Even spuien hoor. Mijn oudste, net 7 geworden, zit in groep 3. Als baby al was het een moeilijke baby wat veel huilde, hoewel ik tbm was de eerste anderhalf jaar en hem al mijn aandacht schonk leek het nooit voldoende, ook ging niets vanzelf. Het zitten, kruipen, optrekken tot staan en lopen vergde veel oefening met hulp. Uiteindelijk was hij toch redelijk vlot met zitten en lopen, maar dit was vooral te danken aan het vele oefenen. Vervolgens Heeft hij een jaar logopedie gehad en hebben we keihard geoefend. Vervolgens weer een paar maanden logopedie omdat hij niet vooruit ging. Gevolgd door fysiotherapie ivm zijn motoriek, na een paar maanden fysio en veel oefenen met de fijne en grove motoriek kon hij wat meer en lukte het zonder zijwielen fietsen ook. Groep 1 ging wel oké, hij is een erg onzeker kind dus voelde zich de eerste maanden niet echt thuis. Groep 2 ging eigenlijk heel goed, hij ontpopte zich steeds meer en had het echt naar zijn zin. Groep 3 ging weer niet zo lekker, hij vond het moeilijk om niet meer te mogen spelen en wat meer de aandacht erbij te moeten houden en ook bleek hij veel moeite te hebben met lezen. Op school werd hij hiervoor extra begeleid en thuis oefenen wij ook dagelijks en er leek een kleine vooruitgang in te zitten.. Ookal moeten we daar keihard aan trekken. Zelf vermoed ik dat hij dyslectie heeft, maar hij is nog te jong om te worden getest. Wel kon hij nog veel last van onzeker hebben dus besloten we hem op kickboksen te doen, hij vond dit best eng maar ook wel leuk. En toen kwam corona... Wij hebben als ouders gewoon op kantoor door moeten werken, maar wel geprobeerd zijn huiswerk elke dag te maken en bijna elke dag extra te oefenen met lezen en ja heel eerlijk, 2 kids thuis lesgeven en een baby en drukke baan was soms pittig, vooral omdat mijn zoon totaal niet gemotiveerd is. Ik begon ook steeds meer verslechtering te merken dus heb dit ook aangegeven aan de juf en nu wil ze morgen een gesprek met mij omdat hij zo onzeker is dat hij niet eens wilde trakteren, het lezen is dramatisch en ook het rekenen wil niet meer lukken. Ik weet het echt niet meer..al zijn hele leven doen we ons best en heb ik het gevoel dat er iets met hem is (hij is erg dromerig en het duurt vaak even voordat het kwartje valt) en op dit moment weet ik echt niet wat ik er nog aan kan doen om hem te helpen, te stimuleren en te motiveren. Heeft iemand tips?
Even loslaten tot het einde van het schooljaar en thuis vooral veel spelen en lekker laten ontspannen. Er wordt al heel zijn leven aan hem getrokken. Wel blijven bespreken met school hoe ze hem volgend jaar gaan helpen, zitten blijven of doorgaan en wat er aan ondersteuning nodig is. Probeer thuis vooral complimenten te geven over het proces en niet over het resultaat. Misschien kun je het boek Kids Skills lezen, daar heb ik ook wat aan gehad mbt mijn dochter, zeker qua inzicht ook.
Begrijp ik het goed uit jouw eerste deel dat hij al fietste voor hij naar school ging? Jouw OP is natuurlijk niet genoeg om de hele situatie te kennen. Maar zoals ik het lees krijg ik het gevoel dat je bent gaan duwen voordat het nodig was. Want zitten, staan en lopen ging al op tijd. Op mij komt het wat ongeduldig over. Maar misschien komt dat door de OP en zou het anders zijn als ik er meer van weet. Als het vooruit komen van buitenaf gaat dan is het lastiger om van binnenuit vooruit te willen gaan. Er zit een verschil tussen vooruit duwen en het helpen doorbreken van de door het kind zelf geplaatste barrières. Vooral voor deze leeftijd is het denk ik belangrijk om het zelf te gaan doen, onder begeleiding van, maar niet voortgeduwd door.
Ik zou even pas op de plaats maken. De afgelopen maanden waren voor ons als ouders pittig, maar ze waren het ook zeker voor de kinderen! Wat niet lukt, lukt niet. In het gesprek met school zou ik vragen hoe zij het voor zich zien. En zelf zou ik voor het gesprek al serieus nadenken hoe je staat tov over een jaar extra groep 3. Denk je dat zo iets helpt om een stevigere basis te krijgen of zou het geen verschil maken? Ook zou ik vragen hoe zij het gedrag als het dromerige ed zien, is dat anders dan bij de andere leerlingen? Vallen hen andere dingen op? Hebben ze een idee waar het door zou kunnen komen? Zien zij signalen van dyslexie? Dan kun je van daaruit beslissen hulp te zoeken of het nog even te laten. Maar voor nu zou ik niet meer te veel pushen, het jaar is nog zo kort en ze hebben al zoveel te verwerken...even pas op de plaats lijkt mij wenselijker.
Wat andere ook zeggen ik denk nu ook aan pas op de plaats. Het is een hele rare tijd en zoals je het beschrijft had hij het al zwaar en breekt het nu op. Zou het een probleem zijn als hij het over zou doen?
Wat mij als eerste opvalt in je OP is al die fysio en logopedie die hij heeft gehad? Wat was daar de reden voor? Ik bedoel het niet aanvallend maar ben wel heel nieuwsgierig.
@Zonnestralen nee hij kon nog niet zonder zijwielen fietsen voordat hij naar school ging. Misschien hebben jullie gelijk en moet ik de druk er misschien iets vanaf halen en wachten tot het straks wat meer bij het oude is. De juf belde vandaag en opzich was dat best een goed gesprek, zij maakt zich eigenlijk nog meer zorgen over zijn extreme onzekerheid en heeft geadviseerd om hem te overspoelen met complimentjes wanneer hij iets goed doet en om misschien eens tips te krijgen van maatschappelijk werk. Ze gaf aan dat de training sociale weerbaarheid echt een aanrader is, maar hij hiervoor nog te jong is. Ik ga in de tussentijd proberen om de druk er af te halen en alles zo positief mogelijk te benaderen met veel complimenten. Ze gaf aan dat hij gewoon over gaat, ik hoop dat hij het tempo wel kan bijbenen want het zou voor zijn eigenwaarde helemaal slecht zijn als hij steeds verder achterop raakt. @Anouk2005 logopedie op aanraden van de psz en fysiotherapie was vooral mijn idee aangezien fietsen niet lukte, hij slecht zijn evenwicht kon bewaren en moeite had met het gooien en vangen van ballen, ook de fijne motoriek zoals kralen rijgen en pengreep gingen niet goed.
Ik denk echt dat je het iets meer moet loslaten. Het lijkt me voor een kind heel onzeker om steeds ergens naartoe te moeten omdat je nog niet kan fietsen zonder zijwielen of omdat je een balletje niet kan vangen Dit is gewoon een hele rare periode. Onze jongste zit ook in groep drie en is met spelling en lezen ook niet heel sterk maar ze doet haar best en de rest komt later wel. Ik heb het schoolwerk nu ook los gelaten. Ze krijgt steeds meer weerzin. Eerst keken we de filmpjes van veilig leren lezen en nu maakt ze enkel het werkboekje. Dat filmpje duurde zo eindeloos lang en vaak verstonden we het geeneens Fijn dat je zoontje over is naar groep 4 en hopelijk kunnen we daar het jaar normaal starten, Succes !!
Ik weet niet meer in welk boek het stond. Maar ergens heb ik gelezen dat het geen goed idee is om altijd maar complimenten te geven. Als dat om welke reden dan ook een keer niet kan dan kan een kind ook gaan denken dat die iets fout gedaan heeft. Ik las en keer op dit forum dat iemand het belangrijk vond om het proces te benadrukken en wat het kind er zelf van vond. Daarmee wil ik niet zeggen dat je geen complimentjes moet geven. Maar dat er meer is dan enkel de prestatie. Een balans tussen wat jij ervan vind en de positieve dingen die jouw zoon eraan beleeft heeft. Ik ben moe dus ik weet even niet de juiste woorden te vinden. Heb ik het duidelijk genoeg gebracht?
Ja ben ik het mee eens, Heb ik ook gelezen dat het inderdaad niet goed is om extreem complimenten te geven. Beter kun je zeggen van goh wat fijn dat het gelukt is en wat leuk dat je dat zo hebt gedaan ipv oh wat knap en ontzettend goed van jou. Al dat ge oh en ah wordt geen mens wijzer van
Ik sluit me bij de anderen aan. Ik lees heel veel waarbij de ontwikkeling vanuit jou komt en niet vanuit het kind. En een hoop van die dingen hoeven juist niet geoefend te worden met ouders (tenzij je kind dat zelf graag wil.) Jonge kinderen ontwikkelen zich allemaal anders en vaak ook in sprongen. Sommige kinderen oefenen uitzichzelf vanalles voor het goed lukt en sommige kinderen wachten tot ze ergens helemaal klaar voor zijn en doen het dan opeens goed. Vooral bij die laatste categorie heeft oefenen met iets waar ze niet klaar voor zijn een averechts effect. Om even een voorbeeld te geven. Mijn zoon van bijna 4 (volgende week) kan echt niks met trappers (fiets, driewieler, e.d.). Hij heeft een loopfiets, maar vindt die totaal niet boeiend. Hij krijgt volgende week wel een fiets voor zijn verjaardag (want hij moet die toch ooit een keer krijgen) en misschien wakkert dat de interesse aan en zo niet dan staat dat ding gewoon klaar voor als hij zover is. Hij heeft een zus die met veel moeite leerde los fietsen toen ze ruim 5 jr was en twee zussen die zo zonder enige oefening wegfietsten toen ze 3 waren. Allemaal op hun eigen manier dus. Mijn zoon is wel van de fijne motoriek. Hij is de hele coronaperiode bezig geweest met knippen en strijkkralen. Nu kan hij echt goed knippen (zeker voor zijn leeftijd) maar dat heeft hij zichzelf geleerd en kwam uit eigen interesse. Het enige wat ik steeds doe is aansluiten op die interesse en behoefte. Dus ik lever de schaar en het papier, hij rgelt de rest. Dus mijn tip aan jou zou zijn, laat hem zijn eigen weg wat meer vinden. Kijk waar zijn interesses en behoeftes liggen en sluit daar op aan. Dat komt zijn zelfvertrouwen ook ten goede. En ik ben het eens met @Zonnestralen . Ik zou hem niet ‘lukraak’ alleen maar overspoelen met complimenten, maar gericht op wat hij zelf probeert, waar hij moeite voor heeft gedaan ongeacht of het goed gelukt is. En dan kan je ook aangeven dat het helemaal niet erg is als iets niet lukt, maar dat hij er wel zijn best voor heeft gedaan en dat dat juist heel knap is.
Even een andere invalshoek, kan hij wel van dichtbij goed zien? CB en schoolarts testen alleen of ze op afstand kunnen zien, niet dichtbij. De juf van mijn zoon zei ook steeds dat zijn fijne motoriek niet goed was en lezen ging ook niet bepaald in een tempo wat je mocht verwachten. Hoe verder ze komen met lezen, hoe kleiner de letters. Kwam er begin groep 5 pas achter dat hij gewoon zo slecht zag, hij heeft er nooit wat van gezegd, omdat hij dacht dat het normaal was. Sinds hij een bril heeft, vloog het leestempo omhoog en is ook de fijne motoriek verbeterd. Verder ontwikkelen ze zich allemaal in een ander tempo en op verschillende vlakken, vaak maken ze geen ontwikkeling door in een keurig stijgende lijn en op alle vlakken tegelijk. Overladen met complimentjes zou ik ook niet doen, komt op een kind niet heel geloofwaardig over. Natuurlijk zijn complimentjes prima, maar ik jubel niet over alles. En niet alleen over het resultaat, maar vooral over de inzet. Overigens is het ook gewoon een rare tijd die voor meer kinderen voor problemen zorgt. Het is goed om het in de gaten te houden en als jij het idee hebt dat er iets is met hem, zou ik dat gevoel ook niet wegstoppen, maar ik denk dat het straks als alles weer beter loopt, het ook weer wat soepeler met hem gaat.
Complimenten geven op het proces en niet op het product... Dus niet zeggen; wat goed dat je de puzzel van 100 stukjes hebt gemaakt, maar zeggen 'wat heb je goed doorgezet bij deze puzzel en het is je gelukt'.
Mijn advies: meer loslaten en hem aanspreken vanuit de groei mindset. Zo complimenteer je het proces en niet het eindresultaat, leren kinderen dat ze fouten mogen maken en dat ze daar juist van leren.