Wat knap je! Snap dat het dubbel is, maar probeer ervan te genieten dat je nu weer de deur uit kan. Hoe gaat het verder met je werk trouwens?
De gynaecoloog gaf gisteren aan dat hoe de arbo werkt het niet de bedoeling is. De arbo kan met mijn goedkeuring medisch dossier opvragen bij haar maar niet omdat hij mij niet geloofd. Ze vind het ook op z'n zachts gezegd vreemd dat hij een oordeel heeft zonder mij te zien. Vandaag ga ik het tussen persoon bellen en vragen of de afspraak van 13-08 vervroegd kan worden, dan ga ik er met m'n rolstoel heen dikke doei! Tevens ga ik vandaag de manager bellen dat het donderdag ook niet gaat en ik die dag niet ga werken. Uitleggen dat ik de afspraak vervroegd heb en inmiddels rolstoel afhankelijk ben. Ik wel nog naar m'n werk wil als ik me goed voel, en niet meer die twee keer twee uurtjes per week.
@Vaasje Het is ook bizar hoe de arbo met jouw situatie om gaat. Goedzo! En daar moet je werk het gewoon mee doen. Ze krijgen betaald voor je. En je werk staat nu eenmaal niet op nummer 1. Veel sterkte met alles.
Dank je wel. Net tussenpersoon gesproken. Afspraak is verplaatst naar donderdag maar nog steeds telefonisch ipv gezien worden. Heb gelijk gezegd dat ik het geen fijn gesprek vond met de arbo arts en waarom niet. Ik ben bang dat dit een eindeloos verhaal gaat worden waarbij ik aan het kortste eind ga trekken. Ik denk ook dat ik het uwv ga bellen voor advies en vraag wat hun hierin kunnen betekenen.
Wat een gedoe is het ook altijd he, zwanger zijn en werkgevers die niet mee willen denken. Alsof je hier bewust voor kiest, om zoveel pijn en ongemak te hebben. Alsof je denkt: Ik ga lekker op mijn luie krent zitten 9 maanden lang, heerlijk. Terwijl je liever zou hebben dat je lichaam het aan kan om te werken, tenminste.. Dat gevoel had ik enorm. Werken doet zoveel goed voor een mens, onder de mensen zijn, je eigen ding doen. Het allemaal niet kunnen kan psychisch als enorm falen voelen, krijg je dat gedoe met een arbo arts er ook nog bij. Bah, niet leuk. Maar sterk blijven en aan jezelf denken, dat doen zij andersom ook en niemand kan dit voor jou beslissen, want uiteindelijk trek je uit het kortste eind en schaad je blijvend je gezondheid, dat is het echt niet waard. Sterkte!
Nou die indruk krijg je inderdaad wel he? Ik vind het thuis zitten verschrikkelijk! Dat ik afhankelijk ben van anderen terwijl ik juist een heel zelfstandig persoon ben. Psychisch doet dat heel veel met me maar ik hou zeker voet bij stuk, de gezondheid van de Baby en mijzelf gaan voor.
Hoe blij mijn zoontje is met zijn bijtketting. Hij heet al zijn shirtjes kapot. Wat we ook deden. Niks hielp. Toen zag ik de bijtkettong op Facebook. Direct besteld. Hij heeft nu een vette haaientand aan een koord waarop hij bijten mag zoveel hij wil. Loopt ermee te pronken
Nou ik kan wel janken. Ik had vanmorgen mijn advocaat gebeld omdat ik Na 2-3 maanden nog steeds geen bevestiging heb van de scheiding. Ze zei dat het nog in behandeling is. werd ik even later teruggebeld. Ja het is helaas zoekgeraakt, vermoedelijk bij de post, en dat ik en mijn ex opnieuw moeten tekenen.
Dat ik zo teleurgesteld ben in de houding van mijn broer en schoonzus wanneer ik iets vertel over ons fertiliteitstraject... Reacties als "Tja, je kunt niet alles hebben zoals je het graag zou willen in het leven." (Dat was na een heftige bbz en het bericht dat ik nooit meer spontaan zwanger zou kunnen worden.) En heel recent: "Ach, een zwangerschap is natuurlijk nooit te plannen. Als je spontaan zwanger wordt lukt dat ook niet meteen." (Als reactie op het nieuws dat we nu na twee mislukte cryo's weer op de wachtlijst staan voor ivf.) Heb verder goed contact met ze, maar dit soort dingen snappen ze echt niet. Meestal laat ik het waaien maar vandaag kwam ie even hard binnen.
Ik snap dat je je zo kan voelen. Maar begrijp mij niet verkeerd, kan het niet zo zijn dat ze niet zo goed weten wat te zeggen? Ik heb een schoonzus en zij heeft al meerdere miskramen gehad, en inmiddels is ze al 14 jaar verder en nog steeds zonder kind. En soms vertelt ze er weleens over maar dan vind ik het best lastig om er op te reageren. Want ik wil dan begrip tonen en ik vind het ook heel erg voor haar, maar ik wil haar ook niet als zielig zien zeg maar.
Dat is ook wel zo, ik weet dat het niet rot bedoeld is. En dat het moeilijk is om in dit soort situaties wel het juiste te zeggen. Ik ben vandaag denk ik een beetje overgevoelig Wat rot van jouw scheidingspapieren! Lijkt me naar om dat weer opnieuw te moeten doen.