Kinderen met adhd?

Met medicatie los je ADHD sowieso niet op, het helpt hoogstens iets. Het is dus niet zo simpel als je man misschien denkt: "Pilletje er in en klaar."

Het is goed om er niet te licht over te denken, aan de andere kant, als je zoontje er zelf echt last van heeft (en/of zijn omgeving), dan kan het wel een goede hulp zijn. Naast begeleiding en training ed (en daar kun je ook mee beginnen en als dat niet voldoende werkt een combi).

Ik heb geen zoons, dus geen idee of het gedrag wat je beschrijft bij een jongen van die leeftijd hoort. Wel heb ik een dochter met ADHD, wat ik voor de diagnose niet echt verwacht had (ze heeft echt de 'meisjes-variant', zeg maar). Bij haar heeft de diagnose duidelijkheid gegeven, anderen begrijpen haar gedrag daardoor ook net wat beter (stom, maar zo werkt het kennelijk toch voor veel mensen), de deuren voor hulp gingen eindelijk open (ook stom, maar ook dat werkt kennelijk nog steeds zo), enz. En bij haar heeft medicatie (wat ik heel lang geweigerd heb, maar uiteindelijk ben ik er toch voor open gaan staan om het te proberen) een enorm verschil gemaakt. Door de medicatie is ze begeleidbaar, zonder had het geen effect gehad. Alleen medicatie is echt onvoldoende, er moet echt iets 'naast' lopen qua begeleiding/training ed. Maar soms is medicatie dus nodig om dat deel überhaupt een optie te laten zijn (eigenlijk is het wat mij betreft dus andersom: begeleiding/training en daarnaast medicatie indien nodig). En het vraagt ook iets van je als ouder, hopelijk beseft je man dat ook. Een kind met ADHD vraagt vaak toch een net wat andere aanpak dan een kind zonder ADHD. Als ouder kun je dus ook veel betekenen in het gedrag van je kind.

 

Vanuit een verhaal is het natuurlijk onmogelijk te bepalen of jouw zoon ADHD heeft
Ik herken wel dingen, maar ook moeders met zoons die geen ADHD hebben herkennen vast dingen.

Ik heb 2 kinderen met ADHD, eentje zoals @NiekeKris beschrijft, een meisje waarbij de diagnose ADHD als een totale verrassing kwam. Ik had nl altijd het beeld van drukke, stuiterende kinderen die bij binnenkomst ergens zo over de koffietafel vliegen mijn dochter is het tegenovergestelde. Maar ze heeft wel echt ADHD.
Haar broertje heeft de duidelijke variant.
Medicatie hebben we bij de oudste niet direct gedaan, ze heeft eerst een jaar begeleiding gehad. Maar dat was voor haar niet voldoende, dus toch medicatie.
De jongste heeft een lang voor traject gehad voor we lieten testen. Maar uiteindelijk was er geen andere optie, hij heeft ook medicijnen nu.

Ik hoor wel meer ouders roepen: " nou mijn kind hoeft geen stempel" en " ik ga mn kind niet vol met pillen duwen".
Nee dat doen wij ook niet graag, maar als dat de enige manier is om je kind te helpen dan zou ik er wel voor open staan.
Mijn kinderen verwoorden zelf hoeveel fijner zij zich voelen nu er rust in het hoofd is. Zij voelden zich achteraf zo vaak verdrietig.
Ik ben heel blij dat zij op deze manier gelukkiger zijn.

 

Onze derde kan ook geen seconde stilzitten. Er zit ADHD in de familie, en eigenlijk waren wij er al van overtuigd dat het dat is. Maar het is te handelen tot nu toe, dus doen er verder niks mee.
Aan het begin van groep 1 hebben we het er met de juf over gehad. Zij herkende dat extreem onrustige wel, maar zij zei: ik wil eerst goed observeren. Want zo onrustig zijn heeft meer oorzaken.

Nu zitten we aan het eind van het jaar en blijkt mijn zoon heel erg slim te zijn, misschien ook hoogbegaafd. De onrust die hij vertoont past daar goed bij. Komend jaar gaat gekeken worden of op hem op een ander niveau laten leren hem rustiger maakt. Het kan alsnog prima zijn dat er ADHD bij zit hoor, maar we proberen nu eerst om hem veel meer uitdaging te geven, om te kijken wat dat gaat opleveren.

Ik ken overigens ook kinderen bij wie de diagnose ADHD en medicatie juist heel veel opleverde. Van waarschijnlijk blijven zitten naar een boven gemiddelde leerling die veel beter in zijn vel zit.

 

@riean: En een combinatie kan ook nog. Mijn dochter is ook behoorlijk intelligent, maar/en heeft ook een disharmonisch intelligentieprofiel (waardoor er dus geen totaal IQ kan worden vastgesteld). Dat vraagt dus best wat specifieke aandacht en het één versterkt het ander natuurlijk ook. Met de medicatie kan ze wel eindelijk 'laten zien wat er in zit' (al lukt dat nog niet helemaal, maar dat heeft weer andere oorzaken...), zowel cognitief als sociaal. Mijn beeld tov medicatie is volledig gedraaid doordat mijn eigen kind het nu gebruikt. Ik was nooit tegen, in de zin van dat ik het prima begreep als anderen er voor kozen, maar zelf wilde ik het echt in 'in mijn kind stoppen'. Op een gegeven moment zag ik echter in dat er 'meer' nodig was en vond ik dat ik mijn dochter een mogelijke kans zou ontzeggen door als ouder lekker eigenwijs vast te blijven houden aan 'ik wil het niet'. En uiteindelijk gaat het toch om haar, niet om mij.

 

Het voordeel van het officieel weten wat je kind heeft is zodat je hem/haar gericht kunt helpen. Je kunt je kind beter leren begrijpen, leren waarom ze doen wat ze doen. Dat kan in het dagelijks leven -voor zowel voor het kind zelf als in het gezin- rust geven.

Bijvoorbeeld: Een ADHD'er luistert vaak niet omdat hij niet kan filteren. Dat is geen keuze, dat is niet iets dat valt te corrigeren in die zin. Heeft bijv een (oncontroleerbare) drang tot bewegen e/o reageert vanuit impuls. Dat willen corrigeren is logisch, een kind moet dat leren, maar bij kinderen met ADHD is het geen onwil. Onjuist corrigeren kan zorgen voor frustratie, laag zelfbeeld ('ik wil goed doen maar dat lukt niet, er is iets mis met mij.'). Een diagnose (een stempel) kan daarbij helpen. Hoe wel te reageren, hoe wel te corrigeren, hoe wel te kunnen helpen met huiswerk/stil zitten/rustig blijven/luisteren. En naar het kind: ik ben niet dom, ik kan moeilijk filteren.

Medicatie kan daar zeker bij helpen. Soms zitten kinderen zo vast, de wereld is zo druk en vol voor hun, medicatie kan rust brengen in dat koppie. Het kan hen helpen eruit te krijgen wat erin zit.

 

Wat zegt school over zijn gedrag in de klas?

Grootste voordeel van diagnose is dat je handvatten kan krijgen en recht hebt op begeleiding. Medicatie kan daarbij een hulpmiddel zijn.

Ik heb een man met adhd en die diagnose maakte voor zijn ouders zijn gedrag beter te begrijpen (zijn bijnaam was vlo omdat ie nooit stil zat) en met een gezinshulp t in goede banen te leiden. Ook op zijn werk weten ze dat hij snel iets vergeet daardoor en dus schrijven ze het op of appen hem als het om iets gaat dat niet gelijk hoeft te gebeuren. De medicatie maakt van storm en chaos in t hoofd meer rust.

 

Onze zoon heeft autisme en die label heeft er voor gezorgd dat we de juiste hulp kunnen inschakelen. Een begeleider voor thuis, zodat we regelmatig een keukentafelgesprek hebben en kunnen praten over waar we vastlopen en hoe we dat kunnen oplossen. Ik ben autisme ervaringsdeskundige, maar nog zeker geen expert. Deze mensen doen dit werk al zo lang en hebben zoveel tips en trucs voorbij zien komen de afgelopen jaren. Zoon zit op speciaal onderwijs. Wat ze daar doen had nooit gekund op regulier onderwijs. Daar verdrinkt hij in de grote klassen en vaststaande regels en moeten meekomen.
Hij is nu oud genoeg om te snappen dat zijn hoofd anders werkt en kan in jip en janneke taal uitleggen wat hij heeft en hoe anderen kunnen helpen als hij iets moeilijk vindt. Hij heeft zelf het meeste aan een label, maar wij hebben er ook veel aan, ook al wist ik al tijden dat hij autisme had voordat hij de diagnose kreeg. Hij was 3,5 destijds.
Het is vooral fijn dat je je kind nóg beter kan begrijpen en helpen. En hem kan helpen om zichzelf te begrijpen.

 

@1991Mamavanvier Mijn man heeft als volwassene de diagnose ADHD gekregen. Zijn hele jeugd was hij (in de woorden van anderen) 'Druk/lastig/onvoorspelbaar/trekt z'n eigen plan' en 'het zit er wel in maar hij doet het gewoon niet'. Zijn ouders hebben hem nooit laten testen, hij liep nooit écht vast en haalde alles steeds net aan. Natuurlijk is dat 20-30 jaar geleden en is het anders, maar hij heeft er wel echt last van gehad. Niet dat hij ongelukkig was ofzo, maar er waren gewoon een aantal dingen die steeds maar niet lekker gingen en dat zorgde wel voor onvrede over zichzelf. En vaak straf krijgen voor gedrag dat voor hem gewoon heel moeilijk te sturen was. De diagnose (op zijn 25e) gaf hem inzicht in zijn eigen gedrag, zelfacceptatie en zelfkennis. Hij weet nu goed wat zijn sterke punten en valkuilen zijn en wat hij nodig heeft om goed te functioneren op z'n werk en privé. Medicatie heeft hij ook een aantal jaar geslikt, maar is weer gestopt omdat de werkzaamheid afnam. Maar hij neemt dan andere maatregelen om te concentreren als dat moet.
Ik kan me jouw weerstand tegen een diagnose en vooral medicatie ook goed voorstellen hoor, ik weet zelf ook niet of ik voor medicatie zou kiezen als onze kids ook adhd hebben want het is wel heftig spul. En als je kind gewoon happy is en goed in z'n vel zit... Ik voel ook wel wat weerstand bij de opmerking van je man, want je geeft je kind geen ritalin omdat je 'm te druk vind. Het is ook gewoon wie hij is. Maargoed, een diagnose kan dus ook echt positief zijn

 

Ik heb de diagnose bij mijn zoon nooit als stempel gezien. Ik verzuchtte opgelucht dat ik eindelijk een gebruiksaanwijzing bij mijn heerlijke kind had gekregen..

 

Mijn zoontje is ook een beetje zoals jij beschrijft. Hij hoopt in oktober 6 te worden. Hij kan niet stilzitten. Ik hoef mn voet maar te verroeren of hij staat al naast me. Grote moeite om regels e.d. te onthouden.

Mijn man heeft als kind diagnose ADHD gehad. Ook ritalin geslikt totdat hij dat met zn 18e niet meer wilde. Nu merk ik het alleen aan hem dat hij ADHD heeft omdat ik het weet.
Hem heeft het stempel ADHD niks positiefs opgeleverd. Alleen maar een groot minderwaardigheid gevoel.
Het gevoel niks waard te zijn en vervolgens gaan onder presteren omdat hij altijd te horen kreeg dat hij toch niks kon. En dat hij zwakbegaafd was enz enz.
Hij is pas opgebloeid toen wij verkering kregen. En toen heeft zijn omgeving vreemd gekeken hoeveel hij kon.

Zelf ben ik dus erg terughoudend met een diagnose. Wat betreft mijn zoon nu, ik behandel hem alsof hij ADHD heeft. Wat betreft mijn onderwijs achtergrond heb ik daar redelijk wat kennis van. En hier is zijn gedrag goed in de hand te houden. Dus zolang diagnose niet nodig is zullen wij dat ook niet doen.

 

Hi! Het lijkt me lastig om zulke andere ideeën te hebben dan je man. Als ik je verhaal zo lees dan krijg ik de indruk dat je het vooral vervelend vindt dat je omgeving opmerkingen maakt. Wat zegt school?

Sommige kinderen hebben nog even wat extra begeleiding nodig, maar het zou ook goed kunnen dat je zoon genoeg heeft een liefde acceptatie en gewoon opgroeien. 5,5 is ook geen makkelijke leeftijd. Tegen de tijd dat hij 7 wordt, zal je zien dat hij de wereld om zich heen beter begrijpt en is zijn zelfbewustzijn zoveel gegroeid dat hij alweer wat beter kan afstemmen op zijn omgeving.

Als jullie als gezin er echt onder lijden of als je denkt dat hij eronder lijdt, dan denk ik dat een onderzoek fijn is voor iedereen. Ik geloof niet dat je dan meteen ook aan de medicatie moet. Misschien kan je man eens onderzoeken wat de lange termijn gevolgen van Ritalin zijn. Ik heb zelf geen idee hoor, maar daar zou ik dan wel nieuwsgierig naar zijn.

 

Mijn jongste is altijd onrustig en druk geweest, erg gevoelige onhandige stuiterbal met intense emoties en ijzersterke eigen wil. We hebben het lange tijd redelijk kunnen redden, hoewel ik vaak heb gedacht: moet ik hier niet iets mee?

Toen ze in groep 3 kwam liep het snel uit de hand: problemen met concentreren, traag werktempo, dromerig, veel aansturing nodig. Komt niet uit wat er in zit. En thuis was ze alleen nog maar druk, boos en overprikkeld. Ging broekplassen, wilde niet meer naar school. Geen vriendinnetjes, moeite met sociale contacten. Laag zelfbeeld, faalangst, lage zelfredzaamheid. Een ongelukkig kind dat verzoop. "Iedereen is altijd zo boos op mij!"

De onderzoeken lopen nu, verdenking ASS en ADHD. Ze heeft absoluut hulp nodig (en wij ook). Soms vind ik het jammer dat ik niet eerder mijn onderbuiksgevoel heb gevolgd, aan de andere kant waren er misschien ook wel dingen die bij een kind van 5 nog wel binnen de normale grenzen vielen, maar nu ze 7 jaar is echt opvallen.

Zolang er thuis en op school geen grote problemen zijn, zal een diagnose niet perse iets toevoegen, maar duidelijkheid over wat je wel/niet kunt verwachten van je kind en begrijpen waar gedrag vandaan komt kan wel veel uitmaken. Mijn dochter luistert bijvoorbeeld heel slecht thuis, maar inmiddels weet ik dat ze 90% van de tijd ook echt niet registreert wat ik zeg, of dat ik überhaupt iets zeg. Als ik dan boos zou worden omdat ze niet luistert, dan voelt dat voor haar als donderslag bij heldere hemel en erg oneerlijk, dat ik weer 'zomaar opeens' boos op haar word... (hoewel ik iets misschien al 3 keer heb gezegd/gevraagd)

(en ik weet niet wat je man verwacht dat je medicatie bereikt? In mijn ervaring kan het een waardevolle aanvulling zijn op begeleiding/behandeling, maar het is verre van een wondermiddel, veel problemen blijven gewoon bestaan...)

Misschien goed om te realiseren, als je besluit om wel onderzoek te laten doen, dat dit vaak lang duurt voordat je antwoorden hebt, ivm wachtlijsten e.d. En soms nog langer voordat je daadwerkelijk hulp/zorg hebt voor je kind. Je kunt er wat dat betreft soms beter op tijd mee beginnen als je verdenking serieus is...

 

Mijn oudste zoon heeft adhd. Ik heb ook heel hard geroepen dat ik mijn zoon geen medicatie zou willen geven. Maar met de gemiddeld 5 driftbuien per dag die hij had en het feit dat hij zelf zei dat hij veel met zijn hoofd bewoog zodat zijn lichaam rustig was, ben ik toch overstag gegaan. Het is een wereld van verschil en hij heeft zelf ook aan dat hij meer rust in zijn hoofd heeft.

Ik had bij hem al vanaf een jaar of 2 het idee dat er iets was. Op de basisschool werd snel duidelijk dat hij toch wat anders was. Uiteraard enorm druk, was met 100 dingen tegelijk bezig, maakte veel geluiden, werd fysiek tegen klasgenootjes en was helemaal van slag als er ook maar iets veranderde aan de dagindeling. Met 5 jaar laten testen en toen kreeg hij uitgestelde diagnose adhd, een jaar later officiële diagnose.

Medicatie is zeker geen oplossing en niet alle kinderen met adhd zullen het nodig hebben, maar ik ben in onze situatie blij dat we ervoor gekozen hebben.

 

Hier een beetje hetzelfde.
Ik wou ook geen medicatie en vond dat we 1st vanalles anders moesten proberen.
Maar het moet wel haalbaar blijven voor het kind zelf ook natuurlijk.

Adhd is veel meer dan een druk en hevig kind ook natuurlijk.

 

Hier een dochter die alle kanten op schiet al vanaf ukkepuk af aan om gewoon alles te willen zien en ervaren en vooral niks te missen. Rustig verhaaltje lezen in de kring? Hahaha jeah right. En de leidster maar, " is dit een appel??" en de rest "neeeeeeeeej dat is een banaan!" en zij is echt zo van: "mja...whatever...met een blik van moet dit nou echt?" Die verveelt zich dan gewoon echt te pletter, het boeit haar ook echt gewoon NIET.

Ze kan zich echter prima concentreren maar dat is wel heel selectief, kom niet aan met regulier spul van haar leeftijd (3). Gewoon een stuk gereedschap wat geen kwaad kan en tis nog net geen diepte analyse. Ze kan heerlijk zelf een disney boek zitten "lezen" (leest geen letter maar verzint haar eigen verhaal of verteld mij na), kan mij super goed helpen met onkruid verwijderen, samen sleutelen aan dr fiets of vormen koekjes maken als ze de bui aan heeft kan ze rustig een half uur volhouden, ook met een vergrootglas op ontdekking gaan in de tuin houd ze super lang vol. Dr raast aardig wat in dat koppie en vanaf t knipperen van dr ogen is zij op volle toeren bezig, maar als t maar interresant genoeg is kan ze zich wel ontzettend goed focussen. De gevallen die ik ken van ADHD waren meer "all over the place".