Hi Dames, Ik ben normaal helemaal niet zo van het klagen en tips vragen wat betreft dit onderwerp online maar ik ben nu een beetje benieuwd. Vanaf 14 weken zwangerschap had ik al bekkeninstabiliteit. Elke week naar de fysio hielp een beetje. Aan het einde (vanaf 25 weken) was het zo erg dat ik de ziektewet in ging. Ik kon niet eens de deur uit en de drempel over dan zakte ik al in elkaar van de pijn. Ook liggen, zitten, staan.. alles deed zeer. Achteraf gezien heb ik echt een hele zware zwangerschap gehad en hoopte ik op een fijne bevalling. Deze duurde 32 uur maar mijn zoontje is de liefste baby ooit (duh). Dus hij was het allemaal waard. Ik ben bevallen op mijn rug wat juist niet mocht, maar door alle toeters en bellen had ik geen keuze. Het is nu 6 maanden na de bevalling en het is weer even erg als toen ik 9 maanden zwanger was. Ik werk op een kinderdagverblijf en heb 1 dag in de week ouderschapsverlof dus ik werk 2 dagen. Ik kom mijn dagen door op de automatische piloot maar aan het einde van de week (ik werd de laatste 2 dagen van de week) ben ik helemaal kapot. Zoveel pijn in mijn bekken dat ik mijn eigen kind niet kan verzorgen. Ik ben zo blij dat mijn man de andere dagen thuis werkt zodat hij mij kan oprapen als ik door mijn heupen zak. Huilend lig ik in bed van de pijn. Dit bij collegas door laten schemeren, echter schaam ik me ervoor, en ik kreeg vreselijke reacties. Dat het maar goed is dat ik maar 2 dagen werk en dus 5 dagen lekker kan chillen. Dat iedereen rugpijn heeft en dat bekkeninstabiliteit alleen voorkomt in de zwangerschap. Door die onbegrip en nare reacties ben ik een beetje bang om in gesprek te gaan met mijn leiding gevende. Ik heb ook geen idee wat er gaat en kan gebeuren. Dus mijn vraag is; heeft één van jullie je wel eens ziek gemeld NA je verlof maar wel door klachten DOOR de zwangerschap en bevalling? Zo ja, hoe gaat dat dan? mag dat zomaar? Ik hou echt niet van zomaar ziek melden maar ik zit er nu dusdanig doorheen dat ik mijn eigen baby niet kan verzorgen en de fysio zegt dat ik in een rolstoel kan komen als het niet verbeterd of erger wordt. Lang verhaal geworden sorry.
Eh... Het klinkt niet alsof het wel gaat. Het klinkt alsof je je ziek moet melden, naar de huisarts moet gaan en naar de bedrijfsarts. Gaat waarschijnlijk wel even duren, zorg goed voor jezelf!
Wat erg meid, Maar je moet je ziekmelden joh. Je hebt nog een heel leven te gaan, Wil je die Zo slijten door je aan te passen aan situaties? De situatie(dus werk) hoort zich aan jou aan te passen. Ik heb overigens geen ervaring met ziekte door zwangerschap / bevalling na de verloftijd. (Wel met direct de ziektewet inrollen ). Je collega's hebben er niks van te vinden, zij voelen het niet. Wie geeft Hun de positie om te oordelen? Zijn zij ook dokter Dan? Wat zegt je gevoel? Volg m op... Dat werk komt wel. Je lijf moet een heel leven Mee he!
oud collega van mij had dit. die is na de bevalling ook te snel te veel weer gaan doen. is uiteindelijk een jaar bezig geweest om weer te revalideren. (misschien totaal niet relevant maar de verzekering van onze werkgever ging moeilijk doen omdat het zwanger gerelateerde klachten waren en ze een x aantal weken "gewoon" gewerkt had na de bevalling)
Voor alles wat je niet tijdelijk kan "oplossen" met een paracetamolletje zeg ik ziek melden! 1. Je functioneert niet. 2. De fysio waarschuwt je. Hoeveel bevestiging wil je hebben?
Ja voor dat laatste ben ik dus ook 'bang'. Voor de werkgever zou het makkelijker zijn als ik gelijk aan mijn verlof de ziektewet in zou gaan maar daar heb ik nu eigenlijk niets mee te maken ook al ben ik daar wel gevoelig voor haha
Meid niet zo eigenwijs, geen werk is t waard om je lichaam kapot voor te laten gaan Je bent zelf de sleutel hierin als je beter wil worden, moet je ook zelf stappen zetten en in dit geval stap terug doen
Ja wij hebben het hier al eerder over gehad natuurlijk. Ik ga ook zeker een gesprek aanvragen met de bedrijfsarts. Ben alleen benieuwd of ik er ellende mee krijg/dat het geaccepteerd wordt omdat ik na mijn verlof gewoon ben gaan werken. Maar dat zien we dan wel weer
Dat is probleem van de werkgever, niet van jou gelukkig Als je beide armen in t gips had gehad had je je ook gewoon ziekgemeld zonder moeite: nu ben je ook niet mobiel dus hop ziek melden
Bij mij duurde t tot 9-10 maanden eer ik er grotendeels vanaf was. Dus een beetje geduld nog, misschien gaat de knop nog om. Bekkenfysio is denk ik geschikt om ff checkup te laten doen. Ze mogen nu ook meer controleren nu je niet meer zwanger bent. Het is overigens wel permanent bij mij elke menstruatie ben ik wel ff de sjaak zeg maar. Het komt wel eens voor dat ik me echt moet ziekmelden daardoor, maar dat is een reguliere ziekmelding daar gelden geen bijzondere regels voor oid. Als ik in een winkel had gestaan oid had ik vrees ik een andere baan moeten gaan zoeken dat zou ik, ook nu 3.5 jaar later, niet kunnen. Best gek, ik kom de dag nu toch ook door, maar ik heb in de retail gestaan en nee, dat zou ik nu niet meer kunnen. Daar zit m ook wel de crux. Oudere generaties (mijn moeder bijv) hadden ook bekkeninstabiliteit maar dan moest je maar niet zeuren, hoort er nou eenmaal bij. Dat je iets de ene dag wel kan, de andere dag niet, leidt ook tot veel onbegrip. En dan heb je nog de club die er een eigen draai aan geeft waar je last van hebt. Die dagelijks klagen over BI maar vervolgens met stiletto's binnen komen (werkelijk gebeurd), een volle dag in de winkel staan en in de avond/nacht, na t werk, stappen en feesten (op diezelfde stiletto's, eind van de werkweek, baan in een winkel). Nu met ervaring denk ik bij mezelf nog steeds " yeah right...". Mijn beenlengtes verschillen en ik ben tegen hypermobiel. Halverwege de zwangerschap had ik een rolstoel nodig om te kunnen verplaatsen. Werk vlak voor verlof toch nog uitgevallen. Ik wist niet meer hoe ik 200 meter lopen moest overbruggen, had pijn en gewoon geen enkele energie meer. Kon er wel komen maar wist niet of ik nog terug kon en ik huilen, ik wilde werken maar dat ging niet (whuuuuuuuuuuuuuu). Verloskundige deed niks met meldingen van bekken, rolstoelgebruik (hebben we zelf geregled) of de oververmoeidheid (dochter schopte me al snel flink t zuur in, sliep 2.5 uur per dag (opgeteld) en werkte nog wel 40 uur) bekkenfysio zat letterlijk 1 duur verder. Maar t hoorde erbij, en dom gansje ik vond dat aannemelijk klinken. Mede door oververmoeidheid, weeënstorm en heel veel gedonder, hebben ze me volledig stoned gespoten bij de bevalling (goddank!) dus dat werd de max knip en een vaccuumpomp, ook niet best. Maar motorisch gezien dus in de verkeerde kant de schaar gezet (ivm die beenlengte verschil). Mn ene spiergroep is overactief en te vergelijken met een gebalde vuist, de andere kant doet inmiddels wel mee maar lekker rustig aan. En dan komt tegen hypermobiel...die overdreven sterke spier moet met rekken meer gaan ontspannen...ik heb nog nooit zo'n gefrustreerde bekkenfysio gezien...niks rekt. Aantal oefeningen die ze gaf is bijv een standaard houding voor mij, in sommige slaap ik notabene al jaaaaren in. Lunges en squats gelijk op trainen is eigenlijk t enige. Verder is t oplossingen zoeken om je belastbaarheid te vergroten en de belasting te verminderen en bij voorkeur niet in te leveren. Zelfde kunnen doen, maar bekkenvriendelijk zeg maar. Dus niet alternerend de trap op als t ff kan, bij voorkeur minimalistisch trap gebruik. Niet hardlopen, niet springen (alles met impact of wissel belasting zwemmen kan bijv wel maar vind ik gruwelijk). Bij dat zware gevoel rust nemen waar mogelijk en bij voorkeur zorgen dat je dat stadium net niet raakt. (dat ís al schadelijk). Lang stilstaan is voor mij ook een crime ookal sta je in de goede houding. Brede zit, geen benen over elkaar. Dochter niet op 1 heup tillen, bij voorkeur helemaal niet. Ipv tillen ben ik gewoon maar vaak op de grond gaan zitten. Geen hakken of hakjes maar platte zolen, belasting doseren waar mogelijk en dingen vooral slimmer doen. Ik zit aan tafel of op de bank aardappels te schillen. Ik zit met strijken (bij voorkeur besteed het uit want 99% is van mn man). Bij alle trappen staan mandjes, alles wat naar een andere verdieping moet verzamel ik daar en neem dat in 1x mee. Op dagen dat t echt niet gaat kieper ik in de ochtend de slowcooker aan, hoef je t alleen maar in te dumpen en in de avond schep je je eten op. Ik kan nu redelijkerwijs mn normale leven leiden zonder al te veel offers. T klinkt als mega veel maar ervaar, afgezien t hardlopen eigenlijk geen beperkingen op mn leven. Dochter wil wel dat ik meeren en meespring, mja dat gaat niet. Ja een sprintje als ze er vandoor gaat met dr fietsje en daar bewaar ik ze voor. Ik kan gewoon op de fiets naar mn werk, wandelen met mn dochter, naar de supermarkt (ware t niet dat alles nu met de auto gaat omdat we grotere ladingen doen en minder frequent). Ze is (voor corona) heel lang nog in de wandelwagen meegegaan naar de supermarkt, tegen de 3 jaar liep zij zelden tot nooit die kant mee. Heb dat 1x gedaan en 1x met dr loopfietsje mee. Maar dat is dan net ff teveel en ben ik de rest van de dag afgeserveerd (langzaam lopen, overal een blaadje, hondje aaien, auto kijken, boodschappen zeulen op de terugweg). Dan maar rare blikken dat een grote 3 jarige in een wandelwagen zit, adios. Heb ik haar op de dag en is t gruwelijk mis dan kijkt ze nu veel tv, jammer dan. We tekenen samen, dansen zit er ff niet in, ze kruipt bij me onder een dekentje er staan meerdere rietjesbekers gevuld klaar, ze heeft een bakje met lekkers in de keuken waar ze bij kan en die ze herkent. Al kauwt ze alles achter elkaar op in de ochtend, prima, maar ik vul m niet bij en een snoepje oid later is dikke pech, of t moet een beloning zijn voor uitzonderlijke (lieve) hulp. Toen ze nog ukkepukje was, was dat op een andere manier wat lastiger. Zij en ik waren dan de hele dag beiden beneden, zij sliep in dr wandelwagen in de woonkamer, ik tukte dan maar mee. Om me heen was de baby verzameling. Thermoskan met heet water, flesjes bronwater om t op de goede temperatuur te krijgen, voedingstoren, luiers, doekjes, zakjes, slabbetjes. Enige waar ik voor op hoefde te staan was wc, haar uit dr wagen te halen (via route fles ophalen) en er in te leggen (en dan liep ik door naar de keuken voor de fles schoon te maken). Mja dat leerde we na 6 weken huilbaby, hoe gebruik je zo min mogelijk van je "niet aanwezige energie" om toch de dag door te komen en alles te kunnen wat MOET. Alle extra's en niet direct noodzakelijke zaken waren geschrapt.Ik had nog geen bekkenfysio met prachtige tips toen. Ik ben pas naar een bekkenfysio gegaan toen ik 7 weken zwanger was van mn zoontje. Dat liep verkeerd af, daarna bleek wat voor probleem het exact was. Rolstoel is niet waarschijnlijk, een nieuwe zwangerschap, gezien de reden van klachten zal waarschijnlijk weer klachten op gaan leveren (dan dus wel rolstoel tijdelijk) de bevalling hoeft niet perse problematisch te wezen voor t bekken er is er al 1 doorgegaan zeg maar. Vaginaal bevallen is allicht niet ideaal maar een keizersnede weegt er nog niet direct tegenop. Vriendin heeft darmverkleving aan litteken van dr keizersnede bijv., incontinentie of noodzakelijke baanverandering, staat op iets ander niveau. Rolstoel verwachting zou keizersnede aantrekkelijk maken omdat dat levensbeperkend is. Zo apistel terug, maar mogelijk bruikbare dingen voor je waar je nu iets mee kan zodat je die kleine toch kan helpen aan t einde van je week.
Jeetje wat een verhaal! Geel erg bedankt voor je lange uitleg en voorbeelden en ideeën. Wij zijn pas verhuisd dus wil sowieso werk gaan zoeken hier in de buurt. Iets heel anders dan de hele dag rennen en vliegen. Ben benieuwd.
How @Vero0504 hij verzond hem al. Ik wilde nog zeggen dat ik zoveel herken uit jouw verhaal. En ik kan me voorstellen dat het voor buitenstaanders vreemd is om te zien als je de ene dag iets wel kan en de andere dag niet. Dat ervaarde ik deze week nog. Hoop alleen zo erg dat het niet erger wordt en dat idee heb ik sinds een maand. De pijn rondom menstruatie is vreselijk maar ging altijd weer over. Maar nu blijf ik er in hangen. Helaas heb je voor ander werk vaak opleidingen nodig.
kijk of je een zittend beroep kan doen. Als je deze klachten nog zo lang hebt is het echt wel een teken aan de wand dat je er voorlopig niet ineens vanaf bent. Mogelijk blijft t, net als mij, de rest van je leven een rol spelen (bij voorkeur een kleine rol). Hoe langer je t nu "verziekt" hoe langer het duurt voor je het weer recht getrained hebt. Dus het is wel belangrijk nu de belasting, ehm...zo gelijk mogelijk te houden. Niet op je heup tillen of zware boodschappen tas aan 1 kant. Zo'n oude wijven boodschappen kar is dan beter, of verdeel die ene tas over twee tassen en beide kanten 1. En ga liggen als je dat zware gevoel voelt. Niet zitten, LIGGEN
Hahah, reageer ik nog een keer joh. Naarmater je bewuster gaat bewegen en beter aanvoelt waar je grens ligt gaat het vaak rap beter. Voor nu moet je zorgen dat je eind van de week nog voor je kleine kan zorgen. Daarna eigenlijk pijnvrij komt, niveau dat je na je werk thuis komt met dan pas een zwaar gevoel en ff half uurtje ligt en weer pijnvrij verder kan. Als ik er tegenaan liep dat ze commentaar hadden of de blikken zag, was t simpel "tja toch teveel gedaan gisteren, nu de rekening". Ik trek me van de buitenwereld niet zo veel aan overigens. Zij worden niet met een honkbalknuppel in hun "hoeha" geslagen, ik kon niet eens staand douchen 9 maanden lang. Prima pak wel een kruk en ging zitten daar niet van. De grootste kutopmerking vroeg ik rustig of ze ff wilde ruilen, ging ik wel weer hardlopen of hakken dragen. Rondom menstruatie ben ik nog 3 dagen "zwak" die dagen til ik mn dochter bijv. niet. Meestal zijn dat de eerste 3 dagen. Naproxennatrium (aleve maar huismerk gaat ook) helpt wel, maar je moet niet dingen gaan doen die je zonder niet zou doen. Dus waar mogelijk wel rust houden (als in liggen). Ff geen pijn helpt tegen de vermoeidheid, de vermoeidheid maakt de boel ook weer verzwakter is mijn ervaring. Ik heb 90% van mn werk zonder opleiding gedaan hoor. Salarisadministratie had ik mn PDL pas na mn ontslag, developer heb ik geen opleiding voor en mn certificeringsboeken liggen hier op tafel (doe t nu 7 jaar) begon ooit met "dit is de server, dit zijn de inlogs en daar onder die laag stof ligt allicht een boek waar je misschien wat mee kan oh en wil je ff die eindafrekening maken? (paar miljoen, waar hebben we t over)". Opleiding maakt dingen makkelijker, in bepaalde vakken is t een verplichting, maar lang niet overal is een eis. Als t iets is waar je verliefd op raakt, gewoon stoute schoenen aan en solliciteren, training on the job is vaak prima mogelijk. Vaak staat t wel als eis in een vacature maar 1 belletje verder blijkt dat best mee te vallen. Het gaat vaker om werk en denkniveau. Let wel een langdurige opleiding (hbo bijv) met een ukkie is bijna geen doen. Vanaf +- 2 zijn die slaapjes weg, hier nu (sinds afgelopen kerst, 3 jaar dus) een nachtbraker dus we zijn al blij als we een avond rust hebben en dat we niet ter plekke omkiepen van de slaap. Maar in de technischere hoek is er bijv. pluralsight en veel dingen kan je als "buitenstaander" best studieboeken of informatie over vinden.
Als ik je verhaal zo lees zou mijn advies zijn om wat gas terug te nemen. Des te meer je overbelast raakt des te langer gaat je herstel duren. Ik heb zelf ook te kampen met BI door de bevalling en ben nu 10 maanden verder en kan zeggen dat ik er nu bijna vanaf ben. Ben van heel ver moeten komen en heb bekkenfysio, osteopaat behandeling gehad en nu ga Ik nog revalideren om beter leren te doseren van activiteiten en rust nemen op een dag. Ik dacht dat het nooit meer over zou gaan maar heb geleerd dat ik het de tijd moet geven en dat werk op de laatste plaats komt. Werk zelf ook net als jou ook in de zorg en heb me ziek gemeld na me verlof. Vanuit daar i.o.m bedrijfsarts heel rustig gestart met re-integratie. Werk nu halve dagen 2x per week en mbv revalidatie ga ik verder opbouwen. Zet jezelf aub op de eerste plek en maak je niet druk om wat andere zeggen / denken. Mensen zijn vaak kortzichtig en hebben er een hele andere kijk op omdat ze het zelf nooit meegemaakt hebben. Lekker makkelijk praten dus! Het is jou lichaam en daar moet je het nog de rest van je leven mee doen en je kindje heeft jou ook nodig. Als je geen actie onderneemt dan wordt het alleen maar erger. Je hebt goeie begeleiding hierin nodig dus zou zeggen hup naar je leidinggevende en pas op de plaats. Ik wil je heel veel beterschap wensen X
Meld je ziek! De reden zijn je bekkenklachten. De oorzaak maakt daarvoor niet uit. Je kan niet meer, je krijgt waarschuwingen van lichaam, fysio. Ik ben nu 2 jaar na de bevalling en het gaat stukje bij beetje beter. Ik werk niet. Ik had een zittend beroep. Langer dan een half uur/uur zitten zorgt voor veel pijn en uitval. Ik moet echt liggen voor rust. Ik ga me laten omscholen voor iets anders. Een beroep met afwisseling in zitten en staan, beweging. Thuis gaat het redelijk, alles is aangepast. Nu zijn we op vakantie, ik ga over alle grenzen heen. En dat gaat dan ongemerkt. Een trappetje op steeds bij de caravan. Net wat meer bukken, lopen, met de jongste met de loopfiets mee Staan kijken bij de kinderen. Ander bed. Wat ik wil zeggen, denk om je lichaam!!
Ik had na bevalling van derde geen noemswaardige bekkenklachten meer, tot de box en bedje van jongste naar beneden gezet werden en ik dus ongunstig mijn stevige baby moest tillen. Zes maanden na bevalling kreeg ik hierdoor weer pijn, dat snel erger werd door al het werk, tillen (van baby) e.d. Tegen de tijd dat het 10 mnd na bevalling was, kon ik nauwelijks meer lopen en niet zonder maximale pijnstillers slapen... Bekkenfysio constateerde nog steeds te veel beweeglijkheid in bekken en onderrug (bekkeninstabiliteit) en te weinig spierkracht om dit op te kunnen vangen, waardoor alles flink overbelast was. Een combinatie rust, massages en heel veel oefeningen doen zorgden ervoor dat ik uiteindelijk weer pijnvrij werd, al is mijn onderrug/bekken nog steeds een zwakke plek. Ik heb met enige regelmaat nog klachten en heb de laatste jaren een aantal keer weer de fysio ingeschakeld. Kern blijft dat ik erg afhankelijk ben van mijn spieren/spierkracht om de boel in balans te houden en dat ik moeite moet doen om deze spierkracht te behouden... (thuiswerken met corona was bijvoorbeeld bepaald niet goed voor mijn bekken...) Het is dus echt niet vreemd om na je verlof nog klachten te hebben die in principe door de zwangerschap komen. Denk aan jezelf en meldt je ziek, ga aan de slag met een goede bekkenfysio (ik zou wel echt een gespecialiseerde fysio nemen) en neem de tijd voor herstel. En probeer je niet te veel aan te trekken van (onwetende) collega's, ondanks dat zwangerschap geen ziekte is, kan het wel enorme (blijvende) impact hebben op je lijf.
Ook hier bekkeninstabiliteit na de zwangerschap. Heb er in mijn eerste zwangerschap onwijs last van gehad. In de 2e en 3e zwangerschap helemaal niet! Maar nu kwam het na 2 maanden ineens na de bevalling... Ik heb me in mijn verlof al ziek gemeld voor werk omdat ik het niet zag zitten om al te beginnen. Ik sta nu nog op verlengd verlof. Maar dit kan alleen als het rechtstreeks aansluit op je verlof. Bij mij zegt de fysio het gaat vanzelf weer over maar je moet eerst echt goed je rust nemen. Daarna kunnen we rustig oefeningen gaan doen om de rug weer iets sterker te maken. Helaas gaat dit bij mij nog niet ivm een tweeling van 4 een zoontje van 2 en een baby... Tot die tijd probeer ik het uit te zingen wat de ene dag beter gaat dan de ander. Verder trek je niets aan van wat andere zeggen. Als jou lijf aangeeft dat het niet gaat gaat het niet! En niemand die dan tegen jou kan zeggen dat je je aanstelt. Neem echt je rust en luister naar je lijf. Het werk komt wel weer! En geniet in de tussentijd een beetje extra van je eigen kindje
Volgens mij maakt dat geen drol uit waar t door komt. Je hebt t geprobeerd en t gaat dus gewoon niet. Valt je eigenlijk alleen maar te prijzen dat je n poging hebt gedaan! En collega's pfff irritant zulke mensen, vooral vrouwen hebben de neiging andere vrouwen nog verder de put in te praten. Eigenlijk hoeven zij niet te weten wat je hebt, alleen normaal gezien ben je daar natuurlijk wel open over als collega's onder elkaar. Maar nu zou ik er eigenlijk niet zoveel meer over loslaten naar ze, is niet zo fijn maar elke keer zulke opmerkingen schiet ook niet op. Verder is alles al gezegd, ziekmelden en kiezen voor jezelf! Dit kan niet hoor, in elkaar zakken van de pijn, kom nou!!