Hoi, Ik ben 35 en twijfel erg (samen met mijn vriend) over een eventueel derde kindje. We hebben al een zoon van 5,5 en een dochter van 3,5. Heerlijke kinderen al zeg ik het zelf en gelukkig allemaal helemaal gezond. Ik merk dat ik ook wat meer 'angst' heb bij het idee van een derde kindje. Heel raar is dat, toen we voor een eerste gingen had ik dat niet en ook bij de tweede (ik was 31 toen ik zwanger werd van de tweede) had ik dat niet. Maar nu we al twee mooie gezonde kinderen hebben en het thuis gewoon lekker loopt en we eventueel voor een derde willen gaan, is die 'angst' er dus wel. Misschien heeft het er mee te maken dat ik nu iets ouder zwanger zou zijn (35) of gewoon dat nu iedereen gezond is. Gedachtes als 'wat als het kindje iets mankeert', 'wat als er iets misgaat in de zwangerschap of bij de bevalling' spoken opeens door mijn hoofd. En ook hoe dat dan eventueel de bestaande balans die we nu hebben zou 'verstoren' (dat klinkt negatiever dan dat ik het bedoel). Natuurlijk denk ik ook aan de mooie dingen van hoe een gezin met drie eruit zou kunnen zien, maar dus ook deze mindere kanten eraan. Herkent iemand dit? En heb je hier iets aan kunnen doen?
Herkenbaar hoor. Maar niets in het leven valt te voorspellen, een van jullie kan nu ook ziek worden en je hele leven omgooien. Volg je hart, dan kom je er wel uit.
Ja heel herkenbaar. Ik ben 35 en 2 kinderen van 6 en 3 en mede door alle punten die jij noemt zijn we al heel lang aan het twijfelen.
Zeker herkenbaar! Zowel persoonlijk als uit mijn werkervaring. Wij zijn nu bezig met ivf voor een derde kindje en ik ben me nu ook veel meer bewust van de risico's van ivf, een zwangerschap en inderdaad of het kindje gezond zal zijn. Bij de eerste twee nooit zo over na gedacht. En als verloskundige heb ik de afgelopen jaren denk ik wel honderden vrouwen op mijn spreekuur gehad die hetzelfde hadden, op de een of andere manier vooral bij een derde zwangerschap. En bij maar een heel klein deel daarvan was er ook daadwerkelijk iets aan de hand. Misschien deels omdat je ouder bent, deels omdat 3 kinderen meer is dan de "norm"? Als in: twee gezonde kinderen krijgen is "normaal" en als je er dan nog een wil wijk je af en dat lijkt daardoor ineens risicovoller? Ik roep maar wat hoor, ik heb zelf soms het idee dat andere mensen dat zo zien. In feite kun je het ook omdraaien: als je al twee keer succesvol zwanger bent geweest en al twee bevallingen hebt doorstaan is de kans juist een stuk groter dat dat de derde keer ook goed gaat, of zelfs wat soepeler!
Ik had het vooral bij de 4e heel erg. En dan vanaf het moment dat ik zwanger was. We zijn 4x snel zwanger geraakt, nooit een miskraam gehad en de kinderen waren/zijn gezond. Ik vroeg me de hele tijd af wanneer het bij ons mis zou gaan. Voor mijn gevoel kon een mens niet zoveel geluk hebben. Maar vanaf 12 weken zwangerschap ebte dit gevoel steeds meer weg. Alles ging goed en ook onze 4e is kern gezond.
Heel herkenbaar. Precies wat jij schrijft Elsa86.. hier ook drie keer vlot zwanger zonder miskramen. Ik was er van overtuigd dat we niet nog een keer zoveel geluk konden hebben. Nog steeds angst, maar het wordt wel minder nu ik richting de 20 weken ga..
Ja je omschrijft het mooi, misschien is het inderdaad wel een onbewust gevoel van ‘2 is de norm’ en alles daarboven is extra en dus spannender of het goed gaat ofzo. Kan het niet goed verwoorden. En het positief omdraaien klinkt een stuk beter inderdaad!
Ik herken dit 100% Ik heb mezelf de tijd gegeven om beide scenario’s echt helemaal uit te denken en te voelen. Wat als we het niet doen, en afscheid nemen van het idee van de derde? En wat als we wel voor die derde gaan en het lukt? Van het tweede scenario werd ik uiteindelijk toch echt blijer. En mijn zusje zei, nadat ik een half uur lang al mn voors en tegens tegen haar had opgenoemd: als ik alles tegen elkaar afstreep hoor ik eigenlijk alleen: 1) ik wil zo graag een derde, 2) ik ben zo bang dat het misgaat. Dat was we een eye-opener, ook al was het een inkoppertje natuurlijk
Ergens zeker herkenbaar al is onze start positie anders. Hier 1 met ass en 1 lichamelijk en geestelijk beperkt. Toch altijd de wens gehad voor een 3e. Ik was 35 toen ik zwanger raakte van hem en beviel. In deze laatste zwangerschap was het spannend met anderen zaken maar alles is goed afgelopen en kerngezond ventje erbij mogen krijgen. Z'n keuze is heel persoonlijk, zo ken ik ook iemand die bewust bij 2 gezonde kinderen heeft gehouden. En ik snap dat nu heel goed. Hou ontzettend veel van alle 3 mij kinderen, met de kanttekening dat een kind met grote beperking zoals mij 2e je gezin, huwelijk , familie en sociale leven volledig ontwricht en dat komt op sommige punten nooit meer goed.
Ja precies hetzelfde gehad en verloskundige herkende het ook. Zat helemaal in de rats maar helemaal goedgekomen. Ben inmiddels ook 35 idd! Ergens is het ook een mooi iets, je bent nu al erg beschermend naar het evt derde kindje en natuurlijk de andere 2. Succes!