Ik denk dat er genoeg mensen (mannen en vrouwen) zijn die maar wat doen of niks willen proberen. Mannen die hun kind niet verzorgen en vrouwen die nog geen schilderijtje op kunnen hangen. Ieee een boormachine is eng... Of poepluiers begin ik niet aan. Zelf het goede voorbeeld geven in je gezin en kinderen opvoeden tot zelfstandige mensen.
Tja, ieder z’n kwaliteiten denk ik dan. Zolang het werkt binnen een gezin en het naar tevredenheid van beide is. Wanneer het nodig is redden de meesten zich echt wel, maar als je met elkaar de taken kunt verdelen... waarom niet? Het heeft naar mijn mening niks met een tweederangs ouder zijn te maken.
Ik zie mijn vriend zeker niet als tweederangs en hij is een gelijkwaardig opvoeder maar in sommige dingen moet ik hem wel sturen. Hij bracht toen babyzoon ooit een keer in een grijze flanellen pyjamabroek met sterren naar de opvang met een trui erop met een beer geloof ik. Mijn vriend ziet niet dat die combi’s niet kunnen dus leg ik vaak nog steeds een set kleding neer als hij zoon aankleedt. Hij vraagt overigens zelf of ik dat wil doen. En soms doet hij het zelf. Toen zoon werd geboren moest hij hem verzorgen aangezien ik met een keizersnede het bed niet kon uitkomen. Hij maar zoeken in de koffer naar een romper(omdat ik had gezegd dat hij die moest hebben) om vervolgens met een vestje te komen. Ik moet er ook wel om lachen. Hij heeft daar gewoon niets mee met kleding. Ook niet die van zichzelf. verder heb ik een gruwelijke hekel aan het woord papadag. Dat slaat helemaal nergens op. Je past namelijk niet op je eigen kind. Mijn vriendin heeft een man die heel erg weinig in huis en met de baby deed (had ze zelf overigens ook wel een handje in dat hij zo was) toen ik vroeg of ze ergens mee naar toe ging zei ze “dan moet ik eerst even aan Pietje vragen of hij kan/wil oppassen dan”
Oja ook zo erg. Leuk ook als je partner in het ziekenhuis beland dan. Wie gaat die strontluiers dan verschonen? De buurvrouw? Bovendien vind ik dat je als vrouw wel wat kan proberen wat betreft klussen. Sommigen willen niet eens een lamp vervangen
Dit ja. Ik heb zo'n vader die perfect in het voorbeeldje van TS zou passen. Deed weinig met ons. Heeft nooit uit z'n eigen een flesje klaar gemaakt of luier verschoont. Alleen als het hem aangereikt werd. De keren dat hij met ons alleen thuis was is op 1 hand te tellen. Hij heeft nooit gekookt, ons weg gebracht naar school, nooit boodschappen gedaan, leuke dingen met ons gedaan. Sterker nog: nooit een schilderij of lamp opgehangen of iets in het huishouden . Hij heeft er niks mee, is niet handig en ziet dit soort dingen op 1 of andere manier niet. Mijn moeder regelde alles. M'n vader schoof het ook altijd af. Huilend kind wist en weet hij zich geen raad mee. Mijn vader is ook iemand die het niet probeerd. Hij wist na jaren hoe de videorecorder werkte. Aan en uit wel te verstaan en de magnetron moet hem nog steeds uitgelegd worden. Alsof hij zich van de domme houd of zo. En verder zie ik het in m'n omgeving heel wisselend. Vaders die wel geheel betrokken zijn in alles in het gezin en vele ook niet. En dat heeft weinig te maken met moeders die alle zorg " opeisen" maar meer " als ik het niet doe dan doet niemand het". Ik heb zelf geen ervaring met partners/mannen maar hoor van veel collega's dat veel dingen ze voorgekauwd moet worden en vaak gevraagd voordat ze iets doen. Men zegt dat het man eigen is. Ikke niet weten Maar we hebben het er wel eens met collega s over gehad en er waren maar weinig mannen die echt geheel betrokken waren bij hun gezin en alles er omheen. Van de 14 hadden er maar 3 een man die betrokken was met alles. Die automatisch dingen in huis deed, kinderen uit zichzelf in bad deed, kookte, kind troosten of verschoonde enz. Bij bijna alle collega's vertikte hun partner dat gewoon of moest het expliciet gevraagd worden. Op 1 of andere manier leerde ze het niet en sommige deden er weinig moeite voor. Heeft misschien ook nog wel een beetje met aparte man/vrouw rol te maken? Ik weet het niet. Maar veel collega's moesten hun vent soms smeken om dingen tr doen . Tja kan me voorstellen dat ze het dan maar allemaal zelf regelen. Ik heb 2 collega's waarbij man echt echt betrokken zijn. Man van m'n collega zou echt de modelvader zijn. Kookt paar dagen in de week, verzorgde de kinderen, deed boodschappen en enz Collega's waren echt verbaasd toe ze dit van collega hoorde. Dus ik ging er vanuit dat dat soort mannen zeldzaam waren
Tja ik denk dat je met elkaar in gesprek moet gaan over wie wat doet. En elkaar dingen leert en elkaar helpt. Met mijn ex, waar het niet tot een gezin is gekomen, hadden we onderling de afspraak hij fulltime werken en ik huishouden/boodschappen en de kinderen. Maar in het weekend wel de taken verdelen. Toen we samenwoonden had hij echt een lijstje nodig anders gebeurde er niks in huis. Misschien ook handig om te weten dat mannen een “vakjes/hokjes” brein hebben en vrouwen een “kriskras” brein hebben. Bijvoorbeeld de man zit voetbal te kijken en je vraagt wil je de luier van je kind verschonen. Dan moet hij eerst uit het voetbal vakje/hokje en dan pas kan hij naar het luier vakje/hokje. Soms duurt dat even. En er zijn genoeg vrouwen die dan gaan zuchten en zeggen o ik doe het wel, omdat het in hun ogen te lang duurt.
Ook uit den boze zeker dat ik de 10 minuten gesprekken ga verzetten als baby niet eerder geboren wordt zodag ik zelf kan? die staan gepland op 41.2
Van mij niet hoor. Ik ga ook altijd mee. Als mijn man gaat dan weet tie een half uur later geen belangrijke details meer. Alleen het globale. En wij hebben vaker afspraken op school en daar worden ook belangrijke dingen in besproken.
Ik denk dat het deels ook biologische bepaald is dat vrouwen sneller zorgtaken op zich nemen. En mannen meer de klus en technische dingen. Er is gewoon verschil tussen man en vrouw en ik geloof ook echt dat onze hersenen anders werken. Waarom moet het allemaal persee gelijk zijn? Als een gezin tevreden en gelukkig is met hoe het in hun gezin werkt dan is dat toch prima? Waarom moet een ander daar wat van vinden?
Man is nog nooit geweest dus nu ga ik ook liefst zelf. Man krijgt het niet gecombineerd met het varen, een enkele keer zou hij qua tijd wel kunnen maar dan is het veel te ver rijden. Dus hij krijgt gewoon verslag van mij.
Overigens doe ik bijna alles thuis, zowel de verzorging van de kinderen als huishouden als klussen. Alleen wat ik echt niet kan doet man of mn broer. Komt gewoob omdat man erg weinig thuis is. Als hij er is doet hij ook dingen uit zichzelf
Ergens begrijp ik je, ik krijg ook jeuk bij de worden ‘mama dag’ en ‘papa dag’. Maar verder hebben wij best een gezin wat ouderwets is voor deze tijd. Naja ik vind het niet ouderwets, sommige vriendinnen vinden het ouderwets. Ik werk 2,5 dag. Doe het complete huishouden en neem eigenlijk alle ‘taken’ wat betreft zorgen voor een kind op mij. Mijn vriend dit dit wanneer hij kan. En dat is best geregeld hoor. Mijn vriend kan een flesje klaar maken, kan L aankleden, kan zeker alleen met haar zijn. Maar ik zal echt niet dingen wat betreft huishouden aan hem vragen. Vraag ik een enkele keer ‘wil jij de wasmachine aanzetten’? Dan check ik eerst even of hij de goed weet op welke stand, temp enz. Ik zal nooit vragen ‘wil jij de badkamer poetsen morgen’? Mijn vriend werkt 60/70uur per week. De uren dat hij thuis is ben ik blij dat hij die aan zijn gezin kan besteden. Ik weet zeker dat hij op zondag, zijn enigste vrije dag, best voor mij de badkamer wilt poetsen. Alleen zal hij de eerste keren ‘uitleg’ nodig hebben. Niet omdat hij stom/dom is, gewoonweg omdat hij het nog nooit gedaan heeft. Dus ik denk dat je maar moet denken dat het in ieder gezin anders is, maar dat dit wel naar het leven van het gezin is... Dus hoef jij je nergens aan te irriteren
Dit dus ja. En je kunt gelijkwaardig zijn zonder perse dezelfde dingen te kunnen/weten. Mijn man heeft geen idee wat de schoenmaat van de kinderen is of dat er morgen sportdag is, en ik zou niet weten waar onze inboedelverzekering is afgesloten of hoe ik bepaalde klusjes in huis moet aanpakken . En niet omdat we elkaar dom vinden of geen vertrouwen hebben in elkaar, maar gewoon oeomdawe niet alles kunnen/willen doen en het fijn is om een taakverdeling te hebben. De een doet meer op het ene vlak, de ander op het andere. Maar we doen het echt samen. En wat is er mis met de woorden mama&papadag? Dat is toch gewoon wat het is? Ik heb ook werkdagen, of vrije dagen, vakantiedagen... en mamadagen
Als ik me daar druk om moet gaan maken.. Mijn man is best slim maar tijden in de gaten houden, bepaalde routines etc. in het huishouden/gezin etc. dat doet hij niet. Geen idee of het desinteresse, onwil, onmacht of een combinatie is. Maar af en toe mopper ik daar een keer over (en hij over mijn uitgavenpatroon, lekker cliché), vervolgens lachen we er allebei om en houden we nog steeds van elkaar. Ik zie het probleem niet zo.
Oh zo mee eens!! Maar dat gaat nog verder dan vaderschap. De zin 'helpt jouw man in het huishouden?' komt me ook mijn neus uit. Tja, wij 'helpen' allebei, en hopen nog steeds dat een derde hoofdverantwoordelijke komt opdraven
Mijn vriend doet vaak de ziekenhuisbezoeken met de oudste. Dat heeft de eerste paar keren ook wel tot verbaasde gezichten geleid. De vaste dermatoloog weet ook dat hij komt, maar omdat het een UMC is, wisselt het team regelmatig. Verder moet ik zeggen, als we het huishouden niet samen zouden doen, dan is het huis binnen no time een puinzooi. Ik ben daar gewoon niet voor gemaakt. Dat was al zo voor we kinderen hadden en nu we kinderen hebben helemaal. Hij is juist degene die mij een schop onder mijn kont moet geven. Aan de andere kant, zijn de mannen van vriendinnen echt zwijnen als ik hen moet geloven. Doen niks in het huishouden, kinderen worden zelfs ondergebracht als moeders alleen op vakantie gaat. Ze was 5 dagen weg en de kinderen sliepen 1(!!!) nacht thuis. Ik ben dan best flabbergasted. Hoe ben je dan een gezin en wat veranderd er dan als je uit elkaar zou gaan als alles al alleen op die vrouwen draait?!
Ik zie inderdaad ook de meerwaarde er niet van in dat je beiden de weg weet bij het consultatiebureau, de schoenmaat van de kinderen en de details van je verzekeringen etc. als het ook door 1 van beiden gedaan kan worden. Die geforceerde ‘gelijkheid’ heb ik helemaal niets mee. En geloof mij maar dat als de nood aan de man is, je snel een hoop kunt leren (mijn moeder werd jong weduwe).
Ja maar dan is er ook niets aan de hand: als iedereen tevreden is. Ik vind dat het weer een ander verhaal is als bijvoorbeeld de vrouw de hele tijd loopt te klagen dat de man niks doet, maar vervolgens áls de man iets doet, zij dan gaat klagen dat het niet goed is of het nog eens over gaat doet omdat het toch niet goed is, enz. Zolang iedereen tevreden is met zijn of haar taken is het prima inderdaad.
Ik herken het niet. Mijn man zorgt net zo goed voor de kinderen als ik. Is ook weleens met ze naar het cb gegaan, kan koken, doe zijn aandeel in het huishouden (wat een stuk minder is dan mijn aandeel, maar dat is logisch gezien onze taakverdeling), etc. En ik kan met een boor, schroevendraaier en andere technische zaken overweg en heb hooguit zijn hulp nodig als het gaat om iets waar veel kracht bij nodig is. Maar om er nou gefrustreerd over te raken als dat bij anderen anders werkt, snap ik niet zo goed. Waarom zou het je dwars zitten hoe de gang van zaken in een ander gezin is? Ik las hier laatst wel weer iets wat me altijd zeer doet verbazen (en meer dan verbazing is dat dan niet). Namelijk een moeder die benoemde dat haar man nu wel een (halve) dag op de kinderen kon passen. (Weet het topic niet meer). Daar denk ik dan het mijne van en ben vooral blij dat mijn man altijd al prima alleen met de kinderen kan zijn en ook voor langere tijd. Maar me ergeren dat het bij een ander niet kan, of dat moeder dat moeilijk vind, nee... Dat is dan toch vooral hun ‘probleem’ of hun zaak.