Hallo Allemaal, Het is een tijd geleden dat ik hier wat heb gepost, maar na 3 dagen amper geslapen te hebben en geen hap door mijn keel kan krijgen, lucht is graag mijn hart en kan ik wel wat advies gebruiken. Mijn man en ik zijn 13 jaar samen, waarvan 9 jaar getrouwd. We zijn als beste vrienden bij elkaar gekomen en eigenlijk is dat nooit veranderd. We zijn graag samen en ook altijd veel samen geweest. We hebben dezelfde humor en sinds een paar jaar spelen we graag bordspellen met vrienden. De afgelopen jaren raakten we de verbinding regelmatig een beetje kwijt en hebben we wel pogingen gedaan om deze te herstellen, maar we kwamen toch vaak in hetzelfde cirkeltjes terecht. Doordat we geen kinderen hebben gekregen en door de hormonen, heb ik een depressieve stoornis ontwikkeld. Dat in combinatie met wat trauma's uit mijn jeugd maakt dat ik echt niet de makkelijkste was om mee samen te zijn de afgelopen jaren. Hij is communicatief niet bepaald de sterkste en ik voelde me vaak niet gehoord en gezien, waardoor ik dan weer erg verdrietig en boos kon worden. Hij keek steeds meer op tegen de gesprekken die daaruit voort kwamen, waarin ik heel graag iets wilde horen en hij zich erg in een hoek geduwd voelde. Daarnaast is hij redelijk gemakzuchtig en in het begin was dit geen enkel probleem, ik nam het voortouw wel, constateerde wat beter en kwam met een plan om het beter te maken. Na een tijdje wilde hij dat niet meer, maar in plaats van dat aan te geven en in gesprek te gaan, begon hij het op te kroppen en had hij het gevoel dat hij zichzelf niet meer mocht zijn. In de loop der jaren heb ik flink gas terug genomen en intussen heeft hij alle ruimte om zichzelf te zijn, maar in zijn hoofd is het nog hetzelfde als het toen was. Nu had ik had het gevoel dat het de afgelopen maanden wel lekker liep eigenlijk. We leken allebei wel redelijk relaxed onder het feit dat we veel thuis waren door corona en er was weinig ruzie. Daarnaast werden mijn depressies beter door professionele hulp. We hebben het gezellig samen en gaan regelmatig samen varen, spelletjes doen met vrienden en kijken Netflix samen. We wonen op een fijn plekje en hebben het samen goed voor elkaar. Zou het beter kunnen? absoluut, maar slecht was het in mijn ogen zeker niet. Nu kwam hij 2 weken terug met de boodschap dat hij een sterke behoefte heeft om alleen te zijn. Hij wil niet meer samenwonen, maar zijn leven zelf indelen en geen rekening met mij hoeven houden. Was het vroeger nog zo dat we beide het liefste samen oud wilden worden, nu wil ik dat nog steeds, liever dan ooit... maar hij op dit moment niet. De eerste week dacht ik dat ik hem van gedachten kon laten veranderen door enorm mijn best te doen. Ik gaf hem alles wat hij eerder gemist had en probeerde mijn leukste zelf te zijn, terwijl de angst behoorlijk groeide. Maar zelfs na een gezellig week vol intimiteit en gezelligheid, gaf hij aan dat hij nog steeds alleen wilde zijn. Na die boodschap ben ik een beetje ingestort, ik slaap niet meer en eet nauwelijks. Hij is lief voor me de afgelopen dagen, maar ik merk dat er weinig veranderd is aan zijn behoefte. Hij geeft aan dat hij nog niet uit sluit dat het weer goed kan komen, maar mijn angst en verdriet is enorm groot. Door mijn verlatingsangst heb ik de neiging om nog dichter naar hem toe te kruipen dan ik deed. Hij is mijn beste vriend, familie en de persoon bij wie het liefste ben in de wereld. Hij komt verder niet in actie. Hij maakt geen plannen om meer weg te zijn of met vrienden af te spreken. Intussen weet ik niet wat ik moet doen. Ik heb 2 relatietherapeuten voor een vrijblijvend gesprek gevraagd, maar verder weet ik nu even niet wat voor stappen ik moet zetten. Moet ik hem alleen laten of juist zorgen dat het weer heel fijn is samen? En hoe groot is de kans dat zijn behoefte weer veranderd?
Ik kan me goed indenken dat je angstig en in de war bent. Voor mij zou het ook rauw op mn dak vallen als mijn partner dit zou zeggen en ik zou ook de neiging hebben om extreem mijn best te doen om alles te verbeteren. Maar wat als het niet aan jou ligt? Dan kost dat alleen maar nog meer energie. Misschien is een tijdelijke pauze nodig? Zodat hij de rust krijgt waar hij behoefte aan heeft en jullie beiden goed kunnen nadenken op jullie eigen tempo? Ik snap dat je dat ook moeilijk vindt maar misschien is het wel de manier om je relatie uiteindelijk te kunnen redden.
jeetje wat heftig zeg! het lijkt me idd goed om te kijken of een relatietherapeut jullie kan helpen. Welke uitkomst dan ook, dan heb je er in ieder geval wel voldoende aan gedaan. Denk je dat je vriend dat ook wil? Heel veel sterkte!
Hè wat een nare situatie zeg. Voor jullie allebei uiteraard. Het zal heel moeilijk zijn, maar ik denk dat je de teugels iets losser moet gaan laten. Ik snap je; het liefst kruip je in hem en hou je hem dicht bij je. Maar ik ben een beetje bang dat je hem juist kwijtraakt als je dat doet. Je zegt dat hij lastig kan communiceren en dingen op kan kroppen. Wat zegt hij zelf over relatietherapie? Staat hij daar voor open? Doet hij altijd wat hij zegt; als in, als hij zich iets voorneemt dan doet hij het ook? Kun je met hem praten over je angst? En dan niet in de verwijtende toon ‘als je bij me weggaat dan dit en dit en dat’, maar open vragen stellen en het bij jezelf houden als je zegt dat je bang bent. Soms kan even uit elkaar gaan, nodig zijn om te voelen wat je mist. Heel veel sterkte!
Hij zegt inderdaad ook dat het niet aan mij ligt.. Maar ja, als je zelf graag samen wilt blijven, wil je wel heel graag iets kunnen doen. Het voelt zo machteloos allemaal! Een pauze is misschien wel goed, maar wel heel moeilijk inderdaad... Wat ik wel lastig vind is dat ik eigenlijk vind dat ik in ons huis mag blijven zitten, want ik niet degene ben die graag alleen wil zijn en ik ben degene die het meest behoefte heeft om in een veilige omgeving te zitten. maar hij heeft de behoefte niet en wil ook in het huis blijven zitten. Maar als puntje bij paaltje komt en ik kan er mijn huwelijk mee redden, dan ga ik wel tijdelijk ergens anders naartoe...
Daar ben ik eigenlijk ook wel bang voor, maar het valt me ook heel zwaar om dat te doen. We zijn eerder eens in relatietherapie geweest, maar dat was geen geschikte therapievorm voor ons. Het was EFT en dan moet je wel een beetje in contact staat met je emoties en dat is bij hem gewoon niet echt het geval. Daarna stond hij nooit meer echt open voor therapie, maar heeft een paar dagen geleden aangegeven er nu wel voor open te staan. Hij is iemand die niet echt in actie komt, ook als hij zich dingen voorneemt, kan hij op het moment dat hij het zegt echt geloven dat hij ermee bezig zal, maar later vergeet hij het toch weer en doet hij er weinig mee. Ik kan wel met hem praten over mijn angst en hij steunt me echt wel. Hij is lief voor me en houdt me vast, maar ik denk ook dat dit wel uit schuldgevoel is, omdat hij me echt geen pijn wil doen.
Dit artikel kan verheldering geven: https://psychologisch.nu/marcelino/wanneer-twijfel-de-liefde-bedreigt/
Kijken of hij een bungalow oid voor wat langere periode kan huren via zo'n particuliere verhuur. Hij wil ff rust, zoek dan maar ff je rustplek elders niet kwaad bedoeld maar gewoon echt even er uit. Ik denk dat heel wat relaties ook wel gebaat zijn met de versoepelingen. Sommige mensen hebben iets teveel bij elkaar gezeten dan regulier verdraagbaar was en uitlaatklepjes als sportscholen dicht enzo maakten dat ook niet makkelijker. Zeg niet dat dat de reden is voor dit, maar kan me wel indenken dat dat wel invloed heeft gehad op en misschien nog niet eens heel opvallend. Hier merkte ik t van de week pas toen dochter naar KDV was en man naar de zaak en ik vrij. Heel stom gevoel, moeilijk uit te leggen had wat weg van dat gevoel alsof je t meest fantastische buffet in een ge-wel-dig hotel hebt gehad en thuis je eerste witte boterham met pindakaas smeert (wat je zelden eet)... (en nog niet naar de koffers en de stapel wasgoed hebt gekeken). Relatietherapie, ik heb er geen ervaring mee maar denk ook niet dat ik er achter zou staan. Zou er niet snel voor warmlopen in elk geval. Mn man ook niet, we zijn beiden analysten en hij spreekt soms horks en ik soms latijns, dat botst wel eens maar hoe meer ik uitleg hoe erger t wordt. Kort en bondig is hier de leidraad. Kost wat moeite omdat ik graag uitleg waaroooom. Maar goed, als hij een vaag verzoek krijgt stelt hij vanzelf de waarom vraag wel. Bij explosiegevaar gaat hij een rondje lopen, vroeger ging ik hardlopen maar dat kan niet meer sinds de geboorte van mn dochter (permanente bekkenschade). Verlatingsangst is een moeilijk iets, zeker met dit. Ik heb het zelf vroeger gehad en heeft even geduurd voor ik mijn knop had omgezet. Het risico van verlies was voor mij minder erg dan t risico van geen geluk/liefde kennen. Hoe harder die verlatingsangst knaagde hoe stelliger ik daar tegenin ging, t is anders net een self-fullfilling prophecy. Je partner is op jou gevallen om hoe je bent. Zodra die verlatingsangst inkickt, ben je anders ga je overcompenseren, rare trekjes, argwanend, elke vrouw ineens een potentiele bedreiging, t doet hele gekke dingen met je. Het heeft hier even geduurd maar die is weg.
Ik denk ook dat corona wel mee speelt, maar hij denkt van niet en dat het al zo langer zo was. Maar het lastige is dus dat hij niet echt nadenkt en niet heel erg bij zichzelf voelt, dus hij kan het niet echt terug halen en weet ook niet zo goed hoe lang dit speelt. Ik herken dan vrij zijn ook wel hoor, ik vond het vroeger altijd heerlijk om het huis na een vakantie weer lekker even voor mezelf te hebben. Dus ik wil ook heel graag wel mee denken, want het is niet zo dat ik niet begrijp dat hij tijd en ruimte voor zichzelf nodig heeft. Zelf hou ik ook van mijn eigen ruimte en dingen zelf te bepalen en in te delen, maar tegelijk wil ik wel heel graag een relatie met hem en ons leven samen is me heel dierbaar. Wat je zegt over overcompenseren is heel herkenbaar. Vorige week kon ik me echt even niet bedenken hoe ik normaal deed! Het was zo'n automatische logische reactie, dat ik me gewoon niet meer kon bedenken hoe ik normaal deed. Momenteel denk ik toch dat ik mijn ouders ga vragen of ik daar een tijdje kan logeren. Ik heb geen goede band met mijn ouders, maar van alle mensen denk ik dat ik het toch het makkelijkst vind om nu bij hun te zijn. Ook omdat ik hun hulp toch echt wel nodig heb als het wel over is... P.s. wat verdrietig dat je na de geboorte van je dochter zoveel last hebt van je bekken.. lijkt me heel moeilijk als dat je uitlaatklep altijd was!
Wat rot voor jou/jullie!! Er zijn al heel veel dingen gezegd waar je veel aan hebt. Ik wil je mijn gedachte puur over huisvesting geven: zorg dat jij weg gaat. Geef hem ruimte in jullie huis en jullie leven zoals het nu is. Zodat hij echt na kan denken hoe het is als alles nog hetzelfde is - maar JIJ er niet meer bent. Huishouden, was, koken...alles is er nog. Maar jij niet. Als hij juist ergens anders gaat zitten (een vakantiewoning) dan is *alles* anders en gaat het nadenken niet meer puur om 'wat als mijn partner er niet meer is'. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel, ik vind het lastig om de logica in mijn hoofd hierover over te brengen
Ja, ik begrijp het heel goed. Ik denk inderdaad wel dat je gelijk hebt en dat hij 'ons leven' dan in zijn eentje zou moeten voelen, zodat ik hopelijk een leegte achterlaat die hij toch weer graag gevuld zou zien...
Mee eens. Ik denk hoe meer toenadering jij zoekt terwijl hij aangeeft dit niet te willen, hoe meer je hem van je af duwt. Heel veel sterkte!
Wat een nare situatie voor je ... hoe moeilijk het ook is zou ik hem de ruimte geven waar hij zo naar vraagt ... hij moet alles wat gebeurd is misschien ook een plekje geven. Je kan sowieso niemand dwingen om iets te doen, dat heeft geen nut. Wat je wel kan doen is duidelijk zijn met wat je zelf wil. Eenmaal hij het weet, zou ik hem even met rust laten. misschien een nieuwe hobby zoeken of iig een afleiding. Meditatie/sporten/wat dan ook...je kan misschien zelfs alleen op reis gaan. sterkte! ps ik pendel mocht je wat vragen willen stellen...
Ja, jullie hebben gelijk hoor, maar wat is dat moeilijk! Ik heb besloten mijn ouders openheid van zaken te geven en toch te vragen of ik daar een tijdje mag blijven. Ik zou een tijdje in een huisje ook kunnen overwegen, maar op dit moment wil ik gewoon liever niet alleen zijn... Pff, wat is dit zwaar zeg
Wat knap dat je die stap zet, het zal echt nog moeilijk zijn maar hopelijk word het zo duidelijk voor je wat de volgende stap is. Dikke knuffel!
Nu hij dit aangegeven heeft, zou ik ervoor zorgen dat je jouw leven weer gaat leiden. Niet van jullie samen maar van jou. Ik lees dat je je heel erg vormt naar je man, maar je vergeet jezelf. Natuurlijk wil je hem terug en jullie leven, maar dat kan nu even niet, dus wat wil jij? Wat vind jij fijn? In een relatie moet je vooral kiezen voor elkaar maar je leven niet voor elkaar opgeven. Succes en blijf bij jezelf.
Normaal ga ik ook erg mijn eigen gang hoor, maar sinds hij dit heeft laten weten ben ik dat inderdaad wel een beetje kwijt... Je hebt wel gelijk dat ik nu de energie ook wel in mijn eigen leven moet steken, maar als je al zo moeilijk de dag door komt, is dat wel lastig hoor!