overal waar ik schreef moeders bedoelde ik natuurlijk ook vaders en homo's lesbiennes en transgenders en genderneutralen.
Ik vraag me ook af waar de vaders zijn in dit verhaal...Willen die niet voor hun kinderen zorgen? Lekker thuis zijn en niets missen? Mijn man en ik werken allebei ongeveer evenveel en zorgen ook evenveel voor de kinderen. Hij zou echt nooit geaccepteerd hebben dat ik hem die kans zou ontnemen.
Nee dat denk ik ook niet inderdaad. Denk dat wat dat betreft het onderwijs een goede werkgever is. Verder sta ik ook naast mijn man en hoop ik dat mijn kinderen later zelf een keuze maken waarbij zij gelukkig zijn en het maakt mij helemaal niks uit wat dat dan is.
Wij hebben een tijd allebei parttime gewerkt. Ik 3 en hij 4 dagen. Werden we beiden niet gelukkiger van, dus hebben wij voor deze constructie gekozen. Man kan zijn uren overigens flexibel indelen (muv van zakenreizen en congressen uiteraard) en kan dus genoeg tijd met de kinderen doorbrengen.
Deze discussie eindigt meestal het zelfde. Moeders/ of vaders die niet werken doen in feite het zelfde als een gastouder maar dan onbetaald. (Zonder gastouders te willen beledigen) En ouders die werken zorgen voor de uren dat ze niet kunnen zorgen voor hun kinderen ervoor dat iemand anders is die in die tijd voor hun kind(deren) zorgd. Of dat grootouders zijn of het kdv ect maakt niet zo veel uit. Iedereen is afhankelijk van iemand anders op die manier, of dat nou in natura is of financieel. En over en weer zijn een vooroordelen en is en blijft het een taboe voor moeders of vaders om thuis te zijn en voor moeders taboe om te werken ongeacht hoeveel uren ze werken. Vaders die werken zijn weer een taboe als hij minder uren werkt dan fulltime. Als we allemaal eens wat minder veroordelen en kijken naar onze eigen situatie en wat daarin het beste past voor die situatie ipv veroordelend om ons heen kijken kan iedereen doen wat die denkt dat het beste is.
@Mamalizzy maargoed. Om te reageren op je vraag aan mij: als IK zou besluiten om als alleenstaande vrouw thuis te blijven voor mijn kinderen. Is dat MIJN pakkie aan. Dus ik moet er dan ZELF voor zorgen dat ik aan inkomsten kom. mijn besluit om thuis te blijven is MIJN ‘probleem’. Niet dat van de staat door een uitkering te vragen. Als iemand thuisblijft ivm lichamelijke of mentale klachten vind ik het een heel ander verhaal. Daar kan je doorgaans niks aan doen.
Eens, maar een systeem zoals in Scandinavië waarbij er een langer verlof is en die te delen is, lijkt mij zeker geen verkeerd plan.