Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders ooit met ons over ras/kleur oid gesproken hebben. Mijn ouders hebben zelf nóóit negatief zich uitgelaten over mensen die bruin of zwart zijn, daar begint het ook mee. Spreek niet negatief over mensen met een andere kleur (werkt alle kanten op). Uiteindelijk is ons eigen gezin heel multicultureel geworden. Wij hebben wel vrienden die altijd roepen “als ons kind maar niet met een buitenlander thuis komt” (whatever ze daar mee bedoelen...) Dat horen kinderen natuurlijk en zo plant je een zaadje...
Sommige mensen zouden hier niet dood gevonden willen worden door de diversiteit aan culturen, afkomsten en geloven hier in de wijk, en vele andere wijken in dit stadsdeel. Maar ik vind het echt een verrijking. Ben nog steeds blij dat mijn ouders vroeger ook voor mij een redelijk zwarte school hebben gekozen want dat was namelijk ook de samenstelling van de buurt en dus het echte leven hier. En daarom heb ik die keuze ook voor mijn kinderen gemaakt, je leert niet alleen van de docent je leert ook van de mensen om je heen, van je vrienden en vriendinnen en de mensen waar je over de vloer komt. En ik vind het belangrijk dat mijn kinderen (net als ik vroeger) wat leren over alle culturen uit 1e hand en niet uit wat in de schoolboeken geschreven staat en daar hun mening mee vormen. En ik hoop dat ik ze meegeef dat iedereen gelijk is maar dat helaas dat nog niet zo werkt in de wereld maar dat we dat wel kunnen veranderen en dat elke verandering bij jezelf begint. Ook las ik in dit topic iets over racisme de andere kant op. Ik ben ook weleens uitgemaakt voor kaaskop door een donkere klasgenoot hoor. Tuurlijk gaat het beide kanten op. Maar dat staat los van het feit dat wij altijd (of tot er echt dingen veranderen) altijd een streepje voor hebben op basis van huidskleur. En daarom draait het nu om #blacklivesmatter en even niet om #alllivesmatter. Dat laatste is ook waar maar niet waar nu het probleem ligt, en waar nu voor gestreden word. Namelijk gelijkheid op elk niveau.
Mijn ouders hebben met mij ook nooit die gesprekken gevoerd. Ik denk dat het toen niet speelde? Of dat ze toen nog geloofden dat ze geen verschil konden maken? Maar nu het zo speelt in de media voelde ik me wel verplicht mijn kind het eea uit te leggen en heb laten beseffen waarom dit zo een groot probleem is in de wereld. Voor hem is iedereen gelijk ongeacht huidskleur maar hij mag zich best beseffen dat zijn gevoel niet vanzelfsprekend is voor iedereen en hoe kwetsend dat is als je daar een paar keer per jaar of zelfs dagelijks mee te maken krijgt. Ik wil dan ook dat hij opstaat tegen mensen die dat verschil wel in negatieve zin maken omdat dat gewoon not done is! Ik ken ook van die mensen. En dan hoop ik vaak dat het juist zal gebeuren. Slecht van mij ik weet het, maar dan hoop ik echt op een soort van Karma. * edit, kun je daar bevriend mee zijn? Je hebt zelf kinderen met een donkere man begrijp ik? Zeggen ze dat waar jij of jouw kinderen bij zijn?* Ik hoop vooral dat mijn kinderen thuis komen met iemand die ze heel erg gelukkig zal maken. Of diegene nou zwart, wit, geel, rood of paars met gele stippen is zal me echt een worst wezen.
Snap ik want ze zeggen het niet letterlijk maar eigenlijk zeggen ze daarmee dus ook dat bijv. Jouw kinderen dan niet goed genoeg zijn voor hun kinderen ofzo.
Mensen zijn vanuit hun primitieve wezen gewend om in familieclans en stammen te leven. Onderscheid op basis van wel/niet jouw clan zit diep in ons gebakken. Het gaat erom of je je boven die oerdrift uit kan ontwikkelen. En die identificatie en beeldvorming zit ook diep. De belangrijkste mede-opvoeder vroeger van mijn kinderen, onze gastouder, heeft een diepbruine huid. Haar dochter is als een zus geweest voor mijn dochter. Hun klassen zijn veelkleuriger dan een UN vergadering. Prinses arabella was een favoriet van dochter. Hun eigen vader is in de zomer aardig bruin. En toch... kan ik me niet herinneren dat dochter een andere kleur dan lichtroze heeft gebruikt voor de huid van haar prinsesssen.
Vind dit echt een goed voorbeeld. Als kind leerde ik op school deze kleur inderdaad als huidskleur terwijl er meer kinderen in de klas zaten met een andere huidskleur dan deze kleur. Wij noemen die kleur trouwens zalm of roze maar als mijn dochter een kleurplaat met mensen kleurt pakt ze wel altijd deze kleur. Ik denk omdat deze in haar ogen het meest op haarzelf lijkt. Dat is niet iets aangeleerds ofzo.
Ik probeer er echt voor te waken dat mijn kinderen geen racistische denkbeelden voorgeschoteld krijgen, maar dan merk je pas hoe ingebakken het wel in deze maatschappij zit. Zo heeft mijn dochter laatst de smurfen gekeken op Netflix. Leuk, jeugdsentiment, wat kan er fout gaan? Nou, zo onschuldig is zelfs die serie niet. Zo wordt de smurfin door Gargamel eerst met zwarte haren gemaakt en als ze dan een echt smurfje wordt dankzij grote smurf, dan wordt ze blond. Dan is er natuurlijk ook nog de beruchte aflevering met de paarse smurfen. Zo zijn er vast nog meer voorbeelden alleen al in die serie aan te wijzen. En ik denk dat het juist ook die kleine dingen zijn die maken dat een stel agenten iemand op klaarlichte dag kunnen vermoorden. Je krijgt steeds een beetje mee dat blank en blond de norm is. Dat een racistische moord verschrikkelijk is erkend zelfs Trump. Maar diezelfde president maakt het geen ene zier uit dat door een opstapeling van allemaal van die kleine stapjes de Afro Amerikaanse gemeenschap buitensporig hard getroffen wordt door corona. En dat laatste speelt ook in ons land, hoewel minder extreem.
Als ik kon zou ik je zo'n gigantisch dikke knuffel geven! Zo mooi om te lezen dat je dit gesprek met je zoon hebt gevoerd, maar niet alleen dat. Wat je zegt en hoe je het hebt gezegd(beoordeeld op je post) is ook echt super! Mijn bedoeling is absoluut niet dat iemand zich schuldig moet voelen over hun 'white privilege'. Het is iets wat voor onze tijd besloten is. Wat er al zo enorm veel jaar in zit. Het enige wat ik zou willen is dat we het allemaal zien, erkennen en proberen het systeem te veranderen. Zo heb jij het voor mijn gevoel ook omschreven naar je zoon. Niet om hem een schuld gevoel te geven, maar om hem te informeren en het probleem te erkennen en zo mogelijk aan te zetten tot andere inzichten en verandering. ❤
Digitale knuffel terug voor jou ❤ Het is ook niets om je schuldig over te voelen. Tenminste niet als je er geen misbruik van maakt of er aan deelneemt door je beter te voelen, je niet ontkent dat het zo is en vooral als je je stem laat horen als je ziet dat het gebeurt! Hoewel ik moet bekennen dat ik soms plaatsvervangende schaamte heb als ik dingen lees zoals maar andersom gebeurt het ook (alsof dat een vrijbrief geeft om te discrimineren). Zolang je niet standaard die 1-0 bij voorbaat al achter staat weet je niet hoe het voelt. Ik weet dat ook niet, maar kan me er een voorstelling van maken en die gedachten zijn heel verdrietig. Ik ben bang dat het voor onze generatie te laat is om nog mee te mogen maken dat ongeacht huidskleur iedereen een gelijke behandeling krijgt. Maar ik hoop wel dat onze generatie nu iets in beweging zet en onze kinderen bewust maakt zodat hun generatie het verschil zal maken en dit gaat doorbreken.
En toch vind ik dat het hard gaat met de emancipatie van minderheden in nederland. Als ik bijvoorbeeld om me heen kijk. In mijn studie geneeskunde, startjaar 2001, waren er denk ik zo'n 5-10% van studenten met niet-nederlandse wortels. Medisch specialisten van allochtone afkomst waren een uitzondering. Inmiddels heeft denk ik meer dan de helft van de co-assistenten bij ons een kleurtje en is een allochtone arts een heel normale verschijning. Sterker nog, de winnaars van prijzen voor masteronderzoeken en zo zijn nu bijna altijd van buitenlandse afkomst.
Mijn kinderen pakken ook standaard een bruin potlood. In het begin hadden ze trouwens niet eens door dat papa en mama een heel verschillende huidskleur hebben. Nu vragen ze daar weleens over: hoe dat kan enzo. Mijn dochter vind het wel interessant allemaal hoor. Toen ze een jaar of 2/3 was riep ze een keer naar een vrouw in de supermarkt: "Hé, u heeft dezelfde kleur als ik!" En een tijdje terug toen we als gezin 's ochtends in bed lagen: "ik vind papa de liefste vandaag, want wij hebben dezelfde kleur". En bedankt dochter Waar ze dat dan vandaan heeft??
Racisme is vreselijk en daar mag zeker meer voor opgestaan worden. Ik beoordeel niemand op hun etnische afkomst (of geloof), maar op karakter. Dit geef ik in de opvoeding ook mee. Racisme komt in alle landen en alle lagen van de bevolking voor, naar mensen met een lichte huidskleur ook (meerdere malen meegemaakt). Nee ik vind niet dat het ene erger is dan het andere. Ik heb ook niks met de termen black community en white privileges. Noem het maar ontkenning maar dan begin je eigk al te selecteren op huidskleur. Al het racisme is walgelijk. Het breekt mijn hart als ik hoor dat het levens kost of mensen het zwaarder hebben dan anderen. Ik denk dat verandering begint bij ieder als individu te zien en iedereen te behandelen zoals je zelf behandeld wil worden. Invloeden van andere culturen en geloven zijn prachtig, het moet echter geen maatstaf worden om iemand daarop te beoordelen of veroordelen
Ja maar de conclusie is wel dat mensen zich het gemakkelijkste identificeren met de blanke man. Dat hij daarom oke is en ze de politie niet bellen. Het gaat dus 1 om de gelaatskleur van de fietsendief en twee om het referentiekader van de omstanders. En het 1 is niet ondergeschikt aan het ander in dit geval. Dan ben ik dus wel benieuwd hoe iemand reageert die donkere huidskleur heeft. Identificeert deze zich dan ook gemakkelijker met de blanke man? Jij hoeft het niet interessant te vinden. Ik ben er benieuwd naar. Als het klopt wat jij denk dan hebben we dus nog een veel langere weg te gaan.
Hier idem dito. Mijn ouders hebben ook nooit nadruk gelegd op gelaatskleur. Had gister wel een momentje met mijn zoon in de winkel. Er stond bij het schap van het brood een man van middelbare leeftijd met een uiterlijk dat zich het best laat omschrijven als indiaan. Mooi lang haar tot op zn billen en een beetje een roodbruine huid. Zegt mijn zoon. Zo die man is oud. Dus ik hoezo, ja hij is donker. Heb hem maar even uitgelegd dat het gewoon een meneer is en dat mensen we er gelukkig allemaal anders uitzien. Nu zit zoon ‘helaas’ op een hele witte school. Ik heb voor een type onderwijs gekozen wat niet heel erg in trek is bij een gemengder publiek maar wel het best bij ons past. Dus kon niet even de vergelijking maken met een vriendje van hem oid. Dat vind ik ergens wel een gemis. Aan de andere kant ben ik zelf ook opgegroeid in een hele witte omgeving. Maar ik heb mensen altijd gewoon als mensen beschouwd ongeacht hun gelaatskleur.
Toen onze jongste nog heel klein was en in de kinderwagen lag, liep ik met hem naar school om de oudste op te halen. Ik ben daar ook juf, dus aan kinderkoppies die over de rand van de wieg keken, geen gebrek. Toen hij een keer wakker was en er een jongen met een heel donkere huid over de rand keek, zag ik echt dat onze jongste daar anders op reageerde. Oogjes werden groter, je zag echt aan hem dat hij iets nieuws zag. Kinderen zien kleurverschil wel degelijk. Het waardeoordeel komt later. Hoewel, ik heb ooit ook voor een kleuterklas gestaan op een 'zwarte' school. (Afkomst voornamelijk Marokaans, Turks, Somalisch en per klas een enkele leerling zonder migratieachtergrond. En witte juffen, behalve 1 stagiaire (juf K) met een Hindoestaanse achtergrond. Daar zaten de kinderen een keer in de kring spontaan huidskleur te vergelijken. Heel onbevangen, wie is lichter van huid en wie donkerder. Ik benoemde op een gegeven moment dat juf K qua huidskleur tussen 2 kinderen in zat. Twintig paar verbijsterde ogen richting juf K en de uitroep "Ben jij bruin?". De juf liep er al weken rond. Dat haar huid donkerder was dan de mijne, was ze niet eerder opgevallen. Ze zagen het dus wel bij elkaar. Maar juffen zijn wit. Zo zie je maar weer dat generaliseren er al vrij vroeg in zit. En dat het soms in kleine dingen zit om dat te doorbreken. Onze kinderen zitten op een gemengde school. Met / zonder migratieachtergrond is ongeveer 50/50. Wij sturen absoluut niet in vriendschappen. Toch valt me wel op: beide zoons hebben voornamelijk vrienden zonder migratieachtergrond. Oudste heeft 1 vriend gehad met een donkere huid. (Somalië) Ventje is jammer genoeg verhuisd. En heeft nog een vriend met een Marokkaanse achtergrond. Maar toch blijft dat statistisch weinig. De jongste speelt buiten school alleen maar met blanke kinderen. Ook in de klas blijft het me opvallen. Kinderen accepteren elkaar probleemloos. Althans: er zijn heus wel eens ruzies en pestgedoe. Onze school is niet heilig. Maar dat gaat echt niet over de achtergrond. Dat is geen issue. Voor de leerlingen is "Marokkanen tegen de Nederlanders" een volkomen geaccepteerde manier om teams te maken bij voetbal. (Naast andere manieren, ze wisselen af.) Bij voetbal zie je kinderen van alle achtergronden samen spelen. Ook spellen zoals bijvoorbeeld verstoppertje e.d. gaat vaak met (bijna) heel de klas. Dan is het dus gemengd. Maar zodra ze in kleinere groepjes spelen, kletsen, samenwerken, aan tafel zitten voor lunch, etc. Dan zie ik toch wel weer opvallend vaak een indeling op kleur. Het gaat niet bewust, er is geen sprake van buitensluiten. Maar ze zoeken dan hun eigen vriendengroepje op en vaak zijn dat dan toch kinderen van dezelfde achtergrond. En dan bedoel ik qua migratieachtergrond. Binnen die groepen zitten ook weer grote verschillen. Bijvoorbeeld qua opleidingsniveau of welvaart van ouders. Maar het is dus niet zo dat kinderen uit dezelfde straat bij elkaar zitten, ongeacht huidskleur. Of kinderen met ouders met een gelijk opleidingsniveau bij elkaar. Die indeling gaat bijna volledig op migratieachtergrond of niet. (Op onze school loopt die indeling overigens redelijk gelijk met wel / niet moslim). Ergens zit dat blijkbaar toch in de menselijke natuur. Ondanks het feit dat we vaak genoeg als leerkracht de groepen maken. Dat doen we willekeurig, dus die samensteling is steeds anders en vaak divers. En dat gaat dan ook prima. Geeb leerling zal daar iets over zeggen of zelfs maar van denken. Maar geef je ze vrije keuze, dan krijg je vaak toch gelijkgekleurde eilandjes. Ook bij ouders op het plein zie je dat trouwens terug. Groepjes moeders met hoofddoek en groepjes moeders zonder. Dat gaat vanzelf, er zit bij het merendeel van de mensen echt geen bewuste keuze achter. Je gaat op het plein staan bij de ouders die je het beste kent. Misschien geven we daarmee onbewust en ongewild toch een verkeerd voorbeeld aan de kinderen. Zou het feit dat àlle ouders nu afstand van elkaar moeten houden, iets aan dat beeld gaan veranderen? Dat zijn maar wat mijmeringen hoor. Over kinderen die verschillen wel / niet zien. Veel gaat toch heel onbewust, dat kun je op die jonge leeftijd goed zien. En ik denk dat dat meestal ook later zo blijft. Waar we ons wel bewust van moeten zijn, zijn de waardeoordelen die we soms ook overbrengen. Dat gaat vaak stiekem onbewust. Ik probeer daar tegenover mijn eigen kinderen en leerlingen wel alert op te zijn.
Wij bespreken dit soort dingen ook thuis. Dat je met een andere huidskleur/achternaam vaak al 1-0 achter staat. Jongste van 5 snapt het nog niet helemaal, maar de oudste van 11 wel, zij vind dit heel erg omdat ze vriendinnen heeft die ook een andere huidskleur hebben.
Bij onze school en wijk zie je soms een verdeling "de turken en de rest". Koffieochtend: twee tafels. Eentje met turkse moeders, waar ook turks gepraat wordt. En een tafel waaraan nieuwe contacten ontstaan tussen ouders van allerlei achtergronden. De kinderen zij ook weleens gediscrimineerd, want kind mocht alleen met turkse kindjes spelen na school Of in de speeltuin: jaa, want wij zijn turk (slaat zich op de borst), en jij niet... Geen racisme maar chauvinisme dus.
Over het zien van huidskleur. Mijn vader is donker en mijn moeder blank, ik ben vrij donker voor een halfbloed. Maar toen ik klein was en ik met mijn moeder over straat liep, wees ik altijd naar donkere mensen 'kijk! Mama, die meneer!' Terwijl ik zelf dus een kleutertje had en mijn vader ook donker is. Snap dat nog steeds niet hoe dat kon. Helaas schaamde ik mij ook als mijn vader mij kwam halen van school. Dat kwam voornamelijk omdat ik werd gepest met dat mijn vader zwarte piet was. Dit kwam ook omdat ik opgroeide in een witte dorp, er zaten maar 2 donkere kindjes incl mijzelf in de klas. En ondanks ik mijn Surinaamse familie vaak bezocht in Amsterdam en andersom. Had ik het heel moeilijk toen we ook naar Amsterdam verhuisde. Ik was al die donkere mensen echt niet gewend!! Maar ik ben blij dat ik daar ben belang. Mijn vriendengroep bestaat uit zoveel verschillende afkomsten, heb daar nooit iets bij gedacht. Ik mag je, of ik mag je niet ongeacht je afkomst of uiterlijk. Nu heb ik 2 kinderen. 1 is als kwartbloed nog vrij getint en de ander is blank, niet eens blank, gewoon wit, met fel blauwe ogen en hoogblond haar. De eerste keren naar CB voelde ik mij bijna crimineel want hoe kon het dat mijn dochter zo blank was. Dagelijks worden opmerkingen gemaakt over het verschil tussen mijn dochter en ik. Ik heb nooit de 'normale' vragen gehad, het ging ALTIJD over onze kleur. Maar hoe mooi dat zij mij mama noemt. En idd zij ziet NU geen kleur. Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat zij zich nooit gaat schamen omdat ik haar 'zwarte' mama ben.