Ik herken veel van je klachten, bij mij als restverschijnselen van pre eclampsie! Er wordt steeds meer bekend over PE en het effect op je lichaam. Ik ben ook in juni 2018 met PE bevallen en ben nog steeds niet de oude. Overprikkeld, concentratieproblemen, snel moe en aangebrand.. Je hersenen krijgen een klap door PE. Helaas (h)erkent nog niet elke gyn of HA dit, omdat lang gedacht is dat je genezen bent zodra je bevallen bent. Ik weet inmiddels waar ik mijn grenzen moet trekken en heb mijn werk ook weer goed opgepakt. Maar na een week tegen een strakke deadline is mijn hoofd een grijze massa. Als je facebook hebt: zoek eens de PE/Hellp lotgenoten pagina op. Daar staan veel gelijke ervaringen op.
Even een update. Ik heb maandag een gesprek met de psycholoog via mijn huisarts. Heb vorige week zitten huilen toen ik van mijn werk een bericht kreeg met allerlei vragen en ik mijn to do list zag oplopen. Heb toen de huisarts gebeld en die stuurde mij door. Maandag dus me eerste gesprek . Heb geen idee wat ik ervan moet verwachten. Maar zo doorgaan gaat echt niet meer! Ik ben op en kan niet de moeder zijn voor de kinderen die ik wil zijn. Ik kan niet genieten en kan me amper herinneren hoe onze jongste het eerste half jaar is geweest. Heb zo in een waas geleefd en van afspraak naar afspraak geleefd. Osteopaat, fysio, ziekenhuis ivm zijn ene nier. Dat is nu allemaal afgerond en klaar gelukkig maar het besef dat beide kraamweken niet geweest zijn zoals je wilt doet verschrikkelijk zeer. Ik probeer alle ballen hoogte houden maar het gaat niet meer . Dat besef is er nu wel en daarom moet ik alleen al huilen. Hoe ik me voel is echt niet hoe ik mezelf ken.
De stap om het te zien, te herkennen en erkennen is al erg dapper. Heb alles zojuist gelezen en wilde alleen zeggen dat ik trots op je ben, ook al kennen wij elkaar niet. Ik zou je adviseren geen verwachtingen te hebben van je gesprek bij de psycholoog dan valt alles reuze mee. Succes!
Ik herken me ook in jouw verhaal, alleen ben ik op de terugweg. Ik stortte ook in toen mijn jongste een half jaar was. Ik moest zo veel van mezelf, herken mezelf wel in het kopje ‘oververantwoordelijk’, perfectionistisch en streng voor mezelf. Had ook de ambitie om door te groeien op het werk, meer, hoger, beter zeg maar. Alleen het resultaat was dat ik zelf met slechter en slechter voelde. En ook ik schoof graag mijn gevoel weg als ik me slecht voelde. Nu praat ik er juist over, laat ik het gevoel er gewoon even zijn. (Niet zwelgen in zelfmedelijden, maar accepteren dat ik me voel zoals ik me voel, bekijken wat er binnen mijn cirkel van invloed ligt om iets te verbeteren en als daar geen mogelijkheden liggen komt het accepteren van dat het is wat het is) Ik ben ook mijn focus weg gaan halen bij het ‘meer, hoger, beter’ en heb de focus nu op: ‘hoe zorg ik er voor dat ik (en mijn gezin) het zo relaxed en fijn mogelijk heeft.’ Ik ben juist minder gaan werken en in plaats van promotie heb ik gekozen voor demotie. Want wat is een hogere functie en/of een beter salaris waard, als je je er overspannen door voelt en het gevoel krijgt overal te falen? Ook ben ik aan de gang gegaan met het oververantwoordelijke gevoel en ben me bij veel zaken waar ik stress van had af gaan vragen: is dit alleen mijn verantwoordelijkheid? Of ook de verantwoordelijkheid van een ander? Of is het misschien helemaal niet mijn verantwoordelijkheid? Ik ben bij iedereen zijn verantwoordelijkheid terug gaan leggen. Zaken met betrekking tot wonen en gezin? Die hoeft ik niet alleen te dragen, daaraan mag mijn partner mee dragen. Zaken met betrekking tot werk? Personeelsproblemen? Organisatie problemen? Dat is de verantwoordelijkheid van de baas, ik ben niet voor niks in loondienst. Ik wil best helpen, maar hoef het niet over te nemen. Problemen op school of met de gezondheid? Ik doe mijn stinkende best voor mijn kinderen en doe wat ik kan, maar ben niet verantwoordelijk voor het ontstaan van de problemen, wil best helpen aan een oplossing, maar ik hoef me er niet schuldig over te voelen. Ik heb geaccepteerd dat ik een mens ben, dat ik fouten mag maken en dat ik niet alles alleen hoef te doen. Ik weet dat ik tolerant ben naar anderen, dus waarom zou ik het niet ook zijn naar mezelf? hier wat sites waar ik wat aan heb gehad: https://behandelhulp.nl/cirkel-van-invloed/ https://www.desteven.nl/leerdoelen/persoonlijke-leerdoelen/persoonlijke-effectiviteit-leerdoelen/valkuilen/oververantwoordelijk-valkuil https://innerland.nl/dramadriehoek-winnaarsdriehoek/
@Poppy1987 wat goed van je dat je de eerste stap hebt gezet. Ga er lekker blanco in en vertel wat er in je omgaat. Geen druk en even de tijd om weer terug bij jezelf te komen. Want, alleen als je zelf goed in je vel zit kun je er ook voor anderen zijn. Knuff en veel succes!!!