Mijn moeder was, toen ze nog een jeugdige Amsterdamse hippie was, een Dolle Mina en kan dus oprecht zeggen dat ik feministisch ben opgevoed. Ik ben blij dat mijn moeder me altijd heeft bijgebracht dat de keuzevrijheid van de vrouw het belangrijkste in de gehele emancipatie beweging is. Dat we niet gelijk moeten worden met de man, maar beter dan de man! Dat wij vrouwen elkaar moeten steunen omdat we vrouw zijn en dezelfde geschiedenis delen. Het is teleurstellend dat wij vrouwen, in 2020 elkaar af- en aanvallen om onze vrije keuze (welke keuze dat dan ook mag zijn!). Dat vrouwen het gevoel hebben dat ze die keuze niet hebben door vooroordelen van andere vrouwen(!) Het is gewoon absurd en in mijn ogen een van de redenen waarom we nauwelijks verder komen in die emancipatie. En het is zo vals om te zeggen dat je niet oordeelt wanneer je dat overduidelijk wel doet Maar goed, dit is allemaal wel weer heel off topic aan het worden.
Nou dat vind ik dieptriest als iemand zo iets zegt, dat is toch niet leuk?? Net zoals bepaalde opmerkingen over TBM.
Ik snap die gedachtengang wel, maar juist als je kijkt naar een totaal inkomen (Dus alles op de grote hoop gooit en niet de kosten van de kinderopvang alleen van de minst verdiende aftrekt) dan verhoogt dat gezinsinkomen wat overblijft in sommige gevallen minimaal als je de kinderopvang minus kot berekend. In sommige gevallen verhoogt dat gezinsinkomen dan helemaal niet omdat je door een hoger inkomen minder recht hebt op andere toeslagen en daarboven op de kinderopvang betaald. Ongeacht wie van de verdieners voor de kosten opdraait omdat je het geld als gezamenlijk ziet. Dan is de keuze snel gemaakt denk ik als je voor 24 uur van huis als gezamenlijk inkomen er pak hem beet max. 200 euro op vooruit gaat. In sommige gevallen zelfs achteruit. Op lange termijn is het lonend ivm pensioen opbouw, geen gat in de cv, salaris groei enz. Maar op dat moment voelt het als werken voor niets en dan snap ik heel goed dat de minst verdienende zegt ik blijf thuis want het loont ons als gezin niet en brengt meer geregel dan voordeel met zich mee. Als je in een situatie zit met gescheiden geld en de opvang kosten deelt is het een ander verhaal en hou je er als minst verdienende uiteraard wat aan over. In dat geval gaat de meest verdiende er alleen op achteruit omdat de ander graag wilt werken.
'It takes a village to raise a child' En dat kan inderdaad iedereen zijn, opa/oma, buren, vrienden, leerkracht, kdv etc.. Ik vond het overigens wel lastig om ze als baby los te laten. Maar dat was zowel richting oma als het kvd. Ik had toen héél graag willen stoppen, maar dat kon financieel niet. Inmiddels zou ik niet zonder werk willen en was ik gisteren zo blij als een kind dat ik weer één dag op locatie mocht werken en mijn cliënten face to face (i.p.v. via beeldbellen) kon zien Maar nog over het woord 'thuisblijfmoeder', misschien moeten af van de term, want het dekt meestal de lading niet.
Die eerste zin is de slogan van mijn werk! Vooral in andere culturen het geval. Ik heb een Nigeriaanse moeder op m’n caseload waarvan ik de kinderen bij haar heb weggehaald en die zegt dat ook altijd. Weet niet of ‘culturen’ het juiste woord is, maar zo noem ik het maar even voor het gemak.
Ik "werk" vooral omdat ik het werk dat ik nu doe het leuk vind. Ik maak geen volle werkdagen en kan elke dag tijd vrijmaken voor andere dingen als ik dat wil of het nodig is. Soms is het wel apart omdat al mijn vriendinnen nog weer studies hebben opgepakt en overal over de wereld carrière aan het maken zijn. Ik ben super trots op hen en realiseer mij tegelijk dat dit niet mijn pad is. Ik daarentegen heb iets voor mezelf online opgezet waar ik heel blij van wordt maar dit verdient bij lange na (nog) niet genoeg om significant bij te dragen. Dit is ook totaal niet nodig en op mijn manier ontzorg ik mijn man weer in heel veel dingen. Bij ons heeft dit in ieder geval niks veranderd aan onze gelijkwaardigheid. Ik regel weer bijna alle praktische maar ook financiële zaken van ons beide. Hier gaat al zeker 10 uur per week in zitten. Op deze manier zijn we samen een team en hebben we beiden ons specialisme. Ook hebben we ook tijden gekend dat ik extreem veel werkte maar merkten we dat dat ons beider geluk niet ten goede kwam. Na een heftig jaar qua gezondheid beseffen we ons meer dan ooit dat je zoveel mogelijk moet genieten en dit niet uitstellen tot later. Dit moet natuurlijk wel mogelijk zijn financieel maar ons geluk zit hem ook juist in de kleine dingen en tijd samen zijn. Wat ik zelf verdien geef ik wel makkelijker uit aan bijvoorbeeld kleding of een reisje met de meiden. Dit doe ik niet/moeilijk op "zijn geld".
Het is echt zo, ik moest maar thuis blijven voor de kinderen en hij kon makkelijk het gezin onderhouden. Klopt, hij verdiende vier keer zoveel. Ik heb gewoon gedaan waarvan ik dacht dat goed was.
Ja ik werk voor het geld. Anders word ik met mijn kind er gewoon uitgetrapt. Dus ik zal moeten werken.
Dat had mijn man toen wij gingen trouwen. Maar dat is er al niet meer. Als wij bepaalde dingen konden over doen hadden wij het echt anders gedaan.
Ik werk wel voor het geld helaas. Al zou ik wel 1 dag in de week willen blijven werken voor het sociale maar eigenlijk ben ik wel erg blij op vrije dagen als ik het huishouden kan doen. En nu ben ik soms gewoon te moe na mijn werk voor de dingen in huis (die ik dus eigenlijk leuker vind dan werken). Mijn man werkt pas 4 jaar, is een stukje jonger dan ik en heeft goed gestudeerd, dus zit nog onderaan de ladder. Hij gaat alleen nog maar omhoog en in principe zou ik kunnen stoppen met werken maar dan kunnen we niks sparen en dat vind ik een no go
Die van mij zeiden een meisje hoeft geen opleiding: 1: een vrouw gaat trouwen 2: krijgt kinderen en 3: blijft thuis. Ik heb mij alleen aan de 1e en de 2e gehouden, en nu geen opleiding. Maar werk wel en het bevalt mij prima.
Nou in mijn ex schoonfamilie was het wel zo hoor. En ik kreeg dat te horen op m’n 15e en ik ben nu 38, dus is nog maar 23 jaar geleden
Dat is van mij ongeveer 21 jaar geleden. Ik ben echt blij dat ze nu verplicht een vervolgopleiding moeten tot 18 jaar.
Pff was het maar een grap en was ik maar eigenwijs geweest dan had ik gewoon de opleiding gedaan die ik wilde doen voor de zorg.
Ondanks dat mijn ouders trots waren op het halen van mijn diploma's waren ze nog trotser op het feit dat ik niet meer hoefde te werken en lekker thuis voor de kinderen kon gaan zorgen. Dat is dus denk ik wel een generatie dingetje hoor. (En dit is dus geen grapje).
Ik weet niet hoe oud jou ouders zijn, maar de mijne zijn eind 50 dus niet zo oud. Het is bij hun een principe kwestie vanuit het geloofspunt al hoewel ze nu ook wel bijdraaien. De tijden veranderen maar niet alle mensen gaan met de tijd mee.