Ik heb zelf enorm de behoefte om weer met vrienden en familie af te spreken. We hebben een hele ruime tuin met meerdere zitjes waarin dit in mijn ogen makkelijk veilig kan. Maar ik ben ook prima bereid in iemand anders zijn tuin te gaan zitten of een wandelafspraak te maken etc. Tot mijn verbazing eigenlijk zijn er nog veel mensen in mijn omgeving die dit niet zien zitten. Mensen die zelf niet tot een risicogroep behoren (en ook geen partner in risicogroep hebben ofzo) maar toch zeggen dat ze vanwege Corona niet af willen spreken. Ik word er zelf een beetje verdrietig van, het geeft me het gevoel dat Corona als een handig excuus gebruikt word en dat deze mensen eigenlijk sowieso geen contact willen. Ik vind het moeilijk respect te hebben voor de beslissing die ze maken. Herkent iemand dit?
Hier komt iedereen wel "gewoon" weer langs. Alleen verjaardagen vieren we wel wat aangepast. Minder mensen en meer verdeeld over de dag. Mijn schoonouders zijn wel erg inconsequent wat ik dan weer niet zo goed kan begrijpen. Ze houden van ons nauwelijks afstand en van de kinderen al helemaal niet. Oke, prima, hun eigen verantwoordelijkheid. Maar ze willen niet dat mijn zwager en schoonzus met hun kinderen langskomen omdat die aan de andere kant van het land wonen en "je weet maar nooit". Ik vind dat wel jammer en zie het verschil niet zo, wij kunnen net zo goed corona onder de leden hebben want we leven niet in quarantaine. Nu komen schoonzus en zwager en de kids de hele dag bij ons en gaan dan een uurtje naar schoonouders want dat kon wel. What's the difference denk ik dan, maar ok. Hun keuze.
Ik denk dat mensen moeten wennen aan de nieuwe situatie. En dat de een angstiger is dan de ander. Snap wel dat het lastig is. Maar denk dat er toch nog veel mensen behoorlijk gestrest zijn over de hele situatie. En neem ze dat niet kwalijk. Ik maak me ook best wel een beetje zorgen over al die grote demonstraties die op dit moment plaatsvinden. Hier spreek ik overigens wel weer af. Maar drie zoenen met begroeten doen we niet meer.
Hier wordt buiten wel afgesproken. Wel volgens de regels, met afstand. Zo hebben we toch een " feestje " kunnen geven omdat zoon 2 geslaagd was. Mijn ouders zijn nog wel erg voorzichtig. Die blijven thuis en ik doe de boodschappen. Met een vriendin spreek ik ook weer af. Wel volgens de regels. Wij wonen in Brabant. Het is hier heel heftig geweest. Meerdere mensen in onze omgeving zijn erg ziek geweest of overleden, dus dat speelt ws ook mee. Daarbij werk ik in de zorg (waardoor ik me verantwoordelijk voel voor mijn patiënten), mijn man werkt en onze oudste zoons ook. Wij komen dus ook met heel veel mensen in contact.
Ik herken het, maar dan ben ik de partij die liever ook niet wil afspreken. Ik zit niet in een risicogroep en niemand uit mijn gezin. Ik gebruik het niet als excuus maar ik wil gewoon nu nog niet met iedereen afspreken. Voor mij spelen er twee dingen: Ik zie mensen die wel in een risicogroep vallen (ouders, schoonouders) en dit zou ik niet meer durven als ik met iedereen zou afspreken. Dan hebben de opa’s en oma’s van mijn kinderen voor mij prioriteit. Daarnaast vind ik dat er nog zoveel onduidelijkheid is over wat corona met je doet op lange termijn. Ik wil het gewoon niet krijgen. En als ik het krijg, betekent het ook dat ik niet kan werken dus mijn leerlingen thuiszitten. Dat wil ik niet. Ik voel me verantwoordelijk. En natuurlijk is het met afstand veiliger, maar alsnog ben ik gewoon angstig. Ik heb een aantal mensen in mijn omgeving waarvan hun enige uitje de supermarkt en wandelen was en het toch hebben opgelopen. Ondanks proberen afstand te nemen etc. Dus ook met afstand zou ik me ook niet op mijn gemak voelen en blijf ik liever thuis. Ik vind het vooral moeilijk te lezen dat je er weinig respect voor kan hebben. Ik geef mensen groot gelijk dat ze afspreken met iedereen want het mag. Maar dat een ander gewoon nog angstig is, is toch ook wel te begrijpen? Het is allemaal niet niks. Zeker als je mensen om je heen verloren hebt. En misschien zal ik voor sommigen mensen heel panisch overkomen. Maar ik zou mezelf nooit vergeven als mijn moeder met diabetes het straks door mij krijgt omdat ik wilde borrelen met vrienden. Dat borrelen komt wel weer. Al mis ik mijn vrienden ontzettend.
Ik heb 1 vriendin die heel bang is om andere te besmetten en dat iemand dankzij haar als door geef schakel in het ziekenhuis raakt en dat is echt geen excuus heel haar leven is verschrikkelijk geworden door die angst dus ik zal hun keuze gewoon respecteren en niet gelijk denken dat het excuses zijn.
Jammer dat je moeite hebt respect te hebben voor mensen die dit nog niet zien zitten. Waarom denk je dat ze het als excuus gebruiken? Dat zou nooit in mij opkomen. Wij spreken ook nog niks af met mensen, ikzelf heb astma dus we zijn wel iets voorzichtiger. Ik ben ook gewoon heel bang om het te krijgen en idd de gevolgen op lange termijn zijn nog zo onbekend. Verjaardagen en kinderfeestjes stellen we ook nog uit.
Hier ook nog vrij voorzichtig, al vind ik het niet eens extreem. Familie zie ik nog niet (maar dat wil de andere kant ook niet). Mijn kinderen mogen met vriendjes spelen uit hun eigen klas, niet met anderen. Ik ga niet naar verjaardagen, maar wil best buiten een kop thee drinken met de buurvrouw (op afstand). Verder ook geen zoenen, omhelzingen of wat dan ook. Kids gaan (met aangepaste regels) wel weer naar zwemles en scouting. Het is geen excuus. Ik snap het serieus niet waarom mensen in deze tijd een verjaardag willen vieren, met z’n allen op een rij op het strand willen liggen, of in een overvol winkelcentrum willen winkelen (of demonsteren!!!). Ik werk zelf in de zorg (niet in frontlinie) en sommige acties vind ik echt een trap in het gezicht van al die mensen die maanden hebben gebuffeld om Nederland weer redelijk op de been te krijgen. Voorlopig hier dus nog pas op de plaats. Eerst maar eens kijken wat de gevolgen zijn van de andere versoepelingen die reeds hebben plaats gevonden.
Ik begrijp niet zo goed waarom je dit zo verbaasd en dat je er geen respect voor kunt opbrengen. Vind je het lastig om je te verplaatsen in de ander over waarom diegene dat niet wil? Wat me opvalt is dat je het meteen heel erg op jezelf betrekt en maakt het tot een persoonlijk iets. “Ze willen vast niet afspreken met mij en gebruiken Corona als excuus.” Die twijfel en onzekerheid ligt denk ik toch echt bij jezelf. Je kunt dit een ander toch echt niet kwalijk nemen dat die in deze situatie nog steeds kiest voor zekerheid. Misschien hebben ze wel een vitaal beroep waarbij ze veel sneller besmet kunnen raken of het zelf aan anderen kunnen doorgeven? Misschien hebben ze naaste familie of vrienden die wel in een risicogroep vallen. Je weet toch niet van iedereen hun precieze situatie. Het kan ook zijn dat ze het risico voor zichzelf niet willen lopen. En dat is hun goed recht. Wellicht hebben ze er gewoon niet zoveel behoefte aan als jij. Hopelijk lukt het je om toch anders tegen deze mensen aan te gaan kijken. Want het is niet echt vriendelijk om als goede vriendin/kennis om zo te denken over een ander.
Ho wacht ik zeg dat ik moeite heb de beslissing te respecteren... als in dat ik het moeilijk naast me neer kan leggen, van me af kan zetten. Dat is niet hetzelfde als dat ik voor deze mensen zelf geen respect zou hebben.... laten we dat even uit de lucht helpen. Ik snap dat je als je naaste familie hebt in wen risicogroep dat het dan anders is... tuurlijk. En ik snap ook dat je niet met alle vage kennissen die aan de andere kant van het land wonen weer dagelijks langs gaat. Maar in mijn geval gaat het om naaste familie en vrienden. Mensen die voor mij tot mijn inner circle horen en die voor mij belangrijk zijn. Mensen waarvan in weet dat ze wel al met anderen willen afspreken , maar niet met mij. Dat geeft me het gevoel dat onze relatie voor hen niet net zo belangrijk is als voor mij is. En dat geeft me een naar gevoel.
Heb je het al eens met hen besproken? Misschien spreken ze met de vaste mensen steeds af en willen ze die kring beperkt houden. Dat zou ook kunnen natuurlijk. Als je dit zo dwars zit dan zou ik er echt naar vragen.
Snap ik! Ik had niet helemaal begrepen dat ze dan wel al andere mensen zien. Dan zou je het ze idd het best kunnen vragen; waarom spreek je wel af met die en die en niet met ons? Als die mensen zo dicht bij je staan moet dat toch kunnen?
Houden ze al het contract af of bellen jullie bijvoorbeeld? Als ze al het contract af houden dan zou ik ook gaan twijfelen. Maar als er nog wel genoeg contact op afstand is dan zou ik het niet zien als smoes.
Ik zie juist erg veel mensen afspreken en langs willen komen Ik kan me daar heel moeilijk om verplaatsen Aantal corona patiënten is hoger als midden maart aan het beginvan de lockdown Waarom op visite gaan als ook op andere manieren contact mogelijk is
Ik herken nu het mooie weer begint de behoefte enorm! Ik herken alleen niet dat mensen corona als excuus gebruiken of die behoefte niet hebben. Ik zal wel de corona politie over me heen krijgen maar dit weekend heb ik ook alle contact regels aan mijn laars gelapt. Vrijdag middag zijn mijn beste vriendinnen langs gekomen en hebben we lekker in de tuin gezeten en de kinderen hebben samen gezwommen. Eind van de middag zijn de mannen uit hun werk naar ons gekomen en zijn ze aan de borrel gegaan. We hebben met zijn allen in de tuin gezeten en tot 23.00 uur in de tuin gezeten (uurtje onder de partytent ivm regen). Niemand hield zich aan de 1,5 meter. Vandaag hebben we met alle vrienden op een recreatie strandje gelegen en daar de bbq aangezet en gevaren. Nu zitten we allemaal weer bij ons in de tuin met een muziekje aan en de kinderen spelen lekker samen. Ik had dit zo gemist en dit doet me zo ontzettend goed. Egoïstisch? Ja zeker! En daar ga ik geen excuses voor verzinnen. Ik had dit gewoon super gemist en geniet er heel erg van om weer samen te zijn, vooral met dit lekkere weer!
Wij zijn zo'n stel dat iedereen uit de buurt houdt, geen verjaardagen bezoekt. We bellen en appen wel veel hoor maar ik houd alles en iedereen uit de buurt. De enige uitzondering is dat dochter sinds 2 weken nar KDV gaat. Nu is t bij ons wel zo dat aan beiden kanten onze ouders wat mankeren en wij de mantelzorgers zijn als er wat is. De ene moet minimaal 3 bypasses krijgen, de andere is altijd al een zorgpatient geweest, dat liep nu iets harder. Van een beetje vreemd gekwakkel naar steeds verder en verder omlaag en nu dus terminaal gebleken. Daar loopt nu ook verpleging in de rondte. Voordat bekend werd dat mn vader terminaal was, vonden onze vrienden het ook wat overdreven dat wij behoorlijk heftig in isolement doken. Nu hebben ze allemaal zoiets van, ja eigenlijk maar goed geweest als mijn ouders ineens in de ellende komen kan ik dus niet zomaar ff inspringen. Op onze leeftijd zijn er nog weinig mantelzorger ookal zijn al onze ouders 60-75, zolang ze nog niks mankeren snap ik ook wel dat ze zich daar niet mee bezig houden. Dat wij niemand willen ontvangen of ergens heen gaan is voor bescherming van onszelf, onze ouders, de verpleegkundigen van mijn vader en ook voor onze vrienden en kennissen. De enige die wij bezoeken zijn onze ouders. Winkels etc vermijden we ook zoveel mogelijk, daar gaat er ook echt maar 1 heen, enige uitzondering was schoenen kopen voor mn dochter maar die heeft een moeilijke voet, dus gelijk 2 paar en de volgende maat van dat model ook meegenomen. Bouwmarkt bijv. alleen als t echt niet anders kan en dan gelijk gewapend met een lijstje zodat we in 1x alles hebben voor de eerst volgende maanden (en projecten). Dat vervolgens blijkt dat de nachtverpleegkundige positief testte...(ze had geen klachten dus de kans is klein maar even zo goed, die spanning kon er ook nog wel bij) is weer een aantekening erbij dat we vooral maar even moeten blijven volhouden. 1 vriendin vindt t overigens helemaal geweldig, die heeft een weerstandsprobleem dus voelt zich gesteund dat ze niet de enige is die heel stug binnen blijft. Dochter is sindsdien gelukkig niet geweest dus die is veilig (ook voor andere kindjes) en ik blijf op afstand, fysieke assistentie is nog niet nodig geweest.
Tuurlijk is het aantal hoger, er wordt nu eindelijk getest De schatting is dat 90% van coronagevallen niet eens zodanig is geregistreerd. En wat betreft contact op andere manieren, ja het videobellen is zeker geweldig maar ik begrijp helemaal dat veel mensen het niks vinden.
Ja nou ik vind dat dus een onwijs moeilijk gesprek. 1 persoon bijvoorbeeld is al wel op vakantie geweest en post op social media fotos van terrasjes en bezoekjes aan andere vrienden. Ik weet niet goed hoe ik positief dat gesprek aan moet gaan met de vraag “waarom ga je wel naar Pietje, maar wil je mij niet zien”. Ik benadruk dan liever dat ik die persoon mis en dat ik graag wil afspreken wanneer hij eraan toe is. Ik ben ook een beetje bang voor het antwoord op zo’n directe vraag denk ik, bang voor de afwijzing.
Ja is natuurlijk ook lastig. Maar is deze persoon iemand die dan ronduit tegen jou gezegd heeft dat hij/zij nog niet wil afspreken vanwege Corona? Dan zou ik het idd ook raar vinden.